W toku normalnego rozwoju agresja fizyczna, często związana z trudnościami w dzieleniu się lub sfrustrowanymi pragnieniami, ma tendencję do zmniejszania się, ponieważ dzieci nabywają umiejętności bardziej efektywnego komunikowania się i generowania alternatywnych rozwiązań swoich problemów. U dzieci z autyzmem agresja jest często związana z:
- upośledzone lub nieobecne zdolności komunikacyjne;
- sztywność lub przymus trzymania się ustalonej rutyny lub trasy;
- niezwykłe doznania sensoryczne;
- brak świadomości własnych lub cudzych uczuć;
- brak umiejętności przewidywania konsekwencji swoich działań;
- upośledzona zdolność do generowania alternatywnych rozwiązań.
Przykładem zachowania Alana w Centrum Rozwoju Dziecka jest:
- Nauczyciel umieszcza paczkę czekoladowych guzików tuż poza jego zasięgiem i zwraca na nie uwagę Alana, mając nadzieję, że wywoła jakiś komunikatywny gest lub wskazanie.
- Zamiast tego Alan krzyczy z wściekłości i frustracji, rzucając się na podłogę, zrzucając buty, wymachując rękami i nogami do każdego, kto się do niego zbliży.
Obiektyw autystyczny pokazałby nam, że podstawowe trudności Alana były następujące:
- nie ma możliwości zakomunikowania swojego silnego pragnienia słodyczy;
- w domu wspina się z dużą zwinnością, aby dotrzeć do wszystkiego, czego chce, ale w tym przypadku nie ma na co się wspinać;
- w domu jego temperament rządzi matką, która bardzo go kocha i nie znosi patrzeć na niego przygnębionego. Jej jedyną strategią jest umożliwienie mu natychmiastowego uzyskania tego, czego chce;
- Alan jest bardzo sztywny w swoich wzorcach zachowań;
- Alan ma bardzo ograniczone zdolności poznawcze;
- bez wiedzy pracowników Centrum, Alan nie spał całą noc. Jest bardzo zmęczony, a jego zdolność do znoszenia frustracji jest zmniejszona.
Strategie zmniejszania agresji i napadów złości obejmują:
- ustrukturyzowanie środowiska w celu zapewnienia lepszego zrozumienia poprzez użycie przewidywalnych procedur i wskazówek wizualnych;
- dostarczanie przedmiotów do odniesienia lub innych wizualnych wskazówek, aby dziecko wiedziało, co się wydarzy, np. zakończenie jednej czynności i przejście do innej;
- sprawdzenie stanu fizycznego i emocjonalnego dziecka przed przedstawieniem trudnych zajęć edukacyjnych;
- dokonanie precyzyjnej analizy poziomu komunikacji funkcjonalnej dziecka i zapewnienie ustrukturyzowanego podejścia do nauczania umiejętności komunikacyjnych, takich jak wskazywanie;
- uważne obserwowanie i rejestrowanie czynników wyzwalających i konsekwencji aktów agresywnych. Tam, gdzie to możliwe, usunięcie tych konsekwencji, które działają jako wzmacniacze, oraz tych działań, które służą jako wyzwalacze;
- budowanie w okresach wyciszenia i relaksu przez cały dzień dziecka, m.in. korzystanie z kojącej muzyki, delikatnego oświetlenia;
- wprowadzić system „sygnalizacji świetlnej”, aby skłonić dziecko do „dokończenia” czynności (np. „komputer skończony”), a później zachowania (np. „rzucanie skończone”), pokazywanie czerwonego krążka oznaczającego „zakończone”, upewniając się, że dziecko zawsze słyszy słowo „skończone” jako ostatnie (w przeciwnym razie może skupić się na „komputerze” lub „rzucaniu”). Następnie użyj żółtego krążka do „czekania”, a później zielonego krążka do „rozpoczęcia”. Można je przymocować do plastikowego breloczka lub wstążki na szyi, aby uzyskać szybki dostęp i spójność, które są bardzo ważne, aby działały;
- duże klepsydry są również przydatne, aby wskazać czas trwania czynności lub moment, w którym się ona zakończy.