Inną ścieżką diagnostyczną jest to, że historia rozwoju dziecka obejmuje zaburzenie rozwojowe, które może być związane z zespołem Aspergera. Rozpoznanie zaburzenia uwagi, języka, ruchu, nastroju, jedzenia lub zdolności uczenia się może być początkiem formalnego procesu oceny, który ostatecznie prowadzi do diagnozy zespołu Aspergera.
Podczas oceny diagnostycznej dorosłych zwykle pytam, kiedy osoba po raz pierwszy rozpoznała, że jest inna od innych ludzi. Wielu dorosłych, u których zdiagnozowano diagnozę w wieku dojrzałym, twierdzi, że po raz pierwszy poczuli się inni, gdy zaczęli szkołę. Opisują, że potrafią rozumieć i nawiązywać kontakt z członkami rodziny, w tym bawić się towarzysko z braćmi i siostrami, ale kiedy oczekiwano od nich, że będą bawić się z rówieśnikami w szkole i nawiązywać kontakt z nauczycielem, uznali siebie za bardzo różniących się od dzieci w ich wieku. Kiedy proszę tych dorosłych o opisanie tych różnic, odpowiedzi zwykle odnoszą się do braku zainteresowania aktywnościami społecznymi ich rówieśników, braku chęci włączania innych w ich własne zajęcia i niezrozumienia konwencji społecznych na placu zabaw lub w klasie. Ścieżka diagnostyczna rozpoczyna się, gdy doświadczony nauczyciel obserwuje dziecko, które nie ma wyraźnej historii cech związanych z autyzmem, ale które jest bardzo nietypowe pod względem zdolności rozumienia sytuacji i konwencji społecznych. Dziecko jest również uznawane za niedojrzałe w umiejętności radzenia sobie z emocjami i wyrażania empatii. Może istnieć nietypowy styl uczenia się z niezwykłą wiedzą w obszarze zainteresowania dziecka, ale znaczące problemy z uczeniem się lub uwagą w przypadku innych umiejętności akademickich. Nauczyciel może również zauważyć problemy z koordynacją ruchową, takie jak pisanie odręczne, bieganie, łapanie piłki. Dziecko może również zakrywać uszy w odpowiedzi na dźwięki, które nie są odbierane jako nieprzyjemne przez inne dzieci. Na placu zabaw dziecko może aktywnie unikać zabaw towarzyskich z rówieśnikami lub być społecznie naiwne, natrętne lub dominujące. W klasie nauczyciel zdaje sobie sprawę, że dziecko wydaje się nie zauważać lub nie rozumieć niewerbalnych sygnałów, które przekazują komunikaty, takie jak „nie teraz” lub „Zaczynam się denerwować.” Dziecko może stać się znane z przerywania lub nieodpowiadania na kontekst społeczny w sposób, jakiego można by oczekiwać od dziecka w tym wieku i w tym wieku. Nauczyciel może również zauważyć, że dziecko staje się bardzo niespokojne, jeśli zmieni się rutyna lub nie może rozwiązać problemu. Dziecko oczywiście nie jest upośledzone intelektualnie, ale wydaje się, że brakuje mu społecznego zrozumienia swoich rówieśników. Nauczyciel wie, że dziecku przydałyby się programy, które pomogą mu zrozumieć konwencje społeczne panujące w klasie i na szkolnym boisku. Nauczyciel potrzebuje również dostępu do szkoleń, wsparcia w klasie, zasobów i wiedzy fachowej w zakresie zespołu Aspergera, aby ułatwić udaną integrację społeczną i sukces akademicki. Dziecko potrzebuje pomocy, a nauczyciel potrzebuje pomocy. Moje doświadczenie kliniczne sugeruje, że większość dzieci z zespołem Aspergera uzyskuje diagnozę tą drogą. Niezwykły profil zdolności i zachowania dziecka nie jest widoczny w domu, ale nauczyciel dostrzega jakościowe różnice w zdolnościach i zachowaniu w klasie i na placu zabaw. Na kolejnym spotkaniu rodziców i przedstawicieli szkoły zachęca się rodziców do przeprowadzenia oceny diagnostycznej zarówno w celu wyjaśnienia nietypowego zachowania i profilu umiejętności, jak i uzyskania przez rodziców i szkołę dostępu do odpowiednich programów i zasobów.
Lorna Wing, która jako pierwsza użyła terminu zespół Aspergera, uznała, że istnieje potrzeba nowej kategorii diagnostycznej. Zaobserwowała, że niektóre dzieci, które miały wyraźne oznaki ciężkiego autyzmu w okresie niemowlęcym i wczesnym dzieciństwie, mogły osiągnąć niezwykły postęp i poruszać się po kontinuum autyzmu w wyniku wczesnej diagnozy oraz intensywnych i skutecznych programów wczesnej interwencji. Poprzednio społecznie wyobcowane i milczące dziecko chce teraz bawić się z dziećmi i może mówić skomplikowanymi zdaniami. Tam, gdzie wcześniej istniała motywacja do izolacji, dziecko jest teraz motywowane do udziału w zajęciach społecznych. Po wielu godzinach intensywnych programów zachęcających do komunikacji, problemem nie jest już zachęcanie dziecka do mówienia, ale zachęcanie go do mówienia mniej, słuchania i większej świadomości kontekstu społecznego. Jako młodsze dziecko mogło być zaabsorbowane doświadczeniami sensorycznymi – kręcące się koło samochodu-zabawki lub roweru mogło je zahipnotyzować – ale teraz jest zafascynowane konkretnym tematem, takim jak orbity planet. Wcześniejsze oceny i obserwacje zabawy wskazywałyby na możliwość znacznego upośledzenia umysłowego, ale teraz potwierdza się, że dziecko ma iloraz inteligencji (IQ) w normalnym zakresie. Peter Szatmari zasugerował, że te dzieci z autyzmem, które rozwijają funkcjonalny język we wczesnym dzieciństwie, ostatecznie dołączają do trajektorii rozwojowej i mają profil zdolności typowy dla dzieci z zespołem Aspergera. W pewnym momencie wczesnego rozwoju dziecka autyzm jest prawidłową diagnozą, ale odrębna podgrupa dzieci z autyzmem może wykazać znaczną poprawę języka, zabawy i motywacji do kontaktów towarzyskich z rówieśnikami w wieku od czterech do sześciu lat. Trajektoria rozwojowa takich dzieci uległa zmianie, a ich profil umiejętności w szkole podstawowej lub podstawowej jest zgodny z charakterystyką zespołu Aspergera. Te dzieci, u których można następnie zdiagnozować wysokofunkcjonujący autyzm lub zespół Aspergera, skorzystają ze strategii i usług przeznaczonych dla dzieci z zespołem Aspergera, a nie z autyzmem.
Dzisiaj, kiedy dziecko lub dorosły jest kierowany na diagnostykę, może przebyć jedną z kilku różnych ścieżek diagnostycznych. Dziecko skierowane na diagnostykę miałoby nietypową historię rozwoju i profil zdolności od wczesnego dzieciństwa, chociaż średni wiek dla rozpoznania dziecka z zespołem Aspergera wynosi od 8 do 11 lat. Zidentyfikowano kilka ścieżek do tej diagnozy, która może rozpocząć się, gdy dziecko jest niemowlęciem lub na innych etapach rozwoju, a nawet w określonych momentach w historii życia dorosłego
Nie wszystko, co wychodzi poza linię, a więc „nienormalne”, musi koniecznie być „gorszym”. – Hans Asperger (1938)
Zadzwonił dzwonek do drzwi, zwiastując przybycie kolejnego gościa na przyjęcie urodzinowe Alicji. Jej matka otworzyła drzwi i spojrzała w dół, aby zobaczyć Jacka, ostatniego gościa, który przybył. Były dziewiąte urodziny jej córki, a lista zaproszeń obejmowała dziesięć dziewczynek i jednego chłopca. Matka Alicji była zaskoczona tym włączeniem, myśląc, że dziewczynki w wieku jej córki zwykle uważają chłopców za śmierdzących i głupich i niegodnych zaproszenia na przyjęcie urodzinowe dziewczynki. Ale Alicja powiedziała, że Jack był inny. Jego rodzina niedawno przeniosła się do Birmingham, a Jack był w jej klasie zaledwie kilka tygodni. Chociaż próbował dołączyć do innych dzieci, nie miał żadnych przyjaciół. Inni chłopcy dokuczali mu i nie pozwalali mu dołączyć do żadnej z ich gier. W zeszłym tygodniu siedział obok Alicji, kiedy jadła swój lunch, a kiedy go słuchała, pomyślała, że jest miłym i samotnym chłopcem, który wydawał się oszołomiony hałasem i gorączkową aktywnością placu zabaw. Wyglądał uroczo jak młodszy Harry Potter i wiedział tak dużo o tak wielu rzeczach. Jej serce podeszło do niego i pomimo zakłopotanych spojrzeń jej przyjaciół, kiedy powiedziała, że został zaproszony na jej przyjęcie, była zdeterminowana, aby przyjechał. I oto był, samotna postać ściskająca kartkę urodzinową i prezent, który natychmiast wręczył mamie Alicji. Zauważyła, że na kopercie napisał imię Alicji, ale pismo było dziwnie nieczytelne dla ośmiolatka. „Musisz być Jackiem”, powiedziała, a on po prostu odpowiedział z kamienną twarzą: „Tak”. Uśmiechnęła się do niego i już miała zasugerować, żeby poszedł do ogrodu, aby dołączyć do Alicji i jej przyjaciół, kiedy powiedział: „Urodzinowy prezent Alicji to jedna z tych wyjątkowych lalek, o których moja mama mówi, że każda dziewczyna chce, i wybrała ją, ale co naprawdę chciałem, żeby to było trochę baterii. Lubisz baterie? Tak, mam sto dziewięćdziesiąt siedem baterii. Baterie są naprawdę przydatne. Jakie baterie macie w swoich pilotach?” Nie czekając na odpowiedź, kontynuował: „Mam specjalną baterię z Rosji. Mój tata jest inżynierem i pracował przy ropociągu w Rosji i wrócił do domu z sześcioma bateriami AAA z rosyjskim napisem na nich. Są moimi ulubionymi. Kiedy kładę się spać, lubię patrzeć na moje pudełko z bateriami i sortować je w kolejności alfabetycznej przed pójściem spać. Kiedy zasypiam, zawsze trzymam jedną z moich rosyjskich baterii. Mama mówi, że powinienem przytulić misia, ale wolę baterię. Ile masz baterii?” Odpowiedziała: „No nie wiem, ale musimy mieć ich sporo…” i nie była pewna, co powiedzieć dalej. Jej córka była bardzo łagodną, opiekuńczą i matczyną dziewczyną i mogła zrozumieć, dlaczego „adoptowała” tego dziwnego małego chłopca jako jednego ze swoich przyjaciół. Jack kontynuował monolog o bateriach, o tym, jak się je robi i co z nimi zrobić, gdy moc się wyczerpie. Matka Alicji też czuła się wyczerpana, słuchając wykładu, który trwał około dziesięciu minut. Pomimo jej subtelnych sygnałów, że musi być gdzie indziej i w końcu powiedziała: „Muszę iść i przygotować jedzenie na przyjęcie”, kontynuował, idąc za nią do kuchni. Zauważyła, że kiedy mówił, rzadko na nią patrzył, a jego słownictwo było bardzo niezwykłe jak na ośmioletniego chłopca. Przypominało to bardziej słuchanie dorosłego niż dziecka i mówił bardzo elokwentnie, chociaż nie wydawał się chcieć słuchać. W końcu powiedziała: „Jack, musisz iść do ogrodu, żeby przywitać się z Alicją, a teraz musisz iść”. Jej wyraz twarzy wyraźnie wskazywał, że nie ma innego wyjścia. Przez kilka sekund wpatrywał się w jej twarz, jakby próbował odczytać wyraz jej twarzy, po czym odszedł. Wyjrzała przez kuchenne okno i obserwowała, jak biegnie po trawie w kierunku Alicji. Gdy przebiegł przez grupę czterech dziewczyn, zauważyła, że jedna z nich celowo wystawiła stopę, żeby go podciąć. Gdy niezgrabnie upadł na ziemię, wszystkie dziewczyny się roześmiały. Ale Alicja widziała, co się stało, i podeszła, aby pomóc mu wstać. Ta fikcyjna scena jest typowa dla spotkania z dzieckiem z zespołem Aspergera. Brak zrozumienia społecznego, ograniczona zdolność do wzajemnej rozmowy i intensywne zainteresowanie określonym tematem to podstawowe cechy tego zespołu. Być może najprostszym sposobem zrozumienia zespołu Aspergera jest myślenie o nim jako o osobie, która postrzega i myśli o świecie inaczej niż inni ludzie. Chociaż klinicyści dopiero niedawno opisali te różnice, niezwykły profil zdolności, który definiujemy jako zespół Aspergera, był prawdopodobnie ważną i cenną cechą naszego gatunku na przestrzeni ewolucji. Dopiero pod koniec XX wieku mieliśmy nazwę, aby opisać takie osoby. Obecnie posługujemy się terminem diagnostycznym zespół Aspergera, opierając się na niezwykle wnikliwych opisach dr Hansa Aspergera, wiedeńskiego pediatry, który w 1944 r. zauważył, że niektóre dzieci kierowane do jego kliniki mają bardzo podobne cechy osobowości i zachowania. W połowie lat czterdziestych psychologiczne badania dzieciństwa w Europie i Ameryce stały się uznaną i rozwijającą się dziedziną nauki ze znaczącymi postępami w zakresie opisów, modeli teoretycznych i narzędzi oceny, ale Asperger nie mógł znaleźć opisu i wyjaśnienia dla małej grupy dzieci. podobne i niezwykłe dzieci, które uważał za intrygujące. Zaproponował termin Autistische Psychopathen im Kindesalter. Współczesnym tłumaczeniem oryginalnego niemieckiego terminu psychologicznego „psychopatia” na obecną terminologię angielską byłoby zaburzenie osobowości – to znaczy opis czyjejś osobowości, a nie choroba psychiczna, taka jak schizofrenia. Asperger był wyraźnie oczarowany dziećmi z autystycznym zaburzeniem osobowości i napisał niezwykle wnikliwy opis trudności i zdolności dzieci. Zauważył, że dojrzałość społeczna i rozumowanie społeczne dzieci były opóźnione, a niektóre aspekty ich umiejętności społecznych były dość niezwykłe na każdym etapie rozwoju. Dzieci miały trudności z nawiązywaniem przyjaźni i często dokuczały im inne dzieci. Wystąpiły zaburzenia komunikacji werbalnej i niewerbalnej, zwłaszcza konwersacyjne aspekty języka. Używanie języka przez dzieci było pedantyczne, a niektóre dzieci miały niezwykłą prozodię, która wpływała na ton, wysokość i rytm mowy. Gramatyka i słownictwo mogły być stosunkowo zaawansowane, ale pod koniec rozmowy można było odnieść wrażenie, że jest coś niezwykłego w ich zdolności do prowadzenia typowej rozmowy, jakiej można się spodziewać z dziećmi w tym wieku. Asperger zaobserwował również i opisał rzucające się w oczy zaburzenia w komunikacji i kontroli emocji oraz skłonność do intelektualizowania uczuć. Empatia nie była tak dojrzała, jak można by się spodziewać, biorąc pod uwagę zdolności intelektualne dzieci. Dzieci były również egocentryczne zaabsorbowane konkretnym tematem lub zainteresowaniami, które zdominowały ich myśli i czas. Niektóre dzieci miały trudności z utrzymaniem uwagi w klasie i miały specyficzne problemy z nauką. Asperger zauważył, że często potrzebowały więcej pomocy w zakresie samopomocy i umiejętności organizacyjnych od swoich matek, niż można by się spodziewać. Opisał wyraźną niezdarność w zakresie chodu i koordynacji. Zauważył również, że niektóre dzieci były niezwykle wrażliwe na poszczególne dźwięki, zapachy, faktury i dotyk. Asperger uważał, że cechy te można było zidentyfikować u niektórych dzieci w wieku od dwóch do trzech lat, chociaż u innych cechy te stały się widoczne dopiero kilka lat później. Zauważył również, że niektórzy rodzice, zwłaszcza ojcowie takich dzieci, wydają się mieć pewne cechy osobowości ich dziecka. Napisał, że stan ten był prawdopodobnie spowodowany czynnikami genetycznymi lub neurologicznymi, a nie psychologicznymi lub środowiskowymi. W swoich początkowych i późniejszych publikacjach oraz niedawnej analizie danych swoich pacjentów dotyczących dzieci, które widział przez ponad trzy dekady, jest oczywiste, że uważał autystyczne zaburzenie osobowości za część naturalnego kontinuum zdolności, które łączy się z normalnym zakresem. Konceptualizował zaburzenie jako trwający całe życie i stabilny typ osobowości i nie zaobserwował dezintegracji i fragmentacji występującej w schizofrenii. Zauważył również, że niektóre dzieci miały specyficzne talenty, które mogły prowadzić do udanego zatrudnienia, a niektóre mogły rozwijać relacje na całe życie.
Przez kilkadziesiąt lat mogłam obserwować i przyczyniać się do wzrastającej dojrzałości, zdolności i samoakceptacji kilku tysięcy dzieci i dorosłych z zespołem Aspergera. Dzieci w wieku przedszkolnym, które widziałam, kiedy w 1992 roku zakładałam swoją klinikę dla osób z zespołem Aspergera, to teraz młodzi dorośli. Diagnozowałam i nadal wspieram dorosłych z zespołem Aspergera w poszukiwaniu poczucia tożsamości, relacji z partnerem i dziećmi oraz sukcesu w karierze. Dla tych, którzy odnieśli sukces, zidentyfikowałem kilka ważnych czynników, które przyczyniły się do sukcesu. Ważnymi czynnikami są:
Wiem, że czegoś brakuje w moim życiu, ale mam ekscytującą karierę, która zajmuje mi każdą godzinę na jawie. Zajmowanie się czymś, co pozwala mi nie myśleć o tym, co może mi brakować. Czasami rodzice i specjaliści zbytnio martwią się o życie społeczne osoby dorosłej z autyzmem. Poprzez swoją pracę nawiązuję kontakty towarzyskie. Jeśli dana osoba rozwinie swoje talenty, będzie miała kontakty z ludźmi, którzy podzielają jej zainteresowania.
Specjaliści i agencje usługowe mają tendencję do widywania dzieci i dorosłych z zespołem Aspergera, którzy mają problemy, które są widoczne i trudne do leczenia lub rozwiązania, co może prowadzić do zbyt pesymistycznego spojrzenia na długoterminowe wyniki. Zespół Aspergera jest zaburzeniem rozwojowym i ostatecznie dana osoba uczy się poprawiać swoją zdolność do nawiązywania kontaktów towarzyskich, rozmawiania i rozumienia myśli i uczuć innych oraz dokładnego i subtelnego wyrażania swoich uczuć. Posługuję się analogią do układania kilkutysięcznej układanki bez obrazka na pudełku.
Z biegiem czasu małe, odizolowane fragmenty układanki są gotowe, ale ogólny „obraz” nie jest widoczny. W końcu jest wystarczająco dużo „wysp” części układanki, aby można było rozpoznać pełny obraz, a wszystkie elementy układają się na swoich miejscach. Zagadka społecznego zrozumienia i samoakceptacji została rozwiązana. Spotkałem wielu dorosłych z zespołem Aspergera, którzy opisali, jak w swoich dojrzałych latach udało im się w końcu intelektualnie uchwycić mechanizmy pokrewieństwa społecznego. Odtąd jedyni ludzie którzy wiedzą, jak płynnie osiągnięto integrację społeczną, to rodzina i bliscy przyjaciele osoby. Z mojego bogatego doświadczenia klinicznego z osobami z zespołem Aspergera w każdym wieku oraz ze znajomości konkretnych dzieci i dorosłych z zespołem Aspergera na przestrzeni kilkudziesięciu lat zauważyłem, że u niektórych dorosłych wyraźne objawy zespołu Aspergera mogą z czasem zanikać. kontinuum ekspresji autyzmu od cichego i powściągliwego dziecka do osoby z zespołem Aspergera. Dopiero zaczęliśmy badać obszar kontinuum autyzmu między zespołem Aspergera a normalnym zakresem. Znam kilku nastolatków i dorosłych z zespołem Aspergera, którzy doszli do punktu kontinuum, gdzie pozostają tylko subtelne różnice i trudności. Osoba przeszła do opisu osobowości, a nie kategorii diagnostycznej stosowanej przez psychologów i psychiatrów w celu uzasadnienia dostępu do leczenia psychologicznego lub psychiatrycznego. Digby Tantam użył terminu „całkowita ekscentryczność”, aby opisać długoterminowe wyniki osób z zespołem Aspergera (Tantam 1988b). Termin ekscentryczność nie jest używany w uwłaczającym sensie. Zawsze istnieje logiczne wytłumaczenie pozornie ekscentrycznego zachowania osób z zespołem Aspergera. Ceniłam przyjaciół i krewnych z zespołem Aspergera. Postrzegam ludzi z zespołem Aspergera jako jasną nić w bogatym gobelinie życia. Nasza cywilizacja byłaby wyjątkowo nudna i jałowa, gdybyśmy nie mieli i nie mieli ludzi z zespołem Aspergera. Sean Barron opisuje wynik, który jest możliwy dla wielu osób z zespołem Aspergera:
Na szczęście nawiązano kontakty społeczne, których tak desperacko pragnąłem dorastać. Moja relacja z rodziną jest niezwykła. Mam sieć wspaniałych przyjaciół, pracę reportera prasowego, która zadowala mnie na poziomie intelektualnym, oraz kobietę, z którą spotykam się od 2003 roku. Wszyscy ludzie w moim życiu wpływają na mnie pozytywnie.
Hans Asperger chciał odróżnić autystyczne zaburzenie osobowości od schizofrenii i zauważył, że „Chociaż pacjent ze schizofrenią wydaje się wykazywać postępującą utratę kontaktu, omawiane przez nas dzieci od samego początku nie mają kontaktu” Asperger. Jednak w przeszłości i do dziś niektórzy młodzi dorośli z zespołem Aspergera są kierowani na diagnozę psychiatryczną pod kątem schizofrenii. Osoba z zespołem Aspergera może rozwinąć coś, co wydaje się być oznaką paranoi, ale może to być zrozumiałą odpowiedź na bardzo realne doświadczenia społeczne. Dzieci z zespołem Aspergera spotykają się z większym stopniem celowego i prowokacyjnego dokuczania niż ich rówieśnicy. Gdy inne dziecko celowo dokucza dziecku z zespołem Aspergera, każda późniejsza dezorientująca interakcja z tym dzieckiem może spowodować, że dziecko z zespołem Aspergera uzna, że interakcja była celowo wroga. Może to w końcu prowadzić do długotrwałych poczucia prześladowania i oczekiwania, że ludzie będą mieli złe zamiary. Jednym z obaw klinicystów jest rozróżnienie między przewidywanymi konsekwencjami upośledzonej lub opóźnionej Teorii Umysłu a paranoją i urojeniami prześladowczymi związanymi ze schizofrenią. W niedawnym badaniu zbadano potencjalny związek między upośledzoną lub opóźnioną teorią umysłu a paranoją u młodych dorosłych z zespołem Aspergera. Incydent, taki jak zignorowanie przez przyjaciela, można skonceptualizować w kategoriach sytuacji (nie widział cię, spieszył się itp.), która wykorzystuje okoliczności jako wyjaśnienie; lub może być konceptualizowany w kategoriach jego intencji mentalnych (nie chciał z tobą rozmawiać lub chciał sprawić, żebyś poczuła się zawstydzona lub zignorowana). W badaniu wykorzystano serię testów i kwestionariuszy, aby zmierzyć stopień upośledzenia Teorii Umysłu i paranoi. Osoby z zespołem Aspergera uzyskały niższe wyniki w testach Teorii Umysłu i wyższe w miarach paranoi niż osoby z grupy kontrolnej, ale analiza wyników badania wykazała, że paranoja była spowodowana upośledzonymi zdolnościami Teorii Umysłu i była jakościowo inna niż cechy paranoi obserwowane u osób z diagnozą schizofrenii. Paranoja nie była strategią obronną, jak to ma miejsce w schizofrenii, ale z powodu nieporozumień w zrozumieniu subtelności interakcji społecznych i reguł społecznych.
Późniejsze badanie przekonań prześladowczych i zdolności Teorii Umysłu porównało osoby z zespołem Aspergera z pacjentami z urojeniami paranoidalnymi i wykazało, że objawy paranoidalne niskiego poziomu obserwowane u niektórych osób z zespołem Aspergera wynikają z innych mechanizmów niż te związane z urojeniami psychotycznymi. Osoba z zespołem Aspergera może rozwinąć uczucia prześladowania i paranoi, ale istnieje jakościowa różnica między nimi a uczuciami paranoi, które są oznaką schizofrenii. Jednym z mechanizmów kompensacyjnych dla osoby z zespołem Aspergera, która może osiągnąć ograniczony sukces społeczny i zrozumienie, jest stworzenie wymyślonego życia, które może zawierać wyimaginowanych przyjaciół i wyimaginowanych światów, w których jest zrozumiana i odnosi sukcesy społeczne. Kontrast między światem rzeczywistym i wyimaginowanym może stać się dość ostry w okresie dojrzewania, a pod wpływem skrajnego stresu nastolatek z zespołem Aspergera może stworzyć świat fantazji, który nie stanie się jedynie mentalnym azylem i źródłem przyjemności, ale powodem do niepokoju dla innych. zaciera się różnica między światem fantazji a rzeczywistością. Skłonność do ucieczki w wyobraźnię jako mechanizm kompensacyjny może zostać zinterpretowana jako urojeniowy stan umysłu. Zauważyłem również, że niektóre dzieci i dorośli z zespołem Aspergera mają tendencję do wyrażania swoich myśli, najwyraźniej nieświadomi tego, jak mylące lub denerwujące może to być dla innych ludzi. Wokalizacja myśli może pojawić się jako sposób rozwiązywania problemów, a niektórzy nastolatki twierdzą, że mogą poprawić swoje myślenie, rozmawiając ze sobą, lub dana osoba ma trudności z „odłączaniem umysłu od ust”. Podczas słuchania mowy, która pojawia się poza kontekstem społecznym, treść jest często powtórką rozmów z danego dnia, próbą zrozumienia różnych poziomów znaczenia lub próbą tego, co powiedzieć na jakąś przyszłą okazję. samotny nastolatek może rozmawiać na głos z wyimaginowaną osobą lub przyjacielem i niekoniecznie jest zaangażowany w dialog w odpowiedzi na halucynacje słuchowe. Problemy z pragmatycznymi aspektami języka mogą również wyjaśniać tendencję do zmiany tematów, które mogą być mylące dla drugiej osoby i mogą być interpretowane jako dowód zaburzenia myślenia związanego ze schizofrenią. W razie wątpliwości, co powiedzieć, osoba z zespołem Aspergera może zmienić temat na coś, o czym wie i wolałaby porozmawiać. Innym problemem pragmatycznych i semantycznych aspektów języka, który pojawia się u osób z zespołem Aspergera, jest dosłowna interpretacja pytania. Psychiatra może zadać pytanie typu „Czy słyszysz głosy?”, na które Wendy Lawson, która ma zespół Aspergera, odpowiedziała „Tak” – prawidłowa odpowiedź oparta na dosłownej interpretacji pytania (Lawson 1998). W końcu codziennie słyszała głosy ludzi rozmawiających wokół niej. Jej odpowiedź przyczyniła się do opinii psychiatry, że ma schizofrenię. Wiemy, że wiele dzieci z zespołem Aspergera myśli obrazami (rozdział 9) i kiedy pytam, czy takie dzieci mają też głos wewnętrzny, który pomaga im radzić sobie z emocjami lub sytuacją, często są zdezorientowane i stwierdzają, że nie mają wewnętrznego głos lub rozmowa podczas myślenia. Ta cecha jest prawdopodobnie spowodowana opóźnieniem aspektów autorefleksji w Teorii Umysłu i prawdopodobnie związana jest z niedojrzałym rozwojem płatów czołowych. Typowe dzieci osiągają tę umiejętność w wieku około pięciu lat. Jednak w okresie dojrzewania ten atrybut może „włączyć się” po raz pierwszy u nastolatka z zespołem Aspergera, który następnie zgłasza, że ma w głowie głosy i rozmowy, które mogą być interpretowane jako oznaka schizofrenii. Ważne jest, aby odróżnić głos wewnętrzny jako naturalny aspekt myślenia i rozwiązywania problemów od halucynacji słuchowych schizofrenii. Klinicyści uznają, że ciężka depresja i inne zaburzenia nastroju, takie jak choroba afektywna dwubiegunowa i zaburzenia lękowe, mogą czasami prowadzić do objawów psychotycznych i urojeń związanych z nastrojem (Ghaziuddin 2005b). W szczególności osoba z ciężką depresją może rozwinąć halucynacje słuchowe, które są związane z depresją, na przykład głosy nakazujące osobie popełnić samobójstwo, ale może istnieć jakościowa różnica w stosunku do głosów związanych ze schizofrenią. W depresji psychotycznej głosy często mówią bezpośrednio do osoby, podczas gdy w schizofrenii głosy zwykle mówią o osobie.
Powierzchowne podobieństwa między niektórymi objawami i konsekwencjami zespołu Aspergera i schizofrenii nie sugerują, że osoba z zespołem Aspergera jest „odporna” na schizofrenię. Są osoby z zespołem Aspergera, u których rozwijają się jednoznaczne objawy schizofrenii . Asperger zauważył jednak, że tylko w jednym z 200 przypadków wystąpiły wyraźne oznaki schizofrenii. Nie ustaliliśmy jeszcze rzeczywistej współwystępowania zespołu Aspergera i schizofrenii, ale obecnie w literaturze naukowej nie ma dowodów na to, że schizofrenia występuje częściej u osób z zespołem Aspergera niż w populacji ogólnej . Są rodziny, które mają dziecko z zespołem Aspergera i krewnego ze zdiagnozowaną schizofrenią . Czasami jednak nie możemy być pewni, czy krewny miał schizofrenię lub cechy zespołu Aspergera, które przypominały niektóre cechy schizofrenii. W przeszłości osoby z zespołem Aspergera, które były kierowane do psychiatry dorosłych, który nie wiedziałby o zespole Aspergera, mogły otrzymać diagnozę atypowej schizofrenii. Kwalifikacje kliniczne zdobyłem w ostatnich dniach w dużych szpitalach psychiatrycznych w Londynie, które przyjmowały setki przewlekle chorych pacjentów psychiatrycznych. Z perspektywy czasu zdaję sobie sprawę, że niektórzy pacjenci w starych placówkach z diagnozą atypowej schizofrenii byliby dziś zdiagnozowani jako chorzy na zespół Aspergera. Jeśli takie osoby są obecnie rezydentami środowiskowej opieki psychiatrycznej, mogą skorzystać z ponownej oceny ich pierwotnej diagnozy. Rodzina osoby z zespołem Aspergera, u której krewny ma zdiagnozowaną schizofrenię, może rozważyć, czy cechy zespołu Aspergera są dokładniejszym opisem osoby i czy pierwotna diagnoza powinna zostać ponownie zbadana przez specjalistę zajmującego się dorosłymi osobami z zespołem Aspergera .
Opublikowano studia przypadków dorosłych z zespołem Aspergera, którzy popełnili poważne przestępstwa kryminalne. Prasa popularna czasami odnosiła się do diagnozy zespołu Aspergera u skazanego, gdy zgłaszała głośne przestępstwa. Może to prowadzić do założenia, że osoby z zespołem Aspergera są bardziej narażone na popełnienie poważnego przestępstwa. Jednak badania jasno wykazały, że odsetek wyroków skazujących dorosłych z zespołem Aspergera jest w rzeczywistości taki sam jak w populacji ogólnej, a częstość występowania przestępstw z użyciem przemocy jest niezwykle niska. Zespół Aspergera nie oznacza, że dana osoba jest bardziej skłonna do angażowania się w działalność przestępczą lub popełniania poważnego przestępstwa. Przytłaczająca większość osób z zespołem Aspergera to praworządni obywatele, często z bardzo jasnymi i konwencjonalnymi opiniami na temat tego, co jest moralnie i prawnie dobre, a co złe. Ale w przypadku osób dorosłych z zespołem Aspergera, które popełniają przestępstwo, istnieją rodzaje przestępstw, które są stosunkowo częstsze ze względu na charakter zespołu Aspergera. Chociaż dzieci i młodzież zwykle nie są skazywane za przestępstwo kryminalne, niektóre dzieci i młodzież z zespołem Aspergera mogą podejmować zachowania, które mogą prowadzić do zawieszenia w szkole lub otrzymania ostrzeżenia od policji. Rozdział 4, dotyczący dokuczania i zastraszania, opisuje, w jaki sposób dziecko z zespołem Aspergera może podjąć działania odwetowe, które są sprzeczne z prawem szkolnym i karnym. Dziecko, a czasem dorosły, z zespołem Aspergera może przez wiele lat przeżuwać przeszłe krzywdy i niesprawiedliwości oraz szukać rozwiązania i zemsty za pomocą nielegalnych środków .
Naiwność społeczna i niedojrzałość nastolatków z zespołem Aspergera może również narażać ich na „ustawianie” przez rówieśników, którzy zachęcają ich do popełnienia przestępstwa. Dorośli mogą wówczas błędnie interpretować intencje i wypowiedzi składane „pod wpływem chwili”, co może prowadzić do rozpatrzenia zarzutów karnych. Dziecko lub nastolatek z zespołem Aspergera może osiągnąć nieuzasadniony rozgłos. Złośliwa podgrupa Niektóre dzieci, u których zdiagnozowano Aspergera, zostały pierwotnie skierowane do zachowań, które dziś wskazywałyby na zaburzenia zachowania , zamiar, a czasem satysfakcja. Użył terminu „autystyczna złośliwość”. Z mojego doświadczenia dotyczącego dzieci i młodzieży z zespołem Aspergera, które dopuszczają się złośliwych czynów, jest kilka czynników, które prowadzą do takich zachowań. Kiedy dziecko z zespołem Aspergera czuje się wyobcowane w stosunku do rówieśników, ze względu na brak kompetencji i akceptacji społecznej, a być może dalsze wyobcowany z powodu trudności w nauce lub wyższych zdolności intelektualnych, może zdobyć autorytet w sytuacji społecznej poprzez zastraszenie. Dziecko staje się „małym dyktatorem”, stosując groźby przemocy (z większym prawdopodobieństwem ze strony mężczyzn z zespołem Aspergera) i szantażu emocjonalnego (z większym prawdopodobieństwem ze strony kobiet z zespołem Aspergera), w celu zdobycia władzy i kontroli nad rówieśnikami i rodziną . Doświadczenie wskazuje, że takie zachowanie nie jest wzorowane na rodzicu. Rzeczywiście, rodzice są często bardzo potulni i łatwo zastraszeni. Poddając się autorytarnym i egocentrycznym żądaniom dziecka, nieświadomie wzmacniają takie zachowanie. Znam rzadkie przypadki nastolatków o cechach „małego dyktatora”, którzy regularnie i złośliwie fizycznie atakują rodzica do tego stopnia, że w końcu zostaje wezwana policja, a nastolatka zostaje oskarżona o poważne przestępstwo. Niektórzy nastolatki z zespołem Aspergera zdają sobie sprawę, że mają trudności z empatią i zrozumieniem emocji innych ludzi, a także rozwijają szczególne zainteresowanie tworzeniem sytuacji i wypowiadaniem stwierdzeń jako „eksperymentem psychologicznym”, aby móc przewidzieć czyjąś reakcję emocjonalną. Wypowiedzi mogą być niezwykle niepokojące dla badanego w eksperymencie: na przykład nastolatek informujący ciotkę w sposób wiarygodny, że ukochany zwierzak został właśnie zabity przez biegnięcie pod przejeżdżający samochód. Czyn lub „eksperyment” jest złośliwy i ma na celu zbadanie lub cieszenie się emocjonalną reakcją niepokoju lub strachu w kimś. Jest mało prawdopodobne, że podmiot eksperymentu zrobił coś, co usprawiedliwiałoby akt odwetu. Jedynym ogniwem może być to, że podmiotem jest szczęśliwa osoba, która odnosi sukcesy w obszarach umiejętności, które są nieuchwytne dla osoby z zespołem Aspergera.
Chorobliwa intelektualna ciekawość lub pragnienie, aby ktoś cierpiał tak, jak on lub ona cierpiała, może bardzo niepokoić rodzinę tej osoby i może zwrócić na siebie uwagę policji, w zależności od tego, kogo dana osoba wybierze jako temat swojej osoby eksperyment. Obecnie posiadamy ograniczoną wiedzę na temat tego, co zrobić, aby zmienić zachowanie i myślenie młodzieży i dorosłych w podgrupie złośliwej. Więzienie raczej nie będzie środkiem odstraszającym. Mamy nadzieję, że długoterminowa psychoterapia mająca na celu zrozumienie sposobu myślenia i obrazu własnej osoby może doprowadzić do korekty zachowań i umiejętności interpersonalnych.
Rodzaje przestępstw
Znam osoby z zespołem Aspergera, które popełniły różne przestępstwa, od naruszenia porządku publicznego po zabójstwo. Oskarżenie o naruszenie porządku publicznego ma tendencję do pojawiania się, gdy osoba z zespołem Aspergera zasadniczo dąży do poczucia niesprawiedliwości w sporze międzyludzkim do tego stopnia, że spór staje się absurdalny lub kończy się konfrontacją i obraźliwym zachowaniem. Silny kodeks moralny osoby może prowadzić do konfrontacji i kłótni z osobami, które są postrzegane jako „niemoralne”, ponieważ noszą prowokacyjne stroje, na przykład ubierając się w stylu danej subkultury. Na policję składa się skargę dotyczącą osoby z zespołem Aspergera, a policja podejmuje decyzję w sprawie odpowiednich zarzutów. Problemy z dostępem do przedmiotów o szczególnym znaczeniu mogą prowadzić do zarzutów kradzieży w celu zdobycia pieniędzy na zakup przedmiotów do kolekcji lub kradzieży samego przedmiotu o szczególnym znaczeniu. Skradziony przedmiot może być nietypowy, na przykład rzadka latarnia lub traktor, który może nie mieć praktycznego zastosowania dla danej osoby i nie może zostać sprzedany dla zysku finansowego. Prawdopodobny sprawca jest często szybko identyfikowany, a obciążające dowody łatwo odnajdywane przez policję. Kompulsywny charakter szczególnego zainteresowania może skłaniać niektórych dorosłych z zespołem Aspergera, zwykle bardzo uczciwych, do popełnienia przestępstwa. Zdajemy sobie sprawę, że problemy z ekspresją seksualną i doświadczeniami seksualnymi mogą prowadzić do oskarżenia osoby z zespołem Aspergera o przestępstwo seksualne. Zarzuty dotyczą raczej niewłaściwego zachowania seksualnego niż wykorzystywania seksualnego lub przemocy seksualnej (Ray, Marks i Bray-Garretson 2004). Osoba ta może mieć trudności z odróżnieniem życzliwości od pociągu i zakładać, że przyjazny akt był oznaką pociągu romantycznego lub seksualnego. Może to prowadzić do zakochania się lub zauroczenia tą osobą. Ze względu na problemy z umiejętnościami Teorii Umysłu i odczytywaniem wskazówek społecznych osoba z zespołem Aspergera zakłada, że stopień uwielbienia jest wzajemny, a oznaki odrzucenia lub irytacji nie są rozpoznawane. Osoba może zostać oskarżona o przestępstwa związane ze stalkingiem. Niepokój może budzić również koncentracja lub wyrażanie przyjemności seksualnej. Na przykład osoba z zespołem Aspergera może nie mieć typowych doświadczeń społecznych, zmysłowych i seksualnych typowych nastolatków i może rozwijać podniecające seksualnie fantazje dotyczące przedmiotów, ubrań, dzieci lub zwierząt. Termin techniczny to parafilia. Odgrywanie niektórych parafili jest nielegalne. Osoba z zespołem Aspergera mogła być wykorzystywana seksualnie, a następnie powtarzać przestępstwo z innymi, zakładając, że takie zachowanie seksualne jest dopuszczalne, lub jako próba zrozumienia, dlaczego ktoś angażuje się w takie zachowanie i wydaje się sprawiać mu przyjemność. Ciekawość i zamieszanie związane z seksualnością może prowadzić do pragnienia uzyskania większej ilości informacji i rozwoju szczególnego zainteresowania samotnym i potajemnym pornografią. Można wtedy założyć, że zachowanie seksualne widziane w filmach i opisywane w czasopismach jest scenariuszem na pierwszą randkę. Po przedstawieniu pewnych sugestii daną osobę można nazwać zboczeńcem lub dewiantem seksualnym i narazić się na zarzuty seksualne. atak. Pojawiła się sugestia, że zespół Aspergera może być czynnikiem przynajmniej w jednym przypadku seryjnego zabójstwa na tle seksualnym (Silva, Ferrari i Leong 2002). Dlatego zdecydowanie opowiadam się za poradnictwem w zakresie seksualności dla młodzieży i dorosłych z zespołem Aspergera z wykorzystaniem programów opracowanych przez specjalistów od zespołu Aspergera (Hénault 2005) oraz odpowiednich modyfikacji programów leczenia przestępców seksualnych (Ray i in. 2004). Pamiętam, że wiele lat temu ktoś wspomniał, że Hans Asperger powiedział, że dorośli z autystycznym zaburzeniem osobowości mogą stać się utalentowani w łamaniu kodów, a ich zdolności matematyczne i kodowe są cenione przez wywiad wojskowy. W swoim artykule opublikowanym w 1938 r. wystąpił przeciwko nowo wprowadzonej ustawie nazistowskiej o „zapobieganiu potomstwu cierpiącemu na choroby dziedziczne”. Wydaje się, że odczuł, wskazując na umiejętności osób z autystycznym zaburzeniem osobowości, podkreślał ich potencjalną przewagę dla wojska, zapobiegając w ten sposób odbieraniu takich dzieci rodzicom i zabijaniu. Był z pewnością odważnym człowiekiem, który kwestionował doktrynę nazistowską.
Kiedy kilka lat temu spotkałem jego córkę Marię w Zurychu, zapytałem ją, czy to prawda, że tak skomentował łamanie kodu, a ona odpowiedziała zdecydowanie tak. Wyjaśniła również, że był uważany za osobę podejrzaną przez władze nazistowskie. Wyjaśniłem Marii, że jego komentarze były niezwykle trafne i że podczas drugiej wojny światowej brytyjski wywiad wojskowy skorzystał na cechach syndromu Aspergera wśród matematyków, którzy przyczynili się do złamania niemieckiego kodu Enigmy. Ich wkład w zakończenie wojny był nieoceniony. Obecnie kody i elektronika mogą stać się przedmiotem szczególnego zainteresowania młodych dorosłych z zespołem Aspergera, co może prowadzić do zarzutów kryminalnych o włamanie. Osoba z zespołem Aspergera może włamać się do komputerowego systemu danych w ramach ćwiczenia intelektualnego, a niekoniecznie w celu kradzieży pieniędzy lub informacji jako formy szpiegostwa przemysłowego. Nie może być żadnych osobistych korzyści poza prestiżem bycia mądrzejszym od projektantów programu komputerowego. Czasami motywacją jest szukanie zemsty za stworzenie programu, który jest wadliwy lub staje się wirtualnym monopolem, który obraża poczucie sprawiedliwości społecznej osoby z zespołem Aspergera. Jednak takie czynniki prawdopodobnie nie będą postrzegane przez sąd jako okoliczności łagodzące. Jeśli te umiejętności zostały wykorzystane konstruktywnie, na przykład praca dla firmy zajmującej się bezpieczeństwem w Internecie lub wywiadu wojskowego, osoba może realizować zainteresowania jako cenną i lukratywną karierę. Dziecko lub nastolatek z zespołem Aspergera może zafascynować się migotliwym światłem i kolorami płomieni, a późniejsze podpalenie może doprowadzić do oskarżenia o podpalenie (Everall i Le Couteur 1990; Isager i in. 2005). Jest to uważane za bardzo poważne przestępstwo. Znam również dorosłych z zespołem Aspergera, którzy zostali oskarżeni o zabójstwo lub usiłowanie zabójstwa. Morderstwo może być konsekwencją kłótni, która stała się niespodziewanie gwałtowna, gdzie stan psychiczny i poczucie rzeczywistości osoby z zespołem Aspergera zamienia się w „ślepą wściekłość” z fatalnymi skutkami. Zabójstwo może być dokonane z premedytacją jako forma samoobrony lub może mieć na celu osobiste korzyści, na przykład zabranie broni do szkoły, aby zapobiec dalszemu znęcaniu się i zainicjowaniu napaści, która miała być śmiertelna. Istnieją również studia przypadków zabójstwa wyraźnie i po prostu dla osobistej korzyści .Czytelnik musi jednak zdać sobie sprawę, że zabójstwo osoby z zespołem Aspergera jest niezwykle rzadkie i nie mamy dowodów naukowych sugerujących, że wskaźnik zabójstw jest większy niż w populacji ogólnej, lub czy zespół Aspergera był istotnym czynnikiem.
Wymiar sprawiedliwości w sprawach karnych
Przesłuchanie policyjne z osobą z zespołem Aspergera nieuchronnie będzie inne niż wywiad z typową osobą lub kimś, kto ma historię wcześniejszych wyroków skazujących. Podczas przesłuchania policyjnego osoby z zespołem Aspergera nie są bardziej skłonne do sugestii, ale mogą być zauważalnie uległe i uprzejme w stosunku do próśb policji . Osoba może nie mieć oczywistych zaburzeń psychicznych lub trudności w uczeniu się wymagających szczególnego rozważenia podczas przesłuchania. Funkcjonariusze policji prawdopodobnie nie będą wiedzieć, jak rozpoznać objawy zespołu Aspergera u podejrzanego lub świadka, ani cechy, które mogłyby wpłynąć na zdolność do przekazania informacji istotnych dla przestępstwa. . Doświadczenie wskazuje, że osoby z zespołem Aspergera, które popełniły przestępstwo, często szybko przyznały się do winy i usprawiedliwiały swoje czyny. Nie mogą zrozumieć, o co to całe zamieszanie; ich działania były logiczne, uzasadnione i odpowiednie oraz opisane bez towarzyszących im emocji czy wyrzutów sumienia. Gdy diagnoza zespołu Aspergera zostanie uznana przez wymiar sprawiedliwości karnej, rozsądnie jest skierować osobę do klinicysty sądowego, który ma doświadczenie z osobami z zespołem Aspergera w celu ustalenia stopnia, w jakim diagnoza może mieć znaczenie w odniesieniu do domniemanego przestępstwo i, w przypadku skazania, późniejsze skazanie. Wszystkie elementy wymiaru sprawiedliwości mogą odnieść korzyści dzięki zaangażowaniu specjalistów do sądowo-psychologicznej i psychiatrycznej oceny osób z zespołem Aspergera. Obecnie wiemy, że od 3 do 11% skierowań do poradni sądowo-psychiatrycznych dotyczy młodocianych przestępców z zespołem Aspergera. Istnieją również korzyści z posiadania wyznaczonej krajowej jednostki medycyny sądowej przeznaczonej specjalnie dla osób z zespołem Aspergera. Ocena będzie zawierała ekspertyzę dotyczącą zdolności do wniesienia skargi, w szczególności umiejętności zrozumienia odpowiednich pojęć prawnych i procedur sądowych. Sąd powinien przyjąć, że zespół Aspergera jest zaburzeniem psychicznym, ale prawdopodobnie istnieje pewna różnica zdań co do tego, czy szaleństwo może być wykorzystane jako obrona. Brak empatii i inna subiektywna rzeczywistość oraz charakter przestępstwa mogą sugerować zmieniony stan umysłu. Jednak wynik stwierdzenia, że jest się niezdrowym umysłem, będzie miał wpływ na skazanie, który należy wziąć pod uwagę. Wiemy, że w bezpiecznych oddziałach zdrowia psychicznego jest więcej pacjentów z zespołem Aspergera, niż byśmy się spodziewali. Można było uniknąć kary pozbawienia wolności, ale mogą pojawić się wątpliwości, czy umieszczenie na czas nieokreślony w bezpiecznym oddziale psychiatrycznym dla przestępców z zaburzeniami psychicznymi jest odpowiednią alternatywą dla więzienia. Brak oczekiwanej empatii i wyrzutów sumienia może sugerować, że dana osoba ma oznaki bycia psychopatą. Psychopata zwykle ma powierzchowny urok i historię pomysłowych i intuicyjnych sposobów wykorzystywania i manipulowania innymi. Są ostatecznymi ludzkimi drapieżnikami. Osoba z zespołem Aspergera jest społecznie naiwna i niedojrzała i zwykle znajduje się na przeciwległym krańcu spektrum drapieżnik-ofiara. Obaj mają problemy z empatią, ale z różnych powodów. Kiedy sąd, a zwłaszcza ława przysięgłych, dowiaduje się o cechach oskarżonego z zespołem Aspergera, może zaistnieć możliwość współczucia, współczucia i pobłażliwości, ale prawdziwy brak wyrzutów sumienia lub docenienie przez oskarżonego skutków jego działania wobec innych ludzi mogą prowadzić do antypatii, która wpływa na osądy i wyroki. Sędzia może również obawiać się prawdopodobieństwa ponownego popełnienia przestępstwa i poczuje się zobowiązany do ochrony społeczeństwa. Moim zdaniem diagnoza pozwanego zespołu Aspergera jest zwykle bardziej istotny dla wyroku niż osąd przydatności do błagania. Każdy kraj i stan będzie miał inne ustawodawstwo i kodeksy karne, które byłyby istotne dla oskarżonego z diagnozą zespołu Aspergera. Obecnie orzecznictwo jest ograniczone, aby ustanowić uznany precedens i kierować systemem sądownictwa karnego. Z mojego własnego doświadczenia dotyczącego kryminalistycznych aspektów zespołu Aspergera wynika, że sądy często niechętnie nakładają karę pozbawienia wolności, zwłaszcza za stosunkowo drobne przestępstwa. To mądra decyzja. Widziałem więźniów z zespołem Aspergera, którzy byli prześladowani i poważnie maltretowani przez innych osadzonych. Niedawnym przykładem był młody mężczyzna z zespołem Aspergera, który popełnił rabunek, aby zdobyć pieniądze na zakup nowych nabytków na swoje szczególne interesy. Podczas pobytu w więzieniu był niemal codziennie obiektem napaści na tle seksualnym. Zgłosił przestępstwa władzom więziennym, ale napaści trwały nadal. Był zdesperowany, aby uniknąć dalszych ataków i zdał sobie sprawę, że ma niewiele opcji. Uznał, że jedną z opcji było wysłanie go do izolatki. Rozpalił mały pożar w warsztacie przemysłowym w nadziei, że zostanie ukarany okresem odosobnienia. Niestety pożar rozprzestrzenił się w tempie, którego nie mógł opanować, a warsztat spłonął. Został następnie oskarżony o kolejne poważne przestępstwo, podpalenie, i stanął przed perspektywą jeszcze więcej lat więzienia. Jednak w tym przypadku doszło do szczęśliwego zakończenia. Gdy zarzut podpalenia został przedstawiony sędziemu i okoliczności więźnia z zespołem Aspergera wyjaśnione przez jego obronę, zarzuty zostały oddalone. Przy skazaniu osoby z zespołem Aspergera ważne jest, aby wziąć pod uwagę przyczyny popełnienia przestępstwa i mieć dostępne odpowiednie programy, aby zmniejszyć prawdopodobieństwo ponownego popełnienia przestępstwa. Programy mogą obejmować programy mające na celu poprawę umiejętności społecznych i zachęcanie do nawiązywania przyjaźni z rówieśnikami, którzy nie angażują się ani nie zachęcają do działań przestępczych; szkolenie z zarządzania gniewem; leczenie podstawowego zaburzenia lękowego w celu zmniejszenia kompulsywnego charakteru szczególnego zainteresowania; rozwiązanie dawnych niesprawiedliwości; oraz przewodnictwo w związkach i seksualności. Częścią wymagań skazujących może być udział w tych programach i terapiach. Zakłada się jednak, że takie usługi są dostępne i świadczone przez kogoś, kto ma doświadczenie w leczeniu lub wspieraniu osoby z zespołem Aspergera. Kiedy zostaje nałożona kara pozbawienia wolności, władze więzienne i kuratorskie muszą rozważyć, w jaki sposób diagnoza wpłynie na daną osobę i zapewnić odpowiednie gwarancje i wsparcie podczas pobytu w więzieniu i na próbie. Dla tych, którzy mogliby zostać zatrzymani na podstawie ustawy o zdrowiu psychicznym, istnieje alternatywa dla bezpiecznego szpitala psychiatrii sądowej. W Wielkiej Brytanii National Autistic Society prowadzi bezpieczną jednostkę dla 12 osób z zespołem Aspergera lub autyzmem. Oddział Hayes pod Bristolem składa się z dwóch domów z personelem przeszkolonym w zakresie wspierania osób z zespołem Aspergera. Jednostka posiada programy z zakresu umiejętności życiowych i zarządzania emocjami oraz dostęp do odpowiedniej wiedzy specjalistycznej. Doświadczając środowiska „przyjaznego dla Aspergera”, mając możliwość poprawy określonych umiejętności i otrzymując dalsze wsparcie, osoba jest mniej podatna na ponowne popełnienie przestępstwa po zwolnieniu z jednostki.
W jakim wieku wyjaśniasz diagnozę? Dzieci w wieku poniżej ośmiu lat mogą nie uważać się za szczególnie różne od swoich rówieśników i mieć trudności ze zrozumieniem pojęcia zaburzenia rozwojowego tak złożonego jak zespół Aspergera. Wyjaśnienie dla małych dzieci będzie musiało być dostosowane do wieku i zawierać informacje istotne z perspektywy dziecka. Głównymi tematami będą korzyści płynące z programów pomagających dziecku nawiązać przyjaźnie i czerpać radość z zabawy z innymi dziećmi oraz pomoc w nauce i osiąganiu sukcesów w pracy szkolnej. Można przeprowadzić dyskusję i ćwiczenia wyjaśniające pojęcie różnic indywidualnych, na przykład dzieci w klasie, którym łatwo jest nauczyć się czytać, a innym, którym jest to trudniejsze. Lekarz lub rodzice mogą następnie wyjaśnić, że istnieje inna forma czytania, a mianowicie „czytanie” ludzi i sytuacji społecznych, oraz że mamy programy pomagające dzieciom, które mają ten szczególny problem z czytaniem. Obecnie to rodzice, a nie specjalista od zespołu Aspergera, najprawdopodobniej wyjaśnią dziecku diagnozę i jej konsekwencje. Istnieje wiele książek, które mogą pomóc w wyjaśnieniu diagnozy i pod koniec książki podałam listę zalecanych książek na temat wyjaśniania diagnozy w dziale Zasoby. Rodzice mogą uzupełnić wyjaśnienie zespołu Aspergera, zachęcając dziecko do czytania bajek, których bohaterem jest osoba z zespołem Aspergera. W szczególności Kathy Hoopmann napisała kilka doskonałych opowiadań przygodowych, które fascynują dzieci i młodzież z zespołem Aspergera i utożsamiają się z doświadczeniami i zdolnościami bohatera opowieści.
Aktywność Atrybutów
Dla dzieci w wieku powyżej około ośmiu lat opracowano Aktywność Atrybutów, aby wyjaśnić diagnozę dziecku i rodzinie, w tym rodzeństwu i dziadkom. Organizuje się spotkanie członków rodziny, w tym dziecka lub nastolatka, u którego niedawno zdiagnozowano zespół Aspergera. Pierwszą czynnością jest tymczasowe przymocowanie do ściany pokoju dużych arkuszy papieru lub użycie dużej tablicy z kolorowymi pisakami. Każdy arkusz jest podzielony na dwie kolumny, jedną zatytułowaną „Właściwości”, a drugą „Trudności”. Proponuje się matce dziecka lub ojcu jako pierwszej osobie wykonującą czynność, która polega na rozpoznaniu i wymienieniu zarówno cech osobistych, jak i trudności (mogą to być umiejętności praktyczne, wiedza, osobowość i pasje). Po tym, jak osoba zajmująca się pierwszym tematem przedstawi swoje sugestie, które klinicysta zapisuje na papierze/tablicy, rodzina dodaje własne sugestie. Zapewniam, że jest to działalność pozytywna, komentująca różne atrybuty i zapewniająca, że jest więcej cech niż trudności. Następnie wyznaczany jest inny członek rodziny lub zgłaszający się na ochotnika, aby zasugerować jego cechy i trudności. Dziecko lub nastolatek z zespołem Aspergera jest w stanie obserwować i uczestniczyć oraz rozumie, czego się oczekuje, gdy nadejdzie czas na jego kolej.
Reprezentacja aktywności atrybutów dziecka z zespołem Aspergera
Cechy : Trudności
Szczery : Akceptowanie błędów
Ustalona : Zaprzyjaźniać się
Ekspert od owadów i Titanica : Przyjmowanie porady
Świadomy dźwięków, których inni nie słyszą : Radzenie sobie z gniewem
Uprzejmy : Pismo odręczne
Szczery : Wiedząc, co ktoś myśli
Samotnik (i cieszę się, że tak jest) : Unikanie dokuczania
Perfekcjonista : Okazywanie tyle samo uczucia, co inna rodzina
Niezawodny przyjaciel : członkowie oczekują
Dobry w rysowaniu : Radzenie sobie z nagłymi hałasami
Dostrzega szczegóły, których inni nie widzą : Wyjaśnianie myśli za pomocą mowy
Wyjątkowy w zapamiętywaniu rzeczy innych
ludzie zapomnieli
Humorystyczny w wyjątkowy sposób
Zaawansowany w znajomości matematyki
Lubiany przez dorosłych
Czasami osoba z zespołem Aspergera niechętnie sugeruje, lub może nie uważać, że ma wiele cech lub atrybutów. Zachęca się rodzinę do zgłaszania sugestii, a lekarz może wskazać kilka sugestii na podstawie wiedzy o osobie. Przy określaniu trudności trzeba będzie zachować ostrożność, aby osoba ta nie czuła się ofiarą. Powyższa tabela przedstawia Aktywność Atrybutów dla dziecka z zespołem Aspergera. Klinicysta komentuje każdą cechę i trudność wskazaną przez dziecko z zespołem Aspergera, a następnie wyjaśnia, że naukowcy często szukają wzorców; kiedy znajdą spójny wzór, lubią nadać mu nazwę. Następnie odwołuje się do dr Hansa Aspergera, który ponad 60 lat temu widział w swojej klinice w Wiedniu wiele dzieci o podobnych cechach. Opublikował pierwszy opis kliniczny, który stał się znany jako zespół Aspergera. Zwykle mówię dziecku: „Gratuluję, masz zespół Aspergera” i wyjaśniam, że oznacza to, że nie jest szalone, złe lub wadliwe, ale ma inny sposób myślenia. Dyskusja jest kontynuowana z wyjaśnieniem, w jaki sposób niektóre talenty lub cechy dziecka wynikają z zespołu Aspergera, takie jak jego rozległa wiedza na temat świec zapłonowych, umiejętność rysowania z realizmem fotograficznym, dbałość o szczegóły i naturalny talent matematyczny. Ma to na celu przedstawienie korzyści płynących z posiadania cech zespołu Aspergera. Ćwiczenie Atrybuty mogą być prowadzone przez rodziców małych dzieci bez obecności specjalisty w zakresie zespołu Aspergera, ale stwierdziłam, że nastolatki częściej akceptują wyjaśnienie cech i trudności od lekarza niż od rodziców. Następnym etapem jest omówienie trudności i strategii potrzebnych do poprawy konkretnej umiejętności w domu iw szkole. Może to obejmować zalety programów poprawiających zrozumienie społeczne, terapię poznawczo-behawioralną i/lub leki, które mogą pomóc w zarządzaniu emocjami oraz pomysły i zachęty do poprawy przyjaźni. Klinicysta przedstawia podsumowanie cech i trudności danej osoby, które wynikają z zespołu Aspergera, oraz wymienia osoby odnoszące sukcesy w dziedzinie nauki, technologii informacyjnej, polityki i sztuki, które skorzystały z objawów zespołu Aspergera w ich własnym profilu umiejętności . Hans Asperger napisał, że:
Wydaje się, że aby odnieść sukces w nauce czy sztuce, odrobina autyzmu jest niezbędna. Aby odnieść sukces, niezbędnym składnikiem może być umiejętność odwrócenia się od codzienności, od po prostu praktycznego, umiejętność ponownego przemyślenia tematu z oryginalnością, aby tworzyć na nowe, nieokiełznane sposoby, ze wszystkimi umiejętnościami skanalizowanymi w jedną specjalność .
(Asperger 1979, s.49)
Jak powiedziała Temple Grandin, kobieta z zespołem Aspergera, która odniosła sukces jako inżynier, pisarka i naukowiec: „Gdyby świat został pozostawiony wam, ludzie towarzyski, nadal bylibyśmy w jaskiniach rozmawiając ze sobą” (Komunikacja osobista)
Aktywność Atrybuty może być również używana z dorosłymi i członkami rodziny lub partnerem. Podczas korzystania z ćwiczenia z parą, w której jeden z partnerów ma zespół Aspergera, proszę typowego partnera, aby wyjaśnił swoją miłość do partnera z zespołem Aspergera i co było atrakcyjne, gdy spotkali się po raz pierwszy. Zauważyłem, że atrybutami partnera z zespołem Aspergera mogą być: bycie atrakcyjnym fizycznie (cichy przystojny nieznajomy) i lojalny, posiadanie niezwykłego intelektu i oryginalnych pomysłów, bycie mężczyzną z kobiecą stroną, bycie wyzwaniem do poznania i , w czasie randek, będąc bardzo uważnym. Podobnie jak w przypadku wszystkich związków, z czasem inne atrybuty stają się bardziej zauważalne, a niektóre słabną, ale niektóre atrybuty relacji można wyjaśnić jako związane z cechami zespołu Aspergera u osoby dorosłej. Wyjaśniając rozwój profilu zdolności związanych z zespołem Aspergera dorastającemu lub dorosłemu, posługuję się czasem metaforą polany w lesie. „Polana” reprezentuje rozwój mózgu, a pojawienie się roślin i drzewek na polanie reprezentuje rozwój różnych funkcji mózgu. Na polanie jedno drzewko rośnie bardzo szybko i tworzy baldachim nad innymi roślinami oraz strukturę korzenia, która ogranicza dostęp do światła słonecznego i składników odżywczych, hamując w ten sposób wzrost konkurencyjnych roślin. Dominujące drzewko, które wkrótce staje się drzewem, reprezentuje części mózgu poświęcone rozumowaniu społecznemu. Jeśli to drzewko „rozumowania społecznego” nie rozwinie się szybko i nie stanie się dominujące, wtedy inne drzewa lub zdolności mogą stać się silniejsze. Rośliny te reprezentują zdolności w zakresie rozumowania mechanicznego, muzyki, sztuki, matematyki i nauki oraz percepcji doświadczeń zmysłowych. Osoba może wtedy postrzegać zespół Aspergera jako wyjaśnienie swoich talentów i trudności. Ćwiczenie Atrybuty kończy się wyjaśnieniem niektórych przemyśleń lekarza na temat zespołu Aspergera. Takie osoby mają różne priorytety, postrzeganie świata i sposób myślenia. Mózg jest okablowany inaczej, nie wadliwie. Osoba przedkłada dążenie do wiedzy, doskonałości, prawdy i zrozumienia świata fizycznego ponad uczucia i doświadczenia interpersonalne. Może to prowadzić do cenionych talentów, ale także słabych punktów w świecie społecznym i wpłynąć na samoocenę. Osoba będzie postrzegać diagnozę zgodnie z tym, jak wyjaśni ją lekarz. Opisy osoby z zespołem Aspergera i wyjaśnienie zespołu zazwyczaj nagrywam na taśmę audio, aby rodzina mogła ją wysłuchać, aby odświeżyć pamięć o kluczowych punktach. Cechy i trudności danej osoby są również zawarte w raporcie dla rodziny lub jako Historia Społeczna dla dziecka. Inną opcją jest napisanie przez specjalistę i rodziców listu opisującego naturę zespołu Aspergera, zalety i wady posiadania zespołu Aspergera oraz informacje dostosowane do dziecka. Przy wyjaśnianiu diagnozy wolę używać terminu zespół Aspergera niż zaburzenie Aspergera, ponieważ dziecko może być zdezorientowane co do pojęcia zaburzenia. Ten punkt ilustruje Thomas w biografii napisanej przez jego matkę:
Jadąc na tylnym siedzeniu naszego samochodu, mój jedenastoletni syn Thomas czyta książkę o zespole Aspergera i pyta: „Mamo, w tej książce mówią o zespole Aspergera. Dlaczego nazywają zespół Aspergera zaburzeniem? – Nie jestem pewien, ale to dobre pytanie – odpowiadam. Kontynuuje: „Napiszę autorce tej książki i powiem jej, że użyła niewłaściwego terminu. Właściwie nie jestem w nieładzie. Zdecydowanie jestem w porządku. – Świetny pomysł – odpowiadam.
Po wyjaśnieniu diagnozy dziecku lub dorosłemu ważne jest, aby przedyskutować, kto jeszcze powinien wiedzieć. Dzieci mogą być zaniepokojone tym, jak ich rówieśnicy zareagują na wiadomości i jakąkolwiek potencjalną negatywną reakcję. Dorośli będą chcieli wiedzieć, czy mądrze jest mówić o tym przyjaciołom, potencjalnym pracodawcom i współpracownikom. Klinicysta przeanalizuje i omówi kwestie związane z ujawnianiem informacji klientowi, w oparciu o jego okoliczności, zalety i wady pewnych osób, o których wie, oraz ilość informacji do ujawnienia.
Opinia dziecka jest szanowana w kwestii tego, czy należy powiedzieć rówieśnikom. Jeśli dziecko chce, aby inne dzieci wiedziały, musi być uzgodnione, jak szeroko informacja będzie rozpowszechniana, kto udzieli wyjaśnień, jak to będzie zrobione i czy dziecko z zespołem Aspergera powinno być obecne. Carol Gray opracowała program „Szósty zmysł”, aby wyjaśnić zespół Aspergera klasie dzieci w szkole podstawowej lub podstawowej. Zaprojektowała szereg zajęć w klasie opartych na poznawaniu pięciu zmysłów, które zostały rozszerzone o szósty zmysł, percepcję sygnałów społecznych.
Dzieci mogą wtedy odkryć, jak by to było mieć trudności z postrzeganiem sygnałów społecznych, myśli i uczuć innych oraz co mogą zrobić, aby pomóc komuś rozwinąć szósty zmysł. Mamy teraz inne opublikowane zasoby, które pomogą wyjaśnić zespół Aspergera rówieśnikom i rodzeństwu (patrz rozdział Zasoby na końcu książki). Osoba dorosła, która została niedawno zdiagnozowana, będzie również musiała omówić, komu powiedzieć i jak wyjaśnić zespół Aspergera rodzinie, sieciom społecznościowym i współpracownikom. Niektórzy dorośli mają bardziej powściągliwą osobowość i są bardzo ostrożni w ujawnianiu informacji, decydując się ograniczyć wiadomości do starannie wybranych osób. Inni dorośli są bardziej otwarci i bezczelni w ujawnianiu. Liane Holliday Willey zdecydowała się na „coming out party”, podczas gdy inni stworzyli specjalną koszulkę z przesłaniem, takim jak „Asperger’s and Proud” lub „Asperger’s – inny sposób myślenia”. Diagnoza jest wtedy bardzo rzucająca się w oczy.
Natychmiastowa odpowiedź brzmi: tak. Doświadczenie kliniczne wskazuje, że niezwykle ważne jest jak najszybsze wyjaśnienie diagnozy, a najlepiej przed wystąpieniem niewłaściwych reakcji kompensacyjnych. Dziecko ma wtedy większe szanse na osiągnięcie samoakceptacji, bez nieuczciwych porównań z innymi dziećmi i jest mniej podatne na wystąpienie objawów zaburzeń lękowych, depresji lub zaburzeń zachowania. Dziecko może być wtedy kompetentnym uczestnikiem projektowania programów, znając swoje mocne i słabe strony oraz dlaczego regularnie musi odwiedzać konkretnego specjalistę, podczas gdy rodzeństwo i rówieśnicy tego nie robią. Dziecko może doświadczyć ogromnej ulgi, wiedząc, że nie jest „dziwne”, po prostu inaczej „podłączone”