Miesiąc: wrzesień 2023

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Osoby z ASD mają znaczne deficyty społeczne. Ich trudności społeczne obejmują problemy z reagowaniem na innych i podejmowaniem kontaktów towarzyskich. Ponadto istnieją problemy z jakością inicjacji i reakcji społecznych osób z ASD. Często są one niejasne, nieodpowiednie, podpowiadane lub opóźniane. Odpowiedzi o tak niskiej jakości skutkują mniejszym sukcesem społecznym. Ponadto wiele umiejętności społecznych to umiejętności złożone i wieloelementowe. Oprócz wymagania wielu podumiejętności istnieje również potrzeba oceny społecznej, kiedy i jak wchodzić w interakcje społeczne. To sprawiło, że operacyjne zdefiniowanie umiejętności społecznych stało się jeszcze trudniejsze. W nauczaniu umiejętności społecznych osób z ASD powszechnie stosuje się różnorodne techniki. Niektóre z tych technik nie zostały potwierdzone empirycznie lub były stosowane głównie w innych populacjach. Często są one stosowane jako część pakietu interwencji mających na celu rozwiązanie konkretnego deficytu lub problemu. Na przykład historie społecznościowe lub karty zasad można stosować w połączeniu z wieloma innymi procedurami. Mogą one stanowić przydatne dodatkowe elementy pakietu interwencji w zakresie nauczania behawioralnego. Takie interwencje pakietowe mogą pomóc lekarzowi w nauczaniu tych wieloelementowych umiejętności. Dodatkowo mogą zapewnić więcej możliwości praktyki/nauki i zwiększyć stopień, w jakim szkolenie przygotowuje uczniów do szeregu możliwych doświadczeń w świecie społecznym. Podobnie jak w przypadku wszystkich interwencji, w celu wpłynięcia na zachowanie należy zawsze stosować procedury bezpośredniej zmiany zachowania. Ponadto należy zebrać dane na temat skuteczności wszystkich strategii stosowanych w przypadku poszczególnych uczniów i wykorzystać je do określenia, które elementy interwencji należy w dalszym ciągu stosować w przypadku danego ucznia. Nowe kierunki interwencji w zakresie umiejętności społecznych obejmują eliminowanie deficytów w rozwiązywaniu problemów, przyjmowaniu perspektywy i wspólnej uwadze. Konieczne są dalsze badania, aby zidentyfikować kluczowe elementy tych ukierunkowanych interwencji, a także zidentyfikować strategie mające na celu zwiększenie uogólniania wyuczonych umiejętności na rzeczywiste wymiany społeczne.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Podczas szkolenia rówieśniczego oraz we wszystkich obszarach nauczania i interwencji w zakresie umiejętności społecznych klinicyści i badacze zajmują się uogólnianiem wyuczonych umiejętności na środowisko naturalne oraz społecznym znaczeniem nabytych umiejętności. Jest to tym bardziej istotne w obszarze treningu umiejętności społecznych, gdzie wszystko poza przeniesieniem do środowiska naturalnego nie ma sensu. Ocena opanowania umiejętności społecznych musi uwzględniać adaptację do środowiska naturalnego. Kiedy umiejętności są nauczane w sposób analogowy lub formalny, niezbędne jest przeniesienie ich do naturalnie występujących interakcji i kontekstów.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

W ostatnich latach wzrosło zainteresowanie rozwojem relacji między dziećmi autystycznymi a ich typowo rozwijającymi się rówieśnikami. Rodzice dzieci autystycznych zgłaszają, że często nie mają one przyjaciół, pomimo uczestnictwa w środowisku włączającym . Wielu uczniów ze spektrum zgłasza również problemy w funkcjonowaniu społecznym . Wydaje się, że w miarę starzenia się dzieci autystycznych doświadczają one wzmożonego poczucia samotności , co może odzwierciedlać bardziej zniuansowane rozumienie integracji społecznej i relacji na przestrzeni czasu. W ostatnich latach mapowanie sieci społecznościowych rzuciło nieco światła na asymilację i integrację uczniów z autyzmem z szerszym środowiskiem społecznym. Naukowcy badają zmienne, takie jak wzajemność powiązań przyjaźni. Ponadto poszukiwali bardziej szczegółowych informacji na temat najlepszego sposobu radzenia sobie z deficytami społecznymi wykazywanymi w kontaktach z rówieśnikami, biorąc pod uwagę, że korzyści płynące z większości podejść szkoleniowych są skromne . Ogólnie rzecz biorąc, podejścia, które włączają rówieśników bezpośrednio w wysiłki szkoleniowe, są znacznie skuteczniejsze niż te, które ich nie uwzględniają . Zarówno programy szkolenia rówieśniczego, jak i podejścia łączone (ukierunkowujące zarówno umiejętności rówieśnicze, jak i nauczanie dzieci autystycznych) są skuteczniejsze niż samo nauczanie dziecka autystycznego. Pytania bez odpowiedzi obejmują, w jaki sposób można najlepiej wspierać uogólnianie, w jaki sposób można włączyć indywidualizację, aby rozwiązać problemy specyficzne dla dziecka i jakie są najważniejsze elementy interwencji.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Deficyty społeczne w autyzmie są znaczne i wszechobecne. Skuteczne i efektywne nauczanie tych umiejętności w sposób promujący niezależność w naturalnym środowisku stanowi poważne wyzwanie. Wykorzystanie rówieśników jako agentów zmian w tym obszarze jest przekonujące, ponieważ (potencjalnie) znacznie zmniejsza zależność od dorosłych, zwiększa naturalną jakość środowiska nauczania i wykorzystuje naturalnie pojawiające się możliwości nauczania. Kiedy rówieśnicy są wykorzystywani jako agenci zmian, najlepiej zapewnić szkolenie, aby zwiększyć skuteczność ich wysiłków. Szkolenie w zakresie podpowiadania i wzmacniania dzieci z autyzmem, a także wytrwałości w przypadku niepowodzeń w interakcjach, zwiększa skuteczność wysiłków na rzecz integracji rówieśniczej. Ponadto wykazano również pozytywne skutki systemów partnerskich, szkoleń w zakresie kluczowych reakcji rówieśników i szkoleń rówieśników z zakresu samodzielnego zarządzania.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Opublikowano wiele danych na temat korzyści płynących z integracji dla dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, a także dla ich typowo rozwijających się rówieśników . Ogólnie rzecz biorąc, uczniowie osiągają lepsze wyniki w zakresie inicjacji społecznych, reagowanie społeczne, utrzymywanie interakcji społecznych, na zmianę, dzielenie się przedmiotami i oferowanie pomocy. Wykazano także, że ustrukturyzowane doświadczenia integracyjne mają szeroki i pozytywny, uogólniony wpływ na akceptację osób niepełnosprawnych przez ich typowo rozwijających się rówieśników . Sugerowano ponadto, że takie programy integracyjne mogą przynieść korzyści rówieśnikom w skali globalnej, podobne do korzyści często zgłaszanych w przypadku rodzeństwa dzieci autystycznych. Może się zdarzyć, że narażenie na niepełnosprawność i pomaganie osobie niepełnosprawnej może zwiększyć tolerancję, zrozumienie i empatię, a nawet może wzbudzić chęć pomagania innym.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Niektórzy badacze sugerują, że pomocne może być również nawiązywanie przez rówieśników określonych interakcji z dziećmi autystycznymi. Na przykład chociaż wiele badań skupiało się na pomaganiu rówieśnikom w zadawaniu pytań, przydatne może być nauczenie ich komentowania. Goldstein, Kaczmarek, Pennington i Shafer (1992) nauczyli rówieśników komentowania dzieci z autyzmem i stwierdzili znaczną poprawę w zachowaniach społecznych. Spekulatywne wyjaśnienie jest takie, że komentarze mogą ułatwiać interakcję właśnie dlatego, że nie wymagają od dziecka z autyzmem konkretnej reakcji. Wykazano również, że przydatne są systemy koleżeńskie. Laushey i Heflin (2000) stosowali program „rówieśniczy” dla przedszkolaków, w ramach którego dzieciom autystycznym przydzielano codziennie znajomego. Kumpelowi powiedziano, aby został, bawił się i rozmawiał ze swoim kumplem. Dzięki takiemu podejściu znacznie wzrosły interakcje społeczne. Umiejętności ukierunkowane obejmowały proszenie o przedmiot, odpowiadanie na zadane pytanie, zwracanie uwagi, czekanie na swoją kolej i patrzenie na partnera do rozmowy. Dzieci autystyczne reagowały na kontakt z wieloma rówieśnikami i udokumentowano także generalizację na nowe środowisko w klasie. Te korzyści z uogólnienia są godne uwagi, biorąc pod uwagę konieczność przeniesienia do środowisk i kontekstów naturalnych. Samokontrola przez rówieśników zaangażowanych w szkolenie ma również pewne potencjalne korzyści. Sainato, Goldstein i Strain (1992) uczyli rówieśników stosowania strategii samooceny w celu oceny, jak dobrze weszli w interakcję z dziećmi autystycznymi. W szczególności rówieśnicy oceniali, jak dobrze przyciągali uwagę dziecka, inicjowali zabawę lub reagowali na dziecko. Trening reagowania kluczowego (PRT) okazał się również bardzo obiecujący w ułatwianiu interakcji między dziećmi autystycznymi a ich rówieśnikami. PRT koncentruje się na zwiększaniu kluczowych zachowań, które są kluczowe dla szerokich obszarów funkcjonowania . Wykazano, że PRT powoduje uogólnione zmiany w zachowaniu i rozwiązuje inne trudne kwestie, takie jak motywacja i reagowanie na wiele sygnałów. Pierce i Schreibman  uczyli rówieśników używania PRT poprzez kombinację modelowania, odgrywania ról i instrukcji dydaktycznych. Wyniki wskazały, że nastąpił wzrost interakcji, inicjacji, wspólnej uwagi i zaangażowania. Korzyści z generalizacji i wzrost zachowań społeczno-komunikacyjnych, takich jak wspólna uwaga, są bardzo imponujące, biorąc pod uwagę, jak trudne może być osiągnięcie uogólnionych efektów i zbudowanie złożonych, wieloelementowych zachowań społeczno-komunikacyjnych.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Wykorzystanie rówieśników jako agentów zmiany społecznej ma kilka wyraźnych zalet. Ich zaangażowanie od początku szkolenia znacznie zwiększa prawdopodobieństwo uogólnienia na innych rówieśników. Zmniejsza się także ryzyko uzależnienia od dorosłych. Ponadto zmniejsza się stopień sztuczności, ponieważ interakcje są znacznie bardziej zbliżone do rzeczywistych sytuacji, z którymi dzieci spotykają się na co dzień w swoich środowiskach społecznych. Może być również tak, że korzystanie z rówieśników stwarza możliwości uczenia się, ponieważ rówieśnicy są łatwo dostępni w środowisku naturalnym. Kiedy rówieśnicy są wykorzystywani jako agenci integracji, istnieje kilka powszechnych podejść, które były stosowane w przeszłości. Trzy najczęstsze metody obejmują: bliskość, zachętę/wzmocnienie i inicjację rówieśniczą . W pierwszym podejściu dzieci autystyczne i dzieci typowo rozwijające się są po prostu umieszczane razem w bliskiej odległości fizycznej. Wiadomo, że typowo rozwijające się dzieci są kompetentne społecznie, mają dobrze rozwinięte umiejętności językowe i służą jako skuteczne modele interakcji społecznych. W modelu bliskości rówieśnicy na ogół nie są instruowani w żaden specjalny sposób (chociaż może istnieć bogaty społecznie program nauczania). Teoria/filozofia jest taka, że kontakt z typowo rozwijającymi się rówieśnikami przyniesie korzyści społeczne. W modelu podpowiadania/wzmacniania rówieśnicy są szkoleni w zakresie podpowiadania i wzmacniania dzieci z autyzmem. W ten sposób pełnią rolę dodatkowych trenerów w środowisku i posługują się technikami podobnymi do tych stosowanych przez nauczycieli dziecka. Mogą zachęcać/przypominać dzieciom autystycznym, aby uczęszczały na zajęcia, ponownie słuchały instrukcji lub odpowiadały na nie w określony sposób. Mogą oferować im pochwały lub inne nagrody za odpowiednie lub zgodne zachowanie. W tym podejściu interakcje te są wspierane przez kadrę nauczycielską, która pomaga w koordynowaniu takich interakcji i szkoli rówieśników, jak skutecznie pomagać swoim przyjaciołom. Trening inicjacji rówieśniczej koncentruje się na rozwijaniu umiejętności rówieśniczych w zakresie inicjowania i utrzymywania kontaktu z dziećmi autystycznymi. W szczególności rówieśnicy są systematycznie uczeni, jak inicjować dziecko autystyczne, stosując zindywidualizowane strategie, które ułatwiają dziecku reakcję. Można ich nauczyć, jak skupiać swoją uwagę na wskazówce lub jak używać pomocy wizualnych przy wydawaniu poleceń. Ponadto uczy się je powtarzać wysiłki, gdy kończą się niepowodzeniem. Innymi słowy, uczy się ich, aby nie poddawali się, ale próbowali ponownie, gdy ich próby nie powiodą się. Techniki bliskości wymagają niewielkich ułatwień i są powszechnie stosowane w środowiskach włączających . Chociaż wszystkie metody dają pozytywne rezultaty, zarówno model podpowiedzi/wzmocnienia, jak i model szkolenia w zakresie inicjacji rówieśniczej są bardziej skuteczne niż model bliskości. Jednakże modele podpowiedzi/wzmocnienia i inicjacji rówieśniczej są mniej naturalistyczne niż model bliskości . Prawdopodobnie ogranicza to stopień, w jakim takie szkolenie odzwierciedla środowiska, do których uczniowie mogą ostatecznie dołączyć. (Większość środowisk nie będzie miała przeszkolonych rówieśników.) Zatem uogólnianie efektów jest wątpliwe. Wydaje się całkiem jasne, że sama bliskość nie wystarczy, aby wywołać wiarygodną zmianę. Wydaje się, że dzieci autystyczne potrzebują bardziej wyraźnych wskazówek niż zwykłe demonstracje, aby wywołać zmiany w swoich zachowaniach społecznych  zilustrowali to, ucząc dzieci zabawy w podążaniu za liderem, stosując modelowanie i podpowiedzi rówieśników. Rówieśnicy, którzy wzorowali się na dzieciach autystycznych i fizycznie zachęcali je do naśladowania, odnieśli sukces. Nie wystarczyło po prostu pozwolić autystycznemu dziecku obserwować swoich rówieśników.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Wiele osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu ma trudności z osiągnięciem wzajemności społecznej , co utrudnia im zdolność do nawiązywania i wzmacniania więzi z innymi. Rozwijanie takiej wzajemności z rówieśnikami jest kluczową umiejętnością w budowaniu przyjaźni  i stanowi ważny cel w pracy z osobami z ASD. Większość badań dotyczących umiejętności społecznych przeprowadzono na małych dzieciach autystycznych. Badacze początkowo skupiali się na nauczaniu wzajemności społecznej między małymi dziećmi autystycznymi a dorosłymi. Chociaż podejście to zapewniało przewidywalność (w zachowaniach dorosłych), czasami sprzyjało także uzależnieniu od dorosłych. W rzeczywistości niektóre badania wykazały, że zmniejszenie wsparcia ze strony dorosłych powoduje pogorszenie zachowań społecznych . Argumentowano również, że obecność dorosłych i interakcja z nimi zmienia środowisko społeczne. Może być natrętny, może być sztuczny i prawdopodobnie zmniejsza naturalistyczną jakość interakcji między dziećmi . W przypadku korzystania ze wsparcia przez osobę dorosłą ważne jest, aby zakończyć je jak najszybciej, aby zmniejszyć sztuczność i zależność od dorosłych .

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Istnieje coraz więcej dowodów potwierdzających, że wspólnej uwagi rzeczywiście można nauczyć tych, którzy nie nabyli jej w sposób naturalny. W badaniu przeprowadzonym przez Kasari, Freeman i Paparella (2006) dzieci przydzielono do jednej z trzech grup eksperymentalnych: grupy interwencyjnej wspólnej uwagi, grupy interwencyjnej polegającej na zabawie symbolicznej i grupy kontrolnej. Procedury leczenia utrzymywano na stałym poziomie w grupach wspólnej uwagi i zabaw symbolicznych, składające się głównie z dyskretnego treningu próbnego, kształtowania i technik nauczania w środowisku. Grupy różniły się celami leczenia – nauczaniem umiejętności wspólnej uwagi lub zabawą symboliczną. Sesje odbywały się codziennie po 30 minut przez 5–6 tygodni. W obu grupach terapeutycznych stwierdzono poprawę w zakresie wspólnej uwagi i wspólnego zaangażowania w porównaniu z grupą kontrolną. Wykazano również, że ulepszenia te rozciągają się od interwencjonisty do opiekuna dziecka. Na podstawie tych wyników zalecono, że programy wczesnej interwencji powinny uwzględniać nie tylko to, czego się uczy, ale także to, w jaki sposób ukierunkowują umiejętności na potrzeby interwencji. Badanie to pokazuje również, jak stosunkowo krótki czas zajmuje dzieciom nauka i uogólnianie tez. W podobnym badaniu przeprowadzonym przez Kasari, Paparellę, Freemana i Jahromi (2008) autorzy porównali wpływ różnych interwencji (interwencja wspólnej uwagi, interwencja zabawy symbolicznej) na język ekspresyjny u 3- i 4-letnich uczniów z autyzmem. Odkryli wzrost ekspresji języka zarówno w przypadku grup interwencyjnych zajmujących się wspólną uwagą, jak i zabawą symboliczną w porównaniu z grupą kontrolną. Oprócz początkowej poprawy, efekty leczenia z czasem stawały się coraz silniejsze (obserwacja 12-miesięczna w porównaniu z grupą kontrolną). Sugeruje to znaczące korzyści wynikające z uwzględnienia treningu wspólnej uwagi i zabawy symbolicznej przy projektowaniu interwencji dla małych dzieci z autyzmem. Interwencje wspólnej uwagi są atrakcyjne z podobnych powodów, jak te omawiane pod kątem nauczania umiejętności przyjmowania perspektywy. Jeśli za pomocą naszych interwencji uda nam się ukierunkować te podstawowe deficyty, skala społecznie znaczących zmian może być znacznie większa. Podobnie jak w przypadku przyjmowania perspektywy, wiele pracy pozostaje do zrobienia w określeniu, w jaki sposób uczyć takich umiejętności i jak uogólniać te umiejętności na naturalne interakcje i konteksty.