Do niedawna autyzm, z jego paradoksalnymi objawami, był uważany za chorobę rzadką. Miał aurę fascynacji – do tego stopnia, że większość populacji miała na ten temat punkt widzenia, niekoniecznie mając bezpośrednie doświadczenie w tej chorobie. Większość ludzi zapytanych Co to jest autyzm? ”, Jest w stanie wyrazić opinię obejmującą szeroki zakres pomysłów:
Zostali wycofani. . . nie mogą się komunikować. . . są bardzo muzykalni. . . są bardzo dobrzy z matematyki. . . są świetni w rysowaniu. . . są bardzo sprytni. . . są upośledzeni umysłowo.
Te uproszczone i odmienne poglądy odzwierciedlają niektóre ze zmiennych aspektów spektrum autyzmu, które mogą wystąpić u poszczególnych osób. Aby zilustrować tę zmienność, opiszemy troje dzieci. Bardzo się od siebie różnią, ale wszystkie mają autyzm. Wspólny wątek, który je łączy, zostanie wyjaśniony w następnych częściach.
Lucyna jest czujnym i bardzo atrakcyjnym dzieckiem w wieku przedszkolnym, które wygląda zupełnie normalnie. Jest dobrze skoordynowana fizycznie i tańczy z przyjemnością i wdziękiem. Czasami można ją zobaczyć, jak obserwuje przedmioty pod różnymi kątami i kładzie się na podłodze, aby to zrobić. Chociaż wydaje się, że nie szuka kontaktu fizycznego i nie przytula, nie unika fizycznego. Jej kontakt wzrokowy, który wcześniej był słaby, nie byłby teraz uważany za nienormalny i nie ma unikania spojrzenia. Gra Lucyna wydaje się dobrze rozwinięta na pierwszy rzut oka. Lubi wodę i piasek, spędza czas w kącie domu, jest zawsze zajęta i zajęta. Jednak chociaż jej gra wydaje się celowa i znacząca, ma powtarzalny charakter i nie wykazuje rozwoju. Ponadto nie angażuje innych dzieci w swoje zajęcia. Wokół niej panuje aura „odrębności”, która wyróżnia ją spośród innych dzieci. Jej uwaga jest słaba, chyba że koncentruje się na własnych zainteresowaniach. W umiejętnościach samoopieki jest bardzo zdolna, a jej zdolności poznawcze wydają się odpowiednie dla jej wieku. Najwyraźniej Lucyna ma zdolności artystyczne. Jej malarstwo jest imponujące, podobnie jak jej umiejętności modelowania plasteliną, ale obie są powtarzalne. Wykazuje dużą niechęć do poszerzania swojego repertuaru lub rozwijania tych umiejętności zgodnie z jej możliwościami. Chociaż słuch Lucyna jest całkowicie normalny, jest bardzo prawdopodobne, że nie odpowie, gdy ktoś zawoła ją po imieniu lub gdy ktoś do niej przemówi. Nie da się z nią porozmawiać, a próby nawiązania dwustronnej rozmowy kończą się niewielkim sukcesem. Jednak Lucyna dużo mówi, komentując własne działania, a także wypowiadając stwierdzenia, które, chociaż są doskonale wyartykułowane i złożone gramatycznie, na ogół mają niewielkie znaczenie dla sytuacji. Ta cecha jest znana jako opóźniona echolalia: kiedy są frazy i zdania powtórzone jakiś czas po ich wysłuchaniu. Lucyna nie nabyła mowy i języka w normalnym wieku i z tego powodu została skierowana na terapię logopedyczną w celu oceny, gdzie uznano, że ma niezwykłe zaburzenie językowe. Dopiero gdy skończyła cztery lata, zdiagnozowano autyzm.
Drugie dziecko, Dawid, ma 6 i pół rok, również jest atrakcyjne. Jest uśmiechniętym i szczęśliwym dzieckiem o często nieostrym spojrzeniu. Jego kontakt wzrokowy jest ulotny, chyba że koncentruje się na przedmiotach, które go interesują. Obiekty te obejmują zarówno ekrany telewizyjne i wideo, jak i nieistotne szczegóły zdjęć w książkach, które przegląda z wielką przyjemnością. Rozwój fizyczny Dawida wydawał się normalny, chociaż pewne osobliwości, takie jak chodzenie na palcach, zaobserwowano, gdy miał około trzech lat. Wydaje się teraz fizycznie niedojrzały. Jego nawyk ssania języka wraz z rękami, które nieustannie wiją się i trzepoczą, przedstawia dziwaczny obraz, który w grupie normalnych dzieci wyróżnia się. W przeciwieństwie do obojętności Lucyny na kontakt fizyczny, Dawid szuka przytulania u swojej matki i należy mu odradzać dotykanie i czucia jakiegokolwiek odsłoniętego kobiecego ciała, a także od wpatrywania się z pełną uwagą w nogi w pończochach. Poza opisanymi zainteresowaniami i pewną chęcią ukończenia układanek, Dawid nie będzie angażował się w żadne znaczące działania i najlepiej będzie można go opisać jako „próżniaczka”, w przeciwieństwie do ciągłej zajętości Lucy. Nie jest świadomy niebezpieczeństwa, a zabrany do parku prawdopodobnie „pobiegnie”, chyba że będzie trzymany w napiętej wodzy. Inne niewłaściwe aspekty jego rozwoju to odmowa korzystania z toalety w pozycji stojącej i spożywanie bardzo ograniczonego wyboru żywności. Na rozmowę Dawid może odpowiedzieć lub nie. Na ogół nie posługuje się mową, chociaż jest zdolny do tworzenia słów i zwrotów w dużej mierze w odpowiedzi na własne potrzeby. Nie jest zainteresowany komunikacją, ale mamrocze i czasami wydaje „krzyczące” odgłosy bez wyraźnego powodu. Czasami wypowiadane są krótkie, nieodpowiednie i pozbawione znaczenia zwroty (na przykład „idź na District Line”), ale są one rzadkie i w żaden sposób nie mogą się równać z ekspresyjnymi zdolnościami Lucy. W połączeniu z tym obrazem dewiacyjnego rozwoju i nieprawidłowego zachowania, zdolności uczenia się (lub zdolności poznawcze) Dawida są bardzo ograniczone i rzeczywiście nie różnią się od żadnego dziecka z poważnymi trudnościami w uczeniu się. Problemy Tomka pojawiły się dopiero, gdy poszedł do szkoły, gdzie trudne zachowanie przypisywano niegrzeczności. Sytuacja była zagmatwana, ponieważ wydawał się być zdolnym chłopcem z dobrze rozwiniętymi umiejętnościami językowymi. Dopiero po tym, jak Tomek został poproszony o opuszczenie dwóch głównych szkół w wieku 6 lat, zaproponowano diagnozę autyzmu jako możliwe wyjaśnienie jego trudności. Kiedy te trudności zostały rozważone w kontekście autyzmu, wiele aspektów historii rozwoju Tomka nabrało sensu jako część ogólnego wzorca upośledzeń społecznych. Do tego czasu te aspekty były marginalizowane, być może dlatego, że wydawał się tak błyskotliwy i komunikatywny. Jednak z perspektywy czasu stało się jasne, że nie chodzi o obecność lub brak określonych zachowań i umiejętności, ale jakość jego funkcjonowania społecznego. Jako małe dziecko istniały dowody dziwnych manier, takich jak wycieranie twarzy i włosów, szereg anomalii sensorycznych, trudności w rozpoznawaniu ludzi, słaby sen i zamiłowanie do skomplikowanych czynności. Był bardzo fizyczny, przytulał się i całował z niewielką dyskryminacją. Przez pięć lat był apodyktyczny, wymagający i kłótliwy, i nie rozróżniał między dziećmi a dorosłymi, zwłaszcza tymi u władzy, takimi jak nauczyciele. W poszukiwaniu sensownego wyjaśnienia problemów Tomla jego rodzice rozważali szereg innych diagnoz i podejść. Zespół deficytu uwagi, osteopatia czaszki, zaburzenia czucia, terapia rodzinna, dysleksja i migrena, między innymi. Diagnoza autyzmu umożliwiła wprowadzenie zmian w zarządzaniu i nauczaniu Tomka, co zaowocowało szybką i pozytywną poprawą, szczególnie w odniesieniu do zachowania. Nasze opisy charakterystycznych cech Lucyny, Dawida i Tomka ilustrują szeroką naturę spektrum autyzmu. Chociaż diagnoza może wyjaśnić mylące wzorce trudności rozwojowych, wszystkie dzieci z autyzmem prezentują się na swój własny sposób. Rzeczywiście, są tak indywidualne, jak dzieci normalne społecznie. Ich różne osobowości, rodziny, doświadczenia życiowe i sposoby zarządzania nimi wpływają na indywidualne cechy.