https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Programy DR nie są pozbawione ograniczeń. Jednym z takich ograniczeń jest to, że dana osoba może często uzyskiwać dostęp do wzmacniaczy, co skutkuje pracochłonnymi programami, w których dostarczanie wzmocnienia wymaga obecności opiekuna. Ponadto, jeśli dana osoba spędza dużo czasu na zdobywaniu i konsumowaniu wzmocnień, inne cele i działania mogą na tym ucierpieć. Na przykład, jeśli dana osoba jest nauczana w ramach programu DRA/FCT, że każda prośba o przerwę skutkuje przerwaniem nauczania akademickiego, mogłaby całkowicie uciec/unikać pracy w szkole, utrudniając w ten sposób naukę postępu. Aby złagodzić ten problem, wiele programów DR będzie koncentrować się na zmniejszeniu dostępności wzmocnienia poprzez zwiększenie wymaganej odpowiedzi potrzebnej do uzyskania wzmocnienia lub wdrożenie opóźnienia wzmocnienia. Roane, Fisher, Sgro, Falcomata i Pabico (2004) opisali zaplanowaną procedurę odchudzania dla dwojga dzieci z autyzmem, które zostały ocenione pod kątem zachowań agresywnych. Wyniki analizy funkcjonalnej wykazały, że zachowanie agresywne dzieci było podtrzymywane przez wzmocnienie pozytywne. Dla obu uczestników leczenie polegało na dostępie do 20 s pozytywnego wzmocnienia uwarunkowanego odpowiednią reakcją. Zaobserwowano znaczny spadek agresji u obojga leczonych dzieci w stosunku do stanu wyjściowego. Na początku leczenia uczestnicy mieli ciągły dostęp do kart odpowiedzi, które zapewniały im dostęp do pozytywnego wzmocnienia. Aby zwiększyć wykonalność leczenia dla opiekunów, oceniono procedurę przerzedzania wzmocnienia, w której dostęp do kart odpowiedzi był ograniczony przez określony czas. W przypadku obojga dzieci niski poziom zachowań agresywnych utrzymywał się, gdy wprowadzono ograniczenie harmonogramu w postaci ograniczeń kartowych. Autorzy zauważyli, że ograniczając dostęp do alternatywnych odpowiedzi, opiekunowie mogą być w stanie zmniejszyć swoje bezpośrednie zaangażowanie w leczenie. Hagopian, Contrucci Kuhn, Long i Rush (2005) ocenili skutki przerzedzenia harmonogramu po wdrożeniu FCT u trojga dzieci ze zdiagnozowanym zaburzeniem ze spektrum autyzmu, które wykazywały agresywne, samookaleczające się i destrukcyjne zachowania. Leczenie polegało na funkcjonalnym treningu komunikacyjnym ukierunkowanym na stan analizy funkcjonalnej, w którym zaobserwowano najwyższy wskaźnik zachowań problemowych. U wszystkich uczestników wystąpiła redukcja docelowego zachowania problemowego. Następnie wdrożono procedurę przerzedzania harmonogramu. Przerzedzanie harmonogramu polegało na instruowaniu dzieci, że muszą poczekać po wezwaniu na dostawę wzmocnienia (albo dostępu do uwagi, albo do preferowanych przedmiotów materialnych). Długość opóźnienia między podaniem nakazu a dostarczeniem wzmocnienia była stopniowo zwiększana, aż do osiągnięcia docelowego harmonogramu terminalu (4 minuty). Kryterium zwiększania opóźnienia były dwie kolejne sesje z częstością zachowań problemowych na poziomie lub poniżej 0,2 odpowiedzi na minutę. Jeśli zachowanie problemowe występowało z szybkością większą niż 0,2 odpowiedzi na minutę w ciągu dwóch kolejnych sesji, opóźnienie zostało zmniejszone do poprzedniego harmonogramu odpowiedzi, w którym cel końcowy został osiągnięty. W przypadku wszystkich trzech uczestników osiągnięto cel leczenia wynoszący co najmniej 4 minuty.