Miesiąc: maj 2024

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Lekarka Isabelle Rapin urodziła się w Lozannie w Szwajcarii i już w wieku 10 lat wiedziała, że chce zostać lekarzem. Była jedną z kilkunastu kobiet uczęszczających do szkoły medycznej w Lozannie, którą ukończyła w 1952 roku. Po ukończeniu studiów dr Rapin przeniosła się do Nowego Jorku, gdzie ukończyła rezydenturę i skupiła się na neurologii dziecięcej. Przyjęła stanowisko w Albert Einstein College of Medicine w 1958 roku, wkrótce po założeniu szkoły. Tam stała się płodnym naukowcem, pedagogiem i praktykiem, publikując ponad 200 artykułów i książek od lat pięćdziesiątych XX wieku, pomagając niezliczonym rodzinom i dzieciom autystycznym. Dr Rapin rozpoczęła karierę zawodową od dzieciństwa, interesując się zaburzeniami języka i komunikacji oraz badała przetwarzanie słuchowe w mózgu. Później jej kariera skupiła się na zaburzeniach ze spektrum autyzmu. Wśród innych obszarów autyzmu badania dr Rapina w dużej mierze obejmowały prezentację różnych zaburzeń językowych w autyzmie, neurobiologię autyzmu, a ostatnio także podtyp i klasyfikację autyzmu. Była członkiem-założycielem Towarzystwa Neurologii Dziecięcej i Międzynarodowego Stowarzyszenia Neurologii Dziecięcej oraz służyła w Amerykańskiej Akademii Neurologii i Amerykańskim Towarzystwie Neurologicznym. Została uhonorowana nagrodą Amerykańskiego Towarzystwa Autyzmu za wybitne osiągnięcia w badaniach nad autyzmem oraz nagrodą za całokształt twórczości od Międzynarodowego Towarzystwa Badań nad Autyzmem. Udzielała także rad nowicjuszom w dziedzinie medycyny: „Uważaj każdego pacjenta za potencjalne źródło nowej wiedzy, opisz to, co widzisz, energicznie realizuj swoje zainteresowania, naucz się iść na skróty i ustalać priorytety. Znajdź dobrego mentora, ciesz się tym, co robisz i odnieś szczęście.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Doktor Peter Mundy jest psychologiem klinicznym i rozwojowym oraz wybitnym badaczem autyzmu. Obecnie jest profesorem Lisy Capps w dziedzinie zaburzeń neurorozwojowych i edukacji na Uniwersytecie Kalifornijskim w Davis School of Education oraz dyrektorem ds. badań edukacyjnych w M.I.N.D. Instytut. Przed objęciem obecnego stanowiska dr Mundy był wieloletnim profesorem psychologii na Uniwersytecie w Miami. Jest dyrektorem-założycielem Centrum ds. Autyzmu i Niepełnosprawności Pokrewnych Uniwersytetu w Miami oraz współzałożycielem i współdyrektorem Instytutu Badań nad Autyzmem Marino na Uniwersytecie Vanderbilt. Dr Mundy uzyskał tytuł licencjata z psychologii w Stockton State College w stanie New Jersey w 1976 r., tytuł magistra w 1979 r. i doktorat z psychologii rozwojowej w 1981 r. na Uniwersytecie w Miami. Głównym obszarem zainteresowań dr Mundy’ego była wspólna uwaga i poznanie społeczne w autyzmie. Opublikował ponad sto artykułów naukowych i rozdziałów w książkach. Jego wczesna praca z dr Marianem Sigmanem przyczyniła się do zrozumienia, że upośledzenie uwagi wspólnej może być podstawowym składnikiem wyzwań społecznych w autyzmie. Praca dr Mundy’ego w tej dziedzinie pomogła w propagowaniu tej dziedziny w kierunku wcześniejszej identyfikacji i diagnozowania autyzmu. Narzędzia diagnostyczne i wczesna interwencja obecnie często skupiają się na umiejętności wspólnej uwagi w autyzmie, częściowo dzięki wysiłkom badawczym dr Mundy’ego. W swojej nowszej pracy dr Mundy przeprowadził badania podłużne nad rozwojem uwagi wspólnej u typowych dzieci. Podaje, że indywidualne różnice we wspólnej uwadze niemowląt przewidują wyniki społeczne i kompetencje społeczne u typowo rozwijających się dzieci.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Doktor Lovaas jest przez wielu uważany za ojca stosowanej analizy behawioralnej i pierwszego, który wykazał skuteczność interwencji behawioralnej w leczeniu autyzmu. Dorastał w Norwegii i przeniósł się do Stanów Zjednoczonych w ramach stypendium Luther College w Iowa. Jako profesor psychologii na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles dr Lovaas zastosował w leczeniu autyzmu zasady behawioryzmu, które wskazują, że zachowaniem kieruje się i kształtuje poprzez nagradzanie pożądanych zachowań i karanie za niepożądane. W artykule z 1965 roku opublikowanym w czasopiśmie Life zatytułowanym „Krzyki, policzki i miłość: zaskakujące, szokujące leczenie pomaga daleko posuniętym kalekom psychicznym” jego metoda leczenia spotkała się z dużym zainteresowaniem. W swoich początkowych badaniach dr Lovaas oprócz stosowania nagród stosował „awersje”, czyli kary fizyczne, aby kierować zachowaniem. W późniejszych wcieleniach techniki leczenia opartej na ABA, czasami określanych jako dyskretny trening próbny, zaprzestano stosowania „awersyjnych” zachowań i do kształtowania zachowania wykorzystywano wyłącznie nagrody. Chociaż w czasie początkowych badań nad leczeniem etiologia autyzmu była nadal przedmiotem poważnych dyskusji, dr Lovaas odrzucił zasadę identyfikowania przyczyny w celu zdefiniowania leczenia i powiedział: „Najpierw należy ugasić ogień, zanim zacznie się martwić, jak to będzie”. Rozpoczęty.” Po opublikowaniu w 1987 roku swojej pracy wykazującej skuteczność leczenia poprzez analizę naukową, dr Bernard Rimland napisał artykuł wstępny do biuletynu Instytutu Badań nad Autyzmem, w którym stwierdził: „Kiedy zostanie napisana historia autyzmu, nazwisko Ivara Lovaasa zostanie napisał znacznie więcej niż nazwiska jego wielu krótkowzrocznych krytyków”.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Doktor Catherine Lord jest światowej sławy badaczką autyzmu, obecnie dyrektorką Centrum Autyzmu i Zaburzeń Komunikacyjnych (UMACC) Uniwersytetu Michigan, tymczasowym dyrektorem Centrum Studiów nad Dziećmi przy Uniwersytecie Nowojorskim w Instytucie Aspergera oraz profesorem psychologii i Psychiatrii na Uniwersytecie Michigan. Doktor Lord jest przewodniczącym rady dyrektorów Fundacji Simonsa, a także Komitetu Wczesnej Interwencji w Autyzmie przy Narodowej Akademii Nauk. Doktor Lord ukończyła studia licencjackie na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles i uzyskała tytuł doktora psychologii i stosunków społecznych na Uniwersytecie Harvarda. Oprócz książek i rozdziałów w książkach dr Lord opublikowała ponad sto artykułów w czasopismach, a w swojej karierze akademickiej pracowała na kilku uniwersytetach, w tym na Uniwersytecie Północnej Karoliny, Uniwersytecie Minnesoty, Uniwersytecie Alberty, Uniwersytecie Harvarda i Uniwersytecie Chicago. Doktor Lord jest szczególnie dobrze znany z opracowania kilku narzędzi, które są szeroko stosowane podczas diagnostycznej oceny autyzmu. Harmonogram obserwacji diagnostycznej autyzmu (ADOS) to ustandaryzowany sposób, w jaki klinicyści i badacze mogą określić ilościowo i ocenić objawy związane z autyzmem. Wywiad diagnostyczny z autyzmem (ADI) to częściowo ustrukturyzowany wywiad z rodzicami, mający na celu udokumentowanie historii rozwoju objawów autyzmu, a także obecnych mocnych stron i wyzwań. ADOS i ADI są obecnie uważane za narzędzia diagnostyczne o złotym standardzie w ocenie autyzmu i są używane na całym świecie do pomocy w diagnozowaniu autyzmu. Badania dr Lorda skupiały się na obserwacji małych dzieci autystycznych od wczesnego dzieciństwa, przez okres dojrzewania, a obecnie przez całą dorosłość. Jako pierwsza przedstawiła prawdziwie rozwojową perspektywę zaburzenia na przestrzeni całego życia. Oprócz osiągnięć akademickich dr Lord znana jest ze swojego zaangażowania na rzecz poprawy sytuacji osób z autyzmem i swojej przenikliwości klinicznej w pracy z rodzinami dotkniętymi autyzmem.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Podobna historia do historii Portii Iversen i Jonathana Shestacka miała miejsce na wschodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych na początku lat 90. U syna Karen i Erica Londonów, Zachary’ego, zdiagnozowano autyzm. Jego rodzice byli sfrustrowani, ich zdaniem, brakiem badań nad autyzmem w tamtym czasie. W związku z tym w 1994 r. londyńska współzałożycielka Krajowego Sojuszu na rzecz Badań nad Autyzmem (NAAR) Karen London poświęciła karierę prawniczki, aby poświęcić życie swojemu synowi i pomóc NAAR w realizacji misji finansowania projektów badawczych nad autyzmem. Eric London jest z zawodu psychiatrą i znany jest z tego, że stanowczo sprzeciwia się twierdzeniu, że schorzenie to jest spowodowane szczepionkami zawierającymi rtęć. Dodatkowym ważnym wkładem Londonów był rozwój programu tkanek autystycznych w NAAR, mającego na celu pobieranie pośmiertnych mózgów pacjentów z autyzmem i członków ich rodzin. Program ten umożliwia naukowcom poszukiwanie cech chemicznych, komórkowych i anatomicznych związanych z leżącymi u podstaw mechanizmami neuronalnymi autyzmu. Głównym sposobem zbierania pieniędzy przez NAAR było organizowanie maratonów pieszych, a do ostatniego roku swojej działalności jako niezależnej organizacji przeznaczyła około 30 milionów dolarów na badania nad autyzmem. W 2006 roku, rok przed Cure Autism Now (kolejna organizacja zajmująca się autyzmem założona przez rodziców), NAAR połączyła się z Autism Speaks. Program NAAR Autism Tissue Program jest kontynuowany za pośrednictwem Autism Speaks, a mieszkańcy Londynu zasiadają w naukowej radzie doradczej Autism Speaks w latach 2006–2009. W 2009 r. para opuściła organizację, stwierdzając, że nie zgadzają się z ciągłym wsparciem przez Autism Speaks badań badających potencjał w rzadkich przypadkach związek między autyzmem a szczepieniami.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

dr. Robert i Lynn Koegel to badacze zajmujący się leczeniem autyzmu, którzy opracowali interwencję zwaną szkoleniem Pivotal Response Training (PRT), opartą na zasadach stosowanej analizy zachowania. Razem założyli i kierują Centrum Autyzmu Uniwersytetu Kalifornijskiego w Santa Barbara Koegel, które służy zarówno jako instytucja badawcza, jak i dostawca usług. Doktor Robert Koegel szkolił się na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles pod kierunkiem doktora Ivara Lovaasa w latach 70. i 80. XX wieku i współpracował z nim nad projektem Lovaas Young Autism Project. Dr Koegel zauważyła brak więzi emocjonalnej i radości u dzieci biorących udział w projektach, nawet jeśli pomyślnie wykonały zadania i nabyły umiejętności. Po opuszczeniu UCLA dr Koegel zdecydowała się podjąć misję opracowania własnej interwencji behawioralnej, wykorzystującej własne motywacje i zainteresowania dziecka jako środek przekazu interwencji. Zamiast namacalnych, często niepowiązanych nagród, stosuje się naturalne wzmocnienia. Na przykład, zamiast zarabiać chipsa ziemniaczanego za prawidłowe wskazanie nazwanego koloru, dziecko zostanie nagrodzone możliwością narysowania kolorową kredką, którą poprawnie nazwało. Uzasadnieniem stosowania takich technik jest to, że w tych momentach nauczania wykorzystuje się własną motywację dziecka do stworzenia naturalnie wzmacniającego środowiska uczenia się, w którym nabyte umiejętności z większym prawdopodobieństwem zostaną uogólnione na inne środowiska. W przeciwieństwie do innych programów ABA, które koncentrują się na jednym konkretnym obszarze umiejętności na raz, PRT koncentruje się na wielu „kluczowych obszarach” rozwoju dziecka i promuje motywację dziecka poprzez strategie takie jak wybór dziecka, zróżnicowanie zadań i nagradzanie wysiłków na rzecz wykonania zadania. Koegelowie byli zdecydowanymi zwolennikami nieawersyjnych strategii we wdrażaniu programu leczenia, a ich głównym mechanizmem zmiany zachowania jest wsparcie pozytywnego zachowania (PBS).

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Doktor Ami Klin jest kolejnym znanym badaczem autyzmu. Dr Klin jest dyrektorem programu autyzmu w Yale Child Study Center i profesorem nadzwyczajnym psychologii i psychiatrii dziecięcej na Uniwersytecie Yale. Uzyskał tytuł licencjata na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie w 1983 r. i stopień doktora psychologii na Uniwersytecie Londyńskim w 1988 r. Badania dr Klina dostarczyły wglądu w neuronalne mechanizmy socjalizacji i ich zaburzenia w autyzmie. Doktor Klin jest szczególnie dobrze znana ze stosowania nowatorskich metod badania i śledzenia procesów społecznych u osób z autyzmem. Na przykład dr Klin często korzysta z technologii śledzenia wzroku, w ramach której czujniki wykrywają kierunek spojrzenia oczu i dopasowują go do obiektu odniesienia w polu widzenia danej osoby. Badania eyetrackingowe dają wgląd w procesy skanowania wzrokowego i pozwalają wnioskować, czym dana osoba się zajmuje i być może, co przyciąga jej zainteresowanie w swoim otoczeniu. Wyniki badań dr Klina sugerują, że osoby z autyzmem śledzą i zwracają uwagę na różne elementy naturalistycznych interakcji i sytuacji społecznych w porównaniu z typowymi rówieśnikami. Ważnym odkryciem laboratorium dr Klina było to, że osoby autystyczne mają tendencję do patrzenia na usta rozmówcy, kiedy mówi, a nie na jego oczy i często skupiają się na szczegółach w pomieszczeniu, a nie na osobach zaangażowanych w emocjonalną wymianę społeczną.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Leo Kanner urodził się w Austrii, studiował w Berlinie aż do I wojny światowej, kiedy to rozpoczął służbę wojskową. Po wojnie wrócił i ukończył studia medyczne na uniwersytecie w Berlinie. W 1921 uzyskał stopień doktora nauk medycznych. W 1924 wyemigrował do Stanów Zjednoczonych i objął stanowisko asystenta lekarza w Południowej Dakocie. Sześć lat później został zaproszony do opracowania i kierowania pierwszym oddziałem psychiatrii dziecięcej w szpitalu pediatrycznym Uniwersytetu Johnsa Hopkinsa. Pozostał dyrektorem Oddziału Psychiatrii Dziecięcej w Johns Hopkins aż do przejścia na emeryturę w 1959 r. W 1935 r. opublikował pierwszą książkę na temat psychiatrii dziecięcej napisaną w języku angielskim. Dr Kannerowi przypisuje się, że jako pierwszy opisał autyzm w swoich opisach przypadków 11 dzieci z zespołem zaburzeń charakteryzującym się znacznymi zaburzeniami w interakcjach społecznych, opóźnieniami w języku i dziwnym sposobem komunikowania się, a także ograniczonymi zainteresowaniami i powtarzalnymi zachowaniami. W tej pionierskiej publikacji z 1943 r. donosi, że od 1938 r. zwrócił jego uwagę kilkoro dzieci wykazujących ten wzorzec zachowań. W swoim artykule zastanawia się nad użyciem przez doktora Bleulera słowa „autyzm” i dlatego zatytułował swój rękopis „Autystyczne zaburzenia kontaktu afektywnego”. .”

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Portia Iversen, dyrektor artystyczna i pisarka, zdobywczyni nagrody Emmy, oraz Jonathan Shestack, producent filmowy, założyli w 1995 roku fundację badawczą non-profit i organizację wspierającą rodziców o nazwie Cure Autism Now (CAN). Małżeństwo z Los Angeles dowiedziało się, że ich syn Dov, u którego zdiagnozowano ciężki autyzm i nie byli zadowoleni z ograniczonych zasobów i badań nad autyzmem, jakie działo się w tamtym czasie. Ich niezadowolenie wywołało silną chęć pomocy w szybkim rozwoju tej dziedziny, dlatego Iversen i Shestack założyli CAN, aby zachęcić do postępu w kierunku gromadzenia funduszy na wsparcie badań nad autyzmem i zwrócenie uwagi na to zaburzenie. Lobbowali niezliczone grupy, od osób prywatnych po kongresy, na rzecz funduszy na badania nad autyzmem. Następnie CAN zbierał 10 milionów dolarów rocznie na badania nad autyzmem. Wielu naukowców zajmujących się autyzmem przypisuje tej organizacji zmianę oblicza autyzmu ze względu na uwagę i fundusze, jakie wniosła do tego zaburzenia. Wkrótce po założeniu CAN Iversen i Shestack w 1997 r. założyli Autism Genetics Resource Exchange (AGRE), który jest największym na świecie bankiem genów otwartym dla społeczności naukowej w celu pomocy w poszukiwaniu wpływów genetycznych na autyzm. Portia Iversen założyła w 2000 roku Międzynarodowe Spotkanie Badań nad Autyzmem (IMFAR), które jest coroczną konferencją poświęconą badaniom nad autyzmem. Opublikowała także książkę opisującą życie syna pt. Strange Son oraz szereg artykułów naukowych na temat genetyki autyzmu i funkcjonowania neuronów w autyzmie. W 2007 roku CAN połączył się z Autism Speaks (kolejną organizacją non-profit założoną przez rodziców), stając się główną organizacją zajmującą się wspieraniem rodziców autystycznych i fundacją badawczą na świecie. Iversen i Shestack nadal są zaangażowani w fundację Autism Speaks, a Iversen zasiada w radzie doradczej.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Stanley Greenspan, lekarz medycyny, jest psychiatrą i psychoanalitykiem, który opracował popularną terapię autyzmu zwaną Floortime. Dr Greenspan studiował na Uniwersytecie Harvarda w ramach studiów licencjackich, a dyplom lekarza uzyskał w Yale Medical School w 1966 r. Obecnie jest profesorem klinicznym psychiatrii i pediatrii w szkole medycznej Uniwersytetu George’a Washingtona oraz przewodniczącym Interdyscyplinarnej Rady ds. Zaburzeń Rozwojowych i Uczenia się. Jego metoda Floortime jest formą terapii zabawą wykorzystującą interakcje i relacje społeczne do nauczania dzieci z opóźnieniami rozwojowymi, w tym autyzmem. Floortime działa w oparciu o wykorzystanie emocji i zainteresowań dziecka w celu stworzenia możliwości uczenia się. W Floortime podążanie za przewodnictwem dziecka i jego naturalnymi zainteresowaniami jest niezbędne, aby rzucić wyzwanie dziecku w kierunku opanowania umiejętności. Rodzice, lekarze i dzieci często postrzegają te interakcje i metody jako przyjemne i zabawne doświadczenie. W przypadku młodszych dzieci te zabawne interakcje zwykle odbywają się na „podłodze”, ale wraz z wiekiem dzieci możliwości nauczania w stylu naturalistycznym rosną i obejmują bardziej zaawansowane doświadczenia społeczne, takie jak rozmowy i interakcje w innych miejscach. Nacisk położony jest na rolę rodziców ze względu na znaczenie ich relacji emocjonalnej z dzieckiem. Floortime jest często stosowany jako leczenie uzupełniające inne, bardziej ustrukturyzowane interwencje behawioralne, takie jak stosowana analiza zachowania. Dr Greenspan w dalszym ciągu prowadzi szkolenia i warsztaty z zakresu metod Floortime, a na jego stronie internetowej dostępne są szkoleniowe płyty DVD.