https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
W przeciwieństwie do kary pozytywnej, procedury oparte na karze negatywnej są nadal stosowane i opisywane w literaturze ABA. Dwa rodzaje procedur kary negatywnej, powszechne w literaturze ABA, to koszt odpowiedzi i czas oczekiwania na wzmocnienie. Procedury kosztu odpowiedzi to procedury wzmocnienia negatywnego, które skutkują utratą określonej ilości wzmocnienia zależnego od każdego wystąpienia docelowej odpowiedzi. Limit czasu ze wzmocnienia składa się z warunkowej utraty dostępu do pozytywnych wzmocnień lub utraty możliwości zdobycia pozytywnych wzmocnień przez określony czas po docelowym zachowaniu (Cooper i in.). Hagopian, Bruzek, Bowman i Jennett (2007) zaprojektowali terapie mające na celu zmniejszenie destrukcyjnych zachowań wykazywanych przez trzy osoby, u których zdiagnozowano autyzm. Początkowo terapie oparte na wzmacnianiu były wdrażane w celu leczenia problematycznych zachowań spowodowanych przerwaniem zachowania swobodnego operanta. Tylko leczenie oparte na wzmocnieniu (tj. wzmocnienie różnicowe i niewarunkowe) spowodowało trwałe spadki u jednego z trzech uczestników. Dla pozostałych dwóch uczestników wdrożono procedury dotyczące limitu czasu (przerwa dla jednego, przerwa dla drugiego) w zależności od zachowania problemowego, ponieważ leczenie oparte na wzmocnieniu nie zredukowało zachowania problemowego do akceptowalnego poziomu. Problematyczne zachowanie zostało jeszcze bardziej ograniczone, gdy wdrożono procedury limitu czasu. Procedura przerwy w działaniu została następnie usunięta z pakietu leczenia dla tego uczestnika. Jednak procedura wyłączenia czasu oczekiwania pozostała elementem leczenia pozostałego uczestnika. Athens, Vollmer, Sloman i St. Peter Pipkin (2008) również zbadali względne skutki procedury kosztu odpowiedzi na zmniejszenie niewłaściwej wokalizacji wykazywanej przez dziecko z autyzmem i zespołem Downa. Wokalizacja dziecka polegała na głośnym i powtarzalnym używaniu słów wyrwanych z kontekstu oraz głośnym i powtarzalnym wydawaniu niezrozumiałych dźwięków. Wyniki analizy funkcjonalnej wykazały, że wokalizacje uczestnika były utrzymywane przez automatyczne wzmocnienie. Porównano dwa pakiety leczenia, oba zawierające składnik kosztów odpowiedzi. Jedno leczenie składało się z niekontyngentnej uwagi, warunkowego popytu i kosztu reakcji (krótka utrata dostępu do zabawki). Inne traktowanie polegało jedynie na kosztach odpowiedzi i przedstawieniu warunkowego zapotrzebowania. Oba pakiety skutecznie ograniczyły niewłaściwą wokalizację dziecka. Autorzy zauważyli, że pakiet bez niekontyngentnej uwagi był łatwiejszy do wdrożenia. W obu terapiach rzadko stosowano koszt odpowiedzi. Chociaż nie zostało to formalnie ocenione, możliwe jest, że przedstawienie żądania posłużyło jako pozytywny czynnik karający, który przyczynił się do zmniejszenia wykorzystania procedury kosztów odpowiedzi. Istnieje kilka potencjalnych obaw i wad związanych z wdrażaniem procedur opartych na karach. Po pierwsze, takie procedury nie opracowują wprost programu nauczania odpowiedniego zachowania. Po drugie, procedury oparte na karaniu nie przewidują dostarczania wzmocnień. Po trzecie, procedury oparte na karaniu mogą skutkować korzyściami w leczeniu specyficznym dla bodźca, gdzie pożądana zmiana w zachowaniu przejawia się tylko w obecności osoby karzącej (np. Risley, 1968). Inne obawy dotyczą negatywnych emocjonalnych skutków ubocznych, krótkotrwałej skuteczności, możliwości nadużyć (Vollmer, 2002), rozwoju zachowań związanych z ucieczką i unikaniem oraz niepożądanego modelowania (Cooper i in., 2007). Biorąc pod uwagę te wady, leczenie oparte na wzmacnianiu jest zwykle wdrażane jako pierwszy krok w leczeniu problemów behawioralnych. A kiedy wdrażane są procedury oparte na karaniu, często towarzyszą im procedury oparte na wzmocnieniu.