Jednym ze sposobów opisania osoby z zespołem Aspergera jest ktoś, kto pochodzi z innej kultury i ma inny sposób postrzegania i myślenia o świecie. Niektórzy dorośli z zespołem Aspergera sugerowali, że termin „zespół Aspergera” należy zastąpić terminem „zespół złej planety”. Clare Sainsbury, absolwentka Uniwersytetu Oksfordzkiego z zespołem Aspergera, napisała książkę zatytułowaną „Marsjanin na placu zabaw” (2000), aby pomóc rodzicom i nauczycielom zrozumieć zespół Aspergera. Konceptualizacja osoby z zespołem Aspergera jako osoby pochodzącej z innej kultury lub planety może pomóc zmienić postawy dorosłych i rówieśników, ale może być również wykorzystana do uzasadnienia strategii interwencji. Dziecko z zespołem Aspergera próbuje zrozumieć nasze zwyczaje społeczne w taki sam sposób, w jaki antropolog, który odkrył nowe plemię, będzie chciał zbadać jego mieszkańców i zwyczaje. Antropolog będzie potrzebował kogoś z tej kultury, aby wyjaśnić kulturę, zwyczaje i język. Nauczyciel lub asystent nauczyciela przydzielony dziecku z zespołem Aspergera może pełnić rolę przewodnika wyjaśniającego tę nową kulturę lub cywilizację. Proces polega na odkryciu i wyjaśnieniu przyczyny poszczególnych zwyczajów. Odwiedzający nową kulturę będzie potrzebował przewodnika, a pisanie Opowieści społecznych to współpraca między przewodnikiem (nauczycielem) a antropologiem (dzieckiem). Nastolatkowie i dorośli z zespołem Aspergera z pewnością skorzystaliby na napisaniu lub przeczytaniu przewodnika turystycznego dotyczącego zrozumienia i życia z typowymi ludźmi lub, używając terminu stworzonego przez dorosłych z zespołem Aspergera, neurotypów. Przedstawiciel kultury lub osobisty przewodnik może siedzieć z antropologiem w kącie klasy lub na placu zabaw i oboje obserwować, komentować i robić notatki na temat społecznych interakcji dzieci, a przewodnik dostarcza objaśniającego komentarza. Innym zajęciem jest gra w „znajdź przyjacielski akt”, na zmianę identyfikującą akt przyjaźni. Przewodnik komentuje, dlaczego dane zachowanie jest uważane za przyjazne lub nieprzyjazne. Gra polegająca na obserwowaniu ludzi z przewodnikiem może dostarczyć informacji o przyjaźni bez poczucia, że dziecko z zespołem Aspergera jest w centrum uwagi lub osoba, która nieuchronnie popełnia błędy.