https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Chociaż diagnostyka różnicowa zazwyczaj nie jest jednym z głównych obszarów dyskusji w ABA, uważamy, że ma ona szczególne znaczenie dla ASD. Nie można przecenić specyficznego charakteru zaburzenia i jego wpływu na charakter i rodzaj oceny i leczenia ABA. W tym rozdziale dokonamy przeglądu podstawowych metod diagnostycznych i ich znaczenia dla ABA.
Diagnoza różnicowa i autyzm
Zaburzenia ze spektrum autyzmu (ASD) to heterogenna grupa zaburzeń, które mają wspólne podstawowe objawy. Rozróżnianie różnych ASD jest ważnym zadaniem zarówno w ramach badań naukowych, jak i praktyki klinicznej. Celem tego rozdziału jest dostarczenie praktykowi stosowanej analizy zachowania praktycznych informacji dotyczących innych kwestii diagnostycznych podczas udzielania pomocy dzieciom z ASD. Centralnym punktem tego zadania jest omówienie metod oceny. Furniss (ten tom) omawia metody oceny, które są bardziej powszechne w analizie zachowania. Zamiast tego skupimy się na ocenach, ponieważ służą one ogólnemu procesowi podejmowania decyzji diagnostycznych. Rozpoczynając dyskusję na temat diagnozy różnicowej w ASD, należy mieć świadomość filozoficznej perspektywy, z której stawia się diagnozę. Dwie główne nozologie (DSM i ICD) ostatecznie wywodzą się z perspektywy kraeklinowskiej. Ten system diagnostyczny składa się z podejścia do diagnozy opartego na liście kontrolnej, w którym klinicysta określa podstawową przyczynę objawów na podstawie ich skupienia. W ten sposób diagnozy są dokonywane na podstawie obecności lub braku określonych objawów. W związku z tym diagnozy są uważane za obecne lub nieobecne dychotomicznie. Istnieją istotne ograniczenia tego podejścia w odniesieniu do zaburzeń psychicznych. Co więcej, ograniczenia te stają się bardziej wyraźne, gdy stosuje się je do zaburzeń ze spektrum autyzmu. Niefortunną konsekwencją modelu Kraeplina jest to, że praktycy często zaczynają omawiać te „zaburzenia” tak, jakby były odrębnymi bytami i używają tych terminów jako wyjaśnień przyczynowości. Ta konwencja może być odpowiednia przy omawianiu zaburzeń, takich jak proste fobie; jednak widzimy próbę odniesienia się do prawdziwej wymiarowej natury tych zaburzeń w różnych diagnozach dla różnych poziomów nasilenia, takich jak określenie łagodnego, umiarkowanego, ciężkiego r głębokiego dla niepełnosprawności intelektualnej (ID). Podobnie użycie dużej depresji zamiast dystymii jest próbą odniesienia się do prawdziwej wymiarowej natury depresji. Chociaż te próby pomagają uchwycić część wymiarowości zaburzenia, ta praktyka załamuje się, gdy zajmuje się zaburzeniami, które są szeroko rozłożone w wielu wymiarach. Zaproponowano alternatywy dla kategorycznego podejścia do diagnozy, takie jak wymiarowe podejście do diagnozy. Jednak komisja DSM-IV TR doszła do wniosku, że korzyści i ograniczenia podejścia wymiarowego są niejednoznaczne w porównaniu z kategorycznym podejściem do diagnozy (Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne, 2000). Chociaż zgadzamy się z osądem komisji w odniesieniu do zaburzeń objętych DSM jako całością, wyraźnie nie ma to miejsca w przypadku omawiania ASD.