https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Podczas gdy procedury wzmacniania różnicowego są zwykle stosowane w celu zmniejszenia niektórych docelowych niewłaściwych reakcji, opracowano inne procedury oparte na wzmacnianiu w celu ustalenia odpowiedzi lub repertuarów. Dwie takie procedury stosowane w przypadku osób z autyzmem obejmują kształtowanie i łączenie. Kształtowanie to proces zróżnicowanego wzmacniania kolejnych przybliżeń w kierunku pożądanej odpowiedzi . Kształtowanie można uznać za procedurę wzmocnienia różnicowego, podczas której odpowiedź docelowa jest nieznacznie zmieniona, ponieważ jednostka wykazuje reakcje, które są coraz bardziej podobne do pożądanej odpowiedzi końcowej. Łańcuchy behawioralne to zbiory odrębnych odpowiedzi, które są wykonywane w szybkich i dokładnych sekwencjach. Programy akwizycji oparte na wzmacnianiu czasami koncentrują się na systematycznym i sekwencyjnym wzmacnianiu każdej z odpowiedzi w łańcuchu w celu ustalenia określonej umiejętności. Proces ten jest opisywany jako tworzenie łańcuchów, przy czym w literaturze najczęściej opisywane są dwa rodzaje łańcuchów (do przodu i do tyłu). W łańcuchu do przodu reakcje w łańcuchu behawioralnym są nauczane i wzmacniane w ich naturalnie występującej kolejności . Wzmocnienie może być początkowo dostarczone po zakończeniu kroku 1. Podczas następnej fazy łączenia w przód wzmocnienie zostanie dostarczone po krokach 1 i 2 i tak dalej, aż wszystkie odpowiedzi zostaną pokazane we właściwej kolejności. Łańcuch wsteczny polega na tym, że nauczyciel lub terapeuta wykonuje wszystkie reakcje z wyjątkiem ostatniej w łańcuchu zachowań i zapewnia wzmocnienie zależne od tego, czy dana osoba ukończy ostateczną odpowiedź. W następnej fazie tworzenia łańcuchów wstecznych wzmocnienie byłoby dostarczane po tym, jak osoba wykonała przedostatnią i ostatnią odpowiedź i tak dalej, aż wszystkie reakcje zostaną pokazane we właściwej kolejności. Ricciardi, Luiselli i Camare (2006) zastosowali procedurę kształtowania w leczeniu fobii specyficznej przejawianej przez dziecko z autyzmem. W ich badaniu 8-letni chłopiec z autyzmem otrzymał zróżnicowane wzmocnienie (dostęp do preferowanych przedmiotów) w celu coraz bliższego podejścia do bodźców fobicznych. Początkowo pozwalano dziecku na stały dostęp do preferowanych przedmiotów, niezależnie od bliskości bodźców fobicznych. Preferowane przedmioty były wtedy dozwolone tylko wtedy, gdy uczestnik z powodzeniem zbliżył się i pozostał w odległości 5 m od bodźców fobicznych, następnie 4, 3, 2 m, a na końcu 1 m. Zastosowanie tej procedury kształtowania z powodzeniem zaowocowało zbliżaniem się uczestnika do bodźców fobicznych. Jerome, Frantino i Sturmey (2007) zastosowali procedurę łańcuchową, aby pomóc dorosłym z autyzmem zdobyć umiejętności korzystania z Internetu. Wygenerowano 13-etapową analizę zadań, aby rozwinąć umiejętności niezbędne do uzyskania dostępu do określonej strony internetowej. Początkowo nauczyciel ukończył wstępne 12 kroków analizy zadania. Do nauczenia kroku 13 wykorzystano bezbłędną procedurę podpowiedzi, a wzmocnienie (dostęp do aktywności internetowej wraz z jadalnym) było uzależnione od ukończenia przez uczestników kroku 13 analizy zadania. Gdy to zachowanie zostało wykazane w kryterium, procedura podpowiedzi została zastosowana do 12. kroku, a wzmocnienie zostało dostarczone po ukończeniu kroków 12 i 13. Gdy ta kombinacja została wykazana w kryterium, procedura podpowiedzi została zastosowana do 11. kroku, a wzmocnienie zostało dostarczone po wykonaniu kroków 11–13. Proces ten trwał do momentu, gdy uczestnicy byli w stanie samodzielnie zademonstrować wszystkie 13 kroków. Obaj uczestnicy byli w stanie opanować wszystkie 13 kroków, jeden uczestnik podczas jednej 40-minutowej sesji treningowej, a drugi podczas pięciu 40-minutowych sesji treningowych.