https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Catania definiuje wymieranie instrumentalne jako „przestające wzmacnianie reagowania” . W praktyce ten rodzaj procedury jest używany jako technika redukcji zachowania i wymaga, aby wzmocnienie utrzymujące odpowiedź było znane, aby można było je powstrzymać. Procedura jest prosta, ponieważ nie wymaga dostarczania wzmocnień ani kar. Tym samym zachowania alternatywne nie muszą być monitorowane z proceduralnego punktu widzenia. Istnieją jednak inne kwestie związane z procedurą, które zostaną omówione w dalszej części tej sekcji. Chociaż wygaszanie może być skuteczną techniką redukcji zachowań, przed wdrożeniem należy wziąć pod uwagę kilka kwestii. Po pierwsze, procedury wygaszania skutecznie zmniejszają, jeśli nie eliminują, ekspozycję jednostek na wzmacniające bodźce. Po drugie, procedury wygaszania nie uczą jednostki odpowiednich metod pozyskiwania znaczących wzmocnień. I po trzecie, procedury wygaszania mogą skutkować początkowym wzrostem problematycznych zachowań celu (tj. pojawia się gwałtowny wzrost wygaszania) i/lub mogą skutkować zmianami w topografii odpowiedzi, takimi jak pojawienie się zachowań agresywnych . Jednym ze sposobów złagodzenia wad związanych z procedurami wyłącznie wygaszania jest połączenie ich z jakąś procedurą opartą na wzmacnianiu. Ta kombinacja procedur (wygaszanie w przypadku zachowania problemowego i wzmacnianie w przypadku innej reakcji) jest określana jako wzmacnianie różnicowe i będzie przedmiotem zainteresowania następnej sekcji. Lermana i in. (1999) stwierdzili, że kiedy wygaszanie było połączone z programami różnicowego wzmocnienia, bezwarunkowym wzmocnieniem lub manipulacją jakąś poprzedzającą zmienną, prawdopodobieństwo wybuchu wymierania (tj. wzrost problematycznych zachowań towarzyszący rozpoczęciu leczenia) został zmniejszony, podobnie jak pojawienie się odmian odpowiedzi, takich jak agresja.