Miesiąc: lipiec 2023

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

The Autism Diagnostic Interview – Revised (ADI-R) to częściowo ustrukturyzowany wywiad z opiekunami osób z autyzmem. ADI-R jest drugą edycją Wywiadu Diagnostycznego Autyzmu . Ogólnie czas podawania ADI-R wynosi od 1,5 do 2,5 . Zgłoszone zastosowania ADI-R mają pomóc w diagnozowaniu autyzmu, planowaniu leczenia i diagnostyce różnicowej między innymi zaburzeniami rozwojowymi . ADI-R tworzy algorytm, który jest używany do ustalania diagnozy. Algorytm opiera się na kryteriach diagnostycznych ICD-10 i DSM-IV. Algorytm jest obliczany na podstawie całkowitego wyniku danej osoby w odniesieniu do wszystkich kwestionowanych objawów, bez względu na nasilenie w poszczególnych domenach objawów. W odniesieniu do szkolenia użytkowników instrukcja wymaga od użytkowników spełnienia trzech elementów. Po pierwsze, obszerna znajomość ASD i behawioralnych manifestacji objawów ASD. Po drugie, odpowiednie umiejętności przeprowadzania wywiadów w celu uzyskania szczegółowych informacji. Po trzecie, umiejętność kodowania zachowań w celu spełnienia formatu pozycji ADI-R. Instrukcja przewiduje również, że istnieją dwa poziomy szkolenia w zakresie korzystania z ADI-R. Pierwszy poziom jest przeznaczony do użytku klinicznego lub niezwiązanego z badaniami ADI-R. Jest to uważane za mniej precyzyjny poziom szkolenia, ponieważ wymaga od użytkownika jedynie spełnienia wyżej wymienionych kryteriów oraz przeczytania instrukcji i przestudiowania filmów szkoleniowych wyprodukowanych przez Western Psychological Services. Bardziej rygorystyczny poziom szkolenia jest wymagany od twórców testów, jeśli użytkownik zamierza wykorzystać wyniki ADI-R w badaniach. Duża część tego dodatkowego szkolenia polega na uczestnictwie w zatwierdzonych programach szkoleniowych i przesłaniu nagranych na wideo wywiadów z próbkami kodowania. Jako rewizja ADI, ADI-R opiera się na oryginalnych właściwościach psychometrycznych zgłoszonych przez Le Couteur i innych Poprawiona wersja została usprawniona w celu skrócenia czasu podawania i opracowano nowy algorytm do identyfikacji punktów granicznych z najwyższą czułością i specyficznością. W wersji WPS skala została jeszcze bardziej usprawniona, ale w podręczniku zauważono, że algorytm pozostaje ten sam. Pan i innni podają, że algorytm ma wysoki poziom czułości i specyficzności (oba powyżej 0,9). Wstępne dane psychometryczne dotyczące rzetelności i trafności ADI-R przedstawiają Lord i inni W sumie 20 dzieci, 10 z autyzmem i 10 „upośledzonych umysłowo lub z upośledzeniem językowym” zostało oceniane za pomocą ADI-R. ADI-R wykazał adekwatną do dobrej rzetelność międzyrasową, wewnętrzną spójność i stabilność wyników w okresie 6 miesięcy. W przypadku analiz ważności wielkość próby zwiększono do 50, z 25 uczestnikami na grupę. Trafność algorytmu diagnostycznego została przetestowana poprzez ocenę różnic między grupami diagnostycznymi w zakresie poszczególnych pozycji zawartych w algorytmie. Znaczące różnice między grupami stwierdzono dla wszystkich pozycji. Użyteczność ADI-R do odróżniania autyzmu od innych zaburzeń rozwojowych była dalej oceniana przez Mildenberger, Sitter, Noterdaeme i Amorosa (2001). W swoich badaniach zbadali wskaźniki klasyfikacji ADI-R wśród dzieci z rozpoznaniem autyzmu lub receptywnych zaburzeń językowych. Okazało się, że 1 z 11 dzieci z autyzmem nie zostało sklasyfikowane jako mające autyzm. Ponadto odkryli, że jedno z 16 dzieci z receptywnymi zaburzeniami językowymi zostało błędnie sklasyfikowane jako cierpiące na autyzm. Ogólnie rzecz biorąc, dane te pokazują, że ADI-R jest przydatny w diagnostyce różnicowej wśród tych objawów podobnych zaburzeń. Wyniki Mildenbergera kontrastują jednak z wynikami Bishopa i Norbury’ego . Chociaż celem badania Bishopa i Norbury’ego nie była ocena właściwości psychometrycznych ADI-R, ale raczej zbadanie nakładania się objawów na granicy dwóch grup diagnostycznych, ich wyniki dostarczają ważnych informacji dotyczących procesu diagnozy różnicowej przy użyciu ADI-R. Odkryli, że proces klasyfikacji wśród dzieci z ASD i dzieci ze specyficznymi zaburzeniami językowymi jest znacznie bardziej skomplikowany niż stwierdzili Mildenberger i inni. W szczególności Bishop i Norbury stwierdzili, że ADI-R i ADOS-G miały słabą zgodność między diagnozami. Ocena autyzmu u bardzo małych dzieci ma coraz większe znaczenie, ponieważ zdano sobie sprawę z wpływu wczesnej interwencji na leczenie ASD. W związku z tym właściwości psychometryczne skal diagnostycznych muszą być oceniane w próbach małych dzieci. Lord, Storoschuk, Rutter i Pickles (1993) ocenili ADI-R u 51 dzieci z autyzmem i 43 dzieci z zaburzeniami rozwojowymi innymi niż ASD. Odkryli, że grupy różniły się istotnie we wszystkich pozycjach ADI-R. ADI-R wykazał również dobrą czułość u 1 z 51 dzieci z autyzmem, które nie spełniało pełnych kryteriów ADI-R. Lord i jej współpracownicy dalej stwierdzili, że niezawodność międzyrasowa jest dobra. Stabilność wyników diagnostycznych ADI-R u małych dzieci została również oceniona przez Coxa. Stwierdził, że stabilność diagnozy autyzmu z ADI-R była dobra w okresie między 20 a 42 miesiącem życia. Odkryli również, że ADI-R miał dobrą specyficzność, a wszystkie dzieci zidentyfikowane jako mające autyzm w wieku 20 miesięcy ostatecznie otrzymały diagnozę w wieku 42 miesięcy. Natomiast ADI-R wykazał słabą czułość u dzieci w wieku 20 miesięcy. Poinformowali, że tylko 50% dzieci, u których ostatecznie zdiagnozowano autyzm w wieku 42 miesięcy, zostało zidentyfikowanych w wieku 20 miesięcy za pomocą ADI-R. Ponadto donoszą, że w przypadku dzieci, które spadły na spektrum autyzmu, ale które nie spełniały kryteriów diagnozy autyzmu ICD-10, wrażliwość była jeszcze niższa. W ich badaniu żadne z dzieci, u których zdiagnozowano zespół Aspergera lub inne PDD, nie zostało zidentyfikowane przez ADI-R.  Moore i Goodson (2003) ocenili stabilność diagnozy autyzmu za pomocą ADI-R i oceny klinicznej w wieku od 2 do 4-5 lat. Odkryli, że 14 z 16 dzieci, u których zdiagnozowano autyzm w wieku dwóch lat, nadal było podobnie klasyfikowanych w wieku od 4 do 5 lat. Zauważyli jednak, że raport rodziców i wspomnienia na temat ADI-R mogły nie być wystarczające same w sobie i że czuli, że muszą rozszerzyć swoje decyzje diagnostyczne o ocenę kliniczną. W związku z tym wyniki te nie odzwierciedlają samej stabilności klasyfikacji ADI-R, ale jedynie w połączeniu z oceną kliniczną. Stabilność diagnozy u małych dzieci za pomocą ADI-R została ponownie oceniona przez Charmana przez okres 5 lat. W swoich badaniach ocenili 26 dzieci w wieku 2 i ponownie w wieku 7 lat. Ich wyniki wykazały znacznie większą zmienność stabilności diagnostycznej niż ta opisana we wcześniejszych badaniach , przy czym 17 z 26 (65%) uczestników otrzymało tę samą klasyfikację diagnostyczną w wieku 7 lat, jaką otrzymali w wieku 2 lat. Stabilność diagnostyczna była nieco lepsza w krótszym okresie, co widać w okresie 4-5 lat, kiedy 19 z 26 (73%) uczestników otrzymało tę samą diagnozę, co w wieku 2 lat. Prawdopodobnie najbardziej interesującym odkryciem Charmana i współpracowników jest jednak znaczna zmienność w czasie w wynikach klasyfikacji ADI-R, w której 17 sklasyfikowanych jako mające autyzm w wieku 7 lat niekoniecznie było tymi samymi, którzy zostali sklasyfikowani w wieku 4–5 lat jako osoba z autyzmem. Zamiast tego wielu ich uczestników poruszało się po różnych kategoriach diagnostycznych w fazach oceny. Zauważają również, że zmienność nasilenia objawów wzrastała wraz z wiekiem. ADI-R jest często uważany za złoty standard w diagnozowaniu autyzmu. Rzeczywiście, Krajowa Baza Danych Badań nad Autyzmem (NDAR) wymaga uwzględnienia zarówno ADI-R, jak i ADOS w przedłożonych danych z badań klinicznych (National Institutes of Health). Jednak ADI-R wymaga znacznej ilości szkoleń do administrowania. Prosty koszt uczestnictwa w seminariach szkoleniowych prawdopodobnie ograniczy chęć naukowców do korzystania z tego instrumentu, zwłaszcza tych z ograniczonym budżetem na badania. Podobnie ADI-R wymaga znacznej ilości czasu do podania. To również często przekracza środki dostępne na prowadzenie studium. Tak więc, chociaż ADI-R wykazał doskonałe właściwości psychometryczne, ogólne wymagania dotyczące stosowania skali w badaniach klinicznych są istotną wadą.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Lista kontrolna zachowań autystycznych

Lista kontrolna zachowań autystycznych (ABC; Krug, Arick i Almond, 1980) jest jedną z pierwszych tego rodzaju metod i jest stosowana zarówno w USA, jak iw Szwecji. Jest to lista kontrolna zawierająca 57 pozycji, używanych samodzielnie lub jako część większej baterii, Autism Screening Instrument for Educational Planning (ASIEP-3; Krug, Arick i Almond, 2008). ASIEP jest obecnie w trzeciej iteracji, ale ABC nie zostało jeszcze zmienione. ABC jest przeznaczone do samodzielnego wypełnienia przez rodzica lub nauczyciela, a następnie zinterpretowane przez klinicystę. Czas podawania wynosi około 20 min. Grupą docelową tego działania są dzieci z poważną niepełnosprawnością w wieku od 3 lat do wieku szkolnego. Chociaż jest nadal używana i istnieje szeroka baza literaturowa, badacze badający psychometrię zakwestionowali jej użyteczność wykraczającą poza ogólną ocenę ASD (Ozonoff, Goodlin-Jones i Solomon, 2005; Rellini, Tortolani, Trillo, Carbone i Montecchi, 2004 ). Kruga i in. (1980) przedstawiają pierwszą psychometryczną ocenę ABC. Wybór pozycji opierał się na trzyczęściowym podejściu, przeglądzie literatury, konsultacach eksperckich, i praktyce administracyjnej. Najpierw był przegląd literatury Rimlanda (1964);  Ruttenberg, Dratmann, Fraknoi i Wemar (1966); Rendle-Short i Clangy (1968); Lotter (1974) Lovaas, Freitag, Gold i Kassorla (1965), Lovaas, Koegel, Simmons i Long (1973); i Kannera (1943). Od tych badaczy opracowano elementy i przesłano je do oceny ekspertów. Po otrzymaniu komentarzy od grupy ekspertów, poprawione pozycje zostały uformowane w 57-punktową listę kontrolną z 5 racjonalnie wyprowadzonymi czynnikami . Pozycje zostały pogrupowane w czynniki oznaczone jako sensoryczne, powiązane, używanie ciała i przedmiotów, język, społeczne i samopomoc. Następnie lista kontrolna została wysłana do praktyków w celu administrowania i zwrotu do analizy statystycznej. Dało to 1049 wypełnionych protokołów. Wiek badanych wahał się od 18 miesięcy do 35 lat. Przeprowadzono analizę pozycji w celu określenia krytycznych pozycji. Obliczono wyniki gamma i phi; wyniki gamma wskazują na spójny porządek porządkowy wyników między zmiennymi, a wyniki phi wskazują na związek między zmiennymi binarnymi. Na podstawie tych cech pozycjom przypisano wagi 1–4, przy czym 4 jest najwyższym predyktorem ASD. Całkowite wyniki mieszczą się w zakresie od 0 do 120, z punktami granicznymi 68 lub wyższymi uważanymi za wysokie prawdopodobieństwo autyzmu, zakres 53–67 za wątpliwy autyzm, a mniej niż 53 uważa się za mało prawdopodobne, aby miał autyzm. Jednak niektórzy badacze kwestionowali te zalecane punkty odcięcia. Wiarygodność i trafność ABC oceniono jako dobre. Wiarygodność wewnętrznej spójności wyniku całkowitego (TS) jest zgłaszana za pomocą analizy podzielonej połowy, r = 0,87, oraz momentu iloczynu Pearsona, r = 0,94 dla pełnej listy kontrolnej. Jednak Volkmar i inni znaleźli mniej solidne wyniki (połowa podzielona: 0,74). Rzetelność między oceniającymi dla ZT została obliczona przy użyciu 42 oceniających oceniających 14 dzieci; każde dziecko zostało ocenione jednocześnie przez trzech oceniających. Zgodność oceniających wyniosła 95%. Ponownie Volkmar i inni stwierdzili odmienne wyniki z zgodnością na poziomie 0,70. Raporty ważności obejmują trafność kryterialną poprzez porównanie całkowitego wyniku pomiarów całej próby osób z ASD z losową próbą 62 dzieci wylosowanych z większej grupy osób z ASD. Okazało się, że 86% z tej drugiej grupy uzyskało wynik w granicach 1 odchylenia standardowego średniej dla większej grupy, a 14% uzyskało wynik w granicach 1,5 odchylenia standardowego. Jednak niektórzy badacze są rozczarowani tymi dowodami.

Trafność związana z kryteriami została zbadana za pomocą analizy wariancji, aby porównać osoby z ASD i bez ASD pod względem czynników płci, wieku, miejsca zamieszkania, rozwoju językowego i stosunku liczby uczniów do nauczycieli. Autorzy stwierdzili, że prawie wszystkie permutacje były statystycznie istotne, z wyjątkiem analiz dotyczących dzieci z ASD i tych z poważnymi zaburzeniami emocjonalnymi. Osoby te miały łączne wyniki podobne do osób sklasyfikowanych jako ASD w 3 z 15 analiz. Na koniec przeprowadzono analizę niezawodności zarówno pod kątem niezawodności wewnątrz, jak i międzygatunkowej. Rzetelność intrarater była dobra (połowa: 0,87; pełna: 0,94). Wiarygodność między oceniającymi została oceniona przy użyciu 42 oceniających oceniających 14 dzieci; każde dziecko było oceniane jednocześnie przez trzech oceniających. Zgoda wynosiła 95%. Trafność dyskryminacyjną oceniano, dzieląc protokół ABC na cztery grupy reprezentujące następujące klasyfikacje: ASD (n = 172), ID (n = 423), poważnie zaburzone emocjonalnie (n = 254), głuchoniewidomy (n = 100), i neuronowa normalna (n = 100). Okazało się, że 55 z 57 pozycji było przydatnych do odróżnienia ASD od czterech grup innych niż ASD. Osoby z ASD uzyskały wyższe wyniki we wszystkich 5 czynnikach i uzyskały łączną średnią punktów 77. Osoby z grup ID, poważnie zaburzonych emocjonalnie i głuchoniewidomych uzyskały podobne wyniki i uzyskały łączną średnią punktów 42. Wreszcie, osoby z grup neuronowych grupa normalna miała całkowitą średnią wyników równą 0. Kolejną analizę trafności kryterialnej przeprowadzono na próbie utworzonej z 62 losowo wybranych osób w wieku od 3 do 23 lat z pierwotnej grupy osób z ustalonym rozpoznaniem ASD. Okazało się, że 86% z tej drugiej grupy uzyskało wynik w granicach 1 odchylenia standardowego średniej dla większej grupy, a 14% uzyskało wynik w granicach 1,5 odchylenia standardowego. I odwrotnie, Volkmar i in. (1988) stwierdzili, że tylko 57% osób z ASD zostało prawidłowo sklasyfikowanych jako „prawdopodobnie autystycznych”, 23% jako „wątpliwie autystycznych”, a 62% jako „normalnych neuronów”. Wadden i inni również stwierdzili niską czułość i specyficzność przy użyciu oryginalnych wyników odcięcia. Kiedy jednak punkt odcięcia został obniżony do 44, badacze ci odkryli, że 87% osób z ASD zostało prawidłowo sklasyfikowanych, a także 96% normalnych neuronów. Ostatnio Eaves, Campbell i Chambers (2000) zastosowali niższy wynik odcięcia zalecany przez Kruga, Aricka i Almonda (1993) i stwierdzili, że ABC prawidłowo sklasyfikowało 80% uczestników w ich próbie. Podsumowując, ABC ma duży zbiór opublikowanych badań. Odnotowanymi atrybutami są jego prostota, czas administracji i łatwość punktacji. Dostępne są opublikowane dane dla różnych grup wiekowych. Skala może być wykorzystana jako wywiad z rodzicami lub może być wypełniona samodzielnie przez rodziców. Być może najlepszym zastosowaniem jest wskaźnik objawów ASD lub narzędzie przesiewowe. Odnotowane słabe strony to ograniczona użyteczność w przypadku dzieci w wieku poniżej 3 lat, możliwa nadmierna identyfikacja autyzmu u dzieci z niepełnosprawnością intelektualną oraz możliwa niedostateczna identyfikacja „wysoko funkcjonujących” dzieci z ASD w wieku szkolnym.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Kluczowe znaczenie dla zadania diagnostyki różnicowej w ASD mają oceny diagnostyczne, aw ostatnich latach rozwój tych narzędzi znacznie się zwiększył. Niemniej jednak te narzędzia diagnostyczne koncentrują się prawie wyłącznie na autyzmie i ignorują inne zaburzenia ze spektrum autyzmu (Matson, 2007a). Zasadniczo to, co się stało, polega na tym, że inne zaburzenia sklasyfikowane przez DSM-IV jako „całościowe zaburzenia rozwojowe” zaczęto definiować jako niebędące autyzmem; a raczej, w jakim stopniu i wzdłuż jakich objawów zaburzenie różni się od autyzmu. W tym systemie autyzm jest centralnym zaburzeniem, z którego wyłaniają się wszystkie inne widma. Jak omówiono wcześniej, podstawowe objawy autyzmu sięgają pierwotnego opisu Kannera (1943), w którym opisano grupę dzieci, które angażowały się w powtarzające się zachowania, wykazywały brak kontaktu wzrokowego i miały słabe umiejętności werbalne. Chociaż początkowo objawy były luźno opisane, z biegiem lat obserwacje te stały się bardziej systematyczne i opracowano formalne środki oceny. Ponieważ zdano sobie sprawę z częstości występowania tego zaburzenia, diagnostyczne instrumenty się rozmnożyły. Jednak zdecydowana większość tych skal nie została opracowana w celu uwzględnienia zaburzeń w pełnym spektrum. Pozostawiło to lukę w narzędziach dostępnych dla klinicystów . Chociaż rozwój wielu instrumentów diagnostycznych jest korzystny, ponieważ badania i koncepcje dotyczące ASD są znacznie stymulowane, wadą jest to, że wiele z tych instrumentów nigdy nie jest rozwijanych w pełni, a ich właściwości psychometryczne nie są badane. Nadmiar słabo rozwiniętych instrumentów oceny ma dwojaki charakter. Po pierwsze, zaciemnia status instrumentów oceny, tak że zarówno nowi, jak i starzy użytkownicy na tym obszarze mają trudności z odsianiem ziarna od plew. W rezultacie instrumenty z niewielkimi lub żadnymi dowodami na adekwatne właściwości psychometryczne są przedstawiane na równi z tymi, które mają lata udowodnionej ważności i wiarygodności. Po drugie, z powodu zamieszania badacze i klinicyści mogą nalegać na stosowanie oceny „złotego standardu”, nawet jeśli inny instrument może być bardziej odpowiedni do udzielenia odpowiedzi na ich pytanie kliniczne lub badawcze. Oba te błędy spowodują, że najlepsze narzędzie do ich celów nie zostanie użyte. Aby kontrolować oba te błędy, instrumenty diagnostyczne muszą być oceniane zgodnie z ich opublikowanymi danymi psychometrycznymi i przemyślanym rozważeniem, w jakim stopniu instrument spełnia potrzeby oceny. Użytkownicy testów muszą znać charakterystykę instrumentów, których używają do diagnozowania. W znakomitym przeglądzie narzędzi diagnostycznych z opublikowanymi danymi psychometrycznymi Matson, Nebel-Schwalm i Matson przedstawiają listę 21 zidentyfikowanych skal oraz badania oceniające ich zastosowanie. Ze względu na ograniczenia przestrzenne przedstawiamy dogłębny przegląd najczęściej używanych skal w literaturze naukowej dotyczącej ASD.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Objawy PDD-NOS i ADHD w dużym stopniu się pokrywają. Rozróżnienie, kiedy właściwa jest diagnostyka różnicowa, a kiedy postawienie podwójnej diagnozy, może mieć zasadnicze znaczenie dla odpowiedniego leczenia . Koyama, Tachimori, Osada i Kurita (2006) zbadali profile poznawcze tych dwóch grup, aby sprawdzić, czy występują systematyczne różnice. Odkryli, że ogólnie dzieci z PDD-NOS lub ADHD wykazywały różnice skoncentrowane na umiejętnościach komunikacyjnych, przy czym grupa z PDD-NOS uzyskała znacznie niższe wyniki w pomiarach rozumienia werbalnego, słownictwa i ogólnego rozumienia. Luteijn i inni badali również upośledzenia społeczne i komunikacyjne u dzieci z PDDNOS, ADHD lub PDD-NOS i ADHD. Okazało się, że grupa PDD-NOS doświadczała istotnie więcej problemów społecznych i przejawiała więcej zachowań wycofanych. Jednak obie grupy nie różniły się pod względem ogólnych objawów autyzmu ani problemów z uwagą. Zamiast tego różnice dotyczyły sposobu wyrażania podstawowych deficytów. Obie grupy wykazywały jakąś formę autystycznych problemów społecznych, ale grupa PDD-NOS wykazywała tendencję do wycofywania się lub angażowania się w specyficzne zachowania. Widzimy więc ponownie, że tym, co odróżnia ASD od innych zaburzeń, nie jest po prostu dychotomiczna decyzja dotycząca obecności lub braku objawów, ale raczej bardziej jakościowe spojrzenie na to zachowanie. Na przykład zarówno dziecko z ADHD, jak i dziecko z ASD będą wykazywać problemy z uwagą. Jednak zróżnicowanie między tymi dwiema grupami obserwuje się, dlaczego dziecko przestaje zwracać uwagę lub jest rozproszone oraz jakiego rodzaju zachowanie jest zaangażowane, gdy dziecko nie zajmuje się zadaniem

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Dzieci rzadko przedstawiają się z jasnym profilem diagnostycznym, który pozwala na szybkie i dokładne postawienie diagnozy. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku zaburzeń językowych. W ostatnich latach leczenie i badania autyzmu zyskały na zwiększonej świadomości tego zaburzenia wśród klinicystów, jednak jedną z konsekwencji była tendencja klinicystów do zakładania, że ​​diagnoza jest uzasadniona na podstawie obecności pojedynczego podstawowego objawu, takiego jak zaburzenia komunikacji. Lub, dla tych dzieci na granicy dwóch kategorii diagnostycznych, aby mieć domyślną klasyfikację ASD. Odnosząc się do niektórych z tych problemów, Bishop i Norbury (2002) ocenili dzieci z zaburzeniami językowymi i sklasyfikowali je za pomocą standardowych narzędzi diagnostycznych. Ogólnie rzecz biorąc, chociaż stwierdzili, że specyficzne zaburzenia językowe i ASD w dużym stopniu się pokrywają, podkreślili, że nie należy zakładać, że ASD opiera się wyłącznie na zaburzeniach językowych. Podobnie Noterdaeme, Sitter, Mildenberger i Amorosa (2000) stwierdzili, że spośród trzech podstawowych objawów ASD, grupę z zaburzeniami językowymi można rozróżnić na podstawie braku stereotypowych zachowań. Przeprowadzono szereg badań w celu odróżnienia zaburzeń językowych od autyzmu. We wszystkich tych badaniach różnicowanie odbywa się tak, jak można by się spodziewać: wzdłuż głównych objawów autyzmu i charakterystycznych cech zaburzeń językowych. Rozwijając tę literaturę, Barrett i inni badali dwie grupy, które nie dają się łatwo różnicować, ponieważ leżą na pograniczu obu kategorii diagnostycznych, czyli autyzmu lekkiego i zaburzeń językowych z deficytami społecznymi. Odkryli, że grupy można rozróżnić na podstawie częstotliwości powtarzających się zachowań, pragmatycznego języka i zaangażowania we wspólną uwagę podczas sesji zabaw. Co ciekawe, nie zaobserwowano różnic w formalnych ocenach słownictwa i umiejętności rozumienia ze słuchu. Barretta i inni stwierdzili również, że jedną z najbardziej przydatnych obserwacji do różnicowania grup diagnostycznych była częstotliwość i nasilenie powtarzających się zachowań. Tak więc może się zdarzyć, że gdy zadaniem jest określenie, do której grupy diagnostycznej należy dana osoba, należy położyć nacisk na ocenę/ocenę nienakładających się objawów, a nie na wyłapywanie subtelnych różnic w nasileniu lub postaci dysfunkcji w nakładających się objawy. Jak Barrett i inni sugerują, że może się również zdarzyć, że w przypadku niektórych dzieci nie można dokonać znaczącego rozróżnienia między grupami.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Niepełnosprawność intelektualna może stanowić wyzwanie w diagnostyce różnicowej ASD. Wynika to z wysokiego stopnia współwystępowania ID z ASD. Niektórzy oszacowali, że 75% dzieci z rozpoznaniem ASD ma również identyfikator (Rapin, 1997). Inni wykazali, że nasilenie ID jest dodatnio skorelowane z diagnozą ASD (La Malfa, Lassi, Bertelli, Salvini i Placidi, 2004). W celu oceny roli funkcjonowania intelektualnego w prezentacji podstawowych deficytów ASD, Matson, Dempsey, LoVullo i Wilkins porównali grupy osób z ID i ASD do osób z samym ID. Stwierdzili, że w przypadku osób z samą NI poziom funkcjonowania intelektualnego miał moderujący wpływ na deficyty ASD, przy czym największy wzrost zaobserwowano w stereotypach. Co więcej, w przypadku osób z diagnozą autyzmu poziom ID miał niewielki wpływ na ekspresję podstawowych deficytów ASD. Wreszcie, w przypadku osób z rozpoznaniem PDD-NOS poziom ID miał wpływ, ale w znacznie mniejszym stopniu niż w przypadku osób bez rozpoznania ASD. Tak więc, gdy poruszamy się wzdłuż spektrum ASD, od autyzmu do PDD-NOS do całkowitego braku diagnozy ASD, wpływ IQ na występowanie objawów ASD będzie się zwiększał. Innymi słowy, wraz ze spadkiem IQ wzrasta występowanie objawów ASD, co utrudnia diagnostykę różnicową wśród osób z ciężkim i głębokim ID.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Naturą widma nie jest posiadanie wyraźnych granic. Barretta i in. (2004) sugerują, że dotyczy to nie tylko zaburzeń ze spektrum autyzmu, ale także innych zespołów i ASD. Według ostatnich szacunków częstość występowania współistniejących zaburzeń psychicznych u dzieci z PDD-NOS wynosi 80%. Podobnie Hill i Furniss stwierdzili, że zaburzenia emocjonalne i behawioralne były oceniane znacznie wyżej w przypadku osób z ID i autyzmem niż w przypadku samego ID. Ogólnie wydaje się, że autyzm w dużym stopniu współwystępuje z zaburzeniami psychicznymi i zaburzeniami zachowania, w tym depresją, lękami i ADHD.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

W serii publikacji Rapp i Vollmer  przedstawiają doskonałe omówienie stereotypów w odniesieniu do oceny behawioralnej i interpretacji neurobiologicznych. Rapp i Vollmer zwracają uwagę na trudność w zdefiniowaniu stereotypów i opowiadają się za funkcjonalnym podejściem do stereotypów. Nadal istnieją kontrowersje związane z definicją tej klasy zachowań. Rapp i Vollmer dokonują przeglądu pracy Berksona , który argumentuje za dwiema kategoriami stereotypów: powtarzalnymi i niepowtarzającymi się. Berkson dalej rozwinął charakterystykę stereotypów . Rapp i Vollmer dodają do dyskusji pojęcie okresowości i rytmiczności . Pomimo tych wysiłków definicja stereotypu nie została jeszcze w pełni zaakceptowana i konsekwentnie stosowana w całej literaturze. Cunningham i Schreibman zwracają uwagę na diagnostyczne znaczenie określenia funkcji stereotypii. Forma stereotypów może być bardzo zróżnicowana; jednak często przyjmuje się, że funkcja stereotypii jest utrzymywana automatycznie, to znaczy wiele form zachowań o jednej wspólnej funkcji. Cunningham i Schreibman  argumentują, że to założenie może być przedwczesne i zweryfikowane dowody potwierdzające społecznie operantowe stereotypy. Rapp i Vollmer  omawiają również wiele innych funkcji stereotypów. Najbardziej zauważalne, choć w odniesieniu do diagnozy różnicowej, jest to, że funkcja stereotypii nie jest brana pod uwagę przy stawianiu diagnozy autyzmu. DSM-IV po prostu wymaga obecności stereotypów lub powtarzalnych zachowań. Prosta dychotomia obecny/nieobecny stosowana w DSM-IV może być problematyczna, ponieważ może prowadzić do błędów w diagnozie wśród podobnych kategorii diagnostycznych. Na przykład wiele osób z niepełnosprawnością intelektualną angażuje się w stereotypy. W takich sytuacjach forma, intensywność i częstotliwość zachowań stereotypowych może być przydatnym rozróżnieniem między grupami diagnostycznymi , w których dzieci z autyzmem przejawiają bardziej dziwaczne i społecznie nieodpowiednie stereotypy niż typowo rozwijające się dzieci lub dzieci z dowodem osobistym

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Podobnie jak w przypadku umiejętności komunikacyjnych, upośledzenie umiejętności społecznych jest bardzo zróżnicowane wśród dzieci z ASD i najlepiej można je opisać jako mieszczące się w kontinuum . Podczas gdy w literaturze dużo uwagi poświęcono umiejętnościom społecznym, Matson i Wilkins  zauważają, że definicje umiejętności społecznych różnią się znacznie w poszczególnych badaniach. Brak spójnej definicji umiejętności społecznych w badaniach naukowych ograniczył możliwość uogólnienia wyników. Co więcej, wiele zaburzeń poza ASD obejmuje zaburzone interakcje społeczne jako składnik. Istnieje zatem potrzeba dalszego badania poszczególnych deficytów społecznych w obrębie ASD. Niedawno Bishop, Gahagan i Lord zbadali naturę deficytów społecznych między grupą dzieci z ASD a dziećmi ze spektrum płodowych zaburzeń alkoholowych (FASD). Odkryli wyraźne różnice między tymi dwiema grupami, przy czym grupa ASD wykazywała specyficzne deficyty w kontakcie wzrokowym, ukierunkowanej mimice, gestach, ilości wzajemnej komunikacji społecznej i niezwykłych zainteresowaniach sensorycznych. Zauważają również, że upośledzenia społeczne, takie jak niewłaściwe zachowania i trudności z rówieśnikami, były nieskuteczne w różnicowaniu tych dwóch grup. Biskup i inni dalszy komentarz: … to, co wydaje się być szczególnie unikalne dla dzieci z ASD, a zatem potencjalnie najbardziej przydatne w odróżnianiu dzieci z ASD od innych populacji, to zmniejszona częstotliwość, z jaką inicjują one typowe rodzaje interakcji społecznych lub reagują na polecenia innych próby nawiązania z nimi kontaktu . Tak więc upośledzenia społeczne wydają się być znacznie bardziej złożone niż zwykłe określanie, czy te interakcje są upośledzone, czy nie. Przydatne wydaje się raczej odnotowanie stopnia upośledzenia interakcji społecznych, konkretnej formy upośledzenia oraz niezależnie od tego, czy interakcje społeczne są upośledzone, czy nie, ogólna częstotliwość prób społecznych dziecka

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Od początkowego opisu autyzmu przez Kannera (1943) podjęto wiele prób opisania cech zaburzenia, z których wszystkie ostatecznie sprowadzają się do podstawowych objawów zaburzonej komunikacji, zaburzonych umiejętności społecznych i stereotypowych zachowań.

Każda z tych dziedzin zostanie omówiona dalej.

Umiejętności komunikacyjne

Umiejętności komunikacyjne u dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu mogą się znacznie różnić. U osób, u których zdiagnozowano zaburzenie autystyczne, upośledzenie komunikacji wpływa zarówno na umiejętności werbalne, jak i niewerbalne. Często dziecko będzie prezentować się bez żadnych umiejętności komunikacji werbalnej. Dzieci z autyzmem „wysokofunkcjonującym” zwykle nie będą wykazywać wyraźnych deficytów w umiejętnościach językowych, ale nadal będą miały tendencję do używania języka w stereotypowy lub pedantyczny sposób. Te deficyty komunikacyjne są jeszcze bardziej subtelne w przypadku zespołu Aspergera, ponieważ wzajemny charakter konwersacji jest tym, co jest przede wszystkim upośledzone.