https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Trenowanie wystarczających wzorców zostało opisane przez Stokesa i Baera (1977) jako najbardziej widoczna w literaturze strategia uogólniania. Podczas nauczania lekcji, którą można uogólnić, często tylko jeden przykład jest nauczany do opanowania, bez uogólnień poza tym, czego nauczano konkretnie. Szkolenie wystarczających przykładów obejmuje nauczanie kolejnych, kolejnych i kolejnych przykładów tej samej, dającej się uogólnić lekcji, aż do momentu, w którym uogólnienie nastąpi samo w sobie w stopniu wystarczającym do nauczenia lekcji. Na przykład, ucząc receptywnej identyfikacji kotów, możemy uczyć za pomocą zdjęcia jednego kota. Po opanowaniu tego i nie ma dowodów na uogólnianie na inne zdjęcia kotów, zostanie nauczony kolejny egzemplarz kota, potem kolejny i jeszcze jeden, aż uczeń będzie w stanie rozpoznać koty w różnych postaciach, np. zdjęcia kotów, żywe koty, koty w różnych kolorach, koty stojące w różnych pozycjach i różne gatunki kotów. Laushey i Heflin (2000) przeprowadzili badanie mające na celu zwiększenie umiejętności społecznych u dwójki dzieci z autyzmem w wieku przedszkolnym. Każde dziecko uczęszczało do ogólnodostępnej klasy przedszkolnej, w której opracowano system partnerski, w ramach którego każdy uczeń z autyzmem był łączony w pary z typowym rówieśnikiem, aby zaangażować się w zabawę i rozmowę. W ramach treningu uogólniającego podano wiele przykładów bodźców poprzez zmianę parowania, tak aby uczestnicy każdego dnia przebywali z innym rówieśnikiem. Parowanie uczestnika z wieloma rówieśnikami zapewniło mu możliwość prawidłowego reagowania na różnych rówieśników. Wyniki pokazały, że uczestnicy znacznie zwiększyli swoje umiejętności społeczne w kontaktach z wieloma rówieśnikami. Sondaż generalizujący przeprowadzony podczas obserwacji wykazał, że umiejętności społeczne uległy uogólnieniu również w różnych placówkach, ponieważ jeden z uczestników utrzymywał wysoki poziom interakcji z rówieśnikami w swojej pierwszej klasie. Fiorile i Greer (2007) zaprogramowali uogólnianie wśród czwórki dzieci z autyzmem po tym, jak odkryto, że trening taktu (eksperymentująca prezentacja przedmiotu i takt wokalny) nie skutkuje powstaniem repertuaru nadawania imion. Fiorile i Greer podali wiele przykładów bodźców (zdjęć i rzeczywistych obiektów), naprzemiennie między dopasowaniem, wskazywaniem i taktem dla zestawu obiektów podczas nauczania. Po osiągnięciu mistrzostwa, próby uogólnienia wykazały, że dzieci nabyły nazywanie bodźców w wytrenowanych zestawach, a także umiejętność nazywania na podstawie samych instrukcji taktu. Promując generalizację poprzez szkolenie z wieloma przykładami bodźców i reakcji, konieczne jest przeprowadzenie próby generalizacji w środowisku nieprzeszkolonym lub z nieprzeszkolonymi osobami po przeszkoleniu wstępnym. Jeśli dziecko z powodzeniem jest w stanie emitować docelowe zachowanie w niewyszkolonych przykładach, wówczas nastąpiło uogólnienie. Jeżeli jednak dziecko tego nie robi, należy przeprowadzić szkolenie w oparciu o sondę lub z większą liczbą przykładów. Próby generalizacyjne powinny ponownie podążać za dalszymi nieprzeszkolonymi przykładami, dopóki dziecko nie będzie w stanie sprawnie wyrażać docelowego zachowania na niewytrenowanych przykładach .