U typowych dzieci nabywanie umiejętności przyjaźni opiera się na wrodzonej zdolności, która rozwija się przez całe dzieciństwo w połączeniu z postępującymi zmianami w zdolnościach poznawczych oraz jest modyfikowana i dojrzewana przez doświadczenia społeczne. Niestety dzieci z zespołem Aspergera nie są w stanie polegać na intuicyjnych zdolnościach w sytuacjach społecznych tak samo jak ich rówieśnicy i muszą bardziej polegać na swoich zdolnościach poznawczych i doświadczeniach. Dzieci i dorośli z zespołem Aspergera mają trudności w sytuacjach społecznych, które nie zostały przećwiczone lub na które nie były przygotowane. Dlatego ważne jest, aby takie dzieci otrzymywały naukę i kierowaną praktykę w zakresie umiejętności nawiązywania i utrzymywania przyjaźni oraz aby ich doświadczenia przyjaźni były konstruktywne i zachęcające. Brak doświadczenia przyjaźni doprowadzi do niemożności zrozumienia samej koncepcji „przyjaciela”. Jeśli nie masz przyjaciół, skąd możesz wiedzieć, jak zostać przyjacielem? Rodzice mogą próbować ułatwić zabawę towarzyską w domu z rodzeństwem i innym dzieckiem zaproszonym do ich domu na randkę, ale będą mieli trudności z zapewnieniem zakresu doświadczeń i stopnia nadzoru i nauczania wymaganego dla dziecka z zespołem Aspergera. Optymalnym środowiskiem do rozwijania wzajemnej zabawy z rówieśnikami jest szkoła. Służby edukacyjne będą musiały być świadome znaczenia programu nauczania społecznego, a także programu edukacyjnego dla dziecka z zespołem Aspergera. Program nauczania społecznego musi kłaść nacisk na umiejętności przyjaźni i obejmować odpowiednie szkolenie personelu oraz odpowiednie zasoby. Poniższe sugestie są przeznaczone do wdrożenia przez nauczycieli i rodziców na każdym z etapów rozwojowych przyjaźni, które występują u typowych dzieci i można je zastosować do dzieci z zespołem Aspergera.