https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Zachowania społeczne to podstawowy obszar deficytu zaburzeń ze spektrum autyzmu (ASD). W związku z tym opracowano obszerną literaturę z zakresu ABA, aby zająć się tym obszarem problemowym. W tym rozdziale skupimy się na określonych zachowaniach i zastosowanych technikach ABA. Przedstawiona zostanie również krytyczna ocena obecnego stanu i przyszłych kierunków.
Wstęp
Autyzm jest poważnym zaburzeniem rozwojowym charakteryzującym się trzema podstawowymi cechami diagnostycznymi. Te podstawowe cechy obejmują upośledzenie wzajemnych interakcji społecznych, opóźnienia we wczesnym języku i komunikacji oraz obecność restrykcyjnych, powtarzalnych i stereotypowych zachowań. (Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne, 2000).
Autyzm został po raz pierwszy zidentyfikowany i opisany przez Leo Kannera (1943). Kanner zauważył względny brak afektywnego zaangażowania i komunikacji z innymi ludźmi, który od tego czasu stał się główną cechą autyzmu. Pojawiła się obszerna literatura empiryczna, dokumentująca znaczące wyzwania społeczne doświadczane przez uczniów z autyzmem. Objawy deficytów społecznych obejmują: słaby kontakt wzrokowy, brak nawiązywania relacji rówieśniczych odpowiednich do ich poziomu rozwojowego, nieprawidłową intonację głosu i mowy, upośledzenie stosowania wielu zachowań niewerbalnych (takich jak patrzenie oko w oko, mimika twarzy, postaw i gestów społecznych) oraz niezdolność do spontanicznego dążenia do dzielenia się radością, zainteresowaniami lub osiągnięciami z innymi ludźmi (np. Uczniowie z autyzmem również nie orientują się w naturalnie występujących bodźcach społecznych w takim samym stopniu jak uczniowie bez autyzmu . Inną komplikacją jest to, że ilość, czas trwania i jakość wymian społecznych różnią się w zależności od wieku, stopnia upośledzenia oraz miejsca/kontekstu . Chociaż często opisuje się społeczne deficyty autyzmu, natura lub etiologia tego specyficznego deficytu pozostaje słabo poznana.