https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Dyches, Wilder i Obiakor (2001) zalecają kilka strategii pracy z osobami z ASD w środowisku edukacyjnym i terapeutycznym. Po pierwsze, zbadanie własnych uprzedzeń i umiejętność ich swobodnego uznania stanowią podstawę zapewnienia najlepszej edukacji i opieki nad dziećmi ze środowisk wielokulturowych. Mogą istnieć uprzedzenia wobec grup ze względu na takie czynniki, jak religia, dochód, płeć, rasa, pochodzenie etniczne, wygląd osobisty i niepełnosprawność. Może to być obciążające emocjonalnie i trudne dla świadczeniodawców, a jednocześnie kluczowe dla ustalenia, czy te poglądy zakłócają skuteczność interwencji. Chociaż jest to pozornie oczywisty cel, postrzeganie każdego dziecka z ASD w pozytywnym świetle i jako zdolnego do rozwoju, niezależnie od poziomu umiejętności i pochodzenia kulturowego, ma kluczowe znaczenie dla pomocy im w osiągnięciu celów leczenia. Oczekiwania opiekunów i nauczycieli wobec dzieci niepełnosprawnych, w tym ASD, również mają wpływ na leczenie. Oczekiwania mogą się różnić w przypadku dzieci z różnych środowisk, niezależnie od tego, czy są one świadomie uznawane, czy nie. Badania wykazały, że nauczyciele, którzy mają wysokie oczekiwania wobec dzieci, zazwyczaj je spełniają lub przekraczają. Język jest również ważnym czynnikiem. W szkołach specjalnych występuje nadreprezentacja dzieci ze środowisk dwujęzycznych. Oznacza to, że specjaliści przeprowadzający oceny w celu ustalenia uprawnień do kształcenia specjalnego mogą mieć trudności z odróżnieniem płynności i komfortu w posługiwaniu się dominującym językiem od prawdziwej niepełnosprawności. Jeżeli do kształcenia specjalnego zostanie wybrany uczeń, który nie włada biegle językiem dominującym, placówki kształcenia specjalnego muszą współpracować z nauczycielem odpowiedzialnym za nauczanie uczniów, którzy nie władają językiem niedominującym, aby pomóc we wdrożeniu interwencji edukacyjnych i behawioralnych. Terapia mowy i języka może być również uzasadniona i często powinna być brana pod uwagę jako część ogólnego planu leczenia lub zindywidualizowanego programu edukacyjnego (IEP). Jeśli to możliwe, zaleca się także korzystanie z dwujęzycznych placówek edukacyjnych i terapeutycznych, aby zapewnić dzieciom lepsze zrozumienie materiału. Mentorzy rówieśniczy mogą być również pomocni w zapewnianiu doświadczeń akulturacyjnych i szkoleniu umiejętności społecznych w kulturze dominującej, jeśli jest to zalecane dla konkretnego ucznia. Jeśli chodzi o szerszy program nauczania, zauważono, że na wielokulturowych uczniów w kształceniu ogólnym negatywny wpływ ma brak kontaktu w klasie z historią, wydarzeniami i doświadczeniami edukacyjnymi poza dominującym środowiskiem kultury. Dlatego można i należy podjąć wysiłki, aby włączyć do edukacji takie programy nauczania, aby wzbudzić poczucie przynależności u uczniów ze środowiska wielokulturowego, w tym u uczniów z ASD.