W trzecim etapie rozwoju przyjaźni istnieje wyraźny podział płci w wyborze przyjaciół i towarzyszy, a przyjaciel jest definiowany nie tylko jako ktoś, kto pomaga, ale jako ktoś, kto jest starannie dobrany ze względu na szczególne cechy osobowości. Przyjaciel to ktoś, kto naprawdę dba o uzupełniające się postawy, idee i wartości. Istnieje rosnąca potrzeba towarzystwa oraz większej selektywności i trwałości w sojuszach przyjaźni. Istnieje silne pragnienie bycia lubianym przez rówieśników i wzajemne dzielenie się doświadczeniami i przemyśleniami, a nie zabawkami. Wraz ze wzrostem samoodsłaniania pojawia się uznanie wagi bycia godnym zaufania i tendencja do zasięgania porady nie tylko w kwestiach praktycznych, ale także w kwestiach interpersonalnych. Przyjaciele wspierają się nawzajem w naprawianiu swoich emocji. Jeśli dzieci są smutne, bliscy przyjaciele rozweselą je, a w przypadku złości uspokoją je, aby nie wpadły w kłopoty. Przyjaciele i grupa rówieśnicza stają się coraz ważniejsi we wzmacnianiu lub niszczenie poczucia własnej wartości i określanie właściwych zachowań społecznych. Akceptacja i wartości grupy rówieśniczej mogą przesłonić opinię rodziców. Siła grupy rówieśniczej może stać się większa niż siła dorosłych. Gdy wystąpią konflikty, znajomi będą teraz korzystać z bardziej efektywnych mechanizmów naprawczych. Argumenty mogą być mniej „gorące”, z mniejszą konfrontacją i większym brakiem zaangażowania, przyznaniem się do błędów i uznaniem, że nie jest to tylko kwestia zwycięzcy i przegranego. Zadowalające rozwiązanie konfliktu interpersonalnego między przyjaciółmi może faktycznie wzmocnić związek. Przyjaciel otrzymuje przebaczenie, a konflikt zostaje przedstawiony z innej perspektywy. Te cechy umiejętności interpersonalnych, które przejawiają się w przyjaźniach, są podstawą umiejętności interpersonalnych w relacjach dorosłych.