https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Zastosowanie ocen rozwojowych, jak opisano powyżej, może sugerować ogólne ogniska interwencji. Adekwatność rozwojowa jest jednak tylko jednym z czynników branych pod uwagę przy wyborze docelowych zachowań do interwencji. Jeśli chodzi o zachowania adaptacyjne, dzieci z ASD często wykazują deficyty w wielu obszarach w porównaniu z rówieśnikami bez niepełnosprawności, dlatego określenie priorytetów interwencji musi obejmować wybór spośród wielu możliwych odpowiednich celów. W przypadku potencjalnie problematycznych zachowań dzieci z ASD mogą wykazywać zachowania, które są powszechne w rozwoju, takie jak zachowania stereotypowe, które u dzieci bez niepełnosprawności można rozwiązać bez interwencji, ale które u dzieci z ASD często wymagają interwencji, jeśli nie mają stać się chroniczne. Analityk behawioralny będzie zatem często musiał, w porozumieniu z dzieckiem i jego/jej znaczącymi innymi osobami, określić zachowania priorytetowe do interwencji z dużej liczby możliwości. Cooper, Heron i Heward proponują szereg pytań, które można zadać przy dokonywaniu tego wyboru:
- Czy zachowanie wywoła wzmocnienie w naturalnym środowisku klienta, a zatem będzie prawdopodobnie utrzymywane bez sztucznego programowania zdarzeń losowych?
- Czy zachowanie jest warunkiem koniecznym do nauczenia się przydatnej umiejętności?
- Czy zachowanie zwiększy dostęp klienta do środowisk, w których można nauczyć się i stosować inne ważne zachowania?
- Czy zmiana tego zachowania predysponuje innych do interakcji z klientem w sposób poprawiający jakość życia i sprzyjający dalszemu rozwojowi? Jeśli dziecko często pluje sobie na ręce i bawi się śliną, takie zachowanie może zasługiwać na interwencję, nie tylko ze względu na bezpośrednią szkodę, jaką może wyrządzić dziecku, która może być łagodna, ale także dlatego, że może zniechęcić inne dzieci i dorosłych od kontaktu z dzieckiem.
- Czy zachowanie jest „zachowaniem behawioralnym” lub „zachowaniem kluczowym”? Nabycie pewnych zachowań może ułatwić dalszy rozwój, nie tylko dlatego, że są one składnikami bardziej złożonej umiejętności, ale dlatego, że nabycie danego zachowania umożliwia dziecku zaangażowanie się w szereg wcześniej niedostępnych możliwości uczenia się. Rosales-Ruiz i Baer opisują „zachowania behawioralne” jako zachowania, które wprowadzają repertuar ucznia w kontakt z nowymi środowiskami i nieprzewidzianymi wzmocnieniami i karami oraz sugeruj pełzanie, uogólnioną imitację i czytanie jako możliwe przykłady. Koegel, Koegel i McNerney opisują „zachowania kluczowe” jako zachowania, których nabycie skutkuje odpowiednimi zmianami w innych zachowaniach adaptacyjnych.
- Czy zachowanie proponowane jako cel rozwojowy jest chronologicznie odpowiednie dla wieku?
- Jaki stopień ryzyka dla dziecka lub innych osób stwarza to zachowanie? W niektórych przypadkach problematyczne zachowania (np. samouszkodzenia, agresja lub niebezpieczna wspinaczka) lub brak umiejętności adaptacyjnych (np. brak zahamowania trwającego zachowania w odpowiedzi na „nie” ze strony opiekunów) mogą narazić dziecko lub inne osoby na wystarczające ryzyko, że zachowanie musi być priorytetem interwencji.
- Jeśli docelowe zachowanie ma zostać zredukowane, jakie zachowanie adaptacyjne zostanie nauczone lub wzmocnione, aby umożliwić dziecku zaspokojenie potrzeby, którą wcześniej zaspokajało zachowanie problemowe ?
- Czy istnieją niezbędne zasoby, aby osiągnąć zmianę w proponowanym docelowym zachowaniu? Doświadczenie, wiedza i umiejętności samego analityka behawioralnego oraz opiekunów dziecka będą miały wpływ na prawdopodobieństwo zmiany określonych docelowych zachowań.
- Jaka jest historia wcześniejszych prób zmian? Analityk behawioralny powinien dokładnie przejrzeć zapisy dotyczące wcześniejszych prób zmiany potencjalnych docelowych zachowań. Zapisy wskazujące na wcześniejsze sukcesy z powiązanymi docelowymi zachowaniami lub historię ograniczonego wpływu na zachowanie pomimo dobrze zaplanowanych i wiernie wdrożonych programów zmian mogą być przydatne przy wyborze celów zmian, które można osiągnąć w sensownych ramach czasowych.
Nawet po rozważeniu wszystkich tych pytań można z łatwością zidentyfikować znaczną liczbę potencjalnych zachowań docelowych wymagających zmiany, a ostateczny wybór docelowych zachowań do interwencji będzie prawdopodobnie obejmował proces dyskusji i negocjacji między dzieckiem, jego rodzicami, innymi zaangażowanymi osobami. specjalistów, takich jak nauczyciele i logopedzi oraz analityk behawioralny. Ramy prawne i powiązane kodeksy postępowania (np. brytyjska ustawa o zdolnościach umysłowych) mogą określać, w zależności od wieku młodej osoby i jej zdolności do oceny proponowanej interwencji, kto ponosi ostateczną odpowiedzialność za podjęcie decyzji, czy dana interwencja powinna postępowania, z kim ta osoba powinna się konsultować przed podjęciem decyzji oraz w jaki sposób można rozwiązać każdy poważny, nie dający się pogodzić spór między kluczowymi zainteresowanymi stronami. W większości przypadków jednak systematyczne wspólne podejście do problemu, być może obejmujące ustrukturyzowane oceny proponowanych celów przez zainteresowane strony zgodnie z powyższymi kryteriami , pozwoli osiągnąć konsensus. Tam, gdzie jest to niemożliwe, wspólne zobowiązanie do obiektywnej oceny stopnia, w jakim interwencja przynosi dziecku oczekiwane korzyści, oraz do regularnego przeglądu adekwatności celu interwencji, może uspokoić tych, którzy mają nierozwiązane wątpliwości i pozwolić na rozpoczęcie interwencji.