https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Los chciał, że Hans Asperger (1906-1980) badał podobną drogę nozologii i diagnozy w Wiedniu w tym samym czasie, gdy Kanner prowadził badania nad autyzmem w Baltimore. Pierwsza praca Aspergera na ten temat ukazała się w 1944 roku w niemieckojęzycznym czasopiśmie naukowym. Co ciekawe, w swojej diagnozie użył również terminu autyzm (psychopatia autystyczna). Asperger opisał czterech chłopców, których obserwował, jako „małych profesorów”, ponieważ byli głęboko pochłonięci bardzo specyficznymi tematami, w których mieli ogromną wiedzę. Zauważył również, że dzieci komunikowały się jednostronnie, miały niewielu przyjaciół, przejawiały niezdarne zdolności motoryczne i brakowało im empatii. Jednak, jak zauważono, jego praca została napisana w języku niemieckim i została opublikowana podczas końcowych etapów II wojny światowej i wynikającego z niej chaosu, który miał miejsce w powojennych Niemczech. Tak więc przez wiele lat ludzie wiedzieli o odkryciach Kannera, ale nie o odkryciach Aspergera. Praca Aspergera została ponownie odkryta i przetłumaczona na język angielski na początku lat 80. Z ponownym odkryciem zespołu Aspergera spotkały się pewne kontrowersje. W ciągu ostatnich dwóch dekad toczyła się debata na temat tego, czy zespół Aspergera różni się od osób z autyzmem, ale bez ID, określanych również w literaturze jako autyzm wysokofunkcjonujący (HFA). Ogólny konsensus, chociaż niektórzy wybitni eksperci nie zgadzają się, jest taki, że te dwa zaburzenia są odrębne. Wydaje się, że zespół Aspergera ma znacznie późniejszy początek, a między zaburzeniami występują pewne różnice we wzorcach objawów. Piątym z pięciu ASD jest zespół Retta, nazwany na cześć człowieka, który zidentyfikował to zaburzenie, Andreasa Retta (1924–1997). Uczęszczał do szkoły medycznej na Uniwersytecie w Innsbrucku, ale ukończył ją dopiero w 1949 roku z powodu służby w niemieckiej marynarce wojennej podczas II wojny światowej. Z wykształcenia pediatra, w 1967 roku został wykładowcą neurologii i pediatrii na Uniwersytecie Wiedeńskim. W tym czasie został także kierownikiem Instytutu Badań nad Dzieciami z Zaburzeniami Mózgu im. Ludwiga Boltzmanna. Wcześniej prowadził szpital dla niepełnosprawnych dzieci, aw 1954 roku zauważył w swojej poczekalni dwie młode dziewczyny wykonujące szereg rytualnych czynności związanych z myciem rąk. Po dalszej analizie jego obciążenia zidentyfikowano cztery inne dziewczyny o podobnych cechach fizycznych i zachowaniach motorycznych. Jego pierwszy artykuł na ten temat został opublikowany w 1966 roku, ale, podobnie jak w przypadku pracy Aspergera, nie został wówczas zauważony, ponieważ ukazał się w języku niemieckim. Zaburzenie otrzymało swoją nazwę, zespół Retta, w 1983 roku, kiedy szwedzki lekarz Bengt Hagberg opublikował pierwszy artykuł w języku angielskim. Użył zespołu Retta, aby uczcić osobę, która odkryła to zaburzenie. W 1999 roku zespół Retta stał się pierwszym ASD, którego kod genetyczny został złamany. Zespół badawczy z Baylor University odkrył MECP2, gen, który powoduje zespół Retta, gdy ulega mutacjom. Gen znajduje się w miejscu Xq28 chromosomu X. To odkrycie dodatkowo podkreśliło neurorozwojowe pochodzenie ASD. Ta etiologia stoi w jaskrawym kontraście z psychodynamicznymi sformułowaniami Bruno Bettelheima, wyszkolonego w Austrii historyka sztuki, który kierował domem dla dzieci upośledzonych emocjonalnie i rozwojowo związanych z University of Chicago. Bettelheim argumentował, że przyczyną tego zaburzenia byli zimni i emocjonalnie oderwani rodzice. Oczywiście dane nie potwierdzają tych twierdzeń. Co więcej, sukces ABA jako interwencji dodatkowo zdyskredytował te teorie.