https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Skala Oceny Autyzmu Gilliama (GARS) to kwestionariusz składający się z 56 pozycji, podzielony na cztery podskale. Te podskale obejmują interakcje społeczne, komunikację, zachowania stereotypowe i zaburzenia rozwojowe. Każda skala jest miarą aktualnego i typowego zachowania dziecka. Wyjątkiem jest skala zaburzeń rozwojowych, która wykracza poza poważne zachowania dezadaptacyjne. Wszystkie pozycje są sumowane, a suma dla każdej podskali jest przeliczana na wyniki standardowe. Dane psychometryczne dostarczone przez autora zostały opracowane na próbie około 1100 dzieci z ASD w wieku od 3 do 22 lat. Wiarygodność i ważność zostały zgłoszone jako doskonałe. Zgłaszana spójność wewnętrzna (współczynnik alfa) wahała się od 0,88 do 0,96. Dwuszeregowe współczynniki korelacji punktowo-punktowej dla wszystkich pozycji były powyżej 0,35, przy wartościach median w zakresie od 0,61 do 0,69. Wiarygodność testu-powtórnego testu w ciągu 1 tygodnia wyniosła 0,88 dla ilorazu autyzmu (AQ), a wszystkie podskale były powyżej 0,80. Analizy trafności dyskryminacyjnej przy użyciu AQ poprawnie sklasyfikowały 90% osób. Równoczesna trafność z Listą kontrolną zachowań autystycznych wyniosła 0,94 i wahała się od 0,37 do 0,92 dla podskal. Rzetelność między oceniającymi (n = 57) dla AQ wyniosła 0,88 i wahała się od 0,73 do 0,82 dla podskal. Recenzje tego środka były krytyczne, ale nie lekceważące. Południe i in. (2002) ocenili GARS na 119 dzieciach, głównie mężczyznach rasy kaukaskiej. Średni wiek wynosił 6 lat, a zakres wynosił 3–10,5. Wszystkie dzieci zostały zdiagnozowane przez uznanych ekspertów od autyzmu i zebrane z pięciu ośrodków badawczych w całych Stanach Zjednoczonych. South i współpracownicy doszli do wniosku, że uzyskana przez nich próbka znacząco różni się od tej opisanej przez Gilliama (1995). Ich próbka uzyskała wynik znacznie poniżej średniej odniesienia, klasyfikując tylko 52% próbki jako „prawdopodobnie autystycznych”. Podczas gdy rzetelność skal była dobra, trafność zbieżna została zgłoszona jako słaba, a funkcja adaptacyjna wydawała się być ujemnie skorelowana z miarą. Ostateczna krytyka autorstwa South et al. (2002) było to, że kilku rodziców zgłosiło zamieszanie co do sformułowania pozycji; zostało to omówione w drugim wydaniu. Lecavalier (2005) zawiera obszerną ocenę GARS. Analizy przeprowadzono na 284 dzieciach z ASD z 29 okręgów szkolnych w Ohio. Większość tej próby stanowili mężczyźni rasy kaukaskiej w średnim wieku 9 lat i w przedziale od 3 do 21 lat. Przeanalizowano strukturę czynnikową i zaproponowano rozwiązanie trójczynnikowe; jednak pozycje niekoniecznie trzymały się razem w podskali, do której zostały przypisane. Około połowa pozycji była związana tylko z jednym czynnikiem pochodzącym z analizy Lecavaliera. Jak donosi South , Lecavalier podał, że znaczna część próby (62%) została sklasyfikowana jedynie jako „prawdopodobnie autystyczna”, co sugeruje niską czułość pomiaru. Rzetelność między oceniającymi (n = 63) również była niska, a korelacje wewnątrz klas wahały się od 0,31 do 0,48. Są one uważane za biedne do przeciętnych (Cichetti, 1994). Przegląd trafności treści pozycji wykazał nadmierny nacisk na stereotypy, echolalię i powtarzające się manieryzmy ruchowe. I odwrotnie, zasugerowano niedostateczny nacisk na obszary treści społeczne i komunikacyjne oraz związane z nimi trudne zachowania pica, samookaleczenia i nieuzasadnione lęki. Ocena charakterystyki uczestnika (płeć, wiek i poziom sprawności) wykazała, że ogólny poziom funkcjonowania był ujemnie skorelowany z GARS, podobnie jak opisali South ei inni.
Najbardziej pozytywną recenzję GARS przedstawili Eaves, Woods-Groves, Williams i Fall (2006). Ta grupa oceniła psychometrię GARS i Skali Oceny Całościowych Zaburzeń Rozwojowych (PDRS). Analizy przeprowadzono z udziałem 134 dzieci z ASD i dziećmi z innymi zaburzeniami rozwojowymi z pięciu południowo-wschodnich stanów i Waszyngtonu. Większość tej próby stanowili mężczyźni rasy kaukaskiej, a ta grupa obejmowała dużą próbę Afroamerykanów (40%). Średnia wieku wynosiła 9,75 lat z przedziałem od 3 do 26 lat. Trafność konstruktu analizowano poprzez porównanie z PDDRS. Alfa Cronbacha wyniosła 0,94 przy podskalach od 0,74 do 0,90. Korelacja z PDDRS wyniosła 0,84. oraz współczynniki trafności dla podskal wahała się od 0,09 do 0,84. Analiza trafności dyskryminacyjnej była znacząca, a wielkość efektu dla GARS wyniosła 0,19. Jak donosi South i inni (2002) i Lecavalier (2005) znaczna część próby została sklasyfikowana jedynie jako „prawdopodobnie autystyczna” sugerujące niską czułość pomiaru. Kiedy jednak Eaves i in. dostosował punkt odcięcia do 85 ze 100 i przeprowadził analizy trafności predykcyjnej, czułość została zgłoszona jako 0,83, specyficzność jako 0,68, a dodatnia wartość predykcyjna jako 0,81. GARS został niedawno zrewidowany w 2006 r., w związku z czym obecnie dostępnych jest więcej informacji na temat GARS.
GARS niż GARS-2. Nie byliśmy w stanie zidentyfikować żadnych opublikowanych badań oceniających tę rewizję. Powody tej rewizji opierały się na przeglądach testów, informacjach zwrotnych, nowych badaniach i obserwacjach klinicznych. Wersje obejmują nową próbkę normatywną, przepisane elementy i dokładniejsze wyjaśnienie wytycznych dotyczących punktacji. GARS-2 to skala ocen, w której rodzice lub opiekunowie są przesłuchiwani na temat zachowania osoby badanej. Czas podawania wynosi około 20 min. Ta ocena wymaga minimalnego przeszkolenia, ale wymaga przeszkolenia i doświadczenia z ASD w celu interpretacji wyników. Narzędzie to składa się z 42 pozycji podzielonych na trzy podskale (zachowania stereotypowe, komunikacja i interakcja społeczna). Te podskale zostały oparte na definicjach autyzmu dostarczonych przez Autism Society of America i DSM-IV-TR (Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne, 2000), jednak pozycje niekoniecznie odpowiadają podskalom, w których się znajdują. Dane psychometryczne dostarczone przez autora (Gilliam, 2006) zostały opracowane na próbie około 1100 dzieci z ASD w wieku od 3 do 22 lat. Gilliam poinformował, że rzetelność i trafność były dobre. Rzetelność wewnętrznej spójności Indeksu Autyzmu (AI) jest zgłaszana jako współczynnik alfa równy 0,94 z podskalami zachowań stereotypowych na poziomie 0,84, komunikacji na poziomie 0,86 i interakcji społecznych na poziomie 0,94. Rzetelność testu-powtórnego testu w ciągu 1 tygodnia (n = 37) została zgłoszona jako 0,84 dla AI, 0,64 dla komunikacji, 0,82 dla interakcji społecznych i 0,83 dla podskal zachowań stereotypowych. Analizy ważności obejmują trafność treściową, trafność związaną z kryteriami oraz trafność identyfikacji konstruktu. Współczynniki dyskryminacji pozycji wahały się od 0,35 do 0,64. Równoczesna trafność z listą kontrolną zachowań autystycznych wyniosła 0,64. Korelacja między pozycjami dla AI i podskal wahała się od 0,53 do 0,64. Korelacje dla podskal wahały się od 0,46 do 0,59. Trafność predykcyjna została zgłoszona dla grupy osób z ASD, niepełnosprawnością intelektualną (ID), wielorakimi niepełnosprawnościami i bez niepełnosprawności. Podaje się, że czułość mieści się w zakresie od 1,0 dla osób pełnosprawnych, 0,85 dla ID i 0,84 dla osób z wieloma niepełnosprawnościami. Swoistość wahała się od 0,84 do 0,87, a dodatnie wartości predykcyjne wahały się od 0,84 do 0,85. Wiarygodność oceniających nie jest zapewniona. Ogólnie rzecz biorąc, GARS był szeroko stosowany, ale badacze mieli mieszane wyniki. Pozytywne cechy GARS to szybka administracja i punktacja. GARS był szeroko stosowany i akceptowany. Miara ta może być stosowana jako wskaźnik nasilenia autyzmu dla wybranych populacji, jak również jako miara określonych zachowań (np. powtarzalnych zachowań motorycznych). Lecavalier zasugerował, że może wykazywać dobrą trafność dyskryminacyjną w przypadku osób o niższym poziomie funkcjonowania. Ostatnią krytyką było to, że Lecavalier kwestionuje użyteczność podskali Zaburzeń Rozwojowych, ponieważ wydaje się, że nie ma ona akceptowalnych parametrów psychometrycznych (tj. Słaba trafność diagnostyczna, niska trafność zbieżna i słaba spójność wewnętrzna). GARS-2 został opracowany w celu rozwiązania niektórych ograniczeń zgłoszonych przez naukowców. Środek ten wykorzystuje podejście wielometodowe, w którym ocena jest zakończona wywiadami z rodzicami, bezpośrednią obserwacją dziecka oraz częścią oceniającą, w której badający odpowiada na „Kluczowe pytania” służące do syntezy wniosków diagnostycznych egzaminatora. Inne ważne cechy tego środka to jego ostatnia data publikacji z aktualnymi danymi normatywnymi, opublikowane w 2006 r. Wykazano, że środek ten odróżnia osoby z autyzmem w wieku od 3 do 22 lat od innych, które mają poważne problemy behawioralne, może być używany jako wskaźnik nasilenia autyzmu, może być używany jako miara określonych zachowań (np. Słabe strony tego miernika to brak opublikowanych badań niezależnych od podręcznika, przedział wiekowy nie uwzględnia kryteriów DSM prezentacji objawów przed 3 rokiem życia, dane normatywne nie są rozbite na wiek, płeć czy poziom funkcjonowania oraz nie przewiduje alternatywnych form komunikacji dla osób niewerbalnych.