W Północnej Karolinie dostęp do TEACCH rozpoczyna się od oceny diagnostycznej, po której następuje rozwój technik zarządzania zachowaniem i zaplanowanie programu nauczania w domu. W miarę jak dziecko przenosi się do systemu edukacji, ocena ciągła odbywa się z wykorzystaniem Zrewidowanego Profilu Psychoedukacyjnego (PEP-R). Identyfikuje to, co dziecko wie i identyfikuje kolejne obszary uczenia się. Zaprojektowano program, w którym nowe umiejętności są nauczane w sytuacji jeden na jeden z nauczycielem; aktualne umiejętności są ćwiczone w samodzielnej sytuacji; a możliwości interakcji społecznych mają miejsce w działaniach grupowych. Służby dla młodzieży i dorosłych opracowują programy zastępcze, szkolenia zawodowe, grupy szkoleniowe w zakresie umiejętności społecznych i rzecznictwo zawodowe, a także ułatwiają integrację ze światem pracy. Szkolenie personelu jest uważane za ważny element, ponieważ każdy członek personelu otrzymuje 5-10 szkoleń w miejscu pracy rocznie. Dzięki temu systemowi wzrastają umiejętności, zwiększając zastosowanie programu. Pomaga również zmniejszyć stres i wypalenie. W Wielkiej Brytanii strategie TEACCH są stosowane w większości specjalistycznych szkół dla dzieci z autyzmem, a także okazały się przydatne we wspieraniu dzieci w szkołach ogólnodostępnych i placówkach przedszkolnych. Poniżej znajdują się przykłady, w jaki sposób zasady TEACCH zostały z powodzeniem zastosowane w przypadku małych dzieci z autyzmem.
- Trzyletnia Ella krzyczała za każdym razem, gdy mama chciała zabrać ją do samochodu, ale uspokoiła się, gdy dotarli na miejsce. Zebrano zbiór wizualnych i dotykowych wskazówek, z których każdy wskazywał możliwe miejsce do odwiedzenia. Były wśród nich zdjęcie babci, torba z supermarketu i pusty karton po napojach McDonald’s. Kiedy pokazano je przed wejściem do samochodu, Ella mogła przewidzieć, gdzie została zabrana i już nie krzyczała.
- Kyle, w wieku czterech lat w klasie żłobka, jechał prosto do zestawu kolejowego, nie wykazując zainteresowania czymkolwiek innym. Posłużono się obrazkowym rozkładem jazdy, aby zachęcić go do spróbowania innych zajęć – na przemian z zabawą z pociągami.
● Jordan, w wieku pięciu lat w klasie wstępnej w szkole specjalnej dla dzieci z umiarkowanymi trudnościami w nauce, był bardzo rozpraszający. Szczególnie trudno było mu się skupić na pracy, siedząc przy stole z innymi dziećmi. Jego nauczyciel ustawił wolny od rozpraszania stół po jednej stronie klasy, naprzeciwko zwykłego ekranu. Każde zadanie, które musiał wykonać, było we własnym koszyku. Przez krótkie okresy każdego dnia postępował zgodnie z prostym, oznaczonym kolorami harmonogramem, wykonując każde zadanie. Dzięki tej strategii Jordan był w stanie znacznie lepiej się skoncentrować niż wcześniej. Potrzebował też mniej podpowiedzi dorosłych i pracował bardziej niezależnie.