Miesiąc: maj 2023

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

W zapisie ciągłym obserwator zbiera dane z każdego wystąpienia zachowania docelowego w okresie obserwacji. W rejestrowaniu zdarzeń obserwator prowadzi rejestr każdego wystąpienia docelowego zachowania (zachowań). Zestawienie może być po prostu prowadzone przy użyciu papieru i ołówka, z tą zaletą, że zliczanie może być wykonane w określonych segmentach czasu okresu obserwacji (tj. zachowania. Jednakże, jeśli użycie papieru i ołówka jest niewłaściwe lub trudne (na przykład, jeśli mogłoby zwrócić niewłaściwą uwagę rówieśników na fakt, że dziecko jest obserwowane, lub jeśli obserwator musi obserwować, wykonując jednocześnie inne zadania), nadgarstek lub ręka -podręczne liczniki w rodzaju stosowanych do liczenia uderzeń w golfa, liczby pasażerów obecnych w samolotach, zapasów magazynowych w sklepach spożywczych itp. mogą być stosowane. Rejestracja zdarzeń może być często dokładnie prowadzona przez obserwatorów po minimalnym przeszkoleniu i może być wykorzystana do pomiaru częstotliwości/tempa zachowań. Rejestrowanie zdarzeń jest przydatne, jeśli częstość jest użyteczną miarą zachowania, jeśli początek i koniec epizodu zachowania są jasno określone i jeśli zachowanie występuje z szybkością, której mogą odpowiadać reakcje obserwatora. Jeśli zatem samouszkodzenia klienta obejmują zwykle pojedyncze uderzenia głową w twardą powierzchnię z częstotliwością około jednego na minutę, odpowiednie może być nagrywanie zdarzenia. Jeśli jednak samookaleczenie przedstawia się jako sekwencje bardzo szybkich uderzeń w głowę ręką, z „seriami” samouszkodzeń o bardzo różnym czasie trwania i w warunkach, w których trudno jest stwierdzić, czy uderzenie jest odosobnionym zdarzeniem, czy też zapoczątkowaniem „serii”, rejestracja zdarzeń prawdopodobnie nie jest odpowiednią metodą obserwacji. W tym ostatnim przypadku obserwator może chcieć w sposób ciągły rejestrować czas trwania zachowania, albo mierząc całkowity czas zajmowany przez zachowanie, albo mierząc czas trwania każdego epizodu i czas trwania każdej przerwy między epizodami. Pierwszy można łatwo wykonać za pomocą cyfrowego stopera, podczas gdy długość odcinka i długość przerwy między odcinkami można rejestrować za pomocą stopera oraz papieru i ołówka. Pierwsza metoda umożliwi obliczenie całkowitego procentu czasu zajmowanego przez zachowanie, druga dodatkowo umożliwi obliczenie średniej i zakresu długości epizodów, a ostatnia opcja dodatkowo umożliwi obserwatorowi obliczenie czasów międzyreakcją. W tych dwóch ostatnich przypadkach, podobnie jak w przypadku rejestracji zdarzeń, obserwator będzie musiał zdecydować, jak sobie radzić z krótkimi przerwami w zachowaniu. Jeśli dziecko wchodzące w interakcję z rówieśnikiem zawiesza interakcję na 2 sekundy, aby spojrzeć na osobę dorosłą wchodzącą do pokoju, a następnie wznawia interakcję, czy należy to zarejestrować jako pojedynczy epizod interakcji społecznej, czy jako dwa krótsze epizody z czasem między reakcjami od 2 sekund? Takie pytania powinny być rozwiązywane przez operacyjną definicję zachowania docelowego, ale obserwator może potrzebować „przetestować” definicję we wstępnych obserwacjach, aby udoskonalić definicję, aby uwzględnić wszystkie takie okoliczności. W metodach rejestrowania w czasie rzeczywistym rejestrowana jest dokładna sekunda początku i końca każdego epizodu zachowań docelowych w okresie obserwacji. Takie metody można wykorzystać do obliczenia wszystkich miar uzyskanych z zapisów zdarzeń lub czasu trwania (częstotliwość/częstość, całkowity czas trwania, całkowity czas trwania jako procent okresu obserwacji, średnia i zakres długości epizodów itp.). Obecnie dostępnych jest wiele systemów obserwacji w czasie rzeczywistym działających na komputerach przenośnych (Emerson, Reeves i Felce, 2000; Kahng i Iwata, 2000). Takie systemy mają tę zaletę, że umożliwiają obserwatorowi łatwe rejestrowanie wielu docelowych zachowań zarówno dziecka, jak i znaczących innych osób w środowisku, wraz z innymi zdarzeniami środowiskowymi. Potencjalne zalety takich systemów omówiono szerzej w kolejnej części tej części. W rejestrowaniu produktu obserwator nie rejestruje bezpośrednio zachowania dziecka, ale zamiast tego rejestruje miarę związaną z wytworem zachowania dziecka, np. liczba pomyślnie rozwiązanych problemów arytmetycznych w okresie obserwacji. Rejestrowanie produktu może być przydatne, gdy bezpośrednia obserwacja zachowania jest trudna lub społecznie nieodpowiednia. Aby ocenić wpływ programu szkolenia toaletowego Lancioni, Van Bergen i Furniss, na przykład wykorzystali bezpośrednie nagrywanie zdarzeń jednego zachowania docelowego (samoczynne korzystanie z toalety). Niewłaściwe oddawanie moczu nie było jednak rejestrowane bezpośrednio; zamiast tego „małe wypadki” i „duże wypadki” mierzono, obserwując wpływ na ubranie ucznia. Wartość rejestracji produktu zależy oczywiście od tego, w jakim stopniu mierzony produkt jest rzetelnie i wyłącznie wytwarzany wyłącznie przez docelowe zachowanie klienta

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Zakładając, że zachowanie docelowe ma dyskretny początek i koniec, jego wystąpienia można policzyć. Aby umożliwić miarodajne porównanie zliczeń w różnych okresach obserwacji, zliczeń używa się zazwyczaj razem z czasem trwania okresu obserwacji w celu uzyskania szybkości lub częstotliwości docelowego zachowania, definiowanej jako liczba wystąpień zachowania w jednostce czasu. Sensowne porównanie wskaźników zachowań docelowych może jednak samo w sobie wymagać odniesienia się do długości okresu obserwacji, pomiaru (w przypadku rozwoju umiejętności) wskaźników zarówno prawidłowych, jak i nieprawidłowych odpowiedzi oraz rozważenia możliwych zmian w złożoności liczy się zachowanie. Cooper i in. (2007) dostarczają bardziej szczegółowego omówienia tych subtelności miar stóp procentowych i sposobów, w jakie można się do nich odnieść. W przypadku niektórych docelowych zachowań bardziej odpowiednią miarą będzie czas trwania niż tempo. Może to być spowodowane tym, że (1) pojedyncze epizody zachowania (np. krzyku) mogą występować przez bardzo zmienny czas trwania, (2) zachowanie docelowe (np. wspólna zabawa), chociaż składa się z dyskretnych zachowań, jest funkcjonalnie definiowane przez odwzajemnianie się rówieśnika i dlatego jest bardziej użytecznie definiowany jako rozciągnięty w czasie lub (3) docelowe zachowanie (np. „wybuch”, a nie pojedyncze uderzenie w głowę, może być funkcjonalną jednostką zachowania (Hall i Oliver, 1992). W każdym przypadku albo całkowity czas (lub odsetek całkowitego czasu obserwacji), przez jaki dane zachowanie miało miejsce, albo średni czas trwania poszczególnych epizodów, może być najbardziej odpowiednią miarą docelowego zachowania. W zależności od konkretnego zachowania docelowego oraz rozważanych celów i możliwych metod interwencji, istotne mogą być inne miary zachowania. Intensywność zachowania może być istotna, jeśli celem interwencji jest modyfikacja słyszalności mowy lub nasilenia uszkodzenia tkanek w wyniku zachowań samouszkodzeń, a pomiar średniego czasu reakcji (średniego czasu między kolejnymi wystąpieniami docelowego zachowania) może być przydatne w planowaniu parametrów początkowych dla różnicowych interwencji wzmacniających. Inne środki mogą być odpowiednie w zależności od konkretnych celów interwencji. Na przykład, gdy celem interwencji jest wzmocnienie zachowania w określonych warunkach kontekstowych (np. przekazanie przedmiotu na prośbę kolegi), odpowiednią miarą może być proporcja odpowiednich okazji, przy których zachowanie docelowe jest wykonywane . Jeżeli celem jest nauczenie się przez dziecko nowej umiejętności, która obejmuje zorganizowany łańcuch zachowań, użyteczną miarą postępu może być liczba lub proporcja kroków analizy zadania, które dziecko wykonuje poprawnie. Ocena interwencji poprzez pomiar zmiany w poziomie docelowego zachowania (zachowań) jest kluczowa dla etosu analizy zachowania i zawsze powinna być uwzględniana w interwencjach behawioralnych. Często jednak będzie tak, że interwencja ma na celu zmianę nie tylko docelowego zachowania (np. spontaniczne zbliżanie się do rówieśników w celu zabawy, krzyku), ale także innych zachowań dziecka, rówieśników lub opiekunów (np. w zabawie towarzyskiej, pozytywne komentarze rówieśników, zabieranie dziecka na wizyty u znajomych lub rodziny). Takie domniemane dodatkowe korzyści mogą być operacyjnie zdefiniowane i zmierzone w podobny sposób jak zachowania docelowe, dostarczając częściowej podstawy dla analityka behawioralnego do obiektywnej oceny społecznej ważności późniejszej interwencji.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Uwagi ogólne

Pomiar poziomu wyjściowego docelowego zachowania będzie na ogół wymagał bezpośredniej lub pośredniej obserwacji zachowania dziecka. Ponownie, w zależności od lokalnych ram prawnych i wieku dziecka/młodej osoby, zgody dziecka, zgody rodziców lub, w przypadku, gdy młoda osoba ze względu na wiek normalnie miałaby prawo do odmowy oceny ale zostanie uznany za niezdolnego do podjęcia świadomej decyzji, wymagana będzie decyzja, czy obserwacja leży w najlepszym interesie młodej osoby. Konieczne będzie również określenie odpowiedniego okresu obserwacji . Proces wstępnej oceny powinien umożliwić analitykowi behawioralnemu wybranie odpowiedniego okresu czasu, miejsca i okresu obserwacji, aby uzyskać reprezentatywne oszacowanie podstawowego poziomu zachowania. W przypadku zachowań o wysokiej częstotliwości może wystarczyć stosunkowo krótki okres obserwacji, podczas gdy w przypadku zachowań o niższej częstotliwości, zwłaszcza tych zgłaszanych jako występujące przez cały dzień, może być konieczna procedura umożliwiająca ciągłą obserwację i rejestrację. We wszystkich przypadkach analityk behawioralny powinien zrównoważyć potrzebę uzyskania wiarygodnych i reprezentatywnych informacji z zasadą stosowania jak najmniej inwazyjnej metody. Jeśli na przykład uważa się, że docelowe zachowanie występuje w takim samym stopniu w szkole lub przedszkolu, jak w domu dziecka, obserwacja w szkole może być preferowana, jeśli jest to powszechne zjawisko, ale obserwacja w domu może być preferowana, jeśli obserwacja w szkole zwróci uwagę rówieśników na fakt, że dziecko otrzymuje nietypową profesjonalną interwencję. Jeśli obserwację mogą rzetelnie przeprowadzić osoby normalnie obecne w otoczeniu dziecka (samo dziecko, rodzice lub nauczyciele), ta opcja jest lepsza niż natrętne wprowadzenie wyspecjalizowanych obserwatorów. Jeśli jednak wykorzystanie wyspecjalizowanych obserwatorów jest jedyną opcją uzyskania wiarygodnych obserwacji, korzyść w postaci ulepszonej interwencji w projekt może uzasadniać zwiększoną intruzję. Jednak we wszystkich przypadkach analityk behawioralny przed rozpoczęciem jakiejkolwiek potencjalnie natrętnej obserwacji powinien (1) określić okoliczności lub obszary, w których obserwacje zostaną zawieszone w celu zachowania godności i prywatności dziecka oraz (2) upewnić się, że dziecko jest w stanie zakończyć obserwację sesję, jeśli sobie tego życzy. W przypadku dzieci o ograniczonych umiejętnościach komunikacyjnych może to wymagać wyznaczenia obszaru dostępnego dla dziecka, w którym nie prowadzi się obserwacji.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Pomiar poziomów wyjściowych docelowych zachowań wymaga ich wcześniejszego operacyjnego zdefiniowania. Definicje mogą opierać się na funkcji lub topografii (Cooper i in., 2007). Definicje oparte na funkcjach identyfikują zachowanie docelowe jako każde zachowanie, które wywołuje określony wpływ na środowisko (w tym własne ciało dziecka). Definicje oparte na topografii identyfikują docelowe zachowanie, opisując jego formę lub (często) dostarczając ogólny opis klasy zachowań wraz ze szczegółowymi opisami zachowań, które mają być rejestrowane jako elementy klasy. Przykłady obu podano w tabeli 3.1. Ogólnie rzecz biorąc, definicje funkcjonalne mają pierwszeństwo przed opisami topograficznymi, ponieważ zapewniają one kompleksową definicję wszystkich możliwych istotnych zachowań. Definicja w kategoriach topografii może być jednak konieczna w przypadkach, gdy zachowanie niekoniecznie skutkuje funkcjonalnym rezultatem (np. zdarzenia (np. rówieśnik może pozytywnie zareagować, jeśli dziecko je uderzy, a także jeśli dziecko powie „cześć”). W niektórych przypadkach przydatne może być zdefiniowanie docelowego zachowania zarówno pod względem topografii, jak i funkcji, np. gdzie konieczne jest zdefiniowanie zachowania w kategoriach cech jakościowych, jak i skutków (np. konieczne może być zdefiniowanie samouszkodzeń jako siłowego kontaktu ręki dziecka z głową). Przykład takiej mieszanej definicji podano również w tabeli 3.1. Niezależnie od tego, czy docelowe zachowanie jest zdefiniowane funkcjonalnie, czy topograficznie, definicja powinna być sformułowana w kategoriach możliwych do zaobserwowania aspektów zachowania (oraz, w stosownych przypadkach, jego konsekwencji dla środowiska), powinna być wystarczająco jasna, aby doświadczeni obserwatorzy mogli dojść do porozumienia co do tego, czy dany epizod behawioralny ma lub nie stanowi przykładu docelowego zachowania i powinien być wyczerpujący w tym sensie, że w miarę możliwości powinien obejmować wszystkie możliwe przykłady docelowej klasy zachowań. Odpowiednie zachowanie powinn umożliwić obserwatorowi sklasyfikowanie dowolnego segmentu strumienia zachowań dziecka jako obejmującego lub nieobejmującego zachowania docelowego.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Historia interwencji stosowanych w próbach wywołania zmiany zachowań osób z niepełnosprawnością rozwojową zawiera wiele przykładów interwencji, które były szeroko stosowane i często zakładano, że są skuteczne, ale okazały się nieskuteczne, gdy dokładnie przeanalizowano je w kontrolowanych badaniach . W przypadku dzieci z ASD interwencje oparte na analizie behawioralnej zostały poddane dokładniejszej analizie naukowej niż wiele innych szeroko stosowanych interwencji i mają silniejsze podstawy dowodowe potwierdzające ich skuteczność. Praktykujący analityk behawioralny powinien jednak pamiętać, że (1) znaczna część dowodów potwierdzająca skuteczność interwencji behawioralnych w przypadku problemów, takich jak samouszkodzenia, pochodzą z badań z wykorzystaniem schematów eksperymentalnych z udziałem pojedynczych osób, które mogą być szczególnie podatne na stronniczość w publikowaniu badań z pozytywnymi, a nie negatywnymi wynikami  oraz (2) chociaż złożone interwencje mogą być z powodzeniem wdrażane przez personel usługowy, taki jak nauczyciele , niektóre dowody na skuteczność leczenia pochodzą z danych zebranych w określonych przedziałach czasowych z interwencjami realizowanymi przez wysoko wykwalifikowany personel, tylko niewielka część badań przedstawia dane dotyczące uogólnienia efektów leczenia .Pomiar zmiany w indywidualnym przypadku jest zatem nie tylko centralny dla etosu analizy zachowania; Wymaga tego również obecny stan nauki, który pomimo swoich niewątpliwych atutów nadal pracuje nad skutecznymi technologicznymi  rozwiązaniami wielu poważnych problemów rozwoju dziecka.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Zastosowanie ocen rozwojowych, jak opisano powyżej, może sugerować ogólne ogniska interwencji. Adekwatność rozwojowa jest jednak tylko jednym z czynników branych pod uwagę przy wyborze docelowych zachowań do interwencji. Jeśli chodzi o zachowania adaptacyjne, dzieci z ASD często wykazują deficyty w wielu obszarach w porównaniu z rówieśnikami bez niepełnosprawności, dlatego określenie priorytetów interwencji musi obejmować wybór spośród wielu możliwych odpowiednich celów. W przypadku potencjalnie problematycznych zachowań dzieci z ASD mogą wykazywać zachowania, które są powszechne w rozwoju, takie jak zachowania stereotypowe, które u dzieci bez niepełnosprawności można rozwiązać bez interwencji, ale które u dzieci z ASD często wymagają interwencji, jeśli nie mają stać się chroniczne. Analityk behawioralny będzie zatem często musiał, w porozumieniu z dzieckiem i jego/jej znaczącymi innymi osobami, określić zachowania priorytetowe do interwencji z dużej liczby możliwości. Cooper, Heron i Heward proponują szereg pytań, które można zadać przy dokonywaniu tego wyboru:

1. Czy zachowanie wywoła wzmocnienie w naturalnym środowisku klienta, a zatem będzie prawdopodobnie utrzymywane bez sztucznego programowania zdarzeń losowych?
2. Czy zachowanie jest warunkiem koniecznym do nauczenia się przydatnej umiejętności?
3. Czy zachowanie zwiększy dostęp klienta do środowisk, w których można nauczyć się i stosować inne ważne zachowania?
4. Czy zmiana tego zachowania predysponuje innych do interakcji z klientem w sposób poprawiający jakość życia i sprzyjający dalszemu rozwojowi? Jeśli dziecko często pluje sobie na ręce i bawi się śliną, takie zachowanie może zasługiwać na interwencję, nie tylko ze względu na bezpośrednią szkodę, jaką może wyrządzić dziecku, która może być łagodna, ale także dlatego, że może zniechęcić inne dzieci i dorosłych od kontaktu z dzieckiem.
5. Czy zachowanie jest „zachowaniem behawioralnym” lub „zachowaniem kluczowym”? Nabycie pewnych zachowań może ułatwić dalszy rozwój, nie tylko dlatego, że są one składnikami bardziej złożonej umiejętności, ale dlatego, że nabycie danego zachowania umożliwia dziecku zaangażowanie się w szereg wcześniej niedostępnych możliwości uczenia się. Rosales-Ruiz i Baer opisują „zachowania behawioralne” jako zachowania, które wprowadzają repertuar ucznia w kontakt z nowymi środowiskami i nieprzewidzianymi wzmocnieniami i karami oraz sugeruj pełzanie, uogólnioną imitację i czytanie jako możliwe przykłady. Koegel, Koegel i McNerney opisują „zachowania kluczowe” jako zachowania, których nabycie skutkuje odpowiednimi zmianami w innych zachowaniach adaptacyjnych.
6. Czy zachowanie proponowane jako cel rozwojowy jest chronologicznie odpowiednie dla wieku?
7. Jaki stopień ryzyka dla dziecka lub innych osób stwarza to zachowanie? W niektórych przypadkach problematyczne zachowania (np. samouszkodzenia, agresja lub niebezpieczna wspinaczka) lub brak umiejętności adaptacyjnych (np. brak zahamowania trwającego zachowania w odpowiedzi na „nie” ze strony opiekunów) mogą narazić dziecko lub inne osoby na wystarczające ryzyko, że zachowanie musi być priorytetem interwencji.
8. Jeśli docelowe zachowanie ma zostać zredukowane, jakie zachowanie adaptacyjne zostanie nauczone lub wzmocnione, aby umożliwić dziecku zaspokojenie potrzeby, którą wcześniej zaspokajało zachowanie problemowe ?
9. Czy istnieją niezbędne zasoby, aby osiągnąć zmianę w proponowanym docelowym zachowaniu? Doświadczenie, wiedza i umiejętności samego analityka behawioralnego oraz opiekunów dziecka będą miały wpływ na prawdopodobieństwo zmiany określonych docelowych zachowań.
10. Jaka jest historia wcześniejszych prób zmian? Analityk behawioralny powinien dokładnie przejrzeć zapisy dotyczące wcześniejszych prób zmiany potencjalnych docelowych zachowań. Zapisy wskazujące na wcześniejsze sukcesy z powiązanymi docelowymi zachowaniami lub historię ograniczonego wpływu na zachowanie pomimo dobrze zaplanowanych i wiernie wdrożonych programów zmian mogą być przydatne przy wyborze celów zmian, które można osiągnąć w sensownych ramach czasowych.

Nawet po rozważeniu wszystkich tych pytań można z łatwością zidentyfikować znaczną liczbę potencjalnych zachowań docelowych wymagających zmiany, a ostateczny wybór docelowych zachowań do interwencji będzie prawdopodobnie obejmował proces dyskusji i negocjacji między dzieckiem, jego rodzicami, innymi zaangażowanymi osobami. specjalistów, takich jak nauczyciele i logopedzi oraz analityk behawioralny. Ramy prawne i powiązane kodeksy postępowania (np. brytyjska ustawa o zdolnościach umysłowych) mogą określać, w zależności od wieku młodej osoby i jej zdolności do oceny proponowanej interwencji, kto ponosi ostateczną odpowiedzialność za podjęcie decyzji, czy dana interwencja powinna postępowania, z kim ta osoba powinna się konsultować przed podjęciem decyzji oraz w jaki sposób można rozwiązać każdy poważny, nie dający się pogodzić spór między kluczowymi zainteresowanymi stronami. W większości przypadków jednak systematyczne wspólne podejście do problemu, być może obejmujące ustrukturyzowane oceny proponowanych celów przez zainteresowane strony zgodnie z powyższymi kryteriami , pozwoli osiągnąć konsensus. Tam, gdzie jest to niemożliwe, wspólne zobowiązanie do obiektywnej oceny stopnia, w jakim interwencja przynosi dziecku oczekiwane korzyści, oraz do regularnego przeglądu adekwatności celu interwencji, może uspokoić tych, którzy mają nierozwiązane wątpliwości i pozwolić na rozpoczęcie interwencji.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Podczas pracy z dziećmi z zaburzeniami ze spektrum autyzmu (ASD) początkowa znajomość z dzieckiem często sugeruje, że istnieje wiele obszarów, w których zmiana zachowania może przynieść korzyści dziecku i jego bliskim. Dziecko może mieć wiele oczywistych problemów z umiejętnościami społecznymi, komunikacyjnymi lub zabawowymi oraz może angażować się w zachowania stereotypowe, autoagresywne lub agresywne, które zniechęcają inne osoby do kontaktu z nim i ograniczają jego udział w zajęciach edukacyjnych i rekreacyjnych . Ważnym zadaniem początkowym jest zatem zidentyfikowanie spośród potencjalnie dużej liczby możliwych celów interwencji realistycznej liczby kluczowych celów wymagających wstępnej uwagi. Jednym ze sposobów rozwiązania tego problemu jest zastosowanie wystandaryzowanych opisowych ocen zachowań adaptacyjnych i problematycznych. Takie skale można podzielić na dwie kategorie ze względu na ich zakres. Uogólnione skale oceny zachowania oceniają zakres domen zachowań adaptacyjnych lub potencjalnie problematycznych, z których każda z kolei może składać się z wielu subdomen. Oceny, takie jak Vineland Adaptive Behavior Scales  oraz AAIDD Adaptive Behavior Scale – School: Second Edition (ABS-S:2)  może zapewnić analitykowi behawioralnemu szeroki przegląd możliwości dziecka, a poprzez zapewnienie norm rozwojowych umożliwić klinicyście ocenę zdolności dziecka w różnych dziedzinach w porównaniu z dziećmi bez zaburzeń rozwojowych. AAIDD ABS-S:2 i inne instrumenty, takie jak Developmental Behaviour Checklist podobnie zapewniają szeroki przegląd potencjalnych problematycznych zachowań. Chociaż takie oceny mogą dostarczyć wskazówek dotyczących priorytetowych obszarów interwencji, zazwyczaj obejmują tylko kilka pozycji oceniających każdą domenę i subdomenę, a zatem zapewniają ograniczoną pomoc w wyborze docelowych zachowań do interwencji. Bardziej wyspecjalizowane oceny koncentrujące się na pojedynczych domenach lub subdomenach, takich jak język , stereotypowe zachowania lub zachowania podczas posiłków  mogą dostarczyć bardziej szczegółowych wskazówek dotyczących potencjalnych zachowań docelowych. Ostateczny wybór docelowych zachowań będzie jednak prawie na pewno wymagał dalszej uwagi na drugim etapie procesu oceny. Chociaż identyfikacja obszarów zachowań adaptacyjnych i problematycznych do interwencji jest kluczowym celem procesu oceny wstępnej, analityk behawioralny powinien również na tym etapie zebrać dalsze podstawowe informacje dotyczące potencjalnych zachowań docelowych. Na przykład szacunki dotyczące przybliżonej częstotliwości występowania problematycznych zachowań mogą być przydatne przy podejmowaniu decyzji o sposobie ustrukturyzowania bardziej szczegółowej oceny. Skuteczna ocena zachowania, którego występowanie szacuje się wiele razy na godzinę, będzie wymagać innego podejścia niż w przypadku poważnego problemu, który jednak występuje rzadziej niż raz w miesiącu . Na etapie wstępnej oceny ważne jest również zidentyfikowanie wszelkich zachowań, które stanowią na tyle poważne zagrożenie dla dziecka i/lub innych osób, że konieczne może być opracowanie i wdrożenie planu zarządzania kryzysowego z wyprzedzeniem kończona jest kompleksowa ocena.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Skupimy się tutaj na ocenie funkcjonalnej, eksperymentalnej analizie funkcjonalnej, operacyjnym definiowaniu zachowań docelowych, rejestrowaniu interwałów i projektach badań pojedynczych przypadków. Podkreślone zostaną unikalne aspekty oceny i metod oceny instrumentalnej oraz sposób, w jaki można je zastosować do oceny autyzmu.

Fazy oceny behawioralnej

Celem stosowanej analizy zachowania jest umożliwienie klientom wprowadzenia ulepszeń w społecznie ważnych zachowaniach, które w ten sposób prowadzą do znacznej poprawy jakości życia klienta i innych społecznie znaczących osób. Ocena jest niezbędnym pierwszym krokiem w tym procesie, który umożliwia analitykowi behawioralnemu i klientowi (1) zdefiniowanie kluczowych zachowań do zmiany, (2) określenie warunków środowiskowych, które będą sprzyjać zmianom, które mają być dokonane oraz (3) zdefiniowanie wszelkich warunków środowiskowych, które obecnie hamują pożądane zmiany. Sam proces oceny można przedstawić jako składający się z pięciu etapów:

1. Ocena wstępna: uzyskanie przeglądu sytuacji klienta i zdefiniowanie możliwych ważnych obszarów interwencji.
2. Identyfikacja priorytetowych celów zmiany zachowania, w tym zachowań, które należy wzmocnić i które należy zastąpić/zredukować.
3. Definicja i pomiar poziomów wyjściowych (przedinterwencyjnych) docelowych zachowań.
4. Ocena funkcjonalnych zależności między warunkami środowiskowymi a docelowymi zachowaniami oraz tworzenie hipotez dotyczących interwencji, które doprowadzą do pożądanej zmiany zachowań.
5. Testowanie opracowanych w ten sposób hipotez zmiany zachowania.

Opisano kilka kluczowych pytań, na które należy odpowiedzieć na każdym etapie procesu, oraz niektóre metody i narzędzia dostępne dla analityka behawioralnego w poszukiwaniu odpowiedzi na te pytania.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Szereg obszarów dojrzało do przyszłych badań i zastosowań obejmujących wykorzystanie metodologii ABA z osobami z zaburzeniami ze spektrum autyzmu. W obszarze wczesnej identyfikacji ostatnie badania sugerują, że autyzm można wiarygodnie zidentyfikować u każdego dziecka w wieku od 12 do 18 miesięcy. Biorąc pod uwagę możliwe do wykazania pozytywne efekty wczesnej interwencji, ważne będzie ustalenie, czy procedury ABA można dostosować do pracy z małymi dziećmi, u których niedawno zdiagnozowano lub z silnym podejrzeniem zaburzenia ze spektrum autyzmu. Indywidualizacja leczenia w oparciu o naszą wiedzę na temat autyzmu to kolejny obszar, na którym będziemy się skupiać w przyszłości. Ponieważ coraz więcej wiadomo o heterogenicznej prezentacji zaburzeń ze spektrum autyzmu, klinicyści mogą w coraz większym stopniu koncentrować się na izolowaniu kluczowych elementów, które z największym prawdopodobieństwem doprowadzą do pomyślnych wyników w różnych podgrupach. Może się zdarzyć na przykład, że różne wzorce poznawcze i komunikacyjne mogą wykluczać lub predysponować osoby ze spektrum do strategii leczenia, które w większym stopniu opierają się na interwencjach opartych na uprzednich zdarzeniach. Badania mogą również w coraz większym stopniu koncentrować się na kwestiach związanych z wynikami klinicznymi. Na przykład, w odniesieniu do uogólniania i utrzymywania umiejętności, jaki jest najlepszy sposób prowadzenia leczenia: dyskretne szkolenie próbne czy szkolenie w naturalnie występujących sytuacjach? Wreszcie, poza sferą kliniczną i naukową, szybki wzrost liczby osób, u których zdiagnozowano autyzm, najprawdopodobniej oznaczać będzie, że polityka wprowadzona w celu pomocy takim osobom będą wymagały dokładnego przeglądu. W czasie, gdy ten rozdział był pisany, osiem stanów przyjęło przepisy zobowiązujące prywatne firmy ubezpieczeniowe do pokrywania kosztów usług związanych z autyzmem, w tym ABA (www.autismvotes.org). Biorąc pod uwagę wysokie koszty, które mogą być związane z usługami ABA, te inicjatywy państwowe mogą odgrywać kluczową rolę w określaniu dostępności ABA dla dzieci i rodzin dotkniętych autyzmem. Na poprzednich stronach staraliśmy się przedstawić przegląd koncepcji ABA, a także badania ilustrujące, w jaki sposób koncepcje te zostały wykorzystane do rozwiązania problemów społecznych, komunikacyjnych i behawioralnych wykazywanych przez wiele osób, u których zdiagnozowano zaburzenia ze spektrum autyzmu. Chociaż każdą z tych koncepcji można zbadać bardziej dogłębnie (czytelnik jest do tego zaproszony), to co powinno być oczywiste, to długotrwały empiryczny charakter oceny i leczenia opartych na metodologii ABA. Należy zauważyć, że chociaż ABA nie pojawiła się jako podejście specyficzne dla autyzmu, wniosła istotny wkład w tę populację.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Program leczenia i edukacji dzieci z autyzmem i pokrewnymi upośledzeniami komunikacyjnymi (TEACCH) zawiera kilka elementów ukierunkowanych na modyfikację środowiska w celu zaspokojenia zindywidualizowanych potrzeb osób z autyzmem (http://www.teacch.com/). Ta interwencja jest często określana jako ustrukturyzowane nauczanie . TEACCH został opracowany przez Erica Schoplera i współpracowników z University of North Carolina na początku lat siedemdziesiątych. W ciągu ostatnich trzech dekad stosowano programowanie TEACCH  w klasach i środowiskach społeczności na całym świecie. Cztery główne elementy programu TEACCH to: (1) organizacja i struktura fizyczna, (2) harmonogramy dnia, (3) systemy pracy oraz (4) struktura zadań. Przykłady tych czterech elementów, które są powszechnie stosowane w klasie, społeczności i w domu, obejmują: ustanowienie wyraźnych wizualnych i fizycznych granic w pokojach w celu zminimalizowania zakłóceń wzrokowych i słuchowych, stworzenie fizycznie oddzielnych stref pracy i wypoczynku w salach lekcyjnych, stosowanie harmonogramów (np. , obiekt, obraz, ikona lub harmonogramy słów pisanych) w celu zwiększenia niezależności, zindywidualizowane systemy pracy w celu lepszego zrozumienia przez jednostkę tego, co i ile pracy należy wykonać, oraz włączenie wizualnej struktury zadań. Więcej informacji na temat procedur TEACCH można znaleźć w Mesibov i Howley  oraz Mesibov, Shea i Schopler . Poprzez wykorzystanie wizualnych i zewnętrznych procedur organizacyjnych TEACCH stara się zwiększyć indywidualne zrozumienie sytuacji i oczekiwań, zmniejszając w ten sposób niepokój i frustrację związaną z trudnościami w zrozumieniu i komunikacji. Ze względu na skupienie TEACCH na manipulacjach środowiskowych mających na celu poprawę uczenia się i ograniczenie frustracji, program można postrzegać jako zawierający szereg strategii opartych na poprzednikach. Chociaż TEACCH jest szeroko stosowany i został opisany jako obiecująca praktyka, do tej pory w recenzowanych czasopismach opublikowano mniej badań oceniających w porównaniu z badaniami programów wczesnej intensywnej interwencji behawioralnej (Simpson).