Miesiąc: luty 2024

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Powtarzające się zachowania niższego rzędu (znane również jako stereotypowe) obejmują powtarzalne ruchy motoryczne i powtarzające się używanie obiektów w sposób niefunkcjonalny. Stereotypowe i/lub powtarzalne ruchy motoryczne (zwane także manierami motorycznymi) są powszechne w ASD i obejmują specyficzne i powtarzalne sposoby poruszania ciałem, takie jak powtarzające się trzepotanie rękami, pstrykanie palcami i złożone ruchy całego ciała (np. kołysanie się w przód i w tył podczas poruszania ramionami). . Maniery motoryczne mogą pojawiać się częściej w sytuacjach stresowych lub okresach podniecenia niż w innych neutralnych momentach. Powtarzające się i niefunkcjonalne używanie przedmiotów jest również powszechne, szczególnie u młodszych dzieci. Przykładami mogą tu być: wielokrotne machanie przedmiotami przed oczami, ustawianie zabawek w kolejce, wielokrotne kręcenie kołami samochodu i upuszczanie przedmiotów z tej samej odległości, aby obserwować ich upadek. Zachowania te nazywane są „niefunkcjonalnymi”, ponieważ uniemożliwiają korzystanie z obiektów zgodnie z ich przeznaczeniem (np. skupianie się na kręceniu kołami samochodu, a nie na ściganiu się samochodami po pozorowanej drodze). Osoby z ASD są również bardziej narażone na zachowania samookaleczające, takie jak wielokrotne uderzanie głową lub gryzienie ramion. Tego typu zachowania (np. powtarzające się machanie rękami, machanie przedmiotami przed oczami i zachowania samookaleczające) są często opisywane jako zachowania samostymulujące i są potocznie nazywane „stymulacjami”. Pochodzenie tego terminu wywodzi się z filozofii, zgodnie z którą zachowania się utrzymują, ponieważ służą w jakiś sposób stymulowaniu mózgu jednostki i doświadczeń zmysłowych. Odbyło się wiele dyskusji na temat celu tych zachowań, a inna szkoła myślenia utrzymuje, że zachowania te w rzeczywistości służą uspokojeniu jednostki w okresach nadmiernej stymulacji przez środowisko zewnętrzne. Kontrowersje dotyczące celu zachowań autostymulacyjnych pozostają nierozwiązane.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Wiele osób z ASD angażuje się w powtarzalne wzorce zachowań lub ma ograniczone zainteresowania. Powtarzające się maniery motoryczne, intensywne zainteresowania i zachowania kompulsywne stanowią niektóre z objawów w tej domenie. Chociaż cechy te mogą być najbardziej zauważalne dla ogółu społeczeństwa, nie reprezentują one podstawowych objawów ASD i nie są wystarczające do zdiagnozowania danej osoby z ASD. Wiele z tych zachowań występuje również u osób z opóźnieniami rozwojowymi bez ASD, takimi jak niepełnosprawność intelektualna (wcześniej nazywana upośledzeniem umysłowym). W miarę dorastania dzieci z ASD charakter powtarzalnych/ograniczonych zachowań często się zmienia. Powtarzające się zachowania „niższego rzędu”, takie jak machanie rękami i układanie zabawek w kolejce, są częstsze u młodszych i bardziej opóźnionych poznawczo dzieci z ASD, podczas gdy powtarzalne zachowania „wyższego rzędu” często obejmują intensywne zainteresowania i zachowania kompulsywne i są częstsze u starszych i mniej upośledzonych poznawczo dzieci z ASD. Chociaż ograniczone i powtarzalne zachowania mogą zakłócać funkcjonowanie jednostki, istnieją również pewne ważne korzyści wynikające z tych wzorców zachowań. Na przykład wiele osób z ASD pragnie przestrzegać zasad i rutyny. Może to być cecha pozytywna, ponieważ często nie łamią zasad celowo i zazwyczaj starają się przestrzegać zasad, których ich nauczono. Osoby z ASD często wykazują intensywne zainteresowania określonymi tematami. Dlatego często stają się ekspertami w danej dziedzinie i mają dogłębną wiedzę na dany temat. Może to być korzystne w budowaniu przyszłej kariery i hobby, a także może zachęcać do nauki innych powiązanych tematów.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

W przypadku ASD często występują zaburzenia komunikacji, a także opóźniony rozwój języka, trudności w inicjowaniu i utrzymywaniu rozmowy, występowanie powtarzającej się mowy i brak umiejętności udawania zabawy. Wiele dzieci z ASD ma opóźnienie w rozwoju pierwszych słów lub wyrażeń. U większości typowo rozwijających się dzieci do 12 miesiąca życia pojawiają się pojedyncze słowa, a do 24 miesiąca życia mowa frazowa o długości od dwóch do trzech słów. Wiele dzieci z ASD rozwija pojedyncze słowa w wieku 24 miesięcy lub później, a mowę frazową w wieku 36 miesięcy lub później. Niektóre dzieci z ASD w ogóle nie rozwijają języka mówionego, ale w ostatnich latach zmniejszył się odsetek dzieci z ASD, które pozostają niewerbalne. Dla tych, którzy rozwijają płynną mowę, często zauważanym wyzwaniem jest umiejętność inicjowania i prowadzenia rozmów odpowiednich do wieku. Ogólnie rzecz biorąc, poszczególne osoby są w stanie lepiej prowadzić rozmowy na własne tematy, a nie na tematy wybrane przez kogoś innego. Niektóre osoby z ASD mogą udzielić niewłaściwej odpowiedzi, zamiast zadawać pytania na temat drugiej osoby lub komentować na dany temat. Można również zaobserwować komentarze nieistotne dla prowadzonej rozmowy i brak elastyczności w tematach rozmowy. Wszystkie te czynniki sprawiają, że rozmowa jest trudna do utrzymania. Niedawna rozmowa pomiędzy uczniem czwartej klasy imieniem Cameronem z zespołem Aspergera a jego lekarzem wyglądała mniej więcej tak:

CAMERON: To było niesamowite z tymi wszystkimi dinozaurami, ale T-Rexa nie mogłem zobaczyć zbyt długo. (Cameron nie podał żadnego kontekstu rozpoczęcia rozmowy).

LEKARZ: Jestem zdezorientowany. Jakie dinozaury? Czy to był film?

CAMERON: T-Rex, Diplodocus, Raptors i Brontosaurus, ale czas minął, kiedy dotarłem do T-Rexa. Jest duży, ma długi ogon i małe przednie ramiona i jest mięsożercą. (Cameron nie przyznał się do zmieszania klinicysty i odpowiedział jedynie na jego pierwsze pytanie i to w bardzo dosłownym sensie – określił, jakie dinozaury widział. Następnie kontynuował opowieść o T-Rexie, jego ulubionym dinozaurie).

LEKARZ: Och, byłeś w . . .

CAMERON: Litera T oznacza Tyranozaura. Mniejszym typem mięsożercy jest allozaur. (Cameron przerwał klinicyście, aby dokończyć dzielenie się faktami na temat T-Rexa).

LEKARZ (przypominając dinozaury na wystawie w Pacific Science Center): Och, byłeś w Pacific Science Center. . . (Cameron w dalszym ciągu dzielił się z klinicystą faktami na temat dinozaurów).

Pewna autystyczna dziewczynka, Julia, odpowiedziała na komentarz koleżanki z klasy: „Naprawdę świetnie się bawiłem na treningu piłki nożnej”, mówiąc: „Tak”. Jej koleżanka z klasy wydała kolejne oświadczenie: „Zdobyłam dwa gole i byłam z siebie taka dumna!” Julia ponownie odpowiedziała: „Tak”. Kolega z klasy wyjaśnił dalej: „To były moje pierwsze gole, jakie w życiu strzeliłem i myślę, że naprawdę bardzo się postaram, aby strzelić gola w sobotnim meczu”, na co Julia odpowiedziała: „Tak”. Na grupie umiejętności społecznych Julia nauczyła się, że powinna coś powiedzieć, gdy ktoś skomentuje jej temat. Nauczyła się na pamięć słowa tak, które należy powiedzieć w takich sytuacjach. Jednak podczas tej interakcji użyła słowa „tak” zbyt wiele razy, a koleżanka z klasy odeszła, gdy Julia nie zadała jej pytań na temat jej treningów piłkarskich i nie rozwinęła swoich stwierdzeń „tak”. Niektóre niezwykłe aspekty języka mówionego są również powszechne w przypadku ASD. Wiele osób z ASD używa powtarzalnego języka w codziennych interakcjach. Na przykład mogą powtarzać frazy wypowiadane przez dorosłych natychmiast po ich wypowiedzeniu (tzw. echolalia) lub jakiś czas po ich wypowiedzeniu (tzw. opóźniona echolalia). Innym powszechnym rodzajem powtarzającej się mowy jest powtarzanie wersów usłyszanych w filmach, reklamach i programach telewizyjnych. Chociaż zwrotów tych można używać w przypadkowych momentach, można ich również używać w sposób komunikacyjny. Przykładem może być sytuacja, gdy rodzic zadaje dziecku pytanie (np. „Czy chcesz coś zjeść?”), a dziecko odpowiada na to pytanie słowami zaczerpniętymi dosłownie z filmu, np. „Energia Pokémonów kończy się i wymaga uzupełnienia.” Chociaż wiele typowo rozwijających się dzieci od czasu do czasu angażuje się w takie zachowanie, osoby z ASD mogą regularnie używać tej „stereotypowej” mowy jako części swojego języka codziennego. Jakość języka ekspresyjnego może być również niezwykła pod względem intonacji i rytmu mowy. Niektóre osoby z ASD mówią zbyt monotonnym głosem (prawie brzmiącym jak robot), a inne mają zaburzony rytm mowy i robią długie przerwy między słowami. Rodzice lepiej funkcjonujących dzieci z ASD zgłaszają, że ich mowa może brzmieć tak, jakby wygłaszali wykład, gdy dzieci przekazują informacje na interesujący je temat. ASD często wpływa również na wyobraźnię w zabawie. Uważa się, że zabawa w udawanie należy do domeny „komunikacji”, ponieważ umiejętności zabawy są często powiązane z rozwojem języka. Typowo rozwijające się dzieci zaczynają rozwijać umiejętności udanej zabawy przed 24 miesiącem życia. Wczesne umiejętności zabawy opartej na wyobraźni obejmują udawanie, że rozmawiasz przez telefon lub bawisz się lalkami. Często dzieci z ASD wolą badać zabawki pod kątem ich funkcji, niż angażować się w interaktywną zabawę w udawanie. Mogą na przykład naciskać przyciski zabawkowego telefonu lub poruszać ramionami lalki, zamiast udawać, że rozmawiają przez telefon lub karmić lalkę zabawkową łyżeczką.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Nietypowość w jakości interakcji społecznych z innymi jest często uważana za podstawowy objaw ASD. U osób z ASD obserwuje się trudności z niewerbalnymi zachowaniami społecznymi, relacjami z rówieśnikami, spontanicznym dążeniem do dzielenia się przyjemnościami i wzajemnością społeczną. Chociaż wymiana werbalna jest często środkiem interakcji społecznych, większość intencji społecznych jest w rzeczywistości przekazywana bez języka lub „niewerbalnie”. Kontakt wzrokowy, gesty, wyraz twarzy i proksemika ciała to przykłady niewerbalnych aspektów komunikacji. Osoby z ASD często mają trudności z komunikacją niewerbalną, a także wyzwania w społecznych aspektach komunikacji werbalnej. Utrzymywanie bezpośredniego kontaktu wzrokowego z innymi jest często wyzwaniem dla osób z ASD. Niektóre osoby z ASD nawiązują jedynie krótki kontakt wzrokowy, zanim spojrzą w dół. Alternatywnie mogą patrzeć poza oczy partnera społecznego na punkt za nimi lub na inną część twarzy. Niektóre lepiej funkcjonujące osoby z ASD zgłaszają, że nawiązywanie kontaktu wzrokowego jest dla nich w rzeczywistości bardzo niewygodne. Prowadzono badania, w których za pomocą technologii śledzenia wzroku śledzono kierunek spojrzenia oczu . Badania te sugerują, że w rzeczywistości osoby z ASD zwykle nie skupiają się na twarzach innych osób podczas kontaktów towarzyskich, a zamiast tego częściej skupiają się na czymś innym interesującym w pomieszczeniu, na przykład na włączniku światła na ścianie. Wzorzec patrzenia w oczy jest również inny w przypadku ASD. Podczas gdy osoby typowo rozwijające się tworzą trójkąt za pomocą wzroku, skanując tam i z powrotem pomiędzy oczami i w dół twarzy, osoby z ASD mają tendencję do patrzenia na oczy tylko przez chwilę i częściej skupiają się na innych aspektach twarzy podczas interakcji społecznych, takich jak jak usta. Większość ekspresji emocjonalnej przekazywana jest poprzez oczy. Dlatego też przypuszcza się, że osoby z ASD rzadko skupiają się na oczach brakuje im wskazówek dotyczących wyrażania emocji u innych, co utrudnia dokładne oszacowanie emocji innych osób. Inne aspekty komunikacji niewerbalnej wykorzystywanej do regulowania interakcji społecznych są również upośledzone w przypadku ASD. Na przykład u osób z ASD często obserwuje się ograniczony zakres wyrazu twarzy i/lub wyraz twarzy może nie pasować do danej sytuacji. Niektóre osoby z ASD mogą śmiać się w nieodpowiednich momentach, na przykład gdy ktoś zostaje ranny, lub mogą okazywać beznamiętność, gdy wszyscy inni się śmieją. Dodatkową różnicą obserwowaną w przypadku ASD może być bliskość ciała i zmienione poczucie przestrzeni osobistej, takie jak stanie zbyt blisko lub zbyt daleko od partnera społecznego. Gesty, takie jak używanie rąk do wskazywania rozmiaru lub kształtu czegoś poruszonego podczas rozmowy lub do podkreślania tematu rozmowy, często nie są naturalne dla osób z ASD. U młodszych dzieci z ASD gesty takie jak kiwanie głową na znak „tak” lub potrząsanie głową na znak „nie” mogą być nieobecne lub używane rzadko. Niektóre osoby z ASD mają trudności ze spontanicznym dzieleniem się z innymi radością, jaką sprawia im coś, na przykład poprzez podnoszenie i pokazywanie interesującego przedmiotu lub komentowanie go werbalnie. Koncepcja zwana „wspólną uwagą” również stanowi wyzwanie w przypadku ASD, a opóźnienia we wspólnej uwadze są jednymi z najwcześniejszych objawów ASD. Wspólna uwaga odnosi się do zwrócenia uwagi partnera społecznego na przedmiot lub działanie będące przedmiotem zainteresowania poprzez wskazywanie, a następnie spoglądanie tam i z powrotem pomiędzy przedmiotem zainteresowania a partnerem społecznym lub używanie samego spojrzenia wzrokowego w celu skierowania jego uwagi na przedmiot zainteresowania . Typowe niemowlęta zaczynają inicjować wspólną uwagę w wieku około 12 miesięcy, na przykład palcem wskazującym wskazują na odległość interesujące ich przedmioty, takie jak samolot na niebie lub pociąg na torach kolejowych. Małe dzieci z ASD są często znacznie opóźnione w rozwoju wspólnej uwagi i często należy uczyć ich, jak inicjować wspólną uwagę poprzez interwencję.  W przypadku ASD relacje z rówieśnikami są często opóźnione lub nieobecne, a rodzice dzieci z ASD podają, że ta luka w relacjach rówieśniczych staje się coraz bardziej wyraźna w miarę dorastania dzieci. Wiele małych dzieci z ASD pozostaje na obrzeżach grupy dzieci bawiących się na placu zabaw. Mogą obserwować inne dzieci, ale rzadko przyłączają się do grupy z własnej inicjatywy lub jeśli to robią, to dzieje się to w niewłaściwy sposób. Jeden z chłopców z autyzmem, Billy, był łatwo rozpoznawalny na szkolnym placu zabaw, ponieważ podczas gdy reszta jego klasy łączyła się w pary, aby huśtać się na huśtawkach lub zbierać się, aby grać w piłkę nożną, on często stał na skraju placu zabaw i ustawiał kije w rzędzie. brud. Inne dziecko z autyzmem, Harlan, powiedział swojemu psychologowi, że chce poznać przyjaciół w gimnazjum. Jego nauczyciel poinformował, że Harlan rzeczywiście chciał nawiązać przyjaźnie, ale próbował to zrobić, racząc rówieśników faktami na temat wielorybów, co było jednym z jego bardzo specyficznych zainteresowań. Pomimo irytujących spojrzeń i wyraźnych sygnałów, że jego rówieśnicy nie są zainteresowani, upierał się, czasami podążając za nimi po klasie i rozmawiając im za plecami o tym, jak jedzą płetwal błękitny. Zadawanie pytań na temat przyjaciół i innych partnerów społecznych, zmienianie się i zwracanie uwagi na drugą osobę, gdy nadejdzie jej kolej, a także oferowanie dzielenia się to ważne elementy interakcji społecznych z rówieśnikami. umiejętności tego typu nie są intuicyjne dla dzieci z ASD. Często dzieci z ASD wykazują wyraźne upośledzenie w tych subtelnościach interakcji społecznych. Rodzice dzieci z ASD zgłaszają, że ich dzieci często lepiej dogadują się z dziećmi młodszymi lub starszymi od nich, ale mają szczególne trudności z rówieśnikami w tym samym wieku. Może to powodować szczególne trudności u nastolatków, kiedy relacje z rówieśnikami są głównym przedmiotem rozwoju społecznego. Rodzice nastolatków z ASD zgłaszają, że wyzwaniem jest wzajemny charakter przyjaźni, ponieważ wiele osób z ASD ma trudności z utrzymaniem wzajemnej wymiany zdań. Niektóre osoby mogą na przykład zachować milczenie, gdy ktoś inny poruszy interesujący ich temat lub nie zadają im pytania na ten temat. Powszechnie panującym błędnym przekonaniem na temat ASD jest to, że wszystkie osoby z ASD nie są zainteresowane interakcjami społecznymi. Chociaż jest to prawdą w przypadku niektórych osób z ASD, wiele lepiej funkcjonujących osób rzeczywiście ma motywację do angażowania się w interakcje społeczne i utrzymywania relacji społecznych, ale nie wie, jak skutecznie inicjować i utrzymywać tę wymianę. Terapia w postaci grup umiejętności społecznych może być szczególnie pomocna w nauczaniu dzieci z ASD szczegółów udanych interakcji społecznych.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Za podstawowy objaw ASD uważa się trudności we wzajemnych interakcjach społecznych, takie jak ograniczone zdolności do rozwijania odpowiednich relacji z rówieśnikami i zmniejszona chęć dzielenia się radością z innymi. ASD ma również wpływ na umiejętności komunikacyjne. Osoby często mają trudności z utrzymaniem wzajemnej rozmowy i często wykazują niezwykłe wzorce mowy. Ostatni obszar upośledzenia jest często najbardziej rzucający się w oczy i obejmuje wzorce zachowań, zainteresowań i działań, które są niezwykle powtarzalne lub mają ograniczoną jakość. Objawy w tej domenie obejmują trzepotanie rękami i naleganie na przestrzeganie rutyny. Każda domena zostanie szczegółowo omówiona poniżej. Chociaż ogólne obszary wyzwań są podobne u osób z ASD, godną uwagi rzeczywistością jest to, że dzieci i osoby z ASD znacznie różnią się pod względem dokładnej prezentacji objawów. W rzeczywistości eksperci często postrzegają poszczególne osoby nie jako osoby cierpiące na autyzm, ale raczej jako „autyzm”, ponieważ każde dziecko może się bardzo różnić pod względem prezentowania mocnych i słabych stron. Na przykład jedno dziecko może być szczególnie dobre w utrzymywaniu stałego kontaktu wzrokowego podczas interakcji społecznych, ale mieć trudności z utrzymaniem przyjaźni odpowiednich do jego wieku, podczas gdy inne może posługiwać się odpowiednimi gestami, ale mieć trudności z bezpośrednim patrzeniem w oczy. Uwzględnienie indywidualnego profilu objawów każdego dziecka jest ważne przy opracowywaniu odpowiedniej konceptualizacji przypadku, a także skupianiu się na odpowiednich celach leczenia.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Termin autyzm został po raz pierwszy użyty na początku XX wieku przez psychiatrę dr Eugena Bleulera do opisania osób chorych na schizofrenię oderwanych od rzeczywistości (Bleuler 1916). Kilkadziesiąt lat później dr Leo Kanner, psychiatra dziecięcy na Uniwersytecie Johnsa Hopkinsa, przyjął ten termin do opisania zaburzenia dziecięcego, które określił jako „wczesny autyzm dziecięcy”, obejmującego wyzwania społeczne i językowe, a także występowanie powtarzalnych zachowań (Kanner 1943). Doktor Kanner wskazał, że grupa dzieci, o której mówił, również była oderwana od rzeczywistości, jak opisał dr Bleuler, ale nie cierpiała też na schizofrenię. W tym samym okresie w Europie dr Hans Asperger, austriacki pediatra praktykujący w Wiedniu, opisał w 1944 roku małą grupę chłopców z podobnymi problemami w interakcjach społecznych, ale nie dotkniętych nimi tak poważnie, jak te opisane przez dr Kannera ( Aspergera 1944). Nazywał ich „małymi profesorami” ze względu na ich skłonność do bardzo szczegółowego omawiania tematów. Doktor Lorna Wing, psychiatra z Wielkiej Brytanii, powróciła później do prac doktora Aspergera z lat 80. XX wieku i zachęcała ekspertów zajmujących się autyzmem, aby postrzegali autyzm jako spektrum wyzwań, a nie jedno jednorodne zaburzenie. To myślenie doprowadziło do dodania w 1994 roku, obok innych diagnoz związanych z autyzmem, takich jak PDD-NOS, zaburzenia Aspergera, które uznano za odrębne diagnozy od autyzmu (APA 1994). Teoria psychoanalityczna zdominowała myśl psychologiczną połowy XX wieku, a przez wiele lat uważano, że autyzm ma swoje korzenie w odrzuceniu dziecka przez rodziców. Zwolennicy teorii matki z lodówki” utrzymywali, że przyczyną autyzmu u dziecka było zimne i powściągliwe rodzicielstwo. Jednak wielu rodziców dzieci autystycznych oraz wielu wybitnych psychiatrów i psychologów odrzuciło tę teorię. Badania nad genetycznymi podstawami autyzmu zaczęto prowadzić w latach 70. XX wieku. W 1977 roku dr Susan Folstein i Sir Michael Rutter opublikowali przełomową pracę opisującą autystyczne bliźnięta jednojajowe i dwujajowe i doszli do wniosku, że autyzm to zaburzenie o podłożu genetycznym, które nie jest spowodowane złymi rodzicami (Folstein i Rutter 1977). Artykuł ten odegrał kluczową rolę w obaleniu teorii matki-lodówki. Odkrycia te zostały powtórzone i rozszerzone w 1995 r. przez zespół badaczy pod przewodnictwem dr. Anthony’ego Baileya, co dostarczyło dalszych dowodów na rolę czynników genetycznych w autyzmie. Doktor Bernard Rimland, psycholog eksperymentalny i ojciec dziecka autystycznego, był wczesnym orędownikiem biologicznego wyjaśnienia autyzmu (Rimland 1964), a pisma dr Rimlanda częściowo zachęcały do wczesnych badań nad rozwojem i funkcjonowaniem mózgu dzieci autystycznych. Na przestrzeni lat odkrycia wykorzystujące elektrofizjologię, badania neuropsychologiczne, sekcję zwłok i obrazowanie mózgu wykazały różnice w szeregu obszarów mózgu u osób z autyzmem, w tym w płacie czołowym, płacie skroniowym, układzie limbicznym, móżdżku i wielu innych. struktury mózgowe . W ciągu lat, które upłynęły od wczesnych badań neuronauki nad autyzmem, potwierdzono i wyjaśniono wiele odkryć, podkreślając, że autyzm jest niewątpliwie zaburzeniem mającym swoje korzenie w mózgu. Chociaż w połowie stulecia przeprowadzono badania nad autyzmem i wśród klinicystów i naukowców toczyło się wiele dyskusji na ten temat, świadomość ogółu społeczeństwa na temat autyzmu zaczęła rosnąć w latach 80. XX wieku. Wiele osób częściowo przypisuje tę zwiększoną świadomość filmowi Rain Man (1988), który zdobył kilka Oscarów, w tym dla najlepszego filmu i najlepszego aktora dla Dustina Hoffmana, który bardzo trafnie przedstawił osobę dorosłą z autyzmem. Od początku lat 90. XX wieku zainteresowanie mediów autyzmem znacznie wzrosło, co doprowadziło do jeszcze większej świadomości społecznej i powiązania z tym zaburzeniem. W ostatnich latach rośnie liczba reportaży telewizyjnych, filmów dokumentalnych, artykułów prasowych i magazynów na temat autyzmu. Świadomość społeczną dodatkowo wzrosła dzięki zwróceniu uwagi celebrytów na to zaburzenie oraz wpływie kilku organizacji non-profit, takich jak Autism Speaks, które pracowały nad zwróceniem uwagi opinii publicznej na autyzm. Organizacje takie pomogły w zapewnieniu zwiększonego finansowania badań i usług ze strony rządu na rzecz rodzin dzieci autystycznych. Na przykład organizacja Autism Speaks wywarła duży wpływ na uchwalenie ustawy o zwalczaniu autyzmu, podpisanej w 2006 r., która przeznaczyła miliardy dolarów z wydatków rządowych na badania nad autyzmem i usługi kliniczne dla rodzin.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Tło i przegląd zaburzeń ze spektrum autyzmu (ASD)

Wstęp

Zaburzenia ze spektrum autyzmu (ASD) to termin powszechnie przyjęty do opisania szeregu diagnoz, w tym zaburzeń autystycznych (zwanych dalej autyzmem), zaburzeń Aspergera i całościowych zaburzeń rozwojowych nieokreślonych inaczej (PDDNOS). Upośledzenie interakcji społecznych jest cechą wspólną wszystkich trzech diagnoz, a interakcje społeczne są uważane za podstawowy obszar funkcjonowania, na który wpływa ASD. Kryteria diagnostyczne ASD obejmują upośledzenie wzajemnych interakcji społecznych i umiejętności komunikacyjnych, a także obecność ograniczonych i/lub powtarzalnych zainteresowań i zachowań. Osoby z ASD często charakteryzują się unikalnym zestawem objawów w obrębie tych dziedzin. ASD jest zaburzeniem neurorozwojowym, co oznacza, że ma swoją siedzibę w mózgu i zaczyna się we wczesnym dzieciństwie. Średni wiek rozpoznania wszystkich zaburzeń ze spektrum autyzmu w Stanach Zjednoczonych waha się od 3,5 do 5 lat . Czynniki takie jak niższy IQ, bycie mężczyzną i obecność regresji w umiejętnościach przyczyniają się do młodszego wieku diagnozy . Jednakże rodzice dzieci z ASD często zgłaszają początek objawów między 12 a 18 miesiącem życia , a wczesne markery ASD cieszą się ostatnimi zainteresowaniem w badaniach. W 2007 roku Centra Kontroli i Zapobiegania Chorobom podało, że w Stanach Zjednoczonych wskaźnik chorobowości wynosi 1 na 150 dzieci, co stanowi dramatyczny wzrost w porównaniu z odnotowanym współczynnikiem chorobowości wynoszącym około 1 na 2500 odnotowanym w poprzednich dekadach . Dwa lata później wskaźnik rozpowszechnienia wzrósł do 1 na 110 , a 1 na 90 rodziców zgłosiło, że u ich dziecka zdiagnozowano zaburzenia ze spektrum autyzmu . Częściej chorują mężczyźni niż kobiety, a stosunek płci mężczyzn do kobiet z rozpoznaniem ASD wynosi około 4:1. Większość przypadków ASD ma charakter idiopatyczny, co oznacza, że nie mają one tak znanych przyczyn jak uszkodzenie mózgu czy choroba genetyczna. Wydaje się jednak, że istnieje wpływ genów, ponieważ ryzyko rozwoju ASD jest zwiększone u osób, u których w rodzinie występowały przypadki tego zaburzenia. Przeprowadzono wiele badań dotyczących funkcjonowania mózgu osób z ASD i różnic neuronalnych pomiędzy osobami typowo rozwijającymi się a osobami z ASD. Istnieje wiele możliwości leczenia osób z ASD. Wczesna intensywna interwencja behawioralna jest zalecaną metodą leczenia głównych objawów ASD i jest jedyną metodą leczenia, która jak dotąd uzyskała pozytywne wsparcie badawcze. Podejście do interwencji behawioralnej zwane stosowaną analizą zachowania (ABA) zostało szeroko zbadane i wykazało obiecujące wyniki w zakresie poprawy wyników leczenia osób z ASD.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Diagnoza poważnej niepełnosprawności, takiej jak zespół Aspergera, niesie ze sobą wiele zmian i wymagań dla rodziny. Często zdarza się, że członkowie rodziny czują się przygnębieni, a infolinia ds. autyzmu NAS otrzymuje tysiące telefonów rocznie od rodzin znajdujących się pod dużą presją. Więc nie jesteś sam! Posiadanie dziecka z zespołem Aspergera może stanowić ogromne obciążenie dla rodzin. Pary borykają się z problemami winy, czyja to wina, oraz poczuciem winy. Codzienne czynności są ciągłym wyzwaniem. Dziecko ze specjalnymi potrzebami często wiąże się z dodatkowymi kosztami finansowymi dla rodziny. Zajmowanie się szkołą może wydawać się pracą na pełen etat. Czas potrzebny na opiekę nad dzieckiem ze specjalnymi potrzebami może pozostawić inne relacje rodzinne bez uwagi. Aby więc uniknąć wypalenia zawodowego, rodzice muszą znaleźć czas dla siebie. Rodzice często odpowiadają na tę sugestię, mówiąc, że nie mają na to czasu! Należy jednak pamiętać, że nawet kilka minut dziennie może zdziałać cuda. Niektórzy rodzice po prostu robią tak proste rzeczy, jak nałożenie balsamu do rąk lub gotowanie ulubionych obiadów, aby poczuć się lepiej. Rodzice, podobnie jak osoby z zespołem Aspergera, potrzebują nagród, aby mieć motywację. Rodzice dzieci autystycznych mają jeszcze większą potrzebę nagradzania się, ponieważ wychowywanie dziecka jest często frustrujące i stresujące. Oprócz nagradzania siebie członkowie rodziny muszą nagradzać siebie nawzajem. Małżonkowie muszą docenić ciężką pracę, jaką wykonują każde z nich. Pamiętaj także, aby podziękować rodzeństwu za opiekę lub pomoc braciom i siostrom. Ważne jest również, aby małżonkowie starali się spędzać trochę czasu sami. Powtórzę jeszcze raz: ilość czasu nie jest tak ważna jak jego jakość. Może to obejmować wspólne oglądanie telewizji, gdy dzieci śpią, wyjście na kolację lub spotkanie na lunchu, gdy dzieci są w szkole. Rodziny mogą także od czasu do czasu chcieć zaangażować się w zajęcia bez osoby z zespołem Aspergera. Może to dotyczyć mamy, taty i rodzeństwa, którzy wspólnie udają się do parku rozrywki. Często rodziny czują się winne, że nie uwzględniają osoby z zespołem Aspergera, ale każdy zasługuje na to, aby cieszyć się razem spędzonym czasem, któremu nie zagrażają wyzwania związane z zespołem Aspergera. Wyszukaj w swojej okolicy grupy wsparcia lub sieci. Pociesza nas świadomość, że nie tylko my doświadczamy szczególnie stresującej sytuacji. Ponadto najbardziej przydatne porady można uzyskać od innych osób zmagających się z tymi samymi wyzwaniami. Grupy wsparcia dla rodziców, rodzeństwa i dziadków są dostępne za pośrednictwem programów edukacyjnych, ośrodków pomocy dla rodziców, stowarzyszeń zajmujących się autyzmem i biur ds. niepełnosprawności rozwojowej. Ponadto dostępna jest obecnie pomoc online dla członków rodziny.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Wyjaśnienie zespołu Aspergera nie jest łatwe, niezależnie od tego, z kim rozmawiasz. Nie jest to coś, co da się opisać jednym, zwięzłym zdaniem. Problemy wynikają z tego, że patrząc na osobę nie można stwierdzić, czy ma ona zespół Aspergera. Również dlatego, że przyczyny zespołu Aspergera nie zostały jeszcze jasno zidentyfikowane, czasami może być trudno przekonać ludzi, że schorzenie to faktycznie istnieje. Możesz spróbować wyjaśnić starszym dzieciom, że osoby z zespołem Aspergera zasadniczo mają problemy w 3 głównych obszarach. Jest to zwykle część kryteriów diagnozowania zespołu Aspergera. Te obszary to:

1) Komunikacja społeczna: Oznacza to wiedzę, co powiedzieć innym ludziom i zrozumienie znaczenia tego, co do ciebie mówią. Wyobraź sobie, ile razy dziennie w życiu Twojego dziecka pojawiają się podstawy komunikacji społecznej; w sklepach, w domu, w szkole, na ulicy. Osoby z zespołem Aspergera mogą mieć problemy w rozmowie z innymi ludźmi, ponieważ potrafią dosłownie brać to, co ludzie mówią. Przykładem może być powiedzenie osobie z zespołem Aspergera „Uśmiałem się do łez”, może ona się zaniepokoić, wierząc, że twoja głowa naprawdę oddzieliła się od ciała. Osobom z zespołem Aspergera może być bardzo trudno zrozumieć, kiedy ktoś żartuje, dlatego mogą się złościć lub zdenerwować czymś, co powiedziałeś, a co nie miało wyrządzić krzywdy.

2.) Zrozumienie społeczne: Oznacza to wiedzę, co robić, gdy jesteś z innymi ludźmi. Osoby z zespołem Aspergera mają trudności ze zrozumieniem relacji społecznych, nie rozumieją wszystkich zasad rządzących relacjami społecznymi. W miarę dorastania uczymy się, jak odpowiednio zachowywać się w określonych sytuacjach, na przykład uczymy się nie mówić ludziom takich rzeczy, jak „wyglądasz grubo” (chyba że celowo staramy się kogoś urazić). Osoba z ZA zwykle nie chce być niegrzeczna, chociaż czasami może się tak wydawać, dzieje się tak dlatego, że nie rozumie, jak się zachować.

3.) Wyobraźnia: Jest to zdolność myślenia o rzeczach, które nie są prawdziwe. Dzieci z zespołem Aspergera zazwyczaj nie interesują się grami polegającymi na udawaniu kogoś innego (np. gliniarzy i złodziei). Niektóre dzieci z zespołem Aspergera mogą być bardzo zainteresowane rzeczami, które nie są interesujące dla innych dzieci lub wykluczają interakcje społeczne. Mogą lubić kolekcjonowanie przedmiotów, które wydają nam się nudne lub niezwykłe.

Jedną z książek, na które natrafiłem, skierowaną do dzieci w wieku 7–15 lat, jest „Czy mogę ci opowiedzieć o zespole Aspergera?”. Przewodnik dla przyjaciół i rodziny” Jude Welt. Inne książki napisane przez młodych ludzi z zespołem Aspergera to „Świrusy, maniacy i zespół Aspergera: przewodnik po okresie dojrzewania” Luke’a Jacksona napisany przez chłopca z zespołem Aspergera, który miał wówczas 15 lat, oraz „Zespół Aspergera, wszechświat i wszystko” autorstwa Kennetha Halla. Istnieją również strony internetowe, które dostarczają wielu informacji na temat tego schorzenia. Dobrym rozwiązaniem jest Sibnet, założony w ramach projektu Seattle Children’s Hospital Project. Sibnet jest przeznaczony specjalnie dla rodzeństwa dzieci niepełnosprawnych i jest przeznaczony zarówno dla młodszego rodzeństwa, jak i dorosłych braci i sióstr. Strona zawiera informacje i zasoby dla rodzeństwa dzieci niepełnosprawnych oraz umożliwia im subskrypcję serwisu – miejsca, w którym mogą dzielić się informacjami i omawiać problemy, z którymi się borykają.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Dzieci z zespołem Aspergera mają trudności z nawiązywaniem przyjaźni. Wynika to w dużej mierze z ogólnego braku umiejętności społecznych. Pomoc dziecku w zdobywaniu umiejętności społecznych zapewni podstawę, na której można budować przyjaźnie. Twoje dziecko może mieć trudności z dołączeniem do innych osób, a nawet może odczuwać niepokój, jeśli zostanie zmuszone do przyłączenia się do grupy. To z kolei może prowadzić do niewłaściwych zachowań, które mogą jeszcze bardziej oddalić ich od grupy. Dziecko z zespołem Aspergera często nie wydaje się zmotywowane i nie wie, jak bawić się z innymi dziećmi w jego wieku. Kiedy dziecko uczestniczy we wspólnej zabawie, może pojawić się tendencja do narzucania lub dyktowania sposobu, w jaki dana czynność będzie przebiegać. Kontakty społeczne z innymi dziećmi mogą być tolerowane tylko pod warunkiem, że inne dzieci przestrzegają ich zasad. Zabawa z innymi dziećmi oznacza, że muszą się dzielić, a także radzić sobie z różnymi pomysłami. Wiele dzieci z zespołem Aspergera woli być pozostawione same sobie i bez przerwy uczestniczyć w swoich zajęciach. Możesz pomóc swojemu dziecku, ucząc je umiejętności społecznych, które sprawią, że poczuje się bardziej komfortowo w sytuacjach społecznych, ale także pomogą mu we właściwych interakcjach i zmniejszeniu prawdopodobieństwa bycia celem dokuczania. Carol Gray opracowała technikę zwaną Historiami Społecznymi, która okazała się skuteczna w zwiększaniu umiejętności społecznych. Technika ta polega na stworzeniu scenorysu opisującego sytuację i zawierającego odpowiednie działania i wyrażenia. Może to przypominać animowaną sekwencję wydarzeń, która daje dziecku wyobrażenie o tym, jak zachować się w określonej sytuacji. Na przykład może istnieć opowieść społeczna na temat grania w gry planszowe. Pokaże to od początku do końca, co robisz, i wyjaśni takie kwestie, jak konieczność na zmianę, dlaczego wszyscy muszą przestrzegać zasad, dlaczego może to być fajne itp. Inne rzeczy, które możesz zrobić, to nauczyć dziecko, jak zacząć utrzymywać i koniec zabaw. Uczy elastyczności i współpracy w interakcjach z innymi. Zaproś przyjaciół do domu i zadbaj o to, aby impreza się udała, na przykład planując zajęcia tak, aby nie było miejsca na błędy.