https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Agresja zwykle składa się z odrębnych reakcji, które można sklasyfikować jako „niewłaściwy kontakt fizyczny” inicjowany przez dziecko z inną osobą. Niektóre reprezentatywne topografie agresji obejmują uderzanie otwartą dłonią lub zaciśniętą pięścią, kopanie, gryzienie, szczypanie i ciągnięcie za włosy. Wiele razy dziecko okazuje agresję w ramach pojedynczej reakcji, na przykład „chwytanie i ściskanie terapeuty za nadgarstki lub ramiona, próby uderzenia głową terapeuty, popychanie, ciągnięcie za włosy i chwytanie terapeuty za szyję jedną lub obiema rękami” . Tak zdefiniowani praktycy mogą dokumentować częstotliwość agresji w formularzu rejestrowania zdarzeń, sumując całkowitą liczbę odpowiedzi w ustalonym okresie (np. 6 godzin zajęć szkolnych) lub obliczając współczynnik reakcji podczas zmiennych segmentów rejestracji (liczba odpowiedzi/czas ). Zdarzają się sytuacje, w których dziecko wykazuje agresję w sposób powtarzalny, co utrudnia zapisanie oddzielnych reakcji w izolacji. W takich przypadkach gromadzenie danych może być ukierunkowane na „epizod agresywny”, czyli zasadniczo na wiele reakcji pojawiających się w określonym czasie. Na przykład epizod zaczyna się, gdy dziecko wykazuje pierwszą agresywną reakcję i kończy się, gdy agresja ustanie na 60 kolejnych sekund. Rejestrowany będzie czas pomiędzy początkową reakcją a kryterium zakończenia leczenia, w celu obliczenia miary „czas trwania odcinka”. Sama częstotliwość nie jest wystarczającym miernikiem, ponieważ czas trwania epizodu agresji może być różny. W związku z tym przydatne jest obliczenie średniego czasu trwania odcinka. Ten rodzaj pomiaru jest cenny, gdy rejestrowana agresja ma niską częstotliwość, ale wysoką intensywność. Opóźnienie do pierwszej reakcji to kolejna miara, którą należy wziąć pod uwagę przy ocenie poważnego zachowania, takiego jak agresja, i interweniowaniu. Wyobraź sobie nauczyciela, który podczas 15-minutowych zajęć instruktażowych spotyka się z agresją ze strony dziecka z ASD. Zamiast rejestrować częstotliwość agresji podczas zajęć, nauczyciel aktywowałby stoper na początku i zatrzymywał go natychmiast po pierwszej agresywnej reakcji. Czas trwania licznika, czyli czas opóźnienia do pierwszej reakcji, byłby krótki w początkowej fazie oceny i wydłużałby się wraz ze skuteczną interwencją. Praktyczną zaletą tej metodologii pomiaru jest to, że lekarz nie musi znosić powtarzającej się agresji, która byłaby wymagana w przypadku rejestracji częstotliwości.