https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Wiele napisano o złożonej osobowości Izaaka Newtona. Oliver Sacks (2001) pisze: „Emocjonalne osobliwości Newtona, jego zazdrość i podejrzliwość, jego wrogość i rywalizacja sugerują głęboką nerwicę”. Na temat jego osobowości prowadzimy długie dyskusje na temat jego osobowości, prowadzone przez SulaWolffa (1995), Milo Keynesa (1995) i Anthony’ego Storra ( 1985). Herschman i Lieb (1998) przekonująco argumentują, że cierpiał na depresję maniakalną, podczas gdy Fitzgerald (1999) i Simon Baron-Cohen omawiają dowody na jakąś formę autyzmu, prawdopodobnie zespół Aspergera. Wydaje się prawdopodobne, że Newton cierpiał na obydwa zaburzenia. Sugerowano również, że otruł się rtęcią używaną w eksperymentach alchemicznych, ale jeśli tak się stało, jego zdrowie nie uległo trwałemu uszczerbkowi. Newton urodził się 25 grudnia 1642 roku w Woolsthorpe Manor, gospodarstwie położonym w pobliżu wioski Colsterworth w Lincolnshire, sześćdziesiąt mil na północny zachód od Cambridge. Był wcześniakiem i początkowo nie przewidywano, że przeżyje. Jego ojciec, ziemianin o tym samym nazwisku, który niedawno się ożenił, zmarł trzy miesiące wcześniej. W 1645 roku jego owdowiała matka Hanna (z domu Aysgough) poślubiła wielebnego Barnabasa Smitha, starszego duchownego, z którym zamieszkała na jego plebanii w pobliskiej wiosce North Witham, pozostawiając swojego trzyletniego syna pod opieką matczynej matki. dziadkowie. Chłopiec wydaje się, że nie darzył swoich dziadków, ojczyma ani dzieci z drugiego małżeństwa matki wielkim uczuciem, więc dorastał jako samotnik. Jako nastolatek Newton doświadczył ataku wściekłości; miały go to nękać przez resztę jego lat. Później opisał to jako „grożenie mojemu ojcu i matce Smith, że spalą ich wraz z domem nad nimi”. Nagrał także „uderzanie wielu”, „zirytowanie wobec matki”, „bicie mojej siostry” i „kłótnie ze służbą” (White 1997). Podczas gdy był ewidentnie próbą dla gospodarstwa domowego, kobieta, która go znała w tym czasie, lat wspominali go jako „trzeźwego, milczącego, myślącego chłopca i nigdy nie słyszano, że rzadko bawił się z chłopcami za granicą, podczas ich głupich zabaw, ale wolał przebywać w domu, nawet wśród dziewcząt” (Stukeley 1936), jego pół- siostry. Spędzał czas na budowaniu działających modeli młynów i innych prostych maszyn. W wieku dwunastu lat, po wczesnej edukacji w lokalnych szkołach, Newton został wysłany do King’s School w miasteczku targowym Grantham. W czasie zajęć szkolnych mieszkał u aptekarza imieniem Clark, który, jak się wydaje, traktował go życzliwie, a zwłaszcza zachęcał do dalszego robienia rzeczy własnymi rękami. Po śmierci drugiego męża w 1656 roku jego matka wróciła do Woolsthorpe z trójką dzieci z drugiego małżeństwa. Dwa lata później zabrała ze szkoły czternastoletniego Izaaka, aby pomógł jej w prowadzeniu rodzinnego gospodarstwa rolnego. Okazał się nieco niekompetentnym rolnikiem, zajętym innymi sprawami. Jego przyjaciel i pierwszy biograf, antykwariusz William Stukeley (1936), relacjonuje:
Wracając do domu z Grantham, na końcu miasta zwykle prowadzi się konia pod górę Spittlegate Hill, która jest bardzo stroma. Sir Izaak był tak pogrążony w swoich medytacjach, że nigdy nie pomyślał o ponownym wejściu na szczyt wzgórza, więc poprowadził konia do domu, mając pięć mil… Koń przez przypadek wypuścił uzdę i poszedł do domu, ale Sir Newton szedł dalej z uzdą w dłoni, nigdy nie chybiając konia.
Za radą wuja ze strony matki Newton został odesłany z powrotem do szkoły, aby przygotować się do podjęcia studiów na Uniwersytecie Cambridge. Miał dziewiętnaście lat. Został przyjęty do Trinity College, gdzie wiódł pracowitą, wstrzemięźliwą egzystencję, pogrążony w studiach. Notatniki, które prowadził przez te lata, dokumentują jego uczucia smutku, niepokoju, strachu i niską samoocenę. Jedyny przyjaciel, jakiego zdobył wśród swoich kolegów, opisał Newtona jako samotnika i przygnębionego. W 1662 roku młody człowiek przeżył kryzys depresyjny, który przybrał postać obsesji na punkcie grzechów, rzeczywistych i urojonych. Wymienił wszystkie wykroczenia, jakie pamiętał, popełniając od dzieciństwa, a niektóre z nich zacytowaliśmy. Problemy z wściekłością i myślami samobójczymi sugeruje jeden tajemniczy wpis: „…życzę śmierci i mam nadzieję, że dla niektórych”. W 1664 r. doznał załamania spowodowanego, jak sądził, przepracowaniem i nocowaniem do późna w celu obserwacji komety. Podczas Wielkiej Zarazy w latach 1665–1666 uczelnie w Cambridge zostały wyczerpane, więc Newton wrócił do domu, do Woolsthorpe. To właśnie wtedy dokonał rewolucyjnych odkryć w matematyce i fizyce, które stały się podstawą wielu jego kolejnych prac i wpłynęło na przyszły bieg nauki. Przede wszystkim stworzył teorię powszechnego ciążenia i opartą na niej nową kosmologię. Zapytany, jak tego dokonał, Newton odpowiedział: „To dzięki koncentracji i czystemu poświęceniu”. Mam ten temat stale przed sobą, aż do pierwszych świtów, które powoli, krok po kroku wychodzą na pełne i jasne światło.” Wspominając swoje osiągnięcia w podeszłym wieku, Newton powiedział: „Wszystko to miało miejsce podczas dwóch lat zarazy”. z lat 1665 i 1666, gdyż w tamtych czasach byłem w najlepszym wieku pod względem wynalazczości i interesowałem się matematyką i filozofią częściej niż kiedykolwiek wcześniej.” W 1667, po ponownym otwarciu uniwersytetu, zdolności Newtona zaczęto doceniać. Trinity wybrała go do mniejszego stypendium, wbrew silnej konkurencji, a kiedy w następnym roku zostało ono przekształcone w większe stypendium, uzyskał prawo do zamieszkania w college’u na czas nieokreślony. Zyskał patrona w postaci Izaaka Barrowa, pierwszego Lucasa profesora matematyki, który po kilku latach opuścił katedrę na rzecz Newtona. Newton po raz pierwszy wykładał jako profesor Lucasa w styczniu 1670 roku. Tematem była optyka: publiczność była niewielka i nikt nie przychodził na wykłady. drugi wykład. Przez następne siedemnaście lat nadal przemawiał do pustej sali podczas każdego wykładu, jaki wygłaszał, po czym porzucił wszelkie pozory, że naucza. Jego asystent i pracownik naukowy Humphrey Newton (niespokrewniony) wspomina: „Nigdy nie wiedziałem, żeby brał jakąkolwiek rekreację lub rozrywkę albo w jeździe na świeżym powietrzu, spacerze, grach w kręgle lub inne ćwiczenia , cokolwiek, myśląc, że stracił wszystkie godziny, których nie spędził na studiach które trzymał tak blisko siebie, że rzadko opuszczał swoją komnatę czasami, gdy Newton był w towarzystwie innych, niewiele wnosił do rozmów. Humphrey wspomina: „Odpowiadał z wielką przenikliwością na pytanie, ale nigdy go nie zaczynał.”. W ciągu pięciu lat, które spędzili razem, Humphrey zaznał śmiechu Newtona tylko raz i wtedy ktoś go zapytał, jaki jest pożytek z studiowania Euklidesa: co sprawiło, że Sir Izaak był bardzo wesoły”. Wczesny entuzjazm Newtona do tworzenia modeli roboczych przekształcił się w pasję do tworzenia aparatury naukowej, zwłaszcza instrumentów optycznych. Słynny teleskop zwierciadlany był godnym uwagi przykładem jego niezwykłych umiejętności i zręczności manualnej. To właśnie to po raz pierwszy zwróciło na niego uwagę członków Towarzystwa Królewskiego w Londynie, którzy poprosili o obejrzenie tego dzieła. Newton przesłał im ulepszony model, co zostało przyjęte z uznaniem. Kiedy w następstwie tego wystosował artykuł na temat swoich badań optycznych, natychmiast został wybrany do towarzystwa. Mniej więcej w roku 1670 Newton po raz pierwszy zainteresował się alchemią, która początkowo była następstwem eksperymentów chemicznych, ale wkrótce przerodziła się w obsesję. Wnikliwie studiował literaturę i nawiązywał kontakty z innymi pasjonatami. Fascynowała go także chronologia biblijna i numerologia. Masa pism, które pozostawił Newton na tematy ezoteryczne i teologiczne, wprawiła większość uczonych w zakłopotanie, lecz F.E. Manuel (1963) i inni ponownie zbadali ten materiał i rzucili nowe światło na jego znaczenie. Humphrey tak opisał rutynę swego pana w tamtym czasie:
Rzadko kładł się spać do 2 lub 3 w nocy, czasem dopiero do 5 lub 6, leżąc [w łóżku] około czterech do pięciu godzin, zwłaszcza wiosną lub jesienią liści, kiedy to pracował około 6 tygodni w swoim szczegółowe, ogień prawie nie gaśnie ani w dzień, ani w nocy; nie spał przez jedną noc, tak jak ja przez drugą, aż skończył swoje eksperymenty chemiczne, w których przeprowadzaniu był najdokładniejszy, najsurowszy, dokładny. Jaki mógł być jego cel, nie udało mi się przeniknąć, ale jego bóle, jego pracowitość kazała mi sądzić, że jego celem było coś poza zasięgiem ludzkiej sztuki i przemysłu.
Humphrey mówił dalej:
Tak zajęty, tak poważny w nauce, że jadł bardzo oszczędnie, a czasami w ogóle zapominał o jedzeniu, tak że wchodząc do jego komnaty, zastałem jego bałagan nietknięty, o czym, kiedy mu przypomniałem, , odpowiadał – prawda? – a potem podchodząc do stołu, wziąłem kęs lub dwa na stojąco, bo nie mogę powiedzieć, żebym kiedykolwiek widział go siedzącego samotnie przy stole.
Dodał:
Zapomnienie Newtona o obiedzie było doskonałą rzeczą dla jego starej gospodyni, która czasami stwierdzała, że zarówno obiad, jak i kolacja ledwo smakowały, co stara kobieta bardzo miło i mamrocząc odeszła. Odkryto, że gdy rano wstał z łóżka, godzinami siedział przy łóżku, nie ubierając się, całkowicie pogrążony w myślach.
Nawet w późniejszych latach, jeśli pracował nad czymś, co go interesowało, Newton nie zatrzymywał się, żeby zjeść, dopóki nie przepracował całej nocy:
Kiedy czasami zrobił skręt lub dwa [po ogrodzie na spacer], nagle wstał, odwrócił się, wbiegł po schodach jak inny Archimedes z eureką, upadł, by pisać na biurku, stojąc, bez dając sobie czas na narysowanie krzesła, na którym można usiąść… Czasami, kiedy miał zamiar zjeść obiad w holu, skręcał w lewą stronę i wychodził na ulicę, zatrzymując się, gdy zauważył swój błąd, pośpiesznie zawracał i czasami zamiast iść do przedpokoju, wracał ponownie do swojej komnaty.
Newton często nie zauważał, że opuścił posiłek. Nawet gdyby dotarł do jadalni, mógłby usiąść zamyślony, podczas gdy dania przychodziły i znikały, a on ich nie zauważył. Czasami Newton zapraszał ludzi do swojego pokoju na kieliszek wina, ale jeśli wpadł mu do głowy pomysł, gdy przynosił wino z innego pokoju, siadał do pracy nad nim, całkowicie zapominając o czekających na niego gościach. W 1684 roku przyjaciel Newtona, astronom Edmund Halley, odwiedził go w Cambridge, co stanowiło punkt zwrotny w jego karierze naukowej. Minęło prawie dwadzieścia lat, odkąd Newton wymyślił uniwersalne prawo grawitacji, a mimo to nie napisał żadnego sprawozdania ze swojej nowej kosmologii. Zachęcony wielokrotnymi nawoływaniami Halleya skomponował Principia między jesienią 1684 r. a wiosną 1686 r.; ukazał się w następnym roku pod pełnym tytułem Philosophiae Naturalis Principia Mathematicae. Dzięki tej pracy Newton z fizyka i matematyka znanego jedynie kilku innym naukowcom w międzynarodową gwiazdę. Wielki francuski naukowiec Pierre-Simon Laplace napisał: „Principia górują nad wszelkim innym wytworem ludzkiego geniuszu”. Pomimo sukcesu Principiów i jego późniejszych Optyk Newton wzbraniał się przed publikacją. „Nie potrzebuję tego, co jest pożądane w powszechnym szacunku, gdybym mógł to zdobyć lub utrzymać” – powiedział. „Być może zacieśniłoby to moją znajomość, a jest to rzecz, którą głównie studiuję, aby ją zmniejszyć”. Ta niechęć do publikowania doprowadziła do niektórych z jego najgłośniejszych sporów o priorytety, zwłaszcza z jego rodakiem Robertem Hooke i Niemcem Gottfriedem Leibnizem. Już w roku 1687 Newton rozważał porzucenie pracy naukowej. Napisał do kolegi-naukowca:
Widzę, że stałem się niewolnikiem filozofii [nauki], ale… zdecydowanie pożegnam się z nią na zawsze, z wyjątkiem tego, co robię dla własnej satysfakcji, lub pozostawię ją, aby wyszła po mnie [po jego śmierci], bo widzę człowiek musi albo postanowić nie wprowadzać niczego nowego, albo stać się niewolnikiem, aby tego bronić.
Próbował zamienić swoją profesurę matematyki na profesora prawa i zainteresował się pomysłem zostania rektorem King’s, kolejnej dużej uczelni w Cambridge. Przez rok sprawował funkcję posła do parlamentu i zyskał w stolicy nowych przyjaciół. W tym samym czasie miał obsesję na punkcie pseudonauki alchemii i zaczął pisać traktat na ten temat. Mniej więcej w tym czasie w jego życie wkroczył młody szwajcarski matematyk Fatio de Duillier. Wydaje się, że Fatio jak nikt inny zdobył sympatię Newtona. Dwadzieścia dwa lata młodszy od Newtona Fatio studiował nauki ścisłe w Paryżu. Choć nie pozbawiony talentu, wcześnie wykazał się talentem do autopromocji i wkrótce po przybyciu do Londynu w 1687 roku został wybrany do Towarzystwa Królewskiego. Zyskał przydomek „małpa [naśladowca] Newtona”. Chociaż znaczna część korespondencji między Newtonem a jego ukochanym Fatio zaginęła, to, co przetrwało, wydaje się znacznie bardziej intymne niż inna korespondencja Newtona. Związek zakończył się nagle latem 1693 roku, kiedy rozpoczął się poważny epizod psychotyczny Newtona. W tym okresie Newton cierpiał na dezorientację, utratę pamięci, anoreksję, ostrą bezsenność, wściekłość i paranoję. Kiedy pobudzenie opadło, popadł w głęboką, rozpaczliwą depresję, w której próbował zerwać ze wszystkimi swoimi przyjaciółmi, takimi jak John Locke i Samuel Pepys. Żałował, że Locke nie żyje, zarzucając mu, że planuje „sprzedać mu biuro lub uwikłać go w kobiety”. W liście do Pepysa Newton napisał: „Jestem niezwykle zaniepokojony uwikłaniem, w jakim się znajduję, przez te 12 miesięcy nie jadłem ani nie spałem dobrze, ani też nie zachowałem dawnej spójności umysłu”. Miał wystarczający wgląd, aby zdać sobie sprawę, że od roku nie był w normalnej kondycji psychicznej i nadal nie czuł się dobrze. Następnie dodał, że nie chce mieć z nikim więcej nic wspólnego – jest to uczucie typowe dla intensywnej depresji. „Teraz zrozumiałem, że muszę wycofać się z Twojej znajomości i nie widywać się już ani z Tobą, ani z resztą moich przyjaciół, jeśli tylko mogę ich zostawić w spokoju”. Wkrótce po otrzymaniu tego niepokojącego listu Pepys napisał do wspólnego znajomego, zaniepokojony stanem zdrowia psychicznego Newtona:
Niedawno otrzymałem od niego list, który był dla mnie tak zaskakujący z powodu niespójności każdej jego części, że wprawił mnie w wielki chaos, ponieważ troszczyłem się o niego, aby nie wynikało to z tego, co o całej ludzkości myślę powinni się go najmniej bać, a najbardziej lamentować z powodu, mam na myśli załamania zdrowia, umysłu, lub obu.
Wspólny znajomy poszedł zobaczyć, jak się czuje Newton i poinformował Pepysa:
Powiedział mi, że napisał do Ciebie bardzo dziwny list, który bardzo go zaniepokoił, dodał, że to choroba, która tak bardzo chwyciła go za głowę, że nie spała przez 5 nocy razem, co czasami mu się zdarzało. pragnąłem, abym to panu przedstawił i proszę o wybaczenie, ponieważ jest mu bardzo wstyd, że jest tak niegrzeczny wobec osoby, dla której ma tak wielki zaszczyt. Obecnie czuje się bardzo dobrze i choć obawiam się, że popadł w pewien stopień melancholii, to jednak nie ma powodu podejrzewać, że wpłynęło to na jego zrozumienie i mam nadzieję, że nigdy tak się nie stanie.
Newton nie od razu otrząsnął się z „niewielkiego stopnia melancholii” i minęło pięć lat, zanim poczuł chęć podjęcia się kolejnego dużego projektu. Tymczasem w świecie naukowym zaczęły krążyć pogłoski, że Newton postradał zmysły. Holenderski naukowiec Christiaan Huygens, któremu melancholia nie była obca, usłyszał, że „Izaak Newton, słynny matematyk, 18 miesięcy wcześniej popadł w obłąkanie”. Huygens dodał: „Ostatnio na tyle odzyskał zdrowie, że zaczął na nowo rozumieć swoje własne Principia”. Jednakże Newton nigdy nie odzyskał „poprzedniej spójności umysłu”; mówiono, że „miał coś raczej ospałego w wyglądzie i zachowaniu”. Co więcej, Herschman i Lieb (1998) uważają, że ten poważny kryzys w życiu Newtona miał inne trwałe skutki:
U osób, które przechodzą cięższe stany melancholii, często rozwijają się wspaniałe urojenia na temat własnej ważności i uważają, że tak bardzo przewyższają swoich bliźnich, że inne istoty ludzkie wydają się im nieistotne. Nierzadko ich urojenia mają treść religijną, skłaniającą ich do postrzegania siebie jako proroków lub mesjaszy powołanych przez Boga do wypełnienia jakiejś wielkiej misji. Newton nie tylko rozwinął te idee, gdy był ciężko chory, ale przez większość swojego życia zachował je w swoich przekonaniach na temat rzeczywistości. Wierzył, że legendy i folklor przepowiedziały jego osobistą wielkość. Identyfikując się jako jedyny żyjący naukowiec, którego prace mają prawdę i znaczenie, czuł, że prace innych naukowców są albo trywialne, stanowią dodatek do jego własnych odkryć, albo są ich plagiatami. W swoich pismach alchemicznych i religijnych wskazywał, że on jedyny wśród swoich współczesnych został wyznaczony przez Boga, aby nieść światu swoją prawdę. Newton utrzymywał dalej, że wszystko, co warto wiedzieć, zostanie mu objawione. Newton, zmęczony życiem akademickim, od kilku lat podejmował wielokrotne, ale bezskuteczne próby uzyskania posady w Londynie. Wreszcie w 1696 roku został powołany na urząd dochodowy Strażnika Mennicy Królewskiej. Umożliwiło mu to przeniesienie się do stolicy, gdzie dołączyła do niego siostrzenica Catherine Barton, której matką była jedna z jego przyrodnich sióstr, a ojciec zmarł trzy lata wcześniej. Dowcipna i urocza siedemnastoletnia dziewczyna, która wkrótce stała się bardzo popularna w londyńskim społeczeństwie, toast klubu Kit-Kat. Pełniła funkcję gospodyni Newtona i pomagała mu rozwijać życie towarzyskie. W swoich wspomnieniach Stukeley (1936) napisał, że Newton „był w tym czasie bardzo miły w towarzystwie, a czasem nawet rozmowny” i że
…miał w swym usposobieniu wrodzoną życzliwość usposobienia, bardzo odległą od posępności, której nie towarzyszyła ani wesołość, ani lekkomyślność, i niezwykle dobry charakter. Użył wielu powiedzeń na granicy żartu i dowcipu. W towarzystwie zachowywał się bardzo sympatycznie, uprzejmie, uprzejmie, łatwo wywoływał uśmiech, jeśli nie śmiech.
Wcześniej mówiono o nim, że „był zamyślony… i bardzo mało mówił w towarzystwie, tak że rozmowa z nim nie była przyjemna”. Dom Newtona stał się miejscem dużych zgromadzeń inteligencji. Uwzględniono zagranicznych uczonych, a także nienaukowych arystokratów, którym zaproponował członkostwo w Towarzystwie Królewskim, chociaż Newton sam nie uczestniczył w spotkaniach towarzystwa. Częściowo stało się tak dlatego, że spotkałby kuratora Roberta Hooke’a, jednego z jego głównych przeciwników. W 1703 roku, po śmierci Hooke’a, Newton został wybrany na prezydenta i na urząd ten był wybierany co roku ponownie do końca życia. Obejmując stanowisko sprawował całkowitą dominację nad społeczeństwem. Jednak nawet będąc prezydentem Newtonowi nie było łatwo publicznie wyrażać swoje podstawowe przekonania; wolał milczenie niż ryzyko krytyki, w której mógłby znaleźć się obiektem kpin. W 1705 roku podczas wizyty królewskiej w Cambridge otrzymał tytuł szlachecki za zasługi dla nauki. Relacje Newtona z innymi ludźmi, zwłaszcza z naukowcami, były często napięte. Jeden z przyjaciół nie zgodził się z Newtonem w sprawie interpretacji biblijnej i Newton nie chciał z nim rozmawiać przez rok. William Whiston, wybrany przez Newtona na następcę Lucasa w Cambridge, wyjaśnił:
tak samo cieszyłem się dużą częścią jego łask przez 20 lat razem. Ale on potem spostrzegł, że nie mogę postępować tak, jak inni jego kochani przyjaciele, to znaczy uczyć się od niego, nie zaprzeczając mu, gdy różniłem się od niego w opiniach, nie mógł… znieść takiej sprzeczności.
Opisał Newtona jako „o najbardziej przerażającym, ostrożnym i podejrzliwym temperamencie, jaki kiedykolwiek znałem”. Newton na jakiś czas zwrócił się przeciwko swojemu lojalnemu przyjacielowi Halleyowi, ponieważ astronom, zdaniem Newtona, nie traktował religii wystarczająco poważnie. Stukeley został wyrzucony ze znajomych Newtona za próbę zostania sekretarzem Royal Society bez uprzedniego pytania go o zgodę. Stukeley relacjonował: „Sir Izaak okazywał mi spokój przez dwa lub trzy lata, ale ponieważ nie zmieniłem się w sposobie poruszania się i szacunku do niego, potem znów zaczął się do mnie przyjaźnie odnosić”. Podczas gdy przyjaciele często spotykali Newtona. trudne, wrogowie uważali go za bezwzględnego, nieszczerego, niesprawiedliwego i okrutnego. W późniejszych latach stał się jeszcze bardziej agresywny, zdając się szukać celów dla swojego gniewu. Charakter Newtona, podobnie jak wielu osób z zespołem Aspergera, jest niezwykły ze względu na swoje przeciwstawne cechy. Jego biografowie twierdzą, że był skąpy i hojny, skromny i megalomański, o wysokich zasadach i pozbawiony skrupułów. Był człowiekiem rygorystycznej logiki, wzorem stosowania metody naukowej, a jednocześnie alchemikiem pielęgnującym dziwne urojenia. Jego zachowanie było równie odmienne, jak jego nastroje i opinie. Wściekł się na więźniów, którzy dewaluowali monety i fałszowali, i nie okazał litości, gdy byli bici i straceni. Niemniej jednak „melancholijna historia często wywoływała u niego łzy i był niezwykle zszokowany jakimkolwiek aktem okrucieństwa wobec człowieka lub zwierzęcia, a miłosierdzie dla obu było tematem, nad którym lubił się rozwodzić”. John Conduitt, który poślubił Catherine Barton i ostatecznie został następcą Newtona w Mennicy, opowiada nam, że „[Newton] miał żywe i przenikliwe oko, urodziwy i pełen gracji wygląd, z gęstymi włosami białymi jak srebro, bez żadnej łysiny, a kiedy nie miał peruke, był to czcigodny widok”. Jego wnuczka, która znała go w późniejszych latach, była pod wrażeniem jego miłości do dzieci i uważała, że jest pogodny. Według Stukeleya „sir Izaak dzięki swojej wielkiej roztropności i naturalnie dobrej budowie zachował zdrowie do późnej starości”, choć podobnie jak wielu, którzy doświadczyli depresji, miał urojenia o złym stanie zdrowia i zażywał leki na nieistniejącą gruźlicę. Na starość stał się otyły i raczej głuchy. Conduitt zanotował później, że kiedy Newton leżał na łożu śmierci: „Miał gwałtowne napady bólu z bardzo krótkimi przerwami i chociaż krople potu spływały mu z twarzy w wyrazie udręki, nigdy nie narzekał, nie krzyczał, nie okazywał najmniejszej zirytowania czy zniecierpliwienia”. , a podczas krótkich przerw między tymi brutalnymi torturami uśmiechał się i rozmawiał ze swoją zwykłą pogodą ducha.” Pod koniec życia Newton wyszedł poza swoje złudzenia, że otrzymał klucze do tajemnic wszechświata i powiedział: „Tak. nie wiem, jak mogę się wydawać światu. Ale dla mnie wydaje mi się, że byłem tylko chłopcem bawiącym się na brzegu morza i od czasu do czasu odnajdującym gładszą kamyk lub ładniejszą niż zwykle muszlę, podczas gdy wielki ocean prawdy leżał przede mną nieodkryty.” Newton umarł 20 marca 1727, w wieku osiemdziesięciu pięciu lat. Po pogrzebie państwowym został pochowany w Opactwie Westminsterskim, gdzie jego pomnik znajduje się w widocznym miejscu w nawie, a wokół jego stóp znajdują się pomniki innych wielkich brytyjskich naukowców. Według Newtona, jak napisał David Hume, wyspa ta może poszczycić się „wydaniem na świat największego i najrzadszego geniuszu, jaki kiedykolwiek powstał dla ozdoby i nauczania gatunku”. Matematyk Augustus De Morgan, jeden z pierwszych, którzy próbowali zrozumieć charakter Newtona, napisał w 1885 roku: „[Newton] nie miał w sobie środków, z których mógłby wpajać innym wzniosłe i prawdziwe motywy działania. Strach przed człowiekiem był przed jego „tak”. Wszystkie jego błędy można przypisać usposobieniu, które wydaje się być z nim zrodzone”. Niedawno jego biograf Louis Trenchard More (1934) wzmocnił to:
Wyjątkowo nie potrafił nawiązywać przyjaźni. Chorobliwie podejrzliwy i skryty, ulegał zirytowanym wybuchom złości, nawet wobec tych, którzy byli jego najlepszymi przyjaciółmi. Przy takich okazjach zniżał się do godnych pożałowania czynów, które wciągały go w szereg bolesnych sporów, które nękały jego życie, pozbawiały go słusznych owoców jego pracy i zniechęcały jego szczerych wielbicieli. Bogowie obdarzyli go zaraz po urodzeniu niezwykłymi darami, jakich nie otrzymał prawie żaden inny człowiek, ale jakiś zły los rzucił na niego klątwę podejrzliwym i zazdrosnym temperamentem, który zrujnował jego życie. Ta skaza jego krwi nie objawiła się w postaci zwykłej próżności, ale w nadmiernej wrażliwości na jakąkolwiek osobistą krytykę lub refleksję nad swoim osobistym honorem. Pomimo zamiłowania do medytacji i pokoju wolnego od wszelkich rozrywek, wciągało go to w ciągłe kłótnie i sprzeczki; i podczas długiego i znakomitego życia wzniosła nieprzeniknioną barierę między nim a innymi ludźmi. W stosunku do swoich przyjaciół był zawsze letni i stale ich niepokoił, aby go nie obrazili; dla swoich rywali był czasami nieszczery, niesprawiedliwy i okrutny.