Miesiąc: październik 2021

Dziecko z zespołem Aspergera może nie zauważyć ani nie odczytać subtelnych wskazówek osoby dorosłej lub innego dziecka, że ​​staje się zirytowane swoim egocentrycznym lub dominującym zachowaniem lub rozmową. Wydaje się, że dziecko łamie zasady społeczne i nie reaguje na znaki ostrzegawcze. Jeśli dorosły lub inne dziecko nie wie, że to zachowanie jest spowodowane upośledzonymi lub opóźnionymi umiejętnościami TU, interpretacją tego zachowania jest dokonanie oceny moralnej: że dziecko z zespołem Aspergera jest celowo lekceważące i niegrzeczne. Jednak dziecko niekoniecznie ma złośliwe zamiary, zwykle nie jest świadome powodowania urazy i może być zdezorientowane, dlaczego druga osoba jest zła. Osoby z zespołem Aspergera wykazują niezwykły entuzjazm dla swoich szczególnych zainteresowań. Mogą jednak nie zdawać sobie sprawy, że inni ludzie nie podzielają tego samego poziomu entuzjazmu. Ponieważ ludzie z zespołem Aspergera mają tendencję do patrzenia mniej na drugą osobę, kiedy mówią, mogą nie widzieć lub nie rozpoznawać subtelnych oznak znudzenia lub być w stanie ocenić, czy temat jest związany z kontekstem lub priorytetami drugiej osoby. Kiedy matka pyta swoje dziecko: „Co robiłaś dzisiaj w szkole?”, typowe dzieci będą wiedziały, co ich matka już wie i co chciałaby wiedzieć lub co zainteresowałaby, co wydarzyło się w szkole. Dzieci z upośledzonymi zdolnościami ToM mogą nie wiedzieć, jak odpowiedzieć na to pytanie. Czy chce wiedzieć wszystko, od momentu wejścia dziecka do klasy do momentu wyjścia? Co byłoby dla niej ważne? Ile ona już wie? Dziecko z zespołem Aspergera może mieć trudności z identyfikacją kluczowych wydarzeń z perspektywy matki i albo odmówi odpowiedzi na pytanie, ponieważ jest zbyt trudne, albo skomentuje cały dzień z każdym szczegółem. Monolog staje się wtedy bardzo nużący. Stephen Shore przesłał mi następujący komentarz. „Kiedy pytają mnie, co chciałbym zjeść lub wypić, będąc gościem w domu innej osoby, nie mogę odpowiedzieć. Moją odpowiedzią jest pytanie „Co jest dostępne?” Po przedstawieniu mi opcji łatwo jest dokonać wyboru. W przeciwnym razie pytanie wydaje się zbyt duże. Podobnie te tematy lub czynności, które interesują innych, mogą być postrzegane jako nudne przez osobę z zespołem Aspergera. Na przykład w szkole małe dzieci zwykle siedzą nieruchomo podczas „pokaż i opowiedz” i naprawdę interesują się doświadczeniami dziecka, które stoi przed grupą. Dziecko z zespołem Aspergera może nie być w stanie wczuć się w gawędziarza lub być zainteresowane jego doświadczeniami. Może się nudzić i krytykować za nieuważanie. Dlatego skłonność do długich rozmów bez rozpoznania znudzenia innej osoby lub nieuważania na interesy innych może być spowodowana upośledzeniem TU, a nie brakiem szacunku lub chęcią niewłaściwego zachowania.

Jedną z konsekwencji upośledzonych lub opóźnionych umiejętności ToM jest tendencja do dosłownej interpretacji tego, co ktoś mówi. Zauważyłem dosłowną reakcję dzieci z zespołem Aspergera na prośby, takie jak „Wskakuj na wagę”, emocjonalną reakcję na komentarze, takie jak „Wznieśmy toast za pannę młodą”, oraz zamieszanie związane z angielskimi metaforami, takimi jak „Już czas skarpetki do góry.” Innym przykładem dosłownej interpretacji był przypadek dziecka z zespołem Aspergera, które ukończyło pracę domową, a jego matka była zdezorientowana, dlaczego pod koniec eseju narysował obrazki. Wyjaśnił, że nauczyciel powiedział mu, że na końcu eseju musi wyciągnąć własne wnioski. Od pewnego czasu wiemy, że dzieci i dorośli z zespołem Aspergera mają trudności z rozpoznaniem odpowiednich sygnałów społecznych i odczytaniem myśli lub emocji z twarzy innej osoby, ale mamy nowe dowody na to, że mają również trudności ze zrozumieniem znaczenia tonu głosu tej osoby , czy prozodia, która normalnie umożliwiałaby słuchaczowi wyjście poza dosłowną interpretację. Jesteśmy w stanie zrozumieć niespójność między wyrazem twarzy, tonem głosu i kontekstem, a także uświadomić sobie, kiedy ktoś dokucza lub jest sarkastyczny. Dzieci lub dorośli z zespołem Aspergera mogą być zdezorientowani sarkazmem i skłonni do dokuczania innym, ponieważ są wyjątkowo łatwowierni i zakładają, że ludzie mówią dokładnie to, co mają na myśli.

Skąd wiemy, co dana osoba myśli lub czuje? Jednym ze sposobów jest nasza umiejętność czytania twarzy, w szczególności obszaru wokół oczu. Od pewnego czasu wiemy, że dzieci i dorośli z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, w tym z zespołem Aspergera, wydają się nawiązywać mniejszy kontakt wzrokowy niż oczekiwano, mają tendencję do rzadszego patrzenia na twarz danej osoby, a tym samym do braku zmian w wyrazie. Chris był nastolatkiem z zespołem Aspergera, który szczególnie interesował się astronomią. Przed przystąpieniem do badania diagnostycznego jego rodzice poprosili go, aby nie rozmawiał o zainteresowaniu, ponieważ jego entuzjazm i skłonność do nudzenia ludzi sprawiały, że wydawał się ekscentryczny. Wiedziano jednak o jego niezwykłej wiedzy astronomicznej i zaczęto wypytywać Chrisa o ostatnie zdjęcia powierzchni Marsa, które były pokazywane w telewizyjnych programach informacyjnych. Chris zdawał sobie sprawę, że chociaż  chciano kontynuować rozmowę o astronomii, tak jak Chris, jego rodzice, którzy byli obecni i obserwowali go, nie pochwalili tematu rozmowy. Był zdezorientowany i wycofał się zamykając oczy, ale nadal mówił o astronomii. Następnie wyjaśniono Chrisowi ,że są trudności z kontynuowaniem rozmowy z kimś, kto miał zamknięte oczy. Chris odpowiedział: „Dlaczego miałbym chcieć na ciebie patrzeć, skoro wiem, gdzie jesteś?”. Patrzenie na ludzi to nie tylko zlokalizowanie ich położenia i sprawdzenie, czy się przeprowadzili. Patrzymy na twarz, aby odczytać wyraz, aby określić, co ktoś może myśleć lub czuć. Kiedy dzieci i dorośli z zespołem Aspergera patrzą na twarz, gdzie dokładnie patrzą? Większość typowych ludzi skupia się na oczach, aby pomóc określić myśli i uczucia drugiej osoby. Oczy są uważane za „okna duszy”. Technologia śledzenia wzroku może być wykorzystana do pomiaru fiksacji wzrokowej, a ostatnie badania wykazały, że dorośli z zespołem Aspergera mają tendencję do patrzenia mniej na oczy, a bardziej na usta, ciało i przedmioty niż osoby z grupy kontrolnej. Te pomysłowe badania pozwoliły ustalić, gdzie ktoś patrzył, oglądając filmowaną interakcję między aktorami. W jednej scenie, w której osoby kontrolne skupiały się na spojrzeniu zaskoczenia i przerażenia w szeroko otwartych oczach aktora, osoby z zespołem Aspergera lub High Functioning Autism skupiały się na ustach aktora. Badania wykazały, że osoby z grupy kontrolnej dwukrotnie częściej skupiały wzrok na okolicy oka niż grupa osób z zespołem Aspergera lub z autyzmem wysokofunkcjonującym. Patrząc na czyjeś usta, osoba może pomóc w przetwarzaniu komunikacji językowej, ale przegapi informacje, które mogą być przekazywane przez obszar oczu na twarzy. Inne badania wykazały, że gdy osoba z zespołem Aspergera patrzy w czyjeś oczy, jest mniej zdolna do odczytania znaczenia w oczach niż osoby z grupy kontrolnej. Cytat z osoby z zespołem Aspergera potwierdza trudność w odczytywaniu komunikatów przekazywanych przez okolice oczu twarzy: „Ludzie przekazują sobie nawzajem komunikaty oczami, ale nie wiem, co mówią”. Osoby z zespołem Aspergera mają dwa problemy z wykorzystywaniem informacji z oczu do określania, co ktoś myśli i czuje. Po pierwsze, zwykle nie patrzą w oczy jako dominujące źródło informacji dotyczących komunikacji społecznej/emocjonalnej, a po drugie, nie są zbyt dobrzy w czytaniu oczu, na które patrzą.

Chociaż rozumiemy, że osoba z zespołem Aspergera ma trudności z rozeznaniem, co myśli lub czuje inna osoba, znacznie trudniej jest sobie wyobrazić, jak to musi wyglądać na co dzień, ponieważ typowi ludzie stosunkowo „czytają w myślach”. łatwo i intuicyjnie. Możemy „czytać” twarz i tłumaczyć znaczenie mowy ciała i prozodii mowy. Rozpoznajemy również sygnały kontekstowe, które wskazują na dominujące lub oczekiwane myśli innych. Poniżej przedstawiono niektóre obszary codziennego życia dzieci i dorosłych z zespołem Aspergera, na które mają wpływ upośledzone lub opóźnione umiejętności ToM.

Jak dziwny jest jego głos, jak dziwny jest jego sposób mówienia i sposób poruszania się. Nic więc dziwnego, że temu chłopcu również brakuje zrozumienia wypowiedzi innych osób i nie może na nie reagować je odpowiednio. -Hans Asperger

Termin psychologiczny Teoria Umysłu (ToM) oznacza zdolność rozpoznawania i rozumienia myśli, przekonań, pragnień i intencji innych ludzi w celu nadania sensu ich zachowaniu i przewidywania, co będą dalej robić. Opisywano ją również jako „czytanie w myślach” lub „ślepotę umysłową” (Baron-Cohen 1995) lub, potocznie, trudności w „postawieniu się w sytuacji innej osoby”. Terminem synonimicznym jest empatia (Gillberg 2002). Dziecko lub dorosły z zespołem Aspergera nie rozpoznaje ani nie rozumie sygnałów wskazujących na myśli lub uczucia drugiej osoby na poziomie oczekiwanym dla kogoś w tym wieku. Ocena diagnostyczna powinna obejmować badanie dojrzałości dziecka lub osoby dorosłej w zakresie umiejętności ToM i dysponujemy szeregiem testów, które można stosować u dzieci, młodzieży i dorosłych (Attwood 2004d). Istnieją historie z pytaniami na zrozumienie, które można wykorzystać na różnych poziomach wiekowych, aby ocenić zdolność do określenia, co ktoś w historii myślałby lub czuł. „Dziwne historie” zostały opracowane przez Francescę Happé dla dzieci w wieku od 4 do 12 lat (Happé 1994), a „Historie z życia codziennego” Nilsa Kalanda i współpracowników dla nastolatków (Kaland i in. 2002). Simon Baron-Cohen i Sally Wheelwright opracowali zadania ToM dla dorosłych (Baron-Cohen 2003), w których klinicysta rejestruje, czy dziecko, czy dorosły udziela odpowiedzi, która demonstruje zdolności ToM, ale także czas potrzebny na uzyskanie odpowiedzi w porównaniu z grupa rówieśnicza danej osoby i czy wydaje się, że prawidłowa odpowiedź została osiągnięta poprzez analizę intelektualną, uczenie się na pamięć i pamięć, a nie natychmiastowe i intuicyjne. Typowe dzieci, zwłaszcza w wieku pięciu lat, są niezwykle bystre w dostrzeganiu i rozumieniu sygnałów społecznych, które wskazują na myśli i uczucia. To tak, jakby ich umysł przedkładał wskazówki społeczne nad inne informacje w ich środowisku, i mają mentalną teorię, co oznaczają sygnały społeczne i jak na nie reagować. Ta umiejętność dominuje w postrzeganiu typowych ludzi do tego stopnia, że ​​stają się antropomorficzne i rzutujące ludzkie zachowania społeczne na zwierzęta, a nawet przedmioty. W intrygującym badaniu Ami Klin wykorzystano Social Attribution Task (SAT), które zostało pierwotnie opracowane przez Heidera i Simmla. Zrobili animowany film animowany z obsadą „postaci” będących kształtami geometrycznymi, które poruszają się synchronicznie względem siebie lub w wyniku działania innych kształtów. Film trwa tylko 50 sekund, ale składa się z sześciu kolejnych segmentów prezentowanych pojedynczo. Po każdym segmencie obserwator jest pytany „Co się tam stało?”, aby narrować niememu filmowi. Obserwatorowi zadawane są również pytania typu „Jaką osobą jest duży trójkąt czy małe koło?” Autorzy zadania stwierdzili, że studenci używali antropomorficznych słów do opisania działań (pogoń, uwięzienia i zabawy) oraz uczuć ( przestraszony, podniecony lub sfrustrowany) „postaci”. Kiedy SAT był używany z młodzieżą z zespołem Aspergera, stwierdzono, że istnieją istotne różnice między takimi osobami a ich rówieśnikami. Ich narracje były krótsze, z mniej rozbudowanymi wątkami społecznymi. Wiele z ich komentarzy nie dotyczyło filmu i zidentyfikowali tylko jedną czwartą elementów społecznościowych zidentyfikowanych przez osoby kontrolne. Używali mniej terminów ToM i mniej wyrafinowania społecznego. Wytwarzały również mniej i bardziej uproszczone atrybucje osobowości. Narracje osób kontrolnych, które z łatwością przypisywały znaczenie społeczne dwuznacznej scenie, zawierały opisy odwagi lub uniesienia, złożone osobowości i atrybucje społeczne, które stanowiły spójną Historię Społeczną. Natomiast narratorzy z zespołem Aspergera używali różnych terminów, aby wyjaśnić ruchy kształtów. Ich atrybucje zwykle skupiały się na aspektach fizycznych, opisując takie ruchy, jak podskakiwanie lub oscylacja z powodu pola magnetycznego. Osoba z zespołem Aspergera postrzega świat fizyczny bardziej niż świat społeczny. Kolejne badanie z wykorzystaniem animowanych kształtów geometrycznych wykazało, zgodnie z oczekiwaniami, że dorośli z zespołem Aspergera podał mniej opisów działań w kategoriach stanów psychicznych, ale był w stanie określić, które obszary mózgu są zaangażowane. U typowych dorosłych w przypisywaniu stanów psychicznych pośredniczy kora przedczołowa, górna bruzda skroniowa i bieguny skroniowe, ale uczestnicy badania z zespołem Aspergera wykazali mniejszą aktywację tych obszarów mózgu.

Istnieje neurologiczne wyjaśnienie upośledzonych lub opóźnionych zdolności TOM. Sugeruje się, że upośledzone TOM wpływa również na samoświadomość i introspekcję (Frith i Happé 1999). Rozmawiałem z Coreyem, nastolatkiem z zespołem Aspergera, o umiejętności „czytania w myślach”. Powiedział: „Nie jestem dobry w ustalaniu, co myślą inni ludzie. Nie jestem pewien, o czym teraz myślę”. W związku z tym może pojawić się wszechobecna trudność w myśleniu o myślach i uczuciach, niezależnie od tego, czy są to myśli i uczucia innej osoby, czy samego siebie. Ważne jest, aby zdać sobie sprawę, że osoba z zespołem Aspergera ma niedojrzałe lub upośledzone zdolności lub empatię ToM, a nie brak empatii. Sugerowanie braku empatii byłoby straszną zniewagą dla osób z zespołem Aspergera, sugerując, że dana osoba nie rozpoznaje uczuć innych ani nie przejmuje się nimi. Osobie zależy, bardzo głęboko, ale może nie być w stanie rozpoznać bardziej subtelnych sygnałów stanów emocjonalnych lub „odczytać” złożone stany psychiczne.

• Dzieci i dorośli z zespołem Aspergera są często celem dokuczania i zastraszania.
• Wpływ na samoocenę i stan psychiczny dziecka może być bardzo szkodliwy.
• Strategie mające na celu zmniejszenie częstotliwości i skutków znęcania się:

° Stosuj podejście zespołowe i uwzględnij cel, administrację szkoły, nauczycieli, rodziców, psychologa dziecięcego, inne dzieci i dziecko, które angażuje się w zastraszanie.

° Zapewnij personelowi szkolenie w zakresie reagowania i ograniczania aktów dokuczania i zastraszania.

° Upewnij się, że sprawiedliwość jest sprawiedliwa oparta na motywacji, wiedzy i faktach.

° Użyj zadania Skala Sprawiedliwości, aby określić i wyjaśnić stopień odpowiedzialności i konsekwencje.

° Stwórz mapę świata dziecka, aby zidentyfikować bezpieczne schronienie.

° Używaj pozytywnej presji rówieśniczej, aby zapobiegać aktom dokuczania i zastraszania.

° Wybierz opiekuna, który jest „mądry na ulicy” i ma wysoki status społeczny wśród rówieśników, aby chronić dziecko i poprawić samoocenę.

° Naucz cel, że może znaleźć bezpieczeństwo w liczbach i „ukryj się” w grupie dzieci.

° Przyznaj, że ignorowanie aktów zastraszania rzadko, jeśli w ogóle, zmniejsza prawdopodobieństwo bycia celem zastraszania.

° Naucz dziecko, które jest celem, asertywnego i uczciwej odpowiedzi.

° Poszukaj pomocy specjalistów, takich jak psychologowie kliniczni, którzy mogą wykorzystać ćwiczenia, takie jak Rozmowy komiksowe, aby odkryć myśli, uczucia i interpretację intencji osoby z zespołem Aspergera i innych uczestników oraz wyjaśnić, dlaczego była cel i co robić w podobnych sytuacjach w przyszłości.

° Korzystaj z książek, zasobów i programów w celu dostarczania informacji i strategii ograniczania dokuczania i zastraszania.

° Zachęć rodziców do rozważenia zapisania dziecka na kurs samoobrony przed fizycznymi aktami znęcania się.

° Należy pamiętać, że zmiana szkoły może mieć niewielki wpływ na zmniejszenie prawdopodobieństwa, że ​​dziecko stanie się celem dokuczania i zastraszania.

Rodzice są niezbędni w zespołowym podejściu do ograniczania nękania i będą musieli być świadomi zasad i odpowiednich programów w szkole ich dziecka oraz aktywnie uczestniczyć w zachęcaniu do określonych reakcji. Rodzice odgrywają również rolę w zachęcaniu dziecka do pewności siebie i zdolności do ujawniania swoich doświadczeń jako celu i do rozmowy z przyjacielem, nauczycielem, rodzicem lub doradcą. Rodzic może rozważyć zapisanie dziecka na kurs sztuk walki w celu zwiększenia umiejętności samoobrony jako środka odstraszającego przed aktami zastraszania. Jednak sugerowałbym, aby kurs sztuk walki skupił się na tym, jak zachować spokój i uciec od konkretnych chwytów i działań, zamiast ranić drugie dziecko. Rodzice mogą również potrzebować wiedzieć, że badania na typowych dzieciach wskazują, że zwykła zmiana szkoły ma niewielki wpływ na zmniejszenie prawdopodobieństwa, że ​​dziecko stanie się celem zastraszania. Rodzice mogą jednak przenieść dziecko do innej szkoły, która ma renomowany program interwencyjny w celu zmniejszenia częstości występowania i skutków dokuczania i zastraszania. Często zdumiewa mnie stoicyzm i optymizm niektórych dzieci z zespołem Aspergera, gdy są celem chronicznego znęcania się. Być może ostatnie słowa tego rozdziału dotyczące dokuczania i zastraszania powinny pochodzić od dziecka z zespołem Aspergera. Kate powiedziała do matki: „Mamo, nie wiem, kiedy ludzie się ze mną droczą lub są mili, ale pewnego dnia ktoś naprawdę będzie chciał być moją przyjaciółką, a ja chcę być dostępna”.

KLUCZOWE ZAGADNIENIA I STRATEGIE

• Dzieci i dorośli z zespołem Aspergera są często celem dokuczania i zastraszania.
• Wpływ na samoocenę i stan psychiczny dziecka może być bardzo szkodliwy.
• Strategie mające na celu zmniejszenie częstotliwości i skutków znęcania się:

° Stosuj podejście zespołowe i uwzględnij cel, administrację szkoły, nauczycieli, rodziców, psychologa dziecięcego, inne dzieci i dziecko, które angażuje się w zastraszanie.

° Zapewnij personelowi szkolenie w zakresie reagowania i ograniczania aktów dokuczania i zastraszania.

° Upewnij się, że sprawiedliwość jest sprawiedliwa oparta na motywacji, wiedzy i faktach.

° Użyj zadania Skala Sprawiedliwości, aby określić i wyjaśnić stopień odpowiedzialności i konsekwencje.

° Stwórz mapę świata dziecka, aby zidentyfikować bezpieczne schronienie.

° Używaj pozytywnej presji rówieśniczej, aby zapobiegać aktom dokuczania i zastraszania.

° Wybierz opiekuna, który jest „mądry na ulicy” i ma wysoki status społeczny wśród rówieśników, aby chronić dziecko i poprawić samoocenę.

° Naucz cel, że może znaleźć bezpieczeństwo w liczbach i „ukryj się” w grupie dzieci.

° Przyznaj, że ignorowanie aktów zastraszania rzadko, jeśli w ogóle, zmniejsza prawdopodobieństwo bycia celem zastraszania.

° Naucz dziecko, które jest celem, asertywnego i uczciwej odpowiedzi.

° Poszukaj pomocy specjalistów, takich jak psychologowie kliniczni, którzy mogą wykorzystać ćwiczenia, takie jak Rozmowy komiksowe, aby odkryć myśli, uczucia i interpretację intencji osoby z zespołem Aspergera i innych uczestników oraz wyjaśnić, dlaczego była cel i co robić w podobnych sytuacjach w przyszłości.

° Korzystaj z książek, zasobów i programów w celu dostarczania informacji i strategie ograniczania dokuczania i zastraszania.

° Zachęć rodziców do rozważenia zapisania dziecka na kurs dla samoobrona przed fizycznymi aktami znęcania się.

° Należy pamiętać, że zmiana szkoły może mieć niewielki wpływ na zmniejszenie prawdopodobieństwa, że ​​dziecko stanie się celem dokuczania i zastraszania.

Dziecko może czytać odpowiednią do wieku fikcję, w której główny bohater doświadcza zastraszania i reaguje w sposób, który ma służyć jako wzór dla młodego czytelnika. Zalecam staranny dobór wszelkich materiałów do czytania dotyczących nękania, ponieważ niektóre strategie zawarte w tekście mogą nie być zgodne z konwencjonalną mądrością dotyczącą zapobiegania nękaniu lub nie są odpowiednie dla dzieci z zespołem Aspergera. Istnieje wiele programów dotyczących zapobiegania znęcaniu się w szkołach dla typowych dzieci, a niektóre z zajęć w tych programach mogą być stosowane z dziećmi z zespołem Aspergera. Istnieją jednak szkolne programy dotyczące zastraszania, które zostały specjalnie opracowane przez specjalistów z zespołu Aspergera. Rodzice dzieci z zespołem Aspergera będą prosić szkoły o wdrożenie tych nowych programów.

Rozmowy komiksowe polegają na rysowaniu wydarzenia lub sekwencji wydarzeń w formie scenorysu, z rysunkami reprezentującymi każdą zaangażowaną osobę oraz dymkami mowy i myśli reprezentującymi słowa i myśli każdego uczestnika. Dziecko i nauczyciel używają zestawu kolorowych pisaków z końcówkami z włókna, których każdy kolor reprezentuje emocje. Kiedy dziecko wypełnia dymki z mową lub myślami, wybór koloru przez dziecko wskazuje na jego postrzeganie przekazywanych lub zamierzonych emocji. Może to wyjaśnić interpretację wydarzeń przez dziecko i uzasadnienie jego odpowiedzi. Ta aktywność może również pomóc dziecku zidentyfikować i skorygować wszelkie błędne wyobrażenia oraz określić, w jaki sposób alternatywne reakcje wpłyną na myśli i uczucia każdego uczestnika. Gdy zostaną zidentyfikowane nowe odpowiedzi, dziecko odniesie korzyści, ponieważ będzie w stanie przećwicz te odpowiedzi za pomocą odgrywania ról i zachęcaj do składania sprawozdań, gdy dana strategia okazała się skuteczna. Dziecko z zespołem Aspergera może cieszyć się tworzeniem „książki przechwałek” z nowych, udanych odpowiedzi, zwłaszcza jeśli skuteczne zarządzanie wydarzeniem przyniesie pochwałę i odpowiednią nagrodę.

Istnieją strategie, które może wdrożyć psycholog, pedagog szkolny lub nauczyciel wspomagający naukę. Pierwszym etapem jest zbadanie wraz z dzieckiem, dlaczego ktoś mógłby zaangażować się w zastraszanie. Myśli i motywacje innych nie są oczywiste dla dzieci z zespołem Aspergera ze względu na nieodłączne trudności z umiejętnościami Teorii Umysłu. Dziecko może być bardzo zdezorientowane, dlaczego ktoś mógłby być tak niemiły, dlaczego stał się celem i co ma myśleć i robić. Polecam dwie strategie opracowane przez Carol Gray (1998), mianowicie Comic Strip Conversations, które mogą być wykorzystane do odkrycia i wyjaśnienia myśli i uczuć każdego uczestnika incydentu oraz historii społecznych, aby ustalić, co zrobić, jeśli podobne okoliczności wystąpią ponownie.