https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Przypadkowa prezentacja bodźców awersyjnych (tj. kara pozytywna) została znacznie zmniejszona, ponieważ pojawiły się skuteczne technologie oceny wzmocnienia (np. analiza funkcjonalna zachowania problemowego). Historyczne przykłady programów pozytywnych kar obejmują stosowanie wstrząsów elektrycznych, mgły wodnej, awersyjnych smaków i fizycznych chwytów. W przypadkach, w których stosowane są obecnie pozytywne strategie karania, ich włączenie do programu leczenia zwykle występuje w połączeniu z innymi procedurami opartymi na wzmacnianiu . Risley (1968) zbadał wpływ pozytywnych procedur karnych na zmniejszenie niebezpiecznych zachowań wspinaczkowych u 6-letniej dziewczynki, u której zdiagnozowano autyzm i zaburzenia emocjonalne. Warto zauważyć, że wygaszanie (ignorowanie wspinania się dziecka), przerwa w interakcjach społecznych i poświęcanie uwagi uzależnione od braku wspinania się było wdrażane przez dłuższy czas bez powodzenia przed wprowadzeniem awersyjnych kar. Zależny od wspinaczki, eksperymentator krzyknął „Nie!”, podbiegł do dziecka i uderzył ją w łydkę lub podudzie. Po kilku sesjach szok w domu został zastąpiony laniem przez matkę, a następnie przerwą na krześle. Natychmiastowe spadki wspinaczki zaobserwowano w obu przypadkach, gdy stosowano te procedury karania. Spadek wznoszenia utrzymywał się po usunięciu urządzenia wstrząsającego z domu. Stwierdzono jednak, że zmniejszenie zachowania dziecka w laboratorium występuje tylko w obecności warunków bodźcowych związanych z eksperymentem. Oznacza to, że dziecko kontynuowało wspinaczkę, jeśli eksperymentator był nieobecny, jeśli eksperymentator był obecny, ale go nie było w pomieszczeniu, w którym przeprowadzono eksperyment, oraz w przypadku braku urządzenia wstrząsowego. Odnotowano występowanie pewnych pożądanych i niepożądanych skutków ubocznych po zastosowaniu środka karującego. Foxx i Azrin (1973) wdrożyli procedurę nadmiernej korekty, aby zredukować samostymulujące się zachowania wykazywane przez czwórkę dzieci, z których u jednego, Mike’a, zdiagnozowano autyzm. Nadmierna korekta jest rodzajem kary pozytywnej, która wymaga od jednostki powtórzenia odpowiedniej formy zachowania docelowego, problemowego (nazywanego nadmierną korektą praktyki pozytywnej) lub naprawy szkód wyrządzonych przez problemowe zachowanie i doprowadzenia środowiska do stanu lepszego niż pierwotny ( określane jako nadmierna korekta restytucyjna) uzależnione od każdego wystąpienia tego zachowania (Cooper i in., 2007). Na początku eksperymentu Mike prawie bez przerwy klaskał w dłonie. W zależności od klaskania w dłonie musiał ukończyć 5-minutowy trening ruchu funkcjonalnego. Podczas tego szkolenia Mike został nauczony, jak poruszać rękami w jednej z pięciu pozycji (np. ręce nad głową, ręce w kieszeniach, ręce za plecami). W porównaniu z wartością wyjściową, po wdrożeniu procedury nadmiernej korekcji treningu funkcjonalnego ruchu zaobserwowano natychmiastowy spadek częstości klaskania w ręce niemal do zera. Po kilku dniach bez klaskania w ręce wprowadzono ustną procedurę ostrzegawczą, w ramach której Mike’owi powiedziano, aby przestał angażować się w klaskanie. Nadmierna korekta była stosowana tylko wtedy, gdy Mike nie przestawał klaskać. Podczas tej fazy leczenia nie zaobserwowano klaskania w dłonie.