Dzieci z zespołem Aspergera rzadziej niż ich rówieśnicy zgłaszają, że są celem zastraszania lub dokuczania, ponieważ mają upośledzone zdolności Teorii Umysłu; oznacza to, że mają trudności z określeniem myśli i intencji innych w porównaniu z rówieśnikami. Dzieci z zespołem Aspergera mogą nie wiedzieć intuicyjnie, że czyny innych dzieci są przykładami znęcania się. Czasami uważają, że takie zachowanie jest typową zabawą i czymś, co przyzwyczaili się zaakceptować, jako kolejny przykład dezorientującego zachowania ich rówieśników. Inne dzieci będą znały zalety opowiadania komuś o swoich praktycznych, społecznych i emocjonalnych problemach. Dzieci z zespołem Aspergera mają tendencję do samodzielnego rozwiązywania problemów akademickich i społecznych; proszenie o wskazówki i pomoc od innej osoby może nie być uważane za rozwiązanie problemu bycia obiektem zastraszania. Dorośli mogą uświadomić sobie, że dziecko jest celem zastraszania i dokuczania na podstawie dowodów innych niż ujawnienie przez dziecko tego, co się wydarzyło. Stephen Shore wyjaśnił mi, że „Nigdy nie przyszło mi do głowy, aby powiedzieć rodzicom o moich trudnościach z zastraszaniem w szkole podstawowej. Dowiedzieli się z monitora lunchu”. Mogą istnieć fizyczne dowody w postaci zagubionych lub uszkodzonych rzeczy lub podartych ubrań, a także widoczne dowody obrażeń w postaci otarć, skaleczeń i siniaków. Mogą istnieć pewne psychologiczne dowody na wzrost lęku, który z kolei może wpływać na układ żołądkowo-jelitowy, tak że dziecko cierpi na prawdziwe bóle brzucha, zaparcia lub biegunkę. Mogą istnieć dowody na inne potencjalnie związane ze stresem warunki, takie jak zaburzenia snu i niechęć do chodzenia do szkoły, z unikaniem pewnych obszarów. Zauważyłem, że częste znęcanie się nad dziećmi z zespołem Aspergera, czasami nawet w wieku sześciu lat, doprowadziło do skierowania ich na leczenie depresji klinicznej. Czasami, gdy wielokrotne prośby dziecka z zespołem Aspergera o zaprzestanie nękania nie powiodły się, podobnie jak ignorowanie nękania lub zgłaszanie go osobie dorosłej, stopień depresji doświadczanej przez dziecko jest taki, że czuje, że nie ma innej opcja, ale samobójstwo. Jest to postrzegane jako jedyny sposób na powstrzymanie emocjonalnego bólu, który znęcanie powoduje w codziennym życiu dziecka. Innym skrajnym rezultatem jest reakcja dziecka przemocą w celu powstrzymania nękania. Może to obejmować niespodziewanie okrutną reakcję fizyczną lub użycie broni, która może doprowadzić do śmiertelnych obrażeń. Dziecko z zespołem Aspergera może zostać zawieszone w szkole za brutalny odwet lub może zostać postawione zarzutom karnym za napaść; jednak dokładne zbadanie okoliczności, które doprowadziły do napaści, wskazuje, że wzrastająca częstotliwość i charakter zastraszania stały się dla dziecka nie do zniesienia. Czuł się popychany do tej gwałtownej reakcji z powodu niepowodzenia wszystkich innych konwencjonalnych i zalecanych strategii powstrzymania zastraszania. Zidentyfikowałem inne oznaki bycia celem zastraszania. Może nastąpić zmiana w zainteresowaniach, od stosunkowo łagodnych tematów, takich jak pojazdy i owady, do zainteresowania bronią, sztukami walki i brutalnymi filmami, zwłaszcza filmami o zemście. Rysunki dziecka mogą również wyrażać przemoc, odwet i zemstę. W swojej autobiografii Nita Jackson opisuje wpływ zastraszania na jej wyobraźnię i poczucie własnej wartości:
Pomimo bycia przegranym pod każdym względem, utrzymywałem przekonanie, że jakoś się zemszczę. Obmyśliłem skomplikowane wątki, szczegółowo opisując, jak to zrobię. Rysowałem obrazki, pisałem opowiadania. W moim fantastycznym życiu byłam zwycięska, odważna, silna i popularna. Zamierzałem to osiągnąć, zanim dojdę do wieku nastoletniego. Ale odwaga nigdy nie nadeszła, a moja planowana zemsta nigdy się nie zdarzyła. Trzynastka przybyła nędznie i odeszła, ze mną wciąż samotnikiem i żałosnym słabeuszem, łatwo stłumionym przez łobuzów i podporządkowanym ich żądaniom – niemym i płaszczącym się jak jakiś niegodny niewolnik do stóp swego pana. Czułem się mniej osobą, a bardziej korpulentnym obiektem do nadużyć. Miałem osobowość ślimaka na valium, nigdy nie powiedziałem ani słowa moim rówieśnikom, z wyjątkiem „przepraszam”. Właściwie nie czułem się godny być lubiany.
Dzieci z zespołem Aspergera mogą również naśladować zachowania dzieci, które je zastraszają, gdy bawią się z młodszym rodzeństwem w domu. Jednak dziecko może nie zdawać sobie sprawy, że takie zachowanie jest niedopuszczalne i może po prostu naśladować zachowanie doświadczane podczas interakcji z rówieśnikami lub powtarzać akty zastraszania, aby spróbować zrozumieć, dlaczego ktoś wybrałby zachowanie w ten sposób