Miesiąc: grudzień 2020

Prawdopodobnie istnieją pewne różnice w obrazie klinicznym zespołu Aspergera w zależności od płci. Nie zostało to jeszcze odpowiednio udokumentowane przez szeroko zakrojone badania epidemiologiczne. Z mojego doświadczenia wynika, że ​​dziewczęta z zespołem Aspergera są czasami mniej agresywne, mniej podatne na nadpobudliwość i nie są tak bardzo zainteresowane określonymi wąskimi zainteresowaniami. Zwykle są bardziej zainteresowani zabawkami „towarzyskimi”, takimi jak lalki, podczas gdy chłopcy często wykazują większe zainteresowanie twardymi przedmiotami, wodą, piaskiem i mechanicznymi przedmiotami. Całkiem możliwe, że wszystkie te rozbieżności mają związek z podobnymi cechami różnicującymi między płciami w populacji ogólnej. Niemniej jednak mogą być ważne, ponieważ męski prototyp zaburzeń ze spektrum autyzmu jest tym, który był promulgowany prawie wyłącznie w ciągu ostatnich 50 lat. Te nieliczne dziewczęta, u których w przeszłości zdiagnozowano autyzm, były zwykle poważnie dotknięte, często z poważnymi objawami uszkodzenia mózgu. Może to wynikać z faktu, że duża część wszystkich dziewcząt z zaburzeniami ze spektrum autyzmu – szczególnie tych, które funkcjonują w wyższym stopniu – mogła zostać niewykryta w tych badaniach, przekazując fałszywą wiadomość, że dziewczynki z autyzmem są bardziej upośledzone

Nie ma dowodów na to, że zespół Aspergera może być spowodowany czynnikami psychologicznymi lub społecznymi. Nie oznacza to, że okoliczności społeczne nie mogą nigdy prowadzić do zagrożeń biologicznych, które mogą prowadzić do typowych zaburzeń obserwowanych w zespole Aspergera. Na przykład jasne jest, że alkoholizm u matki może czasami rozwinąć się w warunkach silnego stresu psychospołecznego (nawet jeśli alkoholizm matki może w ogóle nie być związany z takim stresem). Alkohol może prowadzić do uszkodzenia mózgu płodu, co może prowadzić do objawów zaburzeń ze spektrum autyzmu. Jednak zdecydowana większość dzieci z Zespołem Aspergera rozwija się w warunkach, które nie różnią się od tych występujących u „normalnie funkcjonujących” dzieci. Podobnie jak w przypadku każdego chronicznego upośledzenia lub choroby, czynniki społeczne i psychologiczne odgrywają główną rolę dla jednostki i jej zdolności do życia bez poważnych upośledzeń. Pojawiają się dowody na to, że wczesna diagnoza, informacja, wsparcie psychologiczne i interwencje edukacyjne mogą w dłuższej perspektywie zmniejszyć cierpienie i stopień upośledzenia, zarówno dla osoby poszkodowanej, jak i dla jej rodziny. W znacznym stopniu jest to efekt zmiany postaw i lepszego zrozumienia wśród najbliższych członków sieci społecznościowej. Już kilkakrotnie wspominano, że osoby z zespołem Aspergera mogą reagować ciężkim załamaniem psychicznym w warunkach nawet łagodnego stresu. Jest prawie oczywiste, że w takich okolicznościach wiele problemów psychologicznych należy postrzegać jako „drugorzędne” i że można by im zapobiec poprzez zmianę postaw osób mieszkających lub pracujących z osobami dotkniętymi zespołem Aspergera. Jedno z badań w naszym ośrodku wykazało, że rodziny, nauczyciele i rówieśnicy, którzy „wiedzą”, o co w tym wszystkim chodzi, reagują znacznie bardziej pozytywnie niż ci, którzy nie mają nazwy dla problemów. Stawiają znacznie bardziej odpowiednie wymagania i mają bardziej realistyczne oczekiwania. Oznacza to, że mogą wytrzymać ciśnienie oV w niektórych obszarach, mając jednocześnie bardziej pozytywne – i wymagające – nastawienie w przypadku innych spoin. Niektórym wydaje się to oczywiste. Niestety, wciąż są tacy, którzy twierdzą, że zdiagnozowanie problemu jest jak „oznakowanie dziecka”. Jednak nie postawienie diagnozy zaburzenia ze spektrum autyzmu jest bardzo podobne do lub jeszcze gorzej niż brak właściwej diagnozy wizualnej problem lub ubytek słuchu. Jest prawdopodobne, choć nie zostało to jeszcze wykazane w badaniach empirycznych, że zespół Aspergera może pozostać problemem “ subklinicznym ” lub rozwinąć się z ciężkiego stanu klinicznego w stan subkliniczny, jeśli środowisko psychospołeczne weźmie pod uwagę mocne strony, trudności i podstawową osobowość osoba dotknięta chorobą. Niemniej jednak trzeba powiedzieć, że niewiele warunków wydaje się być trudniejsze do radykalnej zmiany przez zmiany w środowisku. Ponad 25 lat doświadczenia pokazało mi, że ten aspekt zaburzeń ze spektrum autyzmu jest być może bardziej uderzający niż jakikolwiek inny. Spotkanie osoby z zespołem Aspergera w wieku 30 lat i przeanalizowanie jej obecnej sytuacji i porównanie Wndingsa z zapisami w dokumentacji medycznej zapisanymi 23 lata wcześniej może być prawie niewiarygodnym doświadczeniem. Wszystko jest takie samo, nic się tak naprawdę nie zmieniło, wszystkie wczesne problemy nadal istnieją. Objawy i zewnętrzna prezentacja mogą wprawdzie ulec zmianie, ale nadal należą do podstawowych grup objawów. Mogą występować problemy psychospołeczne wynikające z posiadania ojca lub matki – lub brata lub siostry – z zaburzeniem lub innymi konstelacjami objawów ze spektrum autyzmu. Będą musiały zostać rozwiązane same w sobie i nie będą mieszane z „teoriami przyczynowości”. Odwrotność może być również prawdą: posiadanie bliskiego krewnego z zaburzeniem ze spektrum autyzmu może być bardzo pomocne w tym, że podstawowe zrozumienie problemów z nim związanych może być lepiej rozwinięte w takich warunkach. Asperger opisał przypadki, w których wychowanka lub ojciec byli najwyraźniej najlepszym wsparciem dla dziecka z „autystyczną psychopatią” mógł sobie życzyć. Widziałem wiele takich przypadków. Dlatego nie może być jednego poglądu na temat konsekwencji, pozytywnych lub negatywnych, posiadania bliskiego krewnego z tym samym lub podobnym zaburzeniem. Każdy przypadek należy rozpatrzyć bez uprzedzeń. Znęcanie się w szkole, na placu zabaw lub w grupie rówieśników może być strasznym problemem psychospołecznym. Należy natychmiast się tym zająć. Często można temu zapobiec poprzez wczesną diagnozę i informowanie ludzi z najbliższego otoczenia. Dzieci bez zespołu Aspergera czasami nie mówią swoim rodzinom, że są ofiarami zastraszania; w zespole Aspergera zdecydowanie nie należy oczekiwać, że dziecko podzieli się tego rodzaju informacjami z własnej inicjatywy. Należy być świadomym bardzo realnej możliwości zastraszania i zadawać odpowiednie i konkretne pytania. Tylko wtedy można wykryć zastraszanie na wczesnym etapie procesu i uniknąć strasznych konsekwencji. Być może powinienem też powiedzieć, że niektóre osoby z zespołem Aspergera nie są postrzegane przez swoich rówieśników jako kandydaci do bullyingu. Zamiast tego mogą być postrzegani jako „oderwani”, „przełożeni” lub „nietykalni”, a nawet „przywódcy”, którzy nigdy nie byliby ofiarami. Jak wspomniano wcześniej, inni mogą być narażeni na nękanie, które może wkrótce ustąpić, ponieważ osoba z zespołem Aspergera nie reaguje w oczekiwany sposób.

Wyniki wielu badań neuropsychologicznych i neurofizjologicznych wskazują, że wiele podstawowych upośledzeń zespołu Aspergera można przypisać nietypowemu lub nieprawidłowemu funkcjonowaniu w płatach czołowych – lub w sąsiadujących obszarach płatów czołowych i skroniowych. Ograniczenie tak zwanych funkcji wykonawczych i zdolności umysłowych jest prawdopodobnie pierwotnie bardzo często spowodowane, całkowicie lub częściowo, zdolnościami deWcient tych obszarów mózgu. Pośrednie wsparcie dla dysfunkcji „bardziej prymitywnych” obszarów mózgu – w tym pnia mózgu i móżdżku – zostało również wniesione na podstawie badań wysoko funkcjonujących osób z autyzmem.

We wspólnym badaniu Londyn-Gothenburg wybraliśmy obszar w lewym płacie czołowym (obszar 8/9 Brodmanna), który nie funkcjonował w „normalny” sposób w zespole Aspergera. Młodych mężczyzn z zespołem Aspergera porównano z normalnie funkcjonującymi mężczyznami pod względem ich zdolności do rozwiązywania zadań umysłowych (zadań wymagających empatii i zdolności widzenia perspektywy poznawczej / emocjonalnej innej osoby) podczas badania obrazowego aktywności mózgu (tzw. Skanowanie PET). Normalnie funkcjonujący mężczyźni aktywowali obszar Brodmanna 8/9 podczas rozwiązywania zadania, podczas gdy mężczyźni z zespołem Aspergera aktywowali inny (sąsiedni) obszar. Wyniki mogą wskazywać, że zmniejszona zdolność do mentalizacji obserwowana klinicznie u osób z zespołem Aspergera jest ściśle związana z upośledzeniem funkcji w obszarze 8/9 Brodmanna w lewym płacie czołowym. W innym badaniu z wykorzystaniem PET i MRI, zarówno osoby z “ wysoko funkcjonującym autyzmem ”, jak i osoby w tym samym wieku z “ zespołem Aspergera ” wykazywały zmniejszony metabolizm (i zmniejszoną objętość) części zakrętu obręczy układu limbicznego, zwłaszcza obszaru Brodmanna. 24, w porównaniu ze zdrowymi ochotnikami dobranymi pod względem płci i wieku. Przeprowadzono również badania czynnościowego rezonansu magnetycznego (fMRI), sugerujące, że osoby z zespołem Aspergera nie aktywują tych samych obszarów mózgu, co “ normalne kontrole ” podczas analizy emocji twarzy i że mogą stosować “ strategie niezwiązane z twarzą ” podczas badania ludzi twarze. Wyniki innych badań, takie jak dokładna analiza dzieci poddawanych zabiegom chirurgicznym w padaczce, sugerują, że objawy zespołu Aspergera mogą również wynikać ze zmian w prawym płacie czołowym. Badania neuropsychologiczne osób z tak zwanymi niewerbalnymi trudnościami w uczeniu się wskazują, że istnieje znaczne nakładanie się tego typu dysfunkcji z zespołem klinicznym opisanym przez Aspergera. Uważa się, że niewerbalne trudności w uczeniu się są spowodowane dysfunkcją lub uszkodzeniem obwodów nerwowych prawej półkuli mózgowej. Jedna z teorii sugeruje, że zespół Aspergera jest spowodowany jednostronną dysfunkcją określonych obszarów mózgu połączonych ze sobą ciałem modzelowatym (dużą strukturą mózgu, która przecina linię środkową mózgu). Ilekroć na wczesnym etapie rozwoju wystąpi dysfunkcja lub uszkodzenie po jednej stronie, odpowiednie miejsce po drugiej stronie będzie „próbować przejąć” funkcję, która miała zostać rozwinięta przez nieprawidłowy obszar. Tak więc, nawet jeśli zdolności umysłowe były „przede wszystkim” „zadaniem” obszarów lewego płata czołowego, a niektóre inne umiejętności komunikacyjne zadaniem prawego płata czołowego, dysfunkcja po jednej stronie zmniejszyłaby zdolność kompensacji dostępną z drugiej strony. Skutkowałoby to upośledzeniem zdolności umysłowych i innych umiejętności komunikacyjnych, niezależnie od tego, która część mózgu jest dotknięta uszkodzeniem lub dysfunkcją. Jednak upośledzenie nie byłoby ekstremalne, jak w przypadku klasycznego autyzmu, który w tym modelu wymagałby obustronnej anomalii mózgu. To dopiero początek badań nad mózgiem zespołu Aspergera. Jedyne, co dotychczas udało się osiągnąć, to bardzo małe otwarcie okna na zrozumienie podstawowych mechanizmów mózgu, które leżą u podstaw złożonej sieci objawów spotykanych nawet w najbardziej klasycznych przypadkach. Najbliższe 10 lat prawie bez wątpienia dostarczy nam znacznie lepszej konceptualizacji mózgu tego zespołu

Istnieje wiele różnych rodzajów uszkodzeń mózgu. Mózg może zostać dotknięty uszkodzeniem mózgu powszechnie lub tylko w bardzo specyficznym i ograniczonym obszarze. Takie uszkodzenie mózgu może powodować zespół Aspergera i inne zaburzenia ze spektrum autyzmu. Sam Asperger był przekonany o istotnej roli uszkodzenia rozwijającego się układu nerwowego w opracowanych przez niego teoriach przyczynowych dla psychopatii autystycznej. Istnieją systematyczne badania, które wskazują na wyraźną nadreprezentację takich możliwych czynników uszkadzających mózg, występujących w życiu płodowym, podczas porodu lub w pierwszych latach życia z zespołem Aspergera. Często nie jest możliwe ustalenie, czy takie podejrzewane uszkodzenie jest przyczyną zespołu, czy może reakcja na podstawowy czynnik genetyczny, który predysponował płód do nietypowego / nieprawidłowego rozwoju. Czynniki ryzyka najczęściej wskazywane w piśmiennictwie na temat zespołu Aspergera to odbiegający od normy sposób porodu, poród „sztuczny” (np. Za pomocą kleszczy), wcześniactwo, poród, niska waga urodzeniowa, wczesne pęknięcie błony, nadużywanie alkoholu przez matkę w czasie ciąży i inne zwana toksemią matczyną. Jak już wspomniano, czasami pojawia się inne zaburzenie medyczne powodujące problemy z mózgiem, które leżą u podstaw objawów zespołu Aspergera (zespół Marfana, zespół XYY lub zespół CATCH-22, aby wymienić kilka z możliwych zaburzeń). Kilku badaczy uważa, że ​​czynniki genetyczne i uszkadzające mózg mogą działać wspólnie, geny wytwarzające substrat (warunek wstępny) zaburzenia, które ujawni się klinicznie tylko wtedy, gdy wystąpi również dodatkowe uszkodzenie mózgu. Uszkodzenie mózgu może mieć charakter strukturalny, a jego konsekwencje mogą być widoczne makroskopowo po oględzinach mózgu podczas sekcji zwłok lub w połączeniu z „neuroobrazowaniem” (na przykład tomografia komputerowa lub rezonans magnetyczny). Często jest to mikroskopijnie dostrzegalne i obiektywnie obserwowalne w badaniu histologicznym tkanka mózgowa podczas sekcji zwłok. Jednak w wielu przypadkach dysfunkcja mózgu następująca po uszkodzeniu mózgu jest jedynym „lustrem” nabytej lub genetycznej zmiany chorobowej długo po rzeczywistym „zdarzeniu”. Można to wykazać neurofizjologicznie (na przykład w badaniu EEG lub ABR) lub neurochemicznie (na przykład analizując mózgowo-rdzeniowy Xuid). Możliwe jest również, że niektóre z „objawów” zespołu Aspergera powinny być interpretowane jako zmiany w funkcjonowaniu mózgu, a nie jako odzwierciedlenie konkretnego podstawowego uszkodzenia, dysfunkcji lub zaburzenia. Taki pogląd na neurobiologię zaburzeń ze spektrum autyzmu jest zgodny z hipotezami, które łączą zespół Aspergera z zaburzeniami osobowości i „kontinuum normalności” typowym dla wielu innych ludzkich funkcji i „cech”. Jest więc możliwe, że niektóre z cech charakterystycznych zespołu Aspergera należy postrzegać raczej jako skrajne odchylenia normalnego rozkładu funkcjonowania społecznego i behawioralnego, a nie jako wzorzec oznaczający patologię w węższym znaczeniu tego słowa.

Nie ustalono jeszcze definitywnie, co powoduje zespół Aspergera. W wielu przypadkach wkład genetyczny jest wyraźnie ważny. Niektóre przypadki zostały powiązane z uszkodzeniami lub nieprawidłowościami rozwojowymi w mózgu, które pojawiły się w życiu płodowym lub w okresie Wrst lat po urodzeniu. Możliwe, że niektóre przypadki tego zespołu można przypisać połączeniu zdarzeń genetycznych i uszkadzających mózg. Wydaje się, że czynniki psychospołeczne same w sobie w niewielkim stopniu przyczyniają się do wywołania zespołu, ale mogą być bardzo ważne z punktu widzenia wyniku.

Geny

Co najmniej połowa wszystkich dzieci, nastolatków i dorosłych z zespołem Aspergera ma bliskiego krewnego – rodzica lub rodzeństwo – z podobnymi, choć niekoniecznie identycznymi problemami. Ustalono również, że niektóre osoby z zespołem Aspergera mają dzieci z podobnymi, a czasem prawie identycznymi problemami. Jednak nie jest jasne, jak duża część wszystkich osób z zespołem Aspergera może mieć dzieci z podobnymi zaburzeniami czynnościowymi. Zespół Aspergera jest uważany za zaburzenie ze spektrum autyzmu. Wiele badań nad bliźniakami i rodzinami wykazało przekonująco, że sam autyzm jest silnie uwarunkowany genetycznie. Badania te wykazały również, że w wielu przypadkach to nie „autyzm jako taki” jest dziedziczony, ale raczej szerszy zakres problemów ze spektrum autyzmu („cechy autystyczne”). Badania rodzinne wykazały wyraźnie, że autyzm i zespół Aspergera często występują w ramach tego samego większego drzewa genealogicznego. Badania przesiewowe pełnego genomu przeprowadzono w programie autyzm. Wyniki tych badań, w połączeniu z danymi z badań nad bliźniakami i rodzinami, sugerują, że kilka różnych genów zlokalizowanych na różnych chromosomach zwiększa podatność na autyzm, a kiedy działają razem, skutkuje pełnym zespołem autyzmu. Istnieją dowody na to, że geny zaangażowane w regulację wczesnego rozwoju tylnego mózgu (pnia mózgu) mogą być ważne w zaburzeniach ze spektrum autyzmu. W kilku badaniach biorą udział również geny zlokalizowane na chromosomie X, chromosomie 15 i chromosomie 7. Wydaje się prawdopodobne, że jeszcze inne lokalizacje genów mają znaczenie dla podatności na autyzm. Nie jest jasne, jak działają czynniki genetyczne w zespole Aspergera. Jest możliwe, że niewielki odsetek przypadków może być spowodowany genami autosomalnymi recesywnymi, tj. Oboje rodzice mają ten sam wadliwy gen, chociaż w ich przypadku ten jeden wadliwy gen nie doprowadził do zaburzenia (ponieważ oboje mają inną, nieuszkodzoną kopię tego genu). Jeszcze inne przypadki mogą być dziedziczne w sposób autosomalny dominujący, tj. Być spowodowane przez jeden główny gen wniesiony przez jednego z rodziców. Rzadkie przypadki są spowodowane specyficznymi zaburzeniami chromosomowymi, takimi jak zespół łamliwego chromosomu X, zespół XYY, zespół XXY (Klinefeltera), zespoły translokacji czy zespół CATCH-22. Jednak zdecydowana większość przypadków zespołu Aspergera przenoszonych przez rodzinę jest prawdopodobnie spowodowana tak zwanym dziedziczeniem wielogenowym, tj. kilka genów podatności działa „wspólnie”, tworząc typowy zespół. Coraz większa liczba badań sugeruje, że istnieją „subkliniczne” warianty zespołu Aspergera lub wysoko funkcjonującego autyzmu. Takie przypadki, chociaż wykazują wszystkie typowe cechy, mają tak łagodne objawy lub upośledzenia, że ​​konsultacja psychiatryczna, pediatryczna lub psychologiczna nie może być rozważana ani przez członków rodziny, ani przez same osoby. Wydaje się, że w rodzinach, w których znajdują się dzieci z klasycznym zespołem Aspergera, jest znacznie więcej osób z subtelnymi, ale podobnymi cechami osobowości, które silnie przypominają osoby z zespołem „pełnego rozwinięcia”. Być może, jeśli jedno dziecko otrzyma „dużą dawkę” genów podatności na zespół Aspergera (lub „szerszy autyzm”), zaprezentuje wariant klasyczny. Inne dziecko z tej samej rodziny może otrzymać znacznie mniejszą dawkę lub nie mieć żadnego z wymaganych genów i będzie wykazywać tylko kilka objawów zespołu Aspergera lub nie będzie ich wcale. W innych rodzinach oboje rodzice mogą mieć łagodne, subkliniczne cechy zespołu Aspergera. Jest możliwe, że kiedy ich geny się połączą, mogą to zrobić w sposób, który doprowadzi do tego, ż Subkliniczny wariant zespołu Aspergera często charakteryzuje się egocentryzmem, sztywnym myśleniem i nieugiętymi zachowaniami, chciwością, perfekcjonizmem, „niechcianym mówieniem prawdy” i czasami silnym zainteresowaniem społecznym / sumieniem, ale z niewielkim talentem społecznym lub bez niego. Główne kwestie życiowe, takie jak równość między mężczyznami, sprawiedliwość, prawa człowieka, prawa zwierząt lub kwestie polityczne, mogą być rozpatrywane z wielkim zapałem, nawet jeśli te same kwestie są rozwiązywane w życiu codziennym w sposób, który inni postrzegaliby jako niezdarny i pozbawiony w wgląd. Wielu z nich opowiada zabawne historie i anegdoty, które są powtarzane w nieskończoność w niezmiennym formacie. Niektórzy mieszkają samotnie lub z rodzicami w średnim wieku. Był czas, kiedy takich ludzi nazywano samotnikami, ekscentrykami lub po prostu „oryginalnymi ludźmi”. Niektórzy zostali odizolowanymi naukowcami, którzy spędzili życie zagłębiając się w jeden lub inny obszar ich szczególnych zainteresowań. We współczesnych społeczeństwach, w których stale rosną wymagania dotyczące pracy zespołowej, współpracy i interakcji społecznych (przynajmniej w większości dziedzin), osobom z subklinicznym zespołem Aspergera coraz trudniej jest “ pozostać subklinicznymi ” przez całe życie . Społeczne, w tym zawodowe, wymagania, interakcje społeczne same w sobie i “ stres ” (nie postrzegany przez inne osoby jako szczególnie stresujący) ostatecznie doprowadzą do poważnych problemów małżeńskich, rodzinnych lub zawodowych, które wcześniej czy później będą Wsparcie. W takich przypadkach, z niewielką „historią”, szczególnie ważne może być rozważenie możliwości wystąpienia zespołu Aspergera. Mężczyźni są silnie nadreprezentowani w wariancie klinicznym zespołu Aspergera. Obecne modele zrozumienia genetyki zaburzeń ze spektrum autyzmu nie przyczyniły się w dużym stopniu do wyjaśnienia, dlaczego tak się dzieje. Niektóre z najistotniejszych cech zespołu Aspergera mogą być interpretowane jako skrajne wyolbrzymienie tego, co niektórzy ludzie określiliby mianem “ męskiej psychiki ” (tendencja do izolacji społecznej, formalizm, stonowane przejawy komunikacji niewerbalnej, zainteresowanie tylko nielicznymi lub wąskimi obszary, a nie zróżnicowany wzorzec zainteresowania). W rzeczywistości istnieją pewne, choć ograniczone, dowody empiryczne, że ten stereotyp może nie być całkowitym błędnym przedstawieniem rzeczywistości. Jeśli rzeczywiście chłopcy i mężczyźni mają tendencję do “ osobowości typu Aspergera ”, to potrzebna byłaby mniejsza dawka genów lub mniej poważne uszkodzenie mózgu, aby “ popchnąć ” go “ na skraj ” w porównaniu z tym, co byłoby wymagane w przypadku kobiety. Może to odpowiadać za część wypaczonego stosunku płci w zespole Aspergera. Z tym tokiem rozumowania wiąże się pogląd, że w klinikach, w których diagnozuje się zaburzenia ze spektrum autyzmu, można przeoczyć dziewczęta / kobiety z podstawowymi problemami zespołu Aspergera. Jeśli kobiety z kluczowymi cechami wykazują nieco inny “ fenotyp ” (z grubsza równoważny “ objawowi objawowemu ”) w porównaniu z mężczyznami, wówczas prototyp mężczyzny – co z pewnością opisał Asperger – związany z naszą konceptualizacją zespołu prowadziłby do niedodiagnozowania u dziewcząt i kobiet. W kilku ostatnich badaniach wykazano, że rzeczywiście tak może być, a kobiety mogą otrzymać wiele innych diagnoz, w tym zaburzenia obsesyjno-kompulsywne / zaburzenia osobowości, zaburzenia odżywiania lub atypową depresję, podczas gdy w rzeczywistości zespół Aspergera byłby bardziej odpowiednia (i bardziej pomocna) diagnoza. Jedno lub więcej z ich dzieci rozwinie typowy, upośledzający funkcjonalnie zespół.

Osoby z zespołem Aspergera prawie zawsze mają mocne strony, które mogą w całości lub częściowo rekompensować poważne trudności. Prawie wszystkie podstawowe cechy tego zespołu mają „pozytywne” przeciwieństwa. Dobry ogólny IQ, wytrwałość, upór i perfekcjonizm to tylko niektóre z mocnych stron, które często wykazują osoby z zespołem Aspergera. Zawsze ważne jest, aby określić te mocne strony w połączeniu z diagnozą i kontynuacją, aby umożliwić jak najlepszą edukację, szkolenie zawodowe i ogólny rozwój każdej osoby.

Moje kliniczne wrażenie na przestrzeni lat jest takie, że osoby z zespołem Aspergera dojrzewają powoli i, równolegle, powoli się starzeją. W „dojrzałym” wieku wielu wygląda na znacznie młodszych, niż sugerowałby ich wiek chronologiczny. Ich dłonie i twarze mogą być zaskakująco gładkie, jakby „nieużywane”, nawet w średnim wieku. Jako małe dzieci te same osoby mogły wyglądać poważnie i „zbyt dorosłe”. Gdy dorastają, czasami rzuca się w oczy, jak mogą wyglądać „młodzi”, „naiwni”, „dziecinni”, a nawet „dziecinni”. Do pewnego stopnia brak niewerbalnej komunikacji mimicznej, która tak często jest nieodłączną częścią tego zespołu, może przyczynić się do tego wrażenia. Nietypowy rozwój hormonów lub czynników wzrostu jest oczywiście alternatywnym wyjaśnieniem.

Podobnie jak w przypadku wytrwałości, wydaje się, że jest tak z perfekcjonizmem w zespole Aspergera. Jest jedna grupa, która wydaje się być nieostrożna, jedna (często przesadnie) perfekcjonistka i taka, która Xuktuuje pomiędzy skrajnościami. Bardzo perfekcjonistyczne i „mieszane” grupy mogą odnieść ogromne korzyści z ich ekstremalnych wymagań co do dokładności, nie tylko w kwestiach technicznych czy naukowych.

Wiele osób z tym zespołem jest postrzeganych przez innych jako „powolne”, „leniwe” lub „hipoaktywne”. Nieco mniejsza grupa wykazuje bardzo wysoki poziom energii i może, szczególnie jeśli istnieje bardzo duże zainteresowanie, a motywacja jest wysoka, dokonać rzeczy, do których inni nie byliby skłonni. Może to dotyczyć zarówno osiągnięć intelektualnych, jak i fizycznych. Osiągnięcia mogą zaowocować, jeśli w zasięgu wzroku jest ciekawy cel. Niektóre osoby o bardzo wysokim poziomie energii są postrzegane przez innych jako pracoholicy, a nawet hipomaniści lub maniacy. Długoterminowe obserwacje w większości ujawnią, że nie występuje patologiczna nadaktywność. Jednak w rzadkich przypadkach występuje nadpobudliwość maniakalna

Wiele osób z zespołem Aspergera jest niecierpliwych i łatwo się poddaje. Wielu innych jest niezwykle wytrwałych. Inni nadal łączą niecierpliwość w niektórych sytuacjach – zwykle tych, które są postrzegane jako nieinteresujące lub „niemożliwe” – z ekstremalną wytrwałością i wytrwałością w innych sytuacjach – nie tylko oczywiście w obszarach o szczególnie wąskich zainteresowaniach. Wszystkie trzy grupy mają mocne strony. Niecierpliwa grupa może zainspirować innych ludzi do rozwoju w kierunkach, które wcześniej uważano za niemożliwe. Wytrwała grupa powróci do tematu, wytrwa i wykona zadania, których inni odmówiliby wykonania, ponieważ czuli się zbyt „nudni”. W grupie oscylującej między skrajnościami często trudno jest śledzić zmiany i reagować na nie, ale szczególną siłą może być fakt, że jedna osoba może wykazywać obie skrajności