- Małemu dziecku z autyzmem można pomóc zrozumieć zachowania społeczne innych poprzez budowanie przewidywalności, klarowność środowiska fizycznego oraz używanie namacalnych i wizualnych wskazówek i wskazówek.
- Małemu dziecku z autyzmem często brakuje motywacji do wynajmowania innych. Zwykłe wzmocnienia społeczne, takie jak pochwały, raczej nie będą skuteczne. Ważne jest, aby stosować motywatory, które przemawiają do dziecka z autyzmem, być może budując wykorzystanie jego własnych szczególnych zainteresowań, np. oferowanie zabawki Thomas the Tank Engine po wykonaniu danego zadania.
- Biorąc pod uwagę, że małe dzieci z autyzmem mają trudności ze zrozumieniem emocji, byłoby zaskakujące, gdyby szybko reagowały na emocjonalne ciepło w głosie osoby dorosłej lub na zmarszczenie brwi z dezaprobatą. Pojawią się jednak okazje do wyolbrzymiania wypowiedzi emocjonalnych i zwrócenia na nie uwagi dziecka, m.in. – Jamie się przewrócił. Zranił się w kolano. Płacze. Spójrz na jego smutną twarz”.
- Aby poszerzyć zdolność dziecka do dzielenia się uwagą i nawiązywania znaczącego kontaktu wzrokowego, przydatne mogą być strategie „Intensywna interakcja” i „Interakcja wspomagana muzyką”, wraz z bezpośrednim uczeniem umiejętności wskazywania – najpierw wskazywanie z bliskiej odległości, a następnie na odległość, zachęcanie do „wskazywania na udostępnij” oraz „wskazując na żądanie”. Ważne jest, aby zacząć od osoby dorosłej dzielącej uwagę dziecka, zanim pomożesz dziecku w skupieniu uwagi na osobie dorosłej.
- Ponieważ małe dziecko z autyzmem ma trudności ze zrozumieniem zasad społecznych i konwencji, kluczowych podumiejętności, np. na zmianę, muszą być nauczane, zanim dziecko będzie mogło uczyć się w grupie. Można je rozwijać za pomocą fizycznych gier „tam i z powrotem” z piłkami, balonami i bąbelkami oraz za pomocą gier muzycznych.
- Próby rozwinięcia u dziecka poczucia doświadczającego siebie zaczynają się na poziomie fizycznym – być może podczas wykonywania czynności przed lustrem. Później zdjęcia (i wideo, jeśli są dostępne) są przydatne w rejestrowaniu doświadczeń dziecka ze wspólnych wydarzeń, rozwijaniu jego świadomości zaangażowania w tworzenie pamięci.
Carol Gray opisuje techniki pomagające małym dzieciom przypomnieć sobie i opowiedzieć ostatnie doświadczenia. Rodzice proszeni są o wysłanie dzieci do szkoły z zapinaną na zamek torbą do zamrażania, zawierającą prawdziwe przedmioty z weekendowych, wieczornych lub świątecznych zajęć. Bilet autobusowy i kilka pustych opakowań po słodyczach może pomóc dziecku wytłumaczyć, że był u babci, a kilka żołędzi i suszonych liści może pomóc mu opisać wiejski spacer. Gray uważa tę technikę za lepszą niż powszechnie używany pamiętnik w szkole domowej, ponieważ dostarcza dziecku namacalnych wskazówek, które pomagają mu odzyskać osobiste wspomnienia.