Możesz pomóc dzieciom zapamiętać, dokąd zmierzają, wręczając im zdjęcie podczas rozpoczynania nowej czynności. Gdy dziecko dotrze na miejsce (w tym przypadku do toalety), zostanie ono umieszczone na identycznym obrazku już przymocowanym obok toalety. Ułatwia to utrzymanie koncentracji i odcina inne bodźce lub impulsy na trasie.
Warto stworzyć przytulną przestrzeń w rogu salonu dla dziecka, które chce lub musi przebywać w pobliżu dorosłych. W tej przestrzeni dziecko może zorganizować zabawki do samodzielnej zabawy, aby dorośli mogli wykonywać swoje normalne czynności, podczas gdy dziecko pozostaje pod nadzorem. Zwróć uwagę na taśmę na podłodze, która zachęca dziecko do przebywania w granicach wyznaczonego obszaru.
Przejrzysta aranżacja sypialni Dicte sprawia, że czuje się bezpiecznie, pokój jest nie mniej wygodny niż pokój każdej innej dziewczyny. Zabawki zostały schowane do szuflad i pudełek, które zostały oznaczone odpowiednimi zdjęciami. Zbyt duża stymulacja wizualna naraz może powodować „szum wizualny” – a tym samym chaos. Może być łatwiej wybrać zabawkę z obrazka niż z otwartych półek.
U góry: Kiedy zdjęcia zostały umieszczone w szufladach i półkach Dicte i stało się dla niej jasne, gdzie są jej rzeczy, zaczęła spędzać więcej czasu na zabawie w swojej sypialni.
U dołu: Tutaj obraz zaznacza miejsce, w którym należy umieścić taśmę i magnetofon, aby Dicte mogła się posprzątać. Otwarte regały ze zbyt dużą ilością zabawek mogą być dezorientujące dla wielu dzieci i powodować, że będą one ciągle wybierać tę samą zabawkę.
Dicte ma stół, przy którym może się bawić, i drugi, przy którym może pracować nad ćwiczeniami w swoich pudełkach. Zawartość pudełek jest różna. Ponieważ dzieci z autyzmem często mają trudności z samodzielną zabawą przez dłuższy okres czasu, przydzielone im ćwiczenia można odłożyć, aby dziecko mogło się zrelaksować.
Drzwi do pokoju Dicte to przezroczysta zasłona. Nie podoba jej się zamykanie drzwi, ale miło jest mieć jakąś granicę dla swojego pokoju. Dzięki temu dziecko może usłyszeć, gdzie są dorośli, jednocześnie koncentrując się na swojej grze lub ćwiczeniach.
Zdjęcie na dobranoc
Kiedy Dicte była młodsza, bardzo pomocne było dla niej „zameldowanie” ze zdjęciem na dobranoc, które pasowało do identycznego zdjęcia przed snem umieszczonego w plastikowej kieszeni na jej łóżku. Wiedziała wtedy, że idzie spać i nie bawić się, kiedy weszła do swojej sypialni.Dicte nie musi już pasować do obrazu, ale poprosiła, aby pozostał na łóżku.
Harmonogram dnia Dicte został umieszczony w centralnym miejscu w domu, tak aby była świadoma wszelkich możliwych zmian
Wizualne wsparcie jedzenia
Dicte miała trudności z jedzeniem, ale uczestnictwo w posiłkach stało się o wiele łatwiejsze, gdy jej imię zostało umieszczone na krześle obok zdjęcia „Jedzenie” w plastikowej kieszeni. Początkowo otrzymała zdjęcie przedstawiające „Jedzenie” do trzymania, co pomogło jej zobaczyć, co będzie dalej robić, ponieważ na jej krześle było identyczne zdjęcie, na którym mogła umieścić pasujące zdjęcie.
Dziecko, które ma trudności ze zrozumieniem powiązań i znaczeń w swoim własnym świecie, często może stworzyć osobisty porządek, na przykład chcąc wielokrotnie oglądać ten sam fragment taśmy wideo lub wykazując duże zainteresowanie czymś specyficznym dla niezwykle długi czas. W ten sposób dziecko stara się poradzić sobie z chaosem wywołanym pomieszaniem, tworząc własną przewidywalność. Celem wyraźnej fizycznej struktury jest maksymalne ograniczenie chaosu w dziecku i ułatwienie dziecku zrozumienia, co będzie dalej. Struktura fizyczna musi być prosta, z oczywistym przesłaniem dotyczącym tego, co robić i gdzie. Jeśli to możliwe, warto mieć różne lokalizacje do różnych działań. W domu jest zwykle miejsce, w którym jesz, miejsce do spania, miejsce, w którym oglądasz telewizję itp. W instytucji to samo miejsce jest często wykorzystywane do wielu różnych czynności.
Zarówno w domu, jak iw instytucji można zrekompensować fakt, że to samo miejsce musi być wykorzystywane do różnych czynności, na przykład poprzez umieszczenie na stole bibułki, gdy jest używana do zabawy, inny kolor, gdy stół jest używany do odrabiania lekcji, a podkładka w porze posiłków. Możesz również dołączyć zdjęcie odpowiedniego zadania na bibule / podkładce. Wiele dzieci z autyzmem ma trudności ze skupieniem się na tym, kim są i co robią , a zdjęcie może im przypomnieć. Po zabezpieczeniu uwagi dziecka, oszczędza się mu przerw w impulsowych działaniach, które po dotarciu do określonego celu będzie mogło dopasować obrazek do innego lub po prostu włożyć do kieszeni, aby zaznaczyć, że działanie zostało pomyślnie zakończone.
O autyzmie
Autyzm definiuje się jako poważne zaburzenie rozwojowe charakteryzujące się deficytami w komunikacji i języku, problemami z zachowaniami społecznymi oraz powtarzającymi się i stereotypowymi zachowaniami. Zespół Aspergera jest często określany jako łagodniejsza odmiana autyzmu, ale prawdopodobnie bardziej trafne jest stwierdzenie, że jest to forma autyzmu u osób z normalnym poziomem inteligencji i gdy wczesny rozwój mowy nie został opóźniony. osoby z zespołem Aspergera często mają te same podstawowe deficyty psychologiczne, a podstawowe zasady ich edukacji są często podobne. Autyzmu nie można wyleczyć, ale wiele trudności, jakie stwarza to zaburzenie, można złagodzić poprzez edukację, zaczynając od podkreślenia i wyjaśnienia zasadniczych części wszelkich form informacji, które chcemy przekazać dziecku. Pomoce wizualne są jednym z oczywistych wyborów. Ta potrzeba jasnych informacji pojawia się w sytuacjach, których wszyscy doświadczyliśmy. Większość ludzi chciałaby otrzymać jasne i zwięzłe instrukcje dotyczące wskazówek lub mapy drogowej; możemy potrzebować przewodnika turystycznego, który powie nam, jak zachowywać się w nieznanych kulturach; lub możemy potrzebować instrukcji, aby pokazać nam, jak działa nowa maszyna wideo. Jednak gdy komunikacja jest skierowana do osób z autyzmem, potrzeba wsparcia wizualnego występuje na znacznie większą skalę. Wymagają jasnych wskazówek, które podpowiedzą im, gdzie znajduje się początek i koniec w podstawowych sytuacjach dnia codziennego – przewodnik po zrozumieniu świata społecznego oraz podręcznik funkcji, takich jak ubieranie się czy mycie się.
Pomoce wizualne stały się bardzo skutecznym narzędziem wspomagającym dzieci z autyzmem, umożliwiając im lepszą komunikację i niezależność. Dzieci z autyzmem często mają podstawowe trudności ze zrozumieniem języka mówionego i społecznych sygnałów mowy ciała, mimiki, gestów i kontaktu wzrokowego. Jako dorośli komunikujący się z takimi dziećmi, musimy wyrażać siebie za pomocą przedmiotów, obrazów, zdjęć itp., a nie za pomocą słowa i innych niewerbalnych wyrażeń, dlatego powinniśmy starać się komunikować w sposób prostszy i wyraźniejszy niż zwykle. Na przykład, chociaż możemy użyć pięciu długich zdań, aby wyjaśnić, że teraz wybieramy się do miasta, aby zrobić zakupy, jedno zdjęcie lub przedmiot może być podstawową pomocą, która umożliwia autystycznemu dziecku przyswojenie tego samego komunikatu. czy to w postaci schematu / harmonogramu dnia, dowolnego systemu wsparcia, kart komunikacyjnych itp. – musi być na tyle prosty, aby nawet osoby bez autyzmu mogły zrozumieć jego znaczenie. Jeśli nie zrozumiemy tych wiadomości, nie możemy oczekiwać, że dziecko z autyzmem to zrobi. Należy również pamiętać, że dzieci nie będą chciały spędzać zbyt wiele czasu na poznawaniu swojego grafiku czy kart komunikacyjnych, zanim będą mogły z nich skorzystać. Pamiętaj, że nie jest to prawdziwa komunikacja, dopóki wszystko nie będzie łatwiejsze dorosłych wokół niego. Mała Dicte, powiedziała swojej matce , gdy zestawiały asortyment pomocy wizualnych Dicte do wykorzystania: „To są moje znaki. Zanim dostałem znaki, wszystko, co mogłem zrobić, to płakać. ” W każdym wieku i na każdym etapie rozwoju dzieci, młodzieży i dorosłych wsparcie ze strony systemów wizualnych i pomocy ma olbrzymi wpływ, jednak kształt i skala tych systemów może Tworzenie środowiska w ramach edukacji specjalistycznej prowadzonej np. przez przedszkola i szkoły dla dzieci z autyzmem opiera się zwykle na zasadach wychowawczych, które uznają ogromne znaczenie wsparcia wizualnego dla zrozumienia i zdolności uczenia się dzieci. Jednak w domu wizualna organizacja otoczenia czy zastosowanie systemów wspomagania wzroku zwykle wymaga indywidualnego dostosowania. W życiu codziennym wsparcie wizualne często rozwija się, gdy rodzice dostrzegają jego zalety. Nierzadko chęć skorzystania ze wsparcia wizualnego pojawia się w momencie, gdy dziecko rozwija nieodpowiednie lub problematyczne zachowanie. Jednym z argumentów, które zarówno profesjonaliści, jak i rodzice często wysuwają przeciwko korzystaniu z systemów wsparcia wizualnego, jest to, że powodują one nadmierną sztywność i nudę dla reszty rodziny. Może to również dotyczyć tych autystycznych dzieci, które nie mają nic przeciwko zmianom. Jeśli jednak tak się stanie, to nie jest to kwestia wizualnego wsparcia dziecka, a systemy wsparcia wizualnego mają pomóc dziecku w lepszym zrozumieniu codziennego życia i komunikowaniu się z jego potrzebami – czy to obejmują wycieczkę do wesołego miasteczka, chęć odwiedzenia rodziny lub przyjaciół, obejrzenia kreskówki lub pozostawienia w spokoju swojego pokoju.
Podobnie jak wszystkie inne dzieci, młodzież i dorośli, osoby z autyzmem różnią się od siebie pod względem wymagań dotyczących zróżnicowania ich codziennego życia. Niektórzy ludzie potrzebują ciągłej stymulacji i aktywności, podczas gdy inni wolą spokojną codzienną rutynę. Niemniej jednak jest to inspirujące, że nastolatki i dorośli z autyzmem lub zespołem Aspergera często rozwijają własne systemy wspomagania wzroku lub proszą o pomoc w ich rozwijaniu, ponieważ sami doświadczyli ogromnych korzyści, jakie mogą zapewnić takie systemy. Systemy te mogą być potrzebne, aby pomóc im radzić sobie z dość zwyczajnymi, praktycznymi umiejętnościami, takimi jak zakupy, sprzątanie czy pamiętanie o sprawdzeniu ich wyglądu przed wyjściem z domu. Mogą to być również bardziej wyspecjalizowane systemy pomagające im radzić sobie z zachowaniami społecznymi i przekomarzaniem się w miejscu pracy lub instytucji edukacyjnej. Wizualne wsparcie dla dziecka z autyzmem, które opisujemy w tej książce, nie powinno być postrzegane jako samodzielna forma leczenia, ale raczej jako strategia pomocy lub wsparcia. W większości środowisk terapeutycznych powszechnie stosuje się obecnie specjalistyczne technika znana jako „TEACCH”. TEACCH (Leczenie i edukacja dzieci autystycznych i pokrewnych upośledzonych w komunikacji) opracował spójną narrację o tym, w jaki sposób możemy włączyć i wykorzystać wsparcie wizualne w tym, co nazywamy edukacją strukturalną. Ten rodzaj edukacji obejmuje również inne ważne elementy w leczeniu dzieci z autyzmem. Wsparcie wizualne jest kluczową częścią Picture Exchange Communication System (PECS), podobnie jak w przypadku innych metod wsparcia, takich jak Social StoriesTM i Comic-Strip Conversations. Programy zorientowane na zachowanie, które wykorzystują intensywną interakcję i ćwiczenia mowy jako ważną część procesu, również okazały się cenne w pomaganiu dzieciom z autyzmem. W opinii autorów, bez względu na to, jaką metodę lub system jest traktowany priorytetowo w leczeniu dziecka z autyzmem, korzystanie z pomocy wzrokowej i pomocy wizualnych zawsze będzie dla dziecka na tyle znaczące, że nie należy go ignorować. Stworzenie książki obrazkowej zawierającej przykłady pomocy wizualnych wydawało się rzeczą oczywistą. Mamy nadzieję, że pomoże to innym rodzicom i profesjonalistom zrozumieć niektóre z podstawowych zasad edukacji autystycznej i pozwoli im skorzystać z niektórych pomocy wizualnych dla korzyści dla własnych dzieci.
Nierzadko zdarza się, że trudności lepiej funkcjonujących dzieci z autyzmem pozostają nierozpoznane i zamiast tego są postrzegane w kategoriach zaburzeń emocjonalnych i / lub złego zarządzania rodzicami. Z tego powodu niektóre z tych dzieci i ich rodziny są kierowane na terapię rodzinną lub dziecko jest widziane przez psychoterapeutę i może zostać przepisane leczenie. Czasami programy lecznicze są oferowane, ponieważ autyzm nie jest rozpoznawany. Ale w niektórych przypadkach psychoterapia jest oferowana na podstawie tego, że autyzm ma podłoże emocjonalne. Jeśli chodzi o terapię rodzinną, wydaje nam się, że brak rozpoznania prawdziwej natury trudności dziecka niewiele robi, aby wzbudzić zaufanie do tego podejścia wśród osób, które doświadczyły choroby. Nie uważamy też, że warto dać rodzicom wyobrażenie, że problemy ich dziecka są spowodowane złym zarządzaniem, a nie stanem biologicznym. Trzeba jednak powiedzieć, że gdy stan jest prawidłowo zdiagnozowany, cała rodzina może skorzystać na dyskusji o tym, jak najlepiej radzić sobie z osobą z autyzmem, a takie podejście może być wtedy bardzo pomocne i konstruktywne. Na przestrzeni lat spotkaliśmy niewielką liczbę dzieci z autyzmem poddawanych psychoterapii. W niektórych z tych przypadków autyzm nie został zdiagnozowany, podczas gdy w innych został uznany, ale terapeuta uważał, że można go leczyć za pomocą tego podejścia. Można by spierać się w nieskończoność i bez rozstrzygnięcia o tym, czy program edukacji i zarządzania dziecka w szkole przyniósł poprawę, czy też twierdzenia psychoterapeuty miały jakąkolwiek treść. Uwagi możemy zgłaszać jedynie na podstawie własnego doświadczenia w poszczególnych przypadkach. Sugerują one, że psychoterapia nie jest właściwym sposobem leczenia autyzmu, a twierdzenia o jej skuteczności odzwierciedlają optymizm w umyśle terapeuty, a nie faktyczne dowody u dziecka. Zbyt łatwo jest rzutować myśli i uczucia na dziecko, które ma poważnie ograniczoną komunikację aby dokonywać interpretacji anomalnego zachowania w oparciu o teorię analityczną. Inteligentni, werbalni dorośli z autyzmem wyrazili silne poczucie dezaprobaty co do znaczenia psychoterapii dla ich stanu i nieodłącznych problemów. Godne ubolewania jest to, że znaczna liczba profesjonalistów zajmujących się małymi dziećmi nadal nie rozpoznaje autyzmu lub rozpoznaje go tylko w jego najbardziej klasycznej postaci. Rodzice muszą wtedy znaleźć odpowiedzi dla siebie, a także sposoby i środki pomocy dziecku. Nawet tam, gdzie istnieją dobre usługi diagnostyczne, może zabraknąć zasobów zarówno zdrowotnych, jak i edukacyjnych, dlatego nieuniknione jest, że alternatywne podejścia wypełnią tę lukę. Wielu rodziców, nawet na obszarze o stosunkowo dobrej świadomości i zapewnieniu, powiedziało: „W porządku, wiemy, że nasz 2-latek ma autyzm, ale co teraz?” W niektórych regionach Wielkiej Brytanii inicjatywy „natychmiastowej reakcji” przyniosły została utworzona, aby wspierać rodziców od momentu postawienia diagnozy. W innych obszarach podobne usługi świadczą doskonałe „zespoły informacyjne” ze specjalistami w dziedzinie autyzmu. Niestety, te obszary doskonałości znacznie przewyższają liczebnie obszary, w których rodzice nie otrzymują nic lub są kierowani do usług niespecjalistycznych, które i tak są już przeciążone długimi listami oczekujących. LEA staje się coraz bardziej świadoma potrzeby zapewnienia specjalistycznej opieki, choćby po to, by powstrzymać kolejne, często nierealistyczne żądania, wysuwane przez niektórych rodziców za pośrednictwem trybunałów i sądów. Niemniej jednak, dopóki spójne i odpowiednie świadczenia nie będą szerzej dostępne, zachęcamy rodziców do zadawania pytań przed podjęciem jakiegokolwiek tak zwanego wyleczenia lub leczenia, które nie jest oparte na realistycznej ocenie ogólnego funkcjonowania dziecka. National Autistic Society publikuje regularnie aktualizowany i obszerny przewodnik po niektórych z wielu różnorodnych podejść, które są stosowane lub związane z edukacją i opieką nad dziećmi i dorosłymi z autyzmem.
Metody modyfikacji zachowania zostały po raz pierwszy zastosowane przez Lovaas w Stanach Zjednoczonych w latach 60-tych. W tamtych czasach stosowano dość skrajne metody kar, aby ograniczyć niewłaściwe lub samookaleczające zachowania. Potem wyszło z mody. Modyfikacja zachowania pojawiła się ponownie i stała się niezwykle popularna jako interwencja dla młodych dzieci w wieku przedszkolnym z autyzmem, ponieważ zapewnia pakiet opieki (przy znacznych kosztach) z obietnicą “ wyzdrowienia ” w czasie, gdy niewiele więcej jest prawdopodobnie będzie w ofercie. Z punktu widzenia rodziców ma o wiele więcej do zaoferowania niż zbiór poradników i obietnica recenzji. System nagród zastąpił etos kary. Nie ma wątpliwości, że metody te mogą być skuteczne w skupieniu uwagi dziecka i poprawie zachowania. Jednak przeniesienie tych umiejętności do innych ustawień może być prawdziwym problemem. Inny problem może się pojawić, gdy rodzice są tak zaabsorbowani metodą i intensywnym programem indywidualnym, że nie doceniają, gdy ich dziecko jest gotowe na szersze i mniej ustrukturyzowane zajęcia społeczne. Niektóre LEA zostały przekonane do finansowania programów Lovaas dla poszczególnych dzieci, ponieważ przekonano ich, że interwencja umożliwi dziecku przejście do głównego nurtu edukacji po dwóch latach leczenia, a następnie nie będzie już wymagać zasobów specjalnych. Jest to zarówno nierealne, jak i uproszczone. Etos programu Lovaas nie pasuje łatwo do aktualnych wyników badań dotyczących natury autyzmu iw dużej mierze marginalizuje poznawczą naturę tego schorzenia. W kontekście podejść behawioralnych należy wspomnieć o terapii awersyjnej w przypadku dzieci przejawiających bardzo poważne problemy behawioralne, takie jak samookaleczenie i poważna agresja. Był częściej praktykowany w Stanach Zjednoczonych niż w Wielkiej Brytanii. Polega na zastosowaniu nieprzyjemnego bodźca w celu ograniczenia niepożądanych zachowań. Stosowanie takich metod byłoby dla większości ludzi odrażające, a ich stosowanie mogłoby zostać uznane za nieetyczne. Ponadto istnieje niewiele dowodów na długoterminową poprawę w przypadku zawieszenia terapii.