https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Zakładając, że zachowanie docelowe ma dyskretny początek i koniec, jego wystąpienia można policzyć. Aby umożliwić miarodajne porównanie zliczeń w różnych okresach obserwacji, zliczeń używa się zazwyczaj razem z czasem trwania okresu obserwacji w celu uzyskania szybkości lub częstotliwości docelowego zachowania, definiowanej jako liczba wystąpień zachowania w jednostce czasu. Sensowne porównanie wskaźników zachowań docelowych może jednak samo w sobie wymagać odniesienia się do długości okresu obserwacji, pomiaru (w przypadku rozwoju umiejętności) wskaźników zarówno prawidłowych, jak i nieprawidłowych odpowiedzi oraz rozważenia możliwych zmian w złożoności liczy się zachowanie. Cooper i in. (2007) dostarczają bardziej szczegółowego omówienia tych subtelności miar stóp procentowych i sposobów, w jakie można się do nich odnieść. W przypadku niektórych docelowych zachowań bardziej odpowiednią miarą będzie czas trwania niż tempo. Może to być spowodowane tym, że (1) pojedyncze epizody zachowania (np. krzyku) mogą występować przez bardzo zmienny czas trwania, (2) zachowanie docelowe (np. wspólna zabawa), chociaż składa się z dyskretnych zachowań, jest funkcjonalnie definiowane przez odwzajemnianie się rówieśnika i dlatego jest bardziej użytecznie definiowany jako rozciągnięty w czasie lub (3) docelowe zachowanie (np. „wybuch”, a nie pojedyncze uderzenie w głowę, może być funkcjonalną jednostką zachowania (Hall i Oliver, 1992). W każdym przypadku albo całkowity czas (lub odsetek całkowitego czasu obserwacji), przez jaki dane zachowanie miało miejsce, albo średni czas trwania poszczególnych epizodów, może być najbardziej odpowiednią miarą docelowego zachowania. W zależności od konkretnego zachowania docelowego oraz rozważanych celów i możliwych metod interwencji, istotne mogą być inne miary zachowania. Intensywność zachowania może być istotna, jeśli celem interwencji jest modyfikacja słyszalności mowy lub nasilenia uszkodzenia tkanek w wyniku zachowań samouszkodzeń, a pomiar średniego czasu reakcji (średniego czasu między kolejnymi wystąpieniami docelowego zachowania) może być przydatne w planowaniu parametrów początkowych dla różnicowych interwencji wzmacniających. Inne środki mogą być odpowiednie w zależności od konkretnych celów interwencji. Na przykład, gdy celem interwencji jest wzmocnienie zachowania w określonych warunkach kontekstowych (np. przekazanie przedmiotu na prośbę kolegi), odpowiednią miarą może być proporcja odpowiednich okazji, przy których zachowanie docelowe jest wykonywane . Jeżeli celem jest nauczenie się przez dziecko nowej umiejętności, która obejmuje zorganizowany łańcuch zachowań, użyteczną miarą postępu może być liczba lub proporcja kroków analizy zadania, które dziecko wykonuje poprawnie. Ocena interwencji poprzez pomiar zmiany w poziomie docelowego zachowania (zachowań) jest kluczowa dla etosu analizy zachowania i zawsze powinna być uwzględniana w interwencjach behawioralnych. Często jednak będzie tak, że interwencja ma na celu zmianę nie tylko docelowego zachowania (np. spontaniczne zbliżanie się do rówieśników w celu zabawy, krzyku), ale także innych zachowań dziecka, rówieśników lub opiekunów (np. w zabawie towarzyskiej, pozytywne komentarze rówieśników, zabieranie dziecka na wizyty u znajomych lub rodziny). Takie domniemane dodatkowe korzyści mogą być operacyjnie zdefiniowane i zmierzone w podobny sposób jak zachowania docelowe, dostarczając częściowej podstawy dla analityka behawioralnego do obiektywnej oceny społecznej ważności późniejszej interwencji.