https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Kontrola bodźców to wynik, który pojawia się po wielokrotnym parowaniu określonych bodźców i spójnych konsekwencji. Według Sulzer-Azaroff i Mayer (1991) kontrola bodźców jest wykazywana, gdy określone zachowanie jest w sposób przewidywalny powodowane przez określone bodźce poprzedzające. Kontrolę bodźca można systematycznie osiągnąć jedynie poprzez wzmacnianie określonych reakcji u dziecka na obecność unikalnego bodźca. Lub kontrola bodźców może pojawić się naturalnie, gdy zachowanie jednostek jest narażone na różne konteksty i ich odpowiednie harmonogramy wzmacniania. Na przykład dziecko może się nauczyć, że prośba o przerwę na toaletę jest zawsze wzmacniana (tzn. pozwala dziecku opuścić klasę), kiedy Nauczyciel A jest pytany. Jednak Nauczyciel B nigdy nie pozwala dziecku odejść po takich prośbach. W tym scenariuszu prośby utrzymają się w obecności Nauczyciela A i ostatecznie zmniejszą się w obecności Nauczyciela B. Kontrola bodźca może również pojawić się, gdy kara jest spójna i konsekwentna. Na przykład, jeśli jeden rodzic zawsze reaguje na problem z awersyjną konsekwencją (np. kary zostały sparowane. Anglesea, Hoch i Taylor (2008) użyli bodźca procedury kontrolnej jako część leczenia mającego na celu zmniejszenie szybkiego jedzenia trzech nastolatków z autyzmem. Całkowitą liczbę sekund czasu jedzenia potrzebnego do spożycia docelowej żywności porównano podczas sesji, podczas których wibrujący pager wysyłał nastolatkom monity o ugryzienie, z całkowitą liczbą sekund czasu jedzenia, gdy pager był wyłączony. Wszystkie próby ugryzienia, zanim pager zawibrował, zostały zablokowane. Przeprowadzono sesje szkoleniowe, aby nauczyć uczestników spożywania jedzenia tylko wtedy, gdy wibruje pager. Kiedy używano wibrującego pagera, tempo jedzenia przez uczestnika docelowej żywności zmniejszyło się i było porównywalne z czasem, jaki zajęło typowej osobie dorosłej spożywanie tych samych pokarmów. Nie zaobserwowano zmniejszenia całkowitej liczby sekund czasu jedzenia docelowej żywności, gdy pager był nieaktywny. Wszyscy uczestnicy zjedli jeden kęs jedzenia natychmiast po wibracji pagera w 100% przypadków podczas sesji sondujących, co sugeruje, że wibracje pagera wywierają kontrolę bodźcową nad przyjmowaniem kęsów. Przeniesienie kontroli nad bodźcami jest strategią leczenia, którą można zastosować, gdy różnie wysoki poziom zachowań problemowych jest skorelowany z określonymi bodźcami. Ray, Skinner i Watson (1999) leczyli problematyczne zachowanie dziecka z autyzmem za pomocą procedury kontroli bodźców. Przed leczeniem zgodność z wymaganiami była zróżnicowana, gdy rodzic uczestnika udzielał instrukcji, w porównaniu do sytuacji, gdy instrukcje wygłaszał nauczyciel. Nauczyciel był następnie parowany z rodzicem podczas sytuacji instruktażowych. Początkowo sesje instruktażowe składały się w 75% (3 z 4) instrukcji przekazywanych przez rodziców i 25% (1 z 4) instrukcji dostarczanych przez nauczyciela. Zgodność była wysoka w przypadku obu dorosłych. Z biegiem czasu liczba instrukcji przekazywanych przez nauczycieli rosła, a liczba instrukcji przekazywanych przez rodziców malała. Zgodność utrzymywała się na wysokim poziomie. Pod koniec leczenia instrukcje przekazywane przez rodziców zostały całkowicie wyeliminowane, a przestrzeganie zaleceń nadal utrzymywało się na wysokim poziomie. Wyniki te sugerują, że kontrola bodźca nad podporządkowaniem się została pomyślnie przeniesiona z rodzica na nauczyciela.