https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Różne perspektywy kulturowe mogą również wpływać na priorytetowe traktowanie celów interwencji w planie leczenia ASD. Na przykład kultura modalna dla Anglo-Amerykanów obejmuje przywiązywanie dużej wagi do indywidualizmu, podczas gdy inne kultury mają orientację bardziej kolektywistyczną, stawiając grupę ponad jednostkę. Dla niektórych rodzin ważniejsze może być skupienie się na zachowaniach dziecka, które ułatwiają funkcjonowanie w rodzinie i społeczności, a nie na indywidualnych kompetencjach i autonomii. Może to potencjalnie kolidować z terapią behawioralną, często mającą na celu wspieranie niezależności i uczenie umiejętności samopomocy, takich jak formułowanie jasnych próśb i samodzielne wykonywanie zadań. Na przykład często wyznawanym na Zachodzie celem dotyczącym długoterminowych wyników leczenia osób niepełnosprawnych, w tym osób z ASD, jest: utrzymać stałą pracę w dorosłym życiu. Jednakże osoby zapewniające leczenie osobom chorym powinny mieć świadomość, że oczekiwania rodziny wobec rodzin o pochodzeniu niezachodnim mogą wiązać się z różnymi oczekiwaniami wobec ich dziecka w zakresie celów długoterminowych. Różnice w praktykach wychowawczych i wartościach kulturowych mają konsekwencje dla terapeutów i edukatorzy pracujący z rodzicami dzieci z ASD i są ważne zarówno dla twórców terapii, jak i dostawców, które powinni wziąć pod uwagę podczas projektowania i wdrażania planu leczenia. Na przykład praktyki wychowawcze meksykańskich matek amerykańskich skupiają się bardziej na uczeniu uprzejmości i posłuszeństwa autorytetom (np. rodzicom i nauczycielom), podczas gdy w przypadku matek angloamerykańskich częściej cenią samodzielną naukę i niezależne myślenie . Badanie różnic w poglądach na temat wyrażania emocji dodatkowo wyjaśnia wpływ kultury na cele leczenia. Osoby z ASD często mają trudności z rozpoznawaniem i wyrażaniem emocji; dlatego wiele terapii ma na celu pomoc jednostkom w wyrażaniu emocji. Jednak wiele kultur azjatyckich ceni prywatność ponad publiczne okazywanie emocji i zniechęca do okazywania emocji na zewnątrz. Zabieg mający na celu wywołanie zewnętrznej ekspresji emocjonalnej może być sprzeczny z wartościami tych kultur. Ponadto rodzice często proszeni są o bycie aktywnym członkiem zespołu terapeutycznego i wdrażanie interwencji w domu i innych warunkach dla ich dziecka. Jednak rola, jaką rodzice przyjmują w leczeniu oraz oczekiwana rola nauczycieli i innych klinicystów jest różna w zależności od kultury – niektóre kultury mogą oczekiwać, że głównymi opiekunami będą terapeuci i pedagodzy, i zakładać, że rodzice nie muszą się angażować. Styl nauczania stosowany w przypadku osób z ASD może również stanowić obszar, w którym konieczny jest kompromis. Na przykład ogólne środowisko edukacyjne w wielu społeczeństwach azjatyckich obejmuje systematyczne i wielokrotne ćwiczenie nowo nabytych umiejętności w ustrukturyzowanym środowisku uczenia się. Może to potencjalnie kolidować z osobą świadczącą terapię ASD, która stosuje bardziej naturalistyczny styl nauczania, obejmujący podążanie za wskazówkami dziecka i oferowanie wyborów poprzez zabawę (jak w modelu Denver). Być może podmioty świadczące usługi lecznicze będą musiały dostosować swój styl świadczenia usług, aby skutecznie współpracować z rodzinami.