https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Jednym z najbardziej niebezpiecznych i wyniszczających problemów behawioralnych w całej dziedzinie niepełnosprawności rozwojowej jest zachowanie samookaleczające. Ten zestaw docelowych zachowań jest również częstym problemem w przypadku ASD. Omówiony zostanie przegląd wspólnych celów w zakresie interwencji i leczenia wspieranego badaniami. Omówiony zostanie aktualny stan pola i przyszłe kierunki
Jedną z najbardziej kłopotliwych i trudnych form zachowania w autyzmie jest samookaleczenie. W dokumentacji klinicznej i literaturze naukowej opisano zachowania samookaleczające (SIB), które przybierają różne formy, w tym: samouderzenie, uderzanie głową, samouszczypywanie, drapanie się, wyłupywanie oczu, kopanie się, ciągnięcie za włosy, samougryzienie i wiele innych. McDermott, Zhou i Mann (2008) podają, że ryzyko, że dzieci autystyczne będą leczone z powodu samookaleczeń jest 7,6 razy większe niż w przypadku dzieci z typowo rozwijającą się grupą kontrolną.
Oczywiście nie wszystkie osoby z autyzmem wykazują SIB, ale problem w tej populacji jest znaczący. Na przykład Bodfish, Symons, Parker i Lewis (2000) podali, że w próbie 32 osób, u których zdiagnozowano autyzm, u 69% wykazano jakąś formę SIB. Statystyki dotyczące częstości występowania są bardzo zróżnicowane w różnych badaniach, ale wszystkie sugerują, że problem autyzmu jest znacznie większy w przypadku autyzmu niż w populacji ogólnej . Chociaż SIB jest powszechnie opisywane jako wysoce powtarzalne zachowanie, które może występować z częstotliwością sięgającą kilkudziesięciu przypadków na minutę, zachowanie to może również mieć charakter epizodyczny, o ile pojawia się w warunkach wysoce w określonych kontekstach bodźców lub w seriach po długich okresach bez problematycznych zachowań . Większość dowodów sugeruje, że SIB to wyuczone zachowanie, które często jest nieumyślnie wzmacniane (wzmacniane) przez powszechne społeczne konsekwencje tego zachowania, takie jak uwaga dorosłych, dostęp do preferowanych przedmiotów lub zajęć lub ucieczka od zajęć dydaktycznych lub niepożądanych. Czasami zachowanie ma miejsce, ponieważ samo w sobie wywołuje stymulację i dlatego będzie się utrzymywać w przypadku braku wzmocnienia społecznego (zjawisko znane jako „wzmocnienie automatyczne”,). W tym rozdziale najpierw opiszemy znane „funkcje operantowe” SIB. Po drugie, opiszemy metody oceny behawioralnej SIB. Po trzecie, opiszemy, w jaki sposób informacje z oceny można wykorzystać do zainicjowania terapii behawioralnej. Nie wszystkie użyte przykłady będą pochodzić bezpośrednio od osób z autyzmem, ale obowiązują te same lub podobne zasady.