Kiedy Andrew szedł z mamą do pokoju dziecinnego, wskazał na numery drzwi, pytając: „Co to jest?”. Chociaż Graham nie znał wyrazistego języka, mógł spojrzeć na dowolną liczbę liczników (do 10) i wskazać prawidłową cyfrę. William mógł układać puzzle do góry nogami, ponieważ patrzył tylko na kształty elementów – nie na obrazek. Tom, lat 6, mógł z łatwością rozwiązać 18-4 =, ale był bardzo zdenerwowany, gdy postawił problem: „W klasie jest o 4 chłopców mniej niż dziewczynki. W klasie jest 18 dziewczynek. Ilu chłopców jest w klasie?”