https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
W zapisie ciągłym obserwator zbiera dane z każdego wystąpienia zachowania docelowego w okresie obserwacji. W rejestrowaniu zdarzeń obserwator prowadzi rejestr każdego wystąpienia docelowego zachowania (zachowań). Zestawienie może być po prostu prowadzone przy użyciu papieru i ołówka, z tą zaletą, że zliczanie może być wykonane w określonych segmentach czasu okresu obserwacji (tj. zachowania. Jednakże, jeśli użycie papieru i ołówka jest niewłaściwe lub trudne (na przykład, jeśli mogłoby zwrócić niewłaściwą uwagę rówieśników na fakt, że dziecko jest obserwowane, lub jeśli obserwator musi obserwować, wykonując jednocześnie inne zadania), nadgarstek lub ręka -podręczne liczniki w rodzaju stosowanych do liczenia uderzeń w golfa, liczby pasażerów obecnych w samolotach, zapasów magazynowych w sklepach spożywczych itp. mogą być stosowane. Rejestracja zdarzeń może być często dokładnie prowadzona przez obserwatorów po minimalnym przeszkoleniu i może być wykorzystana do pomiaru częstotliwości/tempa zachowań. Rejestrowanie zdarzeń jest przydatne, jeśli częstość jest użyteczną miarą zachowania, jeśli początek i koniec epizodu zachowania są jasno określone i jeśli zachowanie występuje z szybkością, której mogą odpowiadać reakcje obserwatora. Jeśli zatem samouszkodzenia klienta obejmują zwykle pojedyncze uderzenia głową w twardą powierzchnię z częstotliwością około jednego na minutę, odpowiednie może być nagrywanie zdarzenia. Jeśli jednak samookaleczenie przedstawia się jako sekwencje bardzo szybkich uderzeń w głowę ręką, z „seriami” samouszkodzeń o bardzo różnym czasie trwania i w warunkach, w których trudno jest stwierdzić, czy uderzenie jest odosobnionym zdarzeniem, czy też zapoczątkowaniem „serii”, rejestracja zdarzeń prawdopodobnie nie jest odpowiednią metodą obserwacji. W tym ostatnim przypadku obserwator może chcieć w sposób ciągły rejestrować czas trwania zachowania, albo mierząc całkowity czas zajmowany przez zachowanie, albo mierząc czas trwania każdego epizodu i czas trwania każdej przerwy między epizodami. Pierwszy można łatwo wykonać za pomocą cyfrowego stopera, podczas gdy długość odcinka i długość przerwy między odcinkami można rejestrować za pomocą stopera oraz papieru i ołówka. Pierwsza metoda umożliwi obliczenie całkowitego procentu czasu zajmowanego przez zachowanie, druga dodatkowo umożliwi obliczenie średniej i zakresu długości epizodów, a ostatnia opcja dodatkowo umożliwi obserwatorowi obliczenie czasów międzyreakcją. W tych dwóch ostatnich przypadkach, podobnie jak w przypadku rejestracji zdarzeń, obserwator będzie musiał zdecydować, jak sobie radzić z krótkimi przerwami w zachowaniu. Jeśli dziecko wchodzące w interakcję z rówieśnikiem zawiesza interakcję na 2 sekundy, aby spojrzeć na osobę dorosłą wchodzącą do pokoju, a następnie wznawia interakcję, czy należy to zarejestrować jako pojedynczy epizod interakcji społecznej, czy jako dwa krótsze epizody z czasem między reakcjami od 2 sekund? Takie pytania powinny być rozwiązywane przez operacyjną definicję zachowania docelowego, ale obserwator może potrzebować „przetestować” definicję we wstępnych obserwacjach, aby udoskonalić definicję, aby uwzględnić wszystkie takie okoliczności. W metodach rejestrowania w czasie rzeczywistym rejestrowana jest dokładna sekunda początku i końca każdego epizodu zachowań docelowych w okresie obserwacji. Takie metody można wykorzystać do obliczenia wszystkich miar uzyskanych z zapisów zdarzeń lub czasu trwania (częstotliwość/częstość, całkowity czas trwania, całkowity czas trwania jako procent okresu obserwacji, średnia i zakres długości epizodów itp.). Obecnie dostępnych jest wiele systemów obserwacji w czasie rzeczywistym działających na komputerach przenośnych (Emerson, Reeves i Felce, 2000; Kahng i Iwata, 2000). Takie systemy mają tę zaletę, że umożliwiają obserwatorowi łatwe rejestrowanie wielu docelowych zachowań zarówno dziecka, jak i znaczących innych osób w środowisku, wraz z innymi zdarzeniami środowiskowymi. Potencjalne zalety takich systemów omówiono szerzej w kolejnej części tej części. W rejestrowaniu produktu obserwator nie rejestruje bezpośrednio zachowania dziecka, ale zamiast tego rejestruje miarę związaną z wytworem zachowania dziecka, np. liczba pomyślnie rozwiązanych problemów arytmetycznych w okresie obserwacji. Rejestrowanie produktu może być przydatne, gdy bezpośrednia obserwacja zachowania jest trudna lub społecznie nieodpowiednia. Aby ocenić wpływ programu szkolenia toaletowego Lancioni, Van Bergen i Furniss, na przykład wykorzystali bezpośrednie nagrywanie zdarzeń jednego zachowania docelowego (samoczynne korzystanie z toalety). Niewłaściwe oddawanie moczu nie było jednak rejestrowane bezpośrednio; zamiast tego „małe wypadki” i „duże wypadki” mierzono, obserwując wpływ na ubranie ucznia. Wartość rejestracji produktu zależy oczywiście od tego, w jakim stopniu mierzony produkt jest rzetelnie i wyłącznie wytwarzany wyłącznie przez docelowe zachowanie klienta