https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Inną strategią wsparcia wizualnego interwencji w zakresie umiejętności społecznych jest karta zasad lub podobne podejście znane jako Strategia Karty Mocy . Karta Mocy to mała karta, którą uczeń nosi przy sobie, która podsumowuje strategię, którą należy zastosować, gdy pojawi się określony scenariusz. Karta, zwykle wielkości wizytówki lub karty do notatek, jest indywidualnie dostosowywana do ucznia poprzez zdjęcie przedstawiające jego preferowane zainteresowania. Uczący się z autyzmem często mają ograniczone zainteresowania, ale okazuje się, że te zainteresowania są bardzo wzmacniające. Zachowanie lub umiejętność jest zachęcana poprzez powiązanie ze szczególnymi zainteresowaniami . Keelinga i inni wykorzystali Strategię Kart Mocy, aby zmniejszyć jęki i krzyki 10-letniego ucznia z autyzmem. Uczeń zwykle angażuje się w te zachowania, gdy znajduje się w sytuacjach gry. W trzech działaniach w grze zaimplementowano wiele projektów bazowych. Pierwszego dnia interwencji odczytano dłuższy Skrypt Karty Mocy, w którym ulubiona postać z kreskówek dziecka modelowała odpowiednie reakcje zarówno na wygrywanie, jak i przegrywanie gier. Przed wszystkimi innymi sesjami interwencyjnymi odczytywano krótszą Kartę Mocy, która zawierała trzy strategie wygrywania i trzy strategie przegrywania, które pochodziły z dłuższego scenariusza. Karta Mocy skutecznie zmniejszyła jęki i krzyki, a interwencja uogólniła się na trzecią czynność, która nigdy nie korzystała z Karty Mocy. Uczeń zaczął stosować strategie na karcie w nowych sytuacjach z rówieśnikami, a nawet powiedział koleżance z klasy, co może powiedzieć po przegranej. Ograniczeniem badania było to, że dane zostały przedstawione tylko dla zachowania problemowego, a nie dla zachowania ukierunkowanego. Ściśle powiązaną interwencją jest procedura zanikania skryptu. Na przykład Krantz i McClannahan umieścili podpowiedzi tekstowe w planach zajęć przedszkolaków z autyzmem. Harmonogram pokazywał, czym ma się bawić, a zachęta tekstowa dotyczyła krótkiego polecenia, które uczeń miał przekazać nauczycielowi. Liczba inicjacji społecznych wzrosła dla wszystkich dzieci, podobnie jak liczba nieskryptowanych interakcji. Podpowiedzi tekstowe zostały wyblakłe, a liczba interakcji utrzymana i uogólniona na nowe działania. To badanie uzupełnia literaturę, opisując interwencję, która zadziałała w przypadku dzieci z minimalnymi umiejętnościami czytania. W podobnym badaniu Stevenson, Krantz i McClannahan wykorzystali nagrany na taśmę dźwiękową skrypt, aby zwiększyć interakcje społeczne czterech uczniów w wieku 10–15 lat. Po wyblaknięciu skryptów wszyscy uczestnicy byli w stanie uzyskać wysoki poziom nieskryptowanych odpowiedzi, a wyniki zostały utrzymane. Autorzy wymieniają uogólnienie jako obszar, który wymaga dalszych badań.