https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Wywiad z oceną funkcjonalną (FAI) (O’Neill i in., 1997) jest najczęściej badanym z częściowo ustrukturyzowanych harmonogramów wywiadów. FAI zawiera pytania dotyczące topografii, częstotliwości, czasu trwania i intensywności problematycznych zachowań, współwystępowania (jako wskaźnik potencjalnego współczłonkostwa klasy operanta), zakres potencjalnych dystalnych operacji motywujących, czasowo bliższe poprzedniki, możliwe konsekwencje podtrzymujące oraz względna efektywność zachowania problemowego pod względem wysiłku i harmonogramu reakcji oraz natychmiastowości hipotetycznych wzmocnień. To również zawiera pytania dotyczące zachowań prospołecznych, które przypuszczalnie są funkcjonalnie równoważne z zachowaniem problemowym, zwykłych metod komunikowania przez klienta zakresu potrzeb i pragnień, możliwych ogólnych wzmocnień oraz historii prób zmiany. Wywiad oceniający funkcjonalność zawiera schematyczny diagram do podsumowania informacji jako pomoc w identyfikacji możliwych relacji funkcjonalnych, ale nie ma kryteriów ani reguł decyzyjnych do tego celu. Hartwig, Heathfield i Jenson opisują skomputeryzowany „system ekspercki” oceny funkcjonalnej i behawioralnej, Program Oceny i Interwencji Funkcjonalnej (FAIP). Użytkownicy odpowiadają na pytania dotyczące identyfikacji informacji o kliencie i otoczeniu oraz odpowiadają na pytania dotyczące poprzedników i konsekwencji związanych ze zidentyfikowanym zachowaniem docelowym. Użytkownik jest następnie proszony o potwierdzenie (lub odrzucenie) poprzedników i konsekwencji, które program identyfikuje na podstawie wcześniejszych odpowiedzi użytkownika. Następnie program formułuje hipotezy dotyczące możliwych funkcji docelowego zachowania (przyciąganie uwagi, zdobywanie namacalnych przedmiotów, uzyskiwanie stymulacji sensorycznej lub ucieczka/unikanie wymagań zadaniowych). Po poproszeniu użytkownika o poparcie (lub odrzucenie) każdej zaproponowanej hipotezy program generuje listę interwencji opartych na dowodach, odpowiednich dla wybranych funkcji behawioralnych i cech ucznia. Ostatnio opublikowano szereg innych częściowo ustrukturyzowanych instrumentów, z których wiele jest w trakcie wysiłku zmierzającego do rozszerzenia zastosowania pozytywnego wsparcia behawioralnego na zwykłe środowiska szkolne, mające na celu poszerzenie zakresu badanych zmiennych kontekstowych i/lub skrócenie czasu potrzebnego na ukończenie oceny i/lub zapewnienie wersji odpowiednich do wykorzystania zarówno z uczniami, jak i nauczycielami. Przykładem jest lista kontrolna oceny zachowania funkcjonalnego nauczyciela