https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Jak zauważono, procedury interwencyjne, takie jak ucieczka przed wygaśnięciem i przestrzeganie zaleceń, wymagają fizycznego kontaktu z dzieckiem. Unieruchomienie fizyczne to kolejna restrykcyjna procedura stosowana jako interwencja w przypadku osób z niepełnosprawnością rozwojową i poważnymi problemami w zachowaniu. Stosując przymus fizyczny, jeden lub więcej osób unieruchamia dobrowolne ruchy danej osoby. W wielu przypadkach konieczne jest użycie środków przymusu fizycznego, aby poradzić sobie z nieprzewidzianymi sytuacjami awaryjnymi, gdy istnieje ryzyko wyrządzenia krzywdy sobie, innym i środowisku. Jednakże planowany przymus fizyczny jest czasami uzasadniony jako akceptowalna procedura ograniczania zachowań w ramach kompleksowego planu interwencyjnego . Istnieje kilka badań, w których fizyczne unieruchomienie, stosowane samodzielnie lub w połączeniu z innymi procedurami, zmniejszyło agresję u osób z ASD i powiązanymi zaburzeniami rozwojowymi . Jednakże unieruchomienie fizyczne jest procedurą inwazyjną, która może zostać niewłaściwie zastosowana i spowodować obrażenia osoby unieruchomionej oraz osób odpowiedzialnych za jej wykonanie. Unieruchomienie fizyczne może również powodować dodatkowe problematyczne zachowania, zwykle obserwowane, gdy dana osoba stawia opór lub zmaga się z unieruchomieniem. Kolejną komplikacją jest to, że w niektórych przypadkach przymus fizyczny może podtrzymać zachowania problematyczne, ponieważ działa jako wzmocnienie pozytywne lub negatywne . I choć niektórzy praktycy mogą być skłonni do stosowania przymusu fizycznego, ponieważ powstrzymuje to problematyczne zachowania, wielu uważa tę procedurę za niedopuszczalną mając świadomość wad przymusu fizycznego, pożądane jest ograniczenie jego stosowania do przypadków, w których jest to uzasadnione klinicznie. Jedno z podejść interwencyjnych, zilustrowane w badaniu Luiselli, Kane, Treml i Young (2000), polega na modyfikowaniu warunków poprzedzających, które prowokują zachowania wymagające powściągliwości. Uczestnikami było dwóch chłopców w wieku 14 i 16 lat, którzy cierpieli na PDD i uczęszczali do szkoły z internatem. Obaj chłopcy zachowywali się agresywnie w stosunku do rówieśników i personelu (bicie, gryzienie, drapanie, kopanie). Podczas miesięcznej fazy bazowej personel wdrożył kilka procedur, w tym unieruchomienie fizyczne, zgodnie z planami interwencji dostosowanymi do konkretnego ucznia. Plany zakładały ,że nauczyciele wywierają na uczniach przyjemne konsekwencje, jeśli wykazują pozytywne zachowanie i nie okazują agresji. Personel zastosował wobec chłopców przymus fizyczny, gdy ustalił, że agresja jest nie do opanowania. Następnie zmieniono interwencję, tak aby przymus fizyczny był stosowany zgodnie z kryteriami specyficznymi dla zachowania, a nie arbitralnie ustalanymi przez personel. Następnie dokonano oceny drugiej fazy interwencji, podczas której wprowadzono kilka poprzedzających procedur kontrolnych, z których każda miała na celu ograniczenie funkcji ucieczki agresji, a w konsekwencji zmniejszenie liczby przypadków stosowania przymusu fizycznego. W przypadku jednego z uczniów pracownicy zostali nauczeni rozpoznawania zachowań wskazujących na jego zdenerwowanie i często przewidywali agresję. Po zaobserwowaniu tych zachowań personel poinstruował chłopca, aby odsunął się od grupy do czasu, aż się uspokoi. Przeprowadzono także szkolenie w zakresie komunikacji funkcjonalnej, aby mógł poprosić o przerwę w nauczaniu. Z drugim uczniem procedury poprzedzające zapewniały mu większy dostęp do nowatorskich zajęć, ograniczając siedzący tryb pracy na rzecz bardziej preferowanych interakcji z personelem i umieszczając go strategicznie w grupach, tak aby miał mniej bliskości z rówieśnikami. Luiselli i inni (2000) stwierdzili, że wdrożenie kryterium przymusu fizycznego zależnego od zachowania jako pierwszej procedury interwencyjnej było nieskuteczne. Następnie ograniczenie fizyczne zmniejszyło się i utrzymywało się na poziomie bliskim zera, gdy utrzymywano te same kryteria w połączeniu z wcześniejszymi procedurami interwencyjnymi. Te i podobne procedury powinny pozostać priorytetem, gdy unieruchomienie fizyczne lub inne restrykcyjne procedury są uważane za interwencję behawioralną u dzieci z ASD.