Miesiąc: styczeń 2021

Istnieje grupa środków farmakologicznych, które często określa się zbiorczo jako inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SRI). Czasami określa się je również jako selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), aby odróżnić je od starszych leków wpływających na serotoninę, które były znacznie mniej specyficzne w swoim działaniu. Jednak ostatnie badania wykazały, że leki te nie są tak specyficzne ”, jak sądził Wrst, i dlatego używa się tutaj terminu SRI zamiast SSRI. SRI są również nazywane „nowymi lekami przeciwdepresyjnymi”. Najczęściej stosowanymi lekami z tej grupy są citalopram, sertralina, Xuoxetine, Xuvoxamine i paroxetine. Są skuteczne w leczeniu łagodnej do umiarkowanej depresji, objawów obsesyjno-kompulsywnych i fobii społecznej. Te problemy są bardzo częste w zespole Aspergera, a SRI są często dość skuteczne w zmniejszaniu cierpienia z powodu tego typu problemów u osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu. Istnieje kliniczne wrażenie, choć nie zostało to jeszcze potwierdzone przez formalne badania, że ​​leki tej klasy mogą również pozytywnie wpływać na utratę uwagi.

Istnieją pewne skutki uboczne (w tym senność, łagodne problemy żołądkowo-jelitowe, przyrost masy ciała i agresja), ale są one stosunkowo łagodne i zwykle można je ograniczyć do minimum, rozpoczynając od bardzo małych dawek z bardzo małymi przyrostami co mniej więcej trzy dni. W przypadku zespołu Aspergera z obniżonym nastrojem i / lub bardzo rytualistycznymi lub w inny sposób obsesyjno-kompulsywnymi zjawiskami można wypróbować takie leki i istnieje duża szansa, że ​​korzyści kliniczne przeważą nad ewentualnymi wadami. Pacjenci są często pozytywnie zaskoczeni, że ich zły nastrój i poważne obsesje można „tak łatwo” złagodzić. Chociaż w momencie publikacji nie opublikowano żadnych dobrze kontrolowanych badań dotyczących osób z zespołem Aspergera, obecnie istnieje znaczne doświadczenie kliniczne sugerujące, że wszystkie citalopram, paroksetyna, ksuoksetyna, sertralina i ksuwoksamina mogą być bezpiecznie stosowane w leczeniu depresji i zachowania obsesyjno-kompulsywne w zespole. Wielu klinicystów zajmujących się potrzebami nastolatków i dorosłych z zespołem Aspergera uważa, że ​​SRI mogą w rzeczywistości przyczyniać się do łagodzenia podstawowych deficytów społecznych w zaburzeniach ze spektrum autyzmu o wysokim stopniu funkcjonowania. Nie zostało to jeszcze potwierdzone w systematycznych badaniach mpirycznych, ale wrażenie kliniczne jest tak silne, że obecnie dość często osoby z zespołem Aspergera są leczone SRI w celu złagodzenia problemów związanych z wycofaniem społecznym. Niewiele jest informacji na temat wpływu tych leków na dzieci w wieku poniżej 8 lat, dlatego nie należy ich stosować (poza wyjątkowymi przypadkami) w tych 7 latach lub poniżej. Bardzo rzadko stosuję te leki u osób poniżej 12 roku życia. Często dobrym pomysłem jest rozpoczęcie od bardzo małej dawki (np. 5–10 mg Xuoksetyny), zwiększając ją co 3 dni do dawki, przy której docelowe objawy są znacznie zmniejszone, podczas gdy skutki uboczne (jeśli występują) są niewielkie. W przypadku nastroju depresyjnego i fobii społecznej dawkowanie można często utrzymywać na bardzo niskim poziomie (np. 10–30 mg Xuoksetyny dziennie i odpowiednie dawki dla innych środków). W przypadku problemów obsesyjno-kompulsywnych czasami konieczne może być zwiększenie dawki znacznie powyżej tych poziomów (w tym do 100 mg Xuoksetyny lub więcej dziennie). Leczenie często musi być kontynuowane przez rok lub dłużej. W przypadku objawów obsesyjno-kompulsywnych terapię poznawczo-behawioralną należy zwykle rozpoczynać równolegle z leczeniem farmakologicznym.

Obecnie leki na zespół Aspergera nie istnieją i mogą nigdy nie stać się rzeczywistością. Obecnie nie ma jednoznacznych dowodów na to, że jakiekolwiek leczenie farmakologiczne skutecznie i trwale wpływa na podstawowe zaburzenia leżące u podstaw zespołu Aspergera. Powiedziawszy to, należy zauważyć, że sytuacja w rzeczywistości nie różni się od tej w większości psychiatrii. Wiele osób z tak zwanymi zaburzeniami osobowości ma mniej lub bardziej chroniczne, często ciężkie, psychospołeczne problemy adaptacyjne, na które nie są dostępne żadne leki. Ważne jest również, aby pamiętać, że chociaż może nie być leków na zespół Aspergera jako takich, mogą być dostępne pomocne farmakologiczne metody leczenia niektórych poważnych i powszechnych problemów związanych z zespołem Aspergera, takich jak depresja, zjawiska obsesyjno-kompulsyjne, fobia społeczna, zaburzenia uwagi i wahania nastroju. Powszechnie przyjmuje się, że leczenie, niezależnie od tego, czy jest ono farmakologiczne, czy nie, zwykle nie jest specyficzne dla zespołu. Raczej powinny być ukierunkowane na określone objawy i mogą być pomocne w wielu zespołach klinicznych. Leki neuropsychofarmakologiczne w zespole Aspergera nie powinny być przepisywane przez lekarzy niezaznajomionych z pełnym spektrum problemów związanych z tą diagnozą.

Starsza młodzież i dorośli z zespołem Aspergera mogą odnieść znaczne korzyści ze spotkań grupowych z innymi osobami o podobnych stylach osobowości i problemach. Na całym świecie „grupy Aspergera” Xourish i są często postrzegane przez swoich członków jako niezwykle pomocne (lub przynajmniej pozytywne). Czasami takiej grupie najlepiej służy profesjonalista w roli lidera, ale w innych przypadkach znacznie lepiej jest, gdy lekarz, psycholog lub osoba zajmująca się edukacją „zasiadają” jako konsultant. Niektóre grupy działają najlepiej, jeśli w spotkaniach nie ma profesjonalistów. Niektóre grupy Aspergera spotykają się, aby „porozmawiać”, inne zbierają się, aby „coś zrobić”. Osoby z zespołem Aspergera (i innymi wysoko funkcjonującymi zaburzeniami ze spektrum autyzmu) wydają się być bardziej zależne od innych ludzi od spędzania czasu z tymi, którzy mają podobne zainteresowania i mają mniej więcej ten sam poziom inteligencji i ogólnego funkcjonowania. Często byłem zaskoczony ich szczerymi stwierdzeniami, że nie mogą „tolerować” tych, którzy nie są do nich podobni, lub że mogą „po prostu tolerować” innych, ale tylko wtedy, gdy nie oczekuje się od nich rozmowy lub interakcji z nimi. Doświadczenie kliniczne sugeruje, że grupy Aspergera często mogą się rozpuścić, jeśli członkowie grupy są „zbyt różni”. Pewien młody człowiek uczęszczający do „mieszanej” grupy osób z zespołem Aspergera (mieszanym pod względem poziomów inteligencji i wzorców zainteresowań) powiedział mi: „Nie oczekuj, żebym kiedykolwiek ponownie postawił stopę w tej grupie. Inni są tak nieinteligentni i nie ma o czym rozmawiać. Po prostu siedzą i bez końca gadają o swoich głupich interesach. O wiele bardziej wolę własną firmę ”. Rok później był bardzo zadowolony z przynależności do innej grupy,„ gdzie IQ wszystkich przekraczało 125 ”. W bardzo dobrze funkcjonujących grupach z zespołem Aspergera najlepszym rozwiązaniem może być pozostawanie w tle i uczestnictwo tylko na prośbę członków grupy. Jednak na początkowych etapach od profesjonalistów może być wymagana pewna „skłonność” i inicjatywa, aby działania grupowe rozpoczęły się w miejscu Wrst. W przeciwnym razie istnieje spore ryzyko, że nic nie wyniknie z planów założenia grupy. Wydaje się, że nastolatki z dobrze funkcjonującymi zaburzeniami ze spektrum autyzmu odnoszą korzyści z interwencji grupowych, w których nacisk kładzie się na nauczanie umiejętności społecznych, w tym rozumienia stanów psychicznych innych ludzi. Jednak korzyści mogą być tak małe z punktu widzenia percepcji innych, że mogą nie być widoczne w ocenach nauczycieli lub rodziców. Zupełnie inaczej, „zwykła” terapia grupowa jest często przeciwwskazana u osób z zespołem Aspergera. Terapeuci grupowi muszą być tego świadomi, aby mogli uniknąć katastrofalnych konsekwencji wynikających z niezrozumienia przez osoby z zespołem Aspergera interakcji, komunikacji i ogólnej atmosfery intensywnych, głośnych sesji terapii grupowej. Spotkałem kilku dorosłych z zespołem Aspergera, którzy uczestniczyli w takich sesjach terapii grupowej i u których wystąpiły stany splątania, załamały się  wszystkie relacje z rodziną i próby samobójcze. W dzisiejszych czasach wiele osób z zespołem Aspergera znalazło forum do kontaktu i komunikacji w Internecie. Mogą tam „rozmawiać” na piśmie – i wchodzić w interakcje bez konieczności dosłownego kontaktu osobistego. Obecnie istnieje wiele sieci w zespole zaburzeń ze spektrum autyzmu, a kilka z nich jest bardzo cenionych przez nastolatków i dorosłych z zespołem Aspergera. W przyszłości ten sposób utrzymywania kontaktu z innymi osobami z zaburzeniami ze spektrum autyzmu prawie na pewno rozwinie się w ważny aspekt jakości życia, nawet dla niektórych małych dzieci.

Indywidualne rozmowy z psychologiem, lekarzem lub innymi osobami posiadającymi dogłębną wiedzę na temat zaburzeń ze spektrum autyzmu często dają bardzo pozytywny efekt. W takich rozmowach ważne jest, aby po pierwsze wysłuchać indywidualnej opowieści (prawdopodobnie monologu) o sobie, o zainteresowaniach i lękach (o ile w ogóle można opowiedzieć historię). Późniejsze rozmowy mogą być wtedy relatywnie pozbawione komunikacji między pacjentem a terapeutą. Stopniowo pacjent może zacząć zastanawiać się nad konkretnymi problemami, które terapeuta chciałby rozwiązać: jak sprawić, by związek działał, jak najlepiej zachowywać się w grupie, co jest „normalne ” zachowanie? W takich przypadkach konkretne porady są często bardzo pomocne. Zaskakujące jest to, że czasami dobrą radą może być powiedzenie – po uważnym wysłuchaniu – “ Przestań o tym myśleć! ”, Gdy pacjent ciągle mówi o odrzuceniu lub lekceważeniu, lub gdy zbytnio martwi się czymś, nie zrozumiałem. Obsesyjne myśli na temat śmierci, religii, absurdu życia mogą zaciemnić życie osoby z zespołem Aspergera do tego stopnia, że ​​może ona zacząć planować „położyć kres temu wszystkiemu”. Mówienie pacjentowi, że „nie sądzisz, że to w ogóle dobry pomysł, o wiele lepiej wytrwać i zapomnieć o złych myślach” może mieć uderzająco pozytywne skutki, pozostawiając pacjenta znacznie lepiej. W innych przypadkach trzeba spróbować dokładnie wyjaśnić, dlaczego coś się wydarzyło, o czym pacjent mówi terapeucie i czego w ogóle nie może zrozumieć. Wyjaśnienia najlepiej jest zazwyczaj trzymać na konkretnym poziomie. Wymagany poziom konkretności jest często zdumiewający nawet dla kogoś, kto jest dobrze zaznajomiony z zespołem Aspergera i biorąc pod uwagę gadatliwość i poziom inteligencji osoby dotkniętej chorobą. Nastolatki i dorośli z zespołem Aspergera często potrzebują indywidualnych rozmów, takich jak opisane powyżej, szczególnie w chwilach niepokoju, obniżonego nastroju lub izolacji społecznej. Ponadto w okresach przejściowych (mieszkanie, praca, utrata) regularny kontakt osobisty jest często najlepszym zabezpieczeniem przed załamaniem psychicznym (w tym krótkimi epizodami dezorientacji i psychozami wywołanymi łagodnym do umiarkowanego stresem). Należy koniecznie pamiętać, że osoby z zespołem Aspergera zwykle nie są „zimnymi” ani „nieczułymi stworzeniami”. Wręcz przeciwnie, ich podstawowe efekty są czasami bardzo „bliskie powierzchni”. Ich problem polega bardziej na sposobie radzenia sobie z tymi skutkami w sposób poznawczy. Szczęście, złość i smutek mogą być głęboko odczuwalne przez osobę z zespołem Aspergera, ale sposób, w jaki dzieli (lub nie dzieli) tych skutków z innymi ludźmi, jest wysoce nietypowy. Bardzo często afekty nie są w ogóle widoczne przez długi czas, a potem nagle wybuchają w wybuchu emocji. W indywidualnych rozmowach z terapeutą – podobnie jak w relacjach diadycznych w życiu codziennym – osoby z zespołem Aspergera mogą czasami bardzo zbliżyć się do drugiej osoby i uzależnić się od jej regularnego kontaktu. Druga osoba może być zaskoczona tą bliskością, która w otoczeniu grupowym byłaby uznana za niemożliwą

W leczeniu nie ma miejsca na psychoterapię zorientowaną psychodynamicznie, niezwiązaną ze szczegółową wiedzą o podstawowych problemach zespołu Aspergera. Doświadczenie kliniczne sugeruje, że psychoterapie mające na celu uznanie traum dziecięcych za przyczynę objawów zespołu Aspergera mogą mieć katastrofalne konsekwencje. Dotyczy to zarówno osoby z zespołem Aspergera w trakcie terapii, jak i krewnych / bliskich osób, które mogą być pośrednio dotknięte tym, co jest w centrum takiej terapii. Znam wielu dorosłych z zespołem Aspergera, którzy byli w psychoterapii zorientowanej na wgląd przez długi czas i którzy podczas takiej terapii „nauczyli się”, że społeczne trudności i zachowania rytualne są matka w ciągu kilku lat życia, przez rzekomo protekcjonalną postawę ojca lub przez wykorzystywanie seksualne, którego pacjent nie pamięta i na które nie ma żadnego innego dowodu. Doprowadziło to do zerwania więzi rodzinnych, poważnych aktów przemocy i izolacji społecznej. W innych przypadkach osoba z zespołem Aspergera przejrzała stereotypy terapeuty i, co dziwne, czasami z łagodną protekcjonalnością, zdecydowała, że ​​terapia jest nieskuteczna i zakończyła ją.

Szczególnie ważne jest, aby trening interakcji społecznych nie był postrzegany jako ważniejszy niż inne rodzaje treningu lub ważniejszy niż wspieranie dalszego rozwoju intelektualnego lub rozwoju specjalnych umiejętności. Nie tak dawno temu panowało powszechne przekonanie, że różnego rodzaju interwencje „społeczne” przyniosą ogólnie pozytywne rezultaty, nawet w obszarach, które nie mają nic lub niewiele wspólnego z „towarzyskością”. Doświadczenie pokazało, że takie teorie są błędne: trening interakcji społecznych może prowadzić do pewnych pozytywnych zmian w zakresie umiejętności interakcji społecznych – choć zwykle mają miejsce raczej ograniczone zmiany – ale aby pozytywne wyniki pojawiły się w innych obszarach, istnieje potrzeba specjalnego szkolenia również w tych obszarach. Faktem jest, że szkolenie w tych obszarach wydaje się przynosić pewne „pozytywne skutki uboczne” w domenach interakcji społecznych. Dzieci ze specjalnymi umiejętnościami i zainteresowaniami komputerowymi stały się ostatnio „bardziej akceptowalne” dla swoich rówieśników. Wiele chłopców i dziewcząt bez zaburzeń ze spektrum autyzmu podziela ich zainteresowania komputerowe, dlatego czasami istnieje bardzo dobra podstawa do pozytywnych długoterminowych interakcji. Mogą istnieć inne szczególne zainteresowania (np. Szachy lub gra na instrumencie) i mogą one stanowić doskonałą „wspólną płaszczyznę”, na której niektóre osoby z zespołem Aspergera w końcu znajdują „przyjaciela”. Dlatego niezwykle ważne jest, aby spróbować dowiedzieć się, w jakich specjalnych umiejętnościach jest dobry. Wspieranie tych specjalnych umiejętności może czasami być bardzo pomocne i utorować drogę do doskonałego kształcenia i szkolenia zawodowego

Większość osób z zespołem Aspergera, niezależnie od poziomu ich funkcjonowania, potrzebuje indywidualnie dostosowanego treningu takiego czy innego rodzaju. Niestety, w niektórych miejscach słowo „trening” zaczęło oznaczać coś negatywnego i zostało powiązane z represyjnymi tendencjami w autorytarnym społeczeństwie. Trening w zespole Aspergera jest zazwyczaj czymś bardzo pozytywnym, a trening może przynieść duże korzyści, zarówno osobie, jak i jej rodzinie. W całej grupie osób dotkniętych zaburzeniami ze spektrum autyzmu najważniejsza jest jedna zasada działania: nic (lub w każdym razie bardzo mało) nie pojawi się „za darmo”, tylko szkolenie doprowadzi do celu. Osoby z zespołem Aspergera we wczesnym okresie życia muszą uczyć się wykonywania różnego rodzaju codziennych czynności. Często występują poważne problemy z rzeczami, które inni uważają za bezproblemowe: ubieranie się, jedzenie, dbanie o higienę osobistą oraz dbanie o rzeczy i porządek we własnym pokoju. O ile umiejętności w tych obszarach nie zostaną wcześnie rozwinięte, w przypadkach zespołu Aspergera mogą pojawić się problemy nie do przezwyciężenia. Szczególnie higiena osobista może powodować ekstremalne problemy, chyba że od samego początku rozwoju jest przestrzegany rygorystyczny program nauczania. Może to być jedna z najważniejszych interwencji, jakie można podjąć, aby wdrożyć program nauczania, który obejmuje codzienne branie prysznica (w tym mycie włosów). Może zaistnieć konieczność wprowadzenia takiej rutyny w obliczu braku absolutnej potrzeby codziennego prysznica. Osoby z zespołem Aspergera mają trudności z radzeniem sobie w sytuacjach wyboru i może się zdarzyć, że omawianie kwestii mycia włosów co drugi dzień wprowadza właśnie taką sytuację wyboru, z którą nie są w stanie sobie poradzić. Trening umiejętności społecznych może być ważny, ale nigdy nie powinien być wymuszany w sposób, który czyni go nie do zniesienia dla osoby z zespołem Aspergera. Trening społeczny nie powinien być postrzegany jako sposób „leczenia” podstawowego problemu, ale raczej jako sposób na ułatwienie codziennych interakcji z innymi ludźmi. U dzieci w wieku szkolnym można wymagać pewnej miary “ łagodnej siły ” – lub “ autorytetu ” – (a nawet być postrzeganym przez dziecko jako coś pozytywnego), o ile pilnuje się dobrego samopoczucia i negatywnych reakcji dziecka. Rosnący niepokój, niepokój, problemy ze snem, koszmary senne lub depresja mogą sygnalizować, że wywierany jest zbyt duży nacisk i że może być wskazane „przejęcie obciążenia” osoby z zespołem Aspergera, przynajmniej przez jakiś czas. Z młodzieżą i dorosłymi należy zawsze konsultować się w sprawie ich intencji, życzeń i potrzeb przed rozpoczęciem jakiegokolwiek treningu umiejętności społecznych. Niedawne badania wykazały, że szkolenie małych dzieci z wysoko funkcjonującymi zaburzeniami ze spektrum autyzmu (w tym z zespołem Aspergera) w zakresie zdolności umysłowych może prowadzić do znacznych postępów w formalnych umiejętnościach testowania mentalności. Jednak jak dotąd zmiany kliniczne w zakresie interakcji społecznych były niewielkie. Nie oznacza to, że takie szkolenie jest bezużyteczne lub że nie należy go kontynuować. Badanie Wndings wskazuje raczej, że problemy związane z interakcjami społecznymi „prawdziwego życia” w zaburzeniach ze spektrum autyzmu są poważne i nie można ich łatwo naprawić za pomocą ograniczonych czasowo interwencji – nawet jeśli są one oparte na próbach zaradzenia przypuszczalnie podstawowym schorzeniom. Problemy społeczne / komunikacyjne w zespole Aspergera są często tak poważne, że stanowią wyzwanie dla wszystkich „prostych” lub „jednopłaszczyznowych” terapii. Chociaż „ślepota umysłu” spotykana w klasycznych przypadkach autyzmu zwykle nie występuje w zespole Aspergera, „widzenie umysłu” jest z pewnością klinicznie ograniczone.

Środki psychoedukacyjne są zarówno ogólne, jak i szczegółowe. Środki ogólne to takie interwencje, które mają na celu zwiększenie wiedzy społeczeństwa na temat zaburzeń czynnościowych – takich jak zespół Aspergera. Konkretne działania dotyczą jednostki i odnoszą się do skoordynowanych prób podniesienia poziomu wiedzy i optymalizacji skierowanych do niej interwencji edukacyjnych i zawodowych. Niektóre z najbardziej inteligentnych dzieci z zespołem Aspergera mogą i zwykle powinny uczyć się w „normalnej” klasie, w tym, w niektórych przypadkach, w klasie z wieloma uczniami. W większości przypadków ważne jest jednak, aby upewnić się, że nauczyciele są świadomi diagnozy osoby dotkniętej chorobą i jej znaczenia. Zwykle wymagany jest wysoki stopień struktury. Oczekiwania i wymagania, które naprawdę odpowiadają ogólnemu – i specyficznemu – poziomowi funkcjonowania dziecka są kluczowe. Nierzadko zdarza się, że wymagania są o wiele za niskie w niektórych obszarach, podczas gdy w innych – szczególnie tych wymagających interakcji społecznych, takich jak praca w grupach itp. – mogą być nierealistycznie wysokie. Ścisła współpraca między dziećmi, rodzicami i nauczycielami, czasami wspierana przez zespół szkolnych lekarzy (lekarz, psycholog, pielęgniarka szkolna), jest zwykle konieczna, aby uniknąć poważnych problemów w szkole. Mniejsza grupa osób o bardzo wysokiej inteligencji, raczej większa grupa osób o normalnym poziomie inteligencji i praktycznie wszyscy ci z inteligencją poniżej normy, odniosą korzyści z uczęszczania do mniejszych grup klasowych, być może liczących nie więcej niż 6–15 uczniów. Takie grupy mogą równie dobrze obejmować osoby z podobnymi problemami, dzieci z innymi zaburzeniami neuropsychiatrycznymi, tak zwane normalne dzieci o wysokiej inteligencji, które wymagają bardziej indywidualnej stymulacji oraz dzieci z dysleksją. Włączenie dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu do normalnych klas, w których inni uczniowie zostali specjalnie przeszkoleni, aby „wyciągnąć rękę” w celu ułatwienia socjalizacji i komunikacji z nimi, może być bardzo skuteczne, przynajmniej według formalnych badań. Należy jednak powiedzieć, że integracja bez specjalnych środków ukierunkowanych na pomoc osobom z zaburzeniami ze spektrum autyzmu niekoniecznie musi sprzyjać rozwojowi społecznemu. Niewielka liczba dzieci z zespołem Aspergera, które funkcjonują intelektualnie w normalnym lub niskim zakresie normalnym, może potrzebować takiego rodzaju edukacji, jaki jest przewidziany dla „wykształcenia poniżej normy” (ESN). Niezwykle ważne jest, aby system szkolny zapewniał szereg alternatyw dla osób z zespołem Aspergera. Niektórzy będą dobrze funkcjonować w dużych grupach (pod warunkiem, że nauczyciel będzie miał dobrą wiedzę na temat zespołu Aspergera), podczas gdy inni będą potrzebować „schronienia” w mniejszej klasie, w której niektórzy mogą mieć zespół Aspergera, a inni mogą mieć problemy związane z innymi diagnozami. Uczęszczanie na zajęcia ESN może być w takich przypadkach bardzo pomocne i wręcz konieczne.

Poziom wiedzy należy podnosić w szkołach i miejscach, w których pracują osoby z zespołem Aspergera. W tym kontekście ważną rolę edukacyjną pełnią szkolni pracownicy służby zdrowia oraz lekarze i pielęgniarki pracujący w zakładowych systemach opieki zdrowotnej. Mogą – i powinni – aktywnie pracować nad rozpowszechnianiem ogólnej wiedzy na temat zaburzeń ze spektrum autyzmu i zapewnić, że osoby z prawdopodobnym zespołem Aspergera, jeśli potrzebują pomocy, zostaną skierowane na odpowiednią terapię i możliwe interwencje.

Dla osób z problemami neuropsychiatrycznymi, postawy społeczne mają ogromne znaczenie, jeśli chodzi o tworzenie optymalnych warunków do realizacji potencjału każdej osoby. Dotyczy to zarówno zespołu Aspergera, jak i osób z bardziej klasycznymi odmianami autyzmu. Rozpowszechnianie wiedzy za pośrednictwem książek, ulotek informacyjnych, artykułów prasowych, radia, telewizji i internetu to podstawowe elementy w próbach zmiany postaw innych ludzi. Kształcenie nauczycieli, psychologów, socjologów, lekarzy i innych pracowników służby zdrowia i systemów opieki jest warunkiem wstępnym trwałych efektów. Podstawowy program nauczania dla tych kategorii powinien zawierać aktualne informacje na temat autyzmu i zespołu Aspergera. Tylko wtedy, gdy osoby, które na co dzień spotykają osobę z zespołem Aspergera, mają wystarczającą wiedzę na temat podstawowych zaburzeń, można stworzyć / dostosować środowisko tak, aby nie było nadmiernie stresujące dla chorego. W bezpośredniej pracy z pacjentami poszukującymi pomocy w ramach systemu opieki zdrowotnej podstawą wszelkich interwencji są próby poszerzenia wiedzy o zespole Aspergera i zmiany postaw. Bez wglądu w podstawowe upośledzenia i podejście uwzględniające związane z nimi problemy niewiele można zrobić, aby poprawić obecną sytuację. Edukacja, trening umiejętności społecznych, inny trening (w tym fizyczny), modyfikacja zachowania i leki odgrywają drugorzędną rolę. Podstawowym celem jest dostosowanie postaw innych ludzi (i do pewnego stopnia osoby z zaburzeniem), a tym samym ich interakcji z osobą z zespołem Aspergera i jej wymagań / oczekiwań. „Ukryte” upośledzenia funkcjonalne są zwykle znacznie większe, niż to dostrzegają ci, którzy nie są poinformowani o naturze zaburzenia