https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Pomiar poziomów wyjściowych docelowych zachowań wymaga ich wcześniejszego operacyjnego zdefiniowania. Definicje mogą opierać się na funkcji lub topografii (Cooper i in., 2007). Definicje oparte na funkcjach identyfikują zachowanie docelowe jako każde zachowanie, które wywołuje określony wpływ na środowisko (w tym własne ciało dziecka). Definicje oparte na topografii identyfikują docelowe zachowanie, opisując jego formę lub (często) dostarczając ogólny opis klasy zachowań wraz ze szczegółowymi opisami zachowań, które mają być rejestrowane jako elementy klasy. Przykłady obu podano w tabeli 3.1. Ogólnie rzecz biorąc, definicje funkcjonalne mają pierwszeństwo przed opisami topograficznymi, ponieważ zapewniają one kompleksową definicję wszystkich możliwych istotnych zachowań. Definicja w kategoriach topografii może być jednak konieczna w przypadkach, gdy zachowanie niekoniecznie skutkuje funkcjonalnym rezultatem (np. zdarzenia (np. rówieśnik może pozytywnie zareagować, jeśli dziecko je uderzy, a także jeśli dziecko powie „cześć”). W niektórych przypadkach przydatne może być zdefiniowanie docelowego zachowania zarówno pod względem topografii, jak i funkcji, np. gdzie konieczne jest zdefiniowanie zachowania w kategoriach cech jakościowych, jak i skutków (np. konieczne może być zdefiniowanie samouszkodzeń jako siłowego kontaktu ręki dziecka z głową). Przykład takiej mieszanej definicji podano również w tabeli 3.1. Niezależnie od tego, czy docelowe zachowanie jest zdefiniowane funkcjonalnie, czy topograficznie, definicja powinna być sformułowana w kategoriach możliwych do zaobserwowania aspektów zachowania (oraz, w stosownych przypadkach, jego konsekwencji dla środowiska), powinna być wystarczająco jasna, aby doświadczeni obserwatorzy mogli dojść do porozumienia co do tego, czy dany epizod behawioralny ma lub nie stanowi przykładu docelowego zachowania i powinien być wyczerpujący w tym sensie, że w miarę możliwości powinien obejmować wszystkie możliwe przykłady docelowej klasy zachowań. Odpowiednie zachowanie powinn umożliwić obserwatorowi sklasyfikowanie dowolnego segmentu strumienia zachowań dziecka jako obejmującego lub nieobejmującego zachowania docelowego.