https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Skala Oceny Autyzmu Dziecięcego (CARS) została opracowana w ramach programu Terapii i Edukacji dzieci upośledzonych autystycznie i powiązanymi z komunikacją (TEACCH). Jest to aktualizacja wcześniejszej wersji zatytułowanej Childhood Psychosis Rating Scale . Aktualizacje CARS obejmowały nowe oceny psychometryczne, nowe lub zaktualizowane elementy oraz zmniejszenie ograniczeń dotyczących kwalifikacji specjalistów do administrowania instrumentem. Czas podawania wynosi około 30 min. Biorąc pod uwagę jego wiek; korzysta z wielu opublikowanych badań przedstawiających dane psychometryczne i demonstrujących ich użyteczność. Został zaprojektowany jako instrument obserwacyjny używany do oceny ASD i odróżniania dzieci z zaburzeniami autystycznymi od dzieci z innymi zaburzeniami rozwojowymi. CARS składa się z 15 pozycji, które są sumowane w celu wygenerowania całkowitego wyniku, który jest używany do określenia, gdzie na kontinuum od „lekko-umiarkowanie autystyczny” do „poważnie autystyczny” lub „nieautystyczny” odpowiada ocena. Włączenie pozycji oparto na pięciu wybitnych pracach dotyczących diagnozy i klasyfikacji ASD: Kanner (1943), Creak (1961), National Society for Autistic Children (1978), Rutter (1978) oraz Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders Wydanie trzecie – poprawione (Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne, 1987). Warto jednak zauważyć, że ta próbka źródeł pozostawia miarę nieobsługiwaną jako całość przez dowolne z pięciu dzieł. Jak już wspomniano, klasyfikacja jest podzielona na jeden z trzech zakresów: umiarkowanie autystyczny, średnio autystyczny lub nieautystyczny. Autorzy zalecili stosowanie CARS jako wstępnej pomocy w procesie klasyfikacji i zaprojektowali go jako ocenę obserwacyjną lub przegląd archiwalny (tj. Przegląd wykresów lub zapisów). Jest przeznaczony do podawania po minimalnym przeszkoleniu. Dodatkowo autorzy przedstawiają skorygowane wyniki odcięcia dla młodzieży i dorosłych. CARS od samego początku cieszył się dużym zainteresowaniem społeczności badawczej i klinicznej. Oryginalni autorzy Schopler i Reichler z kolegami DeVellis i Daly (1980) przedstawiają niektóre z oryginalnych psychometrii i uzasadnienie dla CARS. Zauważają, że włączenie pozycji i uzasadnienie dla CARS wynikało z ich doświadczenia klinicznego i obserwacji. Odkryli, że w ich doświadczeniu klinicznym kryteria Kannera (1943) wykluczały dzieci, u których zdiagnozowano ASD, a kryteria Creaka (1964) wykluczały małe dzieci. Tak więc ich praca miała na celu ustalenie przydatności i trafności merytorycznej CARS poprzez porównanie jej z innymi kryteriami diagnostycznymi: Rimland (1971), Rutter (1978) oraz Ritvo i Freeman (1978). Wykorzystując próbę 450 dzieci, u uczestników zdiagnozowano różne kryteria od Rimlanda Ruttera, Ritvo i Freemana. Ogólnie stwierdzili, że te środki, pojedynczo lub łącznie, identyfikują osoby z ASD. Podczas gdy Rutter kładł nacisk na podobieństwo i stereotypowe zachowania, Ritvo i Freeman kładli nacisk na osobliwości sensoryczne. Oba te systemy samodzielnie lub łącznie zidentyfikowały te z ASD. Dane psychometryczne dostarczone przez autora zostały opracowane na próbie około 1600 dzieci z ASD w wieku od poniżej 6 do powyżej 10 lat. Większość stanowili chłopcy rasy kaukaskiej (67%) (75%). Siedemdziesiąt jeden procent ich próby miało wyniki IQ poniżej 70. Rzetelność i trafność oceniono jako dobre. Wewnętrzna spójność wyniku całkowitego (TS) była doskonała (0,94). Rzetelność między oceniającymi (n = 280) dla TS wyniosła 0,71, a pozycje wahały się od 0,55 (Poziom i spójność odpowiedzi intelektualnej) do 0,93 (Odniesienie do ludzi). Roczna rzetelność testu-powtórnego testu (n = 91) została zgłoszona jako 0,88. Trafność związana z kryteriami została zbadana poprzez porównanie CARS TS z równoczesnymi ocenami klinicznymi. Korelacje były dobre dla wszystkich kontrastów (r > 0,8). Garfin i McCallon (1988) również zbadali wyniki CARS wśród różnych grup wiekowych. Badanie różnic wiekowych zostało zainspirowane przez badaczy, którzy zasugerowali, że objawy ASD mogą z czasem stać się mniej wyraźne (np. Rutter, Greenfeld i Lockyer, 1967). Oceniono dwudziestu dwóch dopasowanych nastolatków i dzieci z autyzmem. Uczestnicy ci zostali dopasowani pod względem pochodzenia etnicznego, płci, IQ i wyników listy kontrolnej wstępnej selekcji. Nie stwierdzono statystycznie istotnej różnicy między tymi grupami wiekowymi, a autorzy doszli do wniosku, że CARS był niewrażliwy na zmiany rozwojowe w ich próbie. Należy jednak zauważyć, że wyniki młodzieży były niższe o 2 punkty. W podręczniku CARS zaleca się obniżenie punktów odcięcia o 2 dla młodzieży i dorosłych. Garfin i McCallon (1988) również zbadali trafność dyskryminacyjną CARS. Dwudziestu nastolatków z autyzmem połączono z nastolatkami bez diagnozy autyzmu. Odkryli, że wyniki CARS były w stanie rozróżnić te dwie grupy. Kamień i in. (1999) wykorzystali wyniki CARS do zbadania wiarygodności i stabilności diagnoz autyzmu u dzieci w wieku poniżej 3 lat. CARS był podstawową zmienną zależną używaną do oceny wiarygodności międzygatunkowej wśród doświadczonych klinicystów. Procentowa zgodność co do różnicowania osób z ASD i bez ASD wyniosła 88% (n = 65). Jednak odsetek zgodności był niższy przy różnicowaniu osób z autyzmem i PDD-NOS (64%) i wahał się od 38 do 82% w zależności od osoby oceniającej. Stabilność wyników w 12-miesięcznym odstępie test-retest (n = 37) wykazała podobne wyniki, ponieważ była większa stabilność dla osób sklasyfikowanych jako autyzm (r = 0,80) w porównaniu z osobami sklasyfikowanymi jako PDD-NOS (r = 0,42). Autorzy doszli do wniosku, że na podstawie wyników CARS autyzm był bardziej stabilną diagnozą. Strukturę czynnikową CARS zbadali Magyar i Pandolfi (2007). Wykorzystując dane archiwalne dotyczące 164 dzieci, obliczono analizę głównych składowych i głównych czynników. Zidentyfikowano cztery czynniki, które odpowiadały za 57% wariancji. Czynniki te zostały oznaczone jako komunikacja społeczna, interakcje społeczne, stereotypy i nieprawidłowości sensoryczne oraz regulacja emocjonalna. Autorzy przytaczają te wyniki jako poparcie dla stosowania CARS i zwracają uwagę, że miara ta jest nadal aktualna, mimo że została skonstruowana zgodnie z wersją Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders z 1980 roku. W sumie wykazano, że CARS ma użyteczność kliniczną. Miara ta jest szeroko stosowana i ma obszerną bazę literaturową. Ten środek wymaga minimalnego przeszkolenia do administrowania. Jednak oceniający powinien znać sekwencje rozwojowe i chronologię. Ma tę zaletę, że uzyskuje punkty odcięcia zarówno dla młodzieży, jak i dorosłych. Przedmiotem zainteresowania jest jednak przestarzała grupa normatywna, która została zebrana tylko z jednego państwa. Ponadto obejmuje elementy, które nie są już uważane za podstawowe behawioralne prezentacje ASD.