https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Zróżnicowane wzmocnienie innego zachowania (DRO) można odróżnić od innych procedur opartych na DR tym, że nie określa reakcji, po której należy zastosować wzmocnienia. Zamiast tego DRO pociąga za sobą dostarczanie zaprogramowanego wzmocnienia po interwałach, podczas których nie wystąpiły żadne wystąpienia docelowej odpowiedzi. Programy DRO mogą zawierać wzmocnienia pozytywne (np. uwaga, punkty i/lub preferowane czynności) lub wzmocnienia negatywne (np. przerwy w czynnościach, które nie są preferowane). W typowym zastosowaniu zapewnione wzmocnienie jest określane przez funkcję docelowego zachowania problemowego lub takie, które zostało wykazane jako bardziej wartościowe niż wzmocnienie (wzmacniacze) utrzymujące docelowe zachowanie problemowe. Zróżnicowane wzmocnienie pomijania zachowania i różnicowe wzmocnienie zerowych wskaźników zachowania to inne terminy używane zamiennie z DRO. Shabani i Fisher (2006) wdrożyli DRO i procedurę przerzedzania harmonogramu, aby zmniejszyć lęk przed igłami wykazywany przez dorastającego mężczyznę z autyzmem, upośledzeniem umysłowym i cukrzycą typu 2. Ocenę przeprowadzono w przychodni. Podczas prób podstawowych uczestnik otrzymał słowną i fizyczną zachętę do umieszczenia lewej ręki i ramienia między zarysem dłoni i ramienia, który został narysowany na plakacie i przymocowany do blatu stołu. Następnie terapeuta powoli przesuwał lancet w kierunku palca wskazującego uczestnika w celu pobrania krwi. Próby linii podstawowej zostały zakończone, gdy uczestnik cofnął rękę lub jeśli losowanie zakończyło się pomyślnie. Podczas zaniku bodźca i zabiegu DRO lancet był ustawiony w ustalonej odległości od dłoni uczestnika na 10 s. Początkowy dystans został wybrany na podstawie obserwacji, że uczestnik nie wykazywał oznak stresu związanego z cofnięciem ręki. Jeśli uczestnik trzymał rękę i ramię między obrysem przez cały 10-sekundowy odstęp, natychmiast otrzymywał dostęp do produktu spożywczego, który został wcześniej zidentyfikowany na podstawie oceny preferencji. Jeśli uczestnik przesunął rękę o więcej niż 3 cm od konturu w dowolnym kierunku, próba została zakończona, a eksperymentator odwrócił się na 10 sekund. Odległość między lancetem a dłonią pacjenta była systematycznie zmniejszana, gdy tylko osiągnięto kryterium 100% udanych prób dla dwóch lub trzech kolejnych sesji (tj. 61, 46, 31, 15, 8, 5 i 1 cm). Po zmniejszeniu odległości podjęto próbę pobrania krwi. Podczas prób podstawowych uczestnik cofał rękę za każdym razem, gdy próbowano pobrać krew. Interwencja DRO i zanikania była skuteczna w systematycznym zwiększaniu akceptacji przez pacjenta bliższej odległości między jego ręką i ramieniem a lancetem. Po zakończeniu zanikania zakończono pobieranie krwi bez zachowań odmownych również w sali przychodni i na stanowisku pielęgniarki. Newman, Tuntigian, Ryan i Reinecke (1997) zastosowali procedurę DRO w celu zmniejszenia destrukcyjnych zachowań trojga dzieci, u których zdiagnozowano autyzm. Ocena została przeprowadzona w warunkach szkolnych dla dwóch uczestników iw domu dla trzeciego uczestnika. Zachowania zakłócające składały się z zachowania poza siedzeniem dla dwóch uczestników i niewłaściwego machania paznokciami (tj. Powtarzającego się kontaktu między opuszkami palców a paznokciami innego palca) dla innego uczestnika. Przeprowadzono ocenę bazową, w której każdy z uczestników otrzymał dziesięć niewarunkowych tokenów podczas 10-minutowych sesji. Żetony były wymieniane na jedzenie lub przerwę. W trakcie interwencji DRO dzieci otrzymywały żeton na koniec każdego przedziału czasowego warunkującego niezaangażowanie się w cel zachowania. Podobnie jak w linii bazowej, tokenami można było handlować po 10 minutach. Zachowanie uczestnika zostało porównane w warunkach wymuszonych i nieproszonych. W warunku DRO z żądaniem uczestnicy otrzymywali werbalne podpowiedzi, aby wziąć żeton pod koniec przedziału czasu, jeśli nie wystąpiło problematyczne zachowanie. W nieproszonym stanie DRO uczestnikom nie przypominano o zabraniu żetonu. Zachowanie poza siedzeniem występowało prawie w 100% przypadków podczas linii bazowej u obu uczestników, którzy wykazywali takie zachowanie. Kiedy wdrożono procedurę DRO, pod koniec leczenia odsetek osób siedzących poza fotelem zmniejszył się do poniżej 10%. Podobne wyniki uzyskano przy stukaniu paznokciem. Warto zauważyć, że te redukcje problematycznych zachowań wystąpiły zarówno w warunkach DRO, które zostały poproszone, jak i bez zachęty, co sugeruje, że dzieci były w stanie zarządzać swoim zachowaniem. Podobnie jak w przypadku DRA, harmonogramy DRO mogą zawierać wzmocnienie negatywne. Na przykład Buckley i Newchok (2006) zastosowali procedurę wzmacniania negatywnego, aby zmniejszyć krzyki i zatykanie uszu u 7-letniego chłopca, u którego zdiagnozowano wszechobecne zaburzenie rozwojowe. Zachowania te wywołało słuchanie różnych gatunków muzycznych. Leczenie polegało na tym, że egzaminator puszczał muzykę i mówił dziecku, że muzyka zostanie wyłączona, jeśli będzie mógł spokojnie siedzieć z opuszczonymi rękami, aż włączy się sygnał dźwiękowy timera. Licznik czasu był resetowany, jeśli problematyczne zachowanie celu wystąpiło podczas odtwarzania muzyki. Odstęp czasu, w którym odtwarzana była muzyka, został wydłużony w zależności od niskiego wskaźnika destrukcyjnych zachowań w dwóch kolejnych sesjach. Średni odsetek destrukcyjnych zachowań spadł z 52% w okresie wyjściowym do 5% podczas leczenia negatywnym wzmocnieniem.