Miesiąc: czerwiec 2024

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Termin ASD odnosi się do szeregu „wszechobecnych zaburzeń rozwojowych”. Trzy główne zaburzenia objęte tym ogólnym terminem ASD to autyzm, zespół Aspergera i PDD-NOS. Ogólnie rzecz biorąc, ASD to zaburzenia mózgu, które rozpoczynają się we wczesnym okresie życia i wpływają na trzy podstawowe obszary funkcjonowania i rozwoju. Pierwszym obszarem funkcjonowania są interakcje społeczne, które mogą obejmować zmniejszony kontakt wzrokowy i minimalne wzajemne wymiany społeczne. Drugim obszarem trudności są umiejętności komunikacyjne (np. opóźniony język i powtarzalna mowa). Ostatnią kategorią związaną z ASD są bardziej nietypowe zachowania, w tym ograniczone/powtarzające się zachowania i zainteresowania oraz naleganie na rutynę lub identyczność. Częstość występowania ASD, niegdyś uważana za rzadkie zaburzenie, obecnie wzrasta w populacji ogólnej i obecnie szacuje się, że występuje u 1 na 166 dzieci. Zaburzenia ASD występują trzy do czterech razy częściej u chłopców niż u dziewcząt.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

ADI jest narzędziem oceny pomocnym w postawieniu diagnozy ASD. Jest to trwająca od 2 do 2,5 godzin rozmowa przeprowadzana z głównym opiekunem dziecka, zawierająca bardzo szczegółowe pytania dotyczące rozwoju społecznego i językowego dziecka oraz jego zachowań i zainteresowań sensorycznych oraz powtarzalnych/ograniczonych. Harmonogram obserwacji diagnostycznej autyzmu (ADOS) ADOS to sprawdzone narzędzie oceny, które ocenia umiejętności społeczne i komunikacyjne, a także ograniczone/powtarzające się zainteresowania. Trwa zwykle 45–60 minut i składa się z 10–14 różnych zabaw mających na celu pobudzenie komunikacji społecznej.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Autyzm jest również nazywany „zaburzeniem autystycznym” lub „autyzmem ścisłym”. Dzieci z diagnozą autyzmu zmagają się w trzech obszarach opisanych w definicji ASD. Dzieci autystyczne mają na ogół większą liczbę problemów niż dzieci z rozpoznaniem zespołu Aspergera lub PDD-NOS. Wiele dzieci autystycznych ma także zaburzenia poznawcze.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Podobnie jak w przypadku wszystkich innych zaburzeń ASD, dzieci z zespołem Aspergera (lub zespołem Aspergera) mają trudności społeczne i ograniczone/powtarzające się zainteresowania. W przeciwieństwie do autyzmu, dzieci z zespołem Aspergera nie mają opóźnienia w mówieniu i mają średnią lub ponadprzeciętną inteligencję mierzoną testami poznawczymi. Zespół Aspergera jest zwykle diagnozowany później niż zaburzenie autystyczne, ponieważ u dzieci, u których zdiagnozowano tę diagnozę, nie występuje opóźnienie językowe, dlatego rodzice często nie zwracają uwagi na tak wcześnie.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

ABA to jedyne podejście interwencyjne, które badania uznały za skuteczne w leczeniu ASD. Jest to ogólny termin obejmujący podejścia interwencyjne mające na celu zmianę zachowania. W przypadku dzieci autystycznych jest to intensywna metoda nauczania polegająca na ostrożnym wzmacnianiu pewnych pozytywnych zachowań przy jednoczesnym ograniczaniu niepożądanych zachowań. Umiejętności społeczne i komunikacyjne są zwykle przedmiotem zainteresowania ABA. Program terapii ABA jest zindywidualizowany w celu uwzględnienia konkretnych mocnych stron dziecka i obszarów wyzwań. Zaleca się, aby ABA rozpocząć jak najwcześniej i aby terapia trwała co najmniej 25 godzin tygodniowo, aby zmaksymalizować skuteczność.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Składający petycję Theresa i Michael Cedillo złożyli wniosek o odszkodowanie na mocy ustawy o szczepionkach w dniu 9 grudnia 1998 r.  Początkowo Cedillos utrzymywali, że szczepionka MMR Michelle spowodowała u niej encefalopatię, która w rozumieniu ustawy o szczepionkach stanowi „uraz stołu”.  W przypadku „urazu z tabeli” osoba składająca wniosek musi wykazać, że otrzymała szczepionkę wymienioną w Tabeli urazów poszczepiennych oraz że doznała wymienionego urazu w wyznaczonym terminie. Na podstawie takiego przedstawienia przyjmuje się, że szczepionka spowodowała szkodę, co uprawnia składającego petycję do odszkodowania, chyba że pozwany wykaże, że szkoda została spowodowana jakimś czynnikiem. 42 USC § 300aa-14; Pafford przeciwko Sec’y of HHS, 451 F.3d 1352, 1355 (Fed. Cir. 2006) (cytat pominięto). W dniu 14 stycznia 2002 r. państwo Cedillo zmienili swoją petycję z roszczenia dotyczącego urazu stołu na roszczenie oparte na przyczynie faktycznej. W zmienionej petycji Cedillos zarzucili, że szczepionki zawierające tiomersal w połączeniu ze szczepionką MMR powodują autyzm. ID. o 15. Twierdzenie dotyczące „istotnego związku przyczynowego” nie zakłada domniemania związku przyczynowego i nakłada na składającego petycję ciężar udowodnienia, że szczepienie rzeczywiście spowodowało przedmiotową szkodę. Capizzano przeciwko Sec’y of HHS, 440 F.3d 1317, 1320 (Fed. Cir. 2006) (pominięto cytaty). Sprawa Michelle Cedillo jest jedną z około 5000 spraw dotyczących ustawy o szczepionkach toczących się przed Trybunałem, w których zarzuca się, że autyzm lub podobne zaburzenie u dziecka zostało spowodowane przez jedną lub więcej szczepionek. Termin „autyzm” opisuje zespół zaburzeń rozwojowych charakteryzujących się zaburzeniami interakcji społecznych, zaburzeniami komunikacji werbalnej i niewerbalnej oraz ograniczonymi lub powtarzalnymi wzorcami zachowań. ID. W dniu 3 lipca 2002 r., starając się zaradzić tej dużej grupie przypadków autyzmu, Naczelny Specjalny Mistrz wszczął Omnibus Autism Proceeding („OAP”). Zgodnie z procedurami OAP grupa prawników znana jako Komitet Sterujący Petycji („PSC”), wybrana spośród prawników reprezentujących składających petycję w sprawach dotyczących autyzmu, była odpowiedzialna za opracowanie i przedstawienie dowodów w sprawie ogólnej kwestii związku przyczynowego, czy szczepionki może powodować autyzm. ID. Specjalni mistrzowie stosowaliby wówczas dowody PSC w indywidualnych przypadkach. ID. Główny specjalista ds. specjalnych początkowo wyznaczył mistrza specjalnego Hastingsa do przewodniczącego OAP i rozpatrywania indywidualnych petycji zawierających twierdzenia, że szczepionki lub tiomersal powodują autyzm. 11 stycznia 2007 r. Główny Mistrz Specjalny mianował dwóch dodatkowych Mistrzów Specjalnych, Denise Vowell i Patricię Campbell-Smith, aby wspólnie z Mistrzem Specjalnym Hastingsem przewodniczyli OAP. ID. Poszczególne petycje zostały podzielone pomiędzy tych trzech Specjalnych Mistrzów. ID. Osoba składająca petycję mogła w dowolnym momencie zdecydować się na rezygnację z OAP, jeżeli nie chciała czekać na wynik ogólnego postępowania przyczynowego.  W latach 2002–2006 PSC zajmowała się odkrywaniem ogólnej kwestii związku przyczynowego. 20 grudnia 2006 r. i ponownie 9 stycznia 2007 r. PSC zaproponowało podzielenie ogólnych dowodów związku przyczynowego pomiędzy trzy odrębne teorie: (1) połączenie szczepionki MMR i szczepionek zawierających tiomersal może powodować autyzm; (2) same szczepionki zawierające tiomersal mogą powodować autyzm; oraz (3) sama szczepionka MMR może powodować autyzm. W czerwcu 2007 r. PSC zaproponowało wykorzystanie Michelle Cedillo jako przypadku testowego w celu przedstawienia pierwszej ogólnej teorii związku przyczynowego.  Trzej specjalni mistrzowie zgodzili się na propozycję PSC, ale poinstruowali PSC, aby wybrała dwa dodatkowe przypadki testowe mieszczące się w tej samej ogólnej teorii związku przyczynowego. Zgodnie z tym planem PSC przedstawi swoje ogólne dowody związku przyczynowego dotyczące pierwszej teorii, wraz z dowodami specyficznymi dla sprawy Michelle Cedillo, w czerwcu 2007 r., po czym PSC przedstawi szczegółowe dowody dla dwóch dodatkowych przypadków testowych. ID. Następnie Specjalni Mistrzowie zastosowaliby podobne podejście do każdej z pozostałych dwóch ogólnych teorii przyczynowości. Strony przedstawiły w sprawie Cedillo ogromną ilość dowodów dotyczących ogólnej teorii związku przyczynowego, zgodnie z którą szczepionka MMR i szczepionki zawierające himerosal mogą powodować autyzm. ID.   Specjalny mistrz Hastings przeprowadził przesłuchanie dowodowe w sądzie Cedillo w dniach 11–26 czerwca 2007 r. w celu rozpatrzenia zarówno ogólnych dowodów w sprawie związku przyczynowego, jak i dowodów specyficznych dla sprawy Michelle Cedillo.  Składający petycję przedstawili zeznania sześciu biegłych: dr H. Vaskena Aposhiana. (toksykologia); Vera Byers, MD, Ph.D. (immunologia); Karin Hepner, dr. (Biologia molekularna); Doktor Ronald Kennedy (wirusologia); Marcel Kinsbourne, MD (neurologia); i Arthur Krigsman, MD (gastroenterologia). Tr. 3, 301, 578A, 861, 1026. Składający petycję wezwali także Theresę Cedillo, matkę Michelle, w celu złożenia zeznań w charakterze świadka. ID. pod adresem 3, 301, 2874. Pozwany przedstawił zeznania dziewięciu biegłych: Jeffreya Brenta, M.D., Ph.D. (toksykologia); Doktor Stephen Bustin (Biologia molekularna); Edwina Cook, MD (psychiatria, genetyka); Eric Fombonne, MD, FRCPsych (psychiatria dziecięca, epidemiologia); Diane Griffin, MD, Ph.D. (wirusologia); Stephen Hanauer, MD (gastroenterologia); Krystyna McCusker, M.D. M.Sc., FRCP (immunologia dziecięca); Briana Warda, M.D., M.Sc. (wirusologia); i Max Wiznitzer, MD (neurologia  dziecięca). Pozwany przedłożył także ekspertyzy dr. Roberta Fujinami. (immunologia), Michael Gershon, M.D. (neurogastroenterologia) i Andrew Zimmerman, M.D. (neurologia dziecięca), ale ci eksperci nie świadczyli.  Dr Nicholas Chadwick zeznawał jako świadek faktyczny strony pozwanej. Tr. 2280. Specjalni mistrzowie Vowell i Campbell-Smith przesłuchali wszystkie zeznania w Cedillo, aby mogli zastosować ogólny dowód związku przyczynowego do przypisanych im indywidualnych przypadków testowych.  Specjalny mistrz Campbell-Smith przeprowadził przesłuchanie dowodowe w Hazlehurst w dniach 15–18 października 2007 r., a specjalny mistrz Vowell przeprowadził przesłuchanie dowodowe w Snyder w dniach 5–9 listopada 2007 r. Wszyscy trzej Specjalni Mistrzowie uczestniczyli w tych przesłuchaniach.  Zarówno w sprawie Hazlehurst, jak i Snyder, mistrz specjalny Hastings zezwolił składającym petycję Cedillo na przedstawienie dodatkowych dowodów w sprawie ogólnego związku przyczynowego, a pozwanemu na przedstawienie dodatkowych dowodów obalających. Strony złożyły obszerne wyjaśnienia po przesłuchaniu w okresie od listopada 2007 r. do lutego 2008 r., a specjalny mistrz Hastings zamknął dokumentację dowodową w dniu 30 lipca 2008 r.  Materiał dowodowy w tych sprawach jest bez wątpienia największą ze wszystkich spraw przedstawionych Trybunałowi w historii Ustawy o Szczepionkach. Sama dokumentacja medyczna Michelle Cedillo liczy około 7700 stron. Strony złożyły 23 opinie biegłych w sprawie Cedillo oraz 50 opinii biegłych łącznie w sprawach Hazlehurst i Snyder. ID. Piętnastu biegłych zeznawało w Cedillo, czterech w Hazlehurst i ośmiu w Snyder. ID. Transkrypcje przesłuchań obejmują 2917 stron w Cedillo, 1049 stron w Snyder i 570 stron w Hazlehurst. ID. Akta trzech przypadków zawierają także 939 artykułów w czasopismach medycznych, fragmenty podręczników i inną literaturę medyczną. ID. Materiały te, być może zniechęcające nawet dla lekarzy, dotyczą zagadnień z zakresu neurologii, gastroenterologii, wirusologii, immunologii, biologii molekularnej, toksykologii, genetyki i epidemiologii.  W dniu 12 lutego 2009 r. Mistrz Specjalny Hastings wydał decyzję odrzucającą roszczenia Cedillo na podstawie ustawy o szczepionkach. Według Specjalnego Dyrektora składający petycję nie wykazali, że: (1) szczepionki zawierające tiomersal mogą ogólnie zaszkodzić układowi odpornościowemu niemowląt lub że szczepionki zawierające tiomersal Michelle Cedillo zaszkodziły jej układowi odpornościowemu; (2) szczepionka MMR może w ogóle powodować autyzm lub że szczepionka MMR Michelle Cedillo przyczyniła się do jej autyzmu; (3) szczepionka MMR może ogólnie powodować zaburzenia żołądkowo-jelitowe lub że szczepionka MMR Michelle Cedillo przyczyniła się do jej problemów żołądkowo-jelitowych; lub (4) szczepionka MMR Michelle Cedillo spowodowała u niej upośledzenie umysłowe lub napady padaczkowe. Ponadto Specjalny Mistrz uznał za niewiarygodne badania oferowane przez składających petycję w celu wykazania obecności wirusa odry u Michelle Cedillo i innych dzieci autystycznych.  Specjalny Mistrz stwierdził również, że dowody dotyczące przyczynowości autyzmu regresywnego w połączeniu z dysfunkcjami żołądkowo-jelitowymi u niektórych osób nie wykazały w przekonujący sposób, że którykolwiek lub oba schorzenia są powiązane ze szczepionką. W dniu 13 marca 2009 r. składający petycję złożyli wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, zwracając się do Specjalnego Mistrza o uchylenie jego decyzji z 12 lutego 2009 r. w oparciu o nowe dowody niedostępne na rozprawie w czerwcu 2007 r.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Michelle Cedillo urodziła się 30 sierpnia 1994 r. o godzinie 4. Ciąża pani Cedillo i poród Michelle przebiegły bez komplikacji. Zapisy z wizyt Michelle u pediatrów w ciągu pierwszych szesnastu miesięcy jej życia wskazują na stosunkowo normalny stan zdrowia.  Doświadczyła kilku typowych dolegliwości dziecięcych, jak epizod wymiotów i luźnych stolców w marcu 1995 r. oraz zaparcia w czerwcu 1995 r. . W wieku dwóch miesięcy była w stanie skupić wzrok i podążać za poruszającym się obiektem oraz reagować na głośny dźwięk.  Kiedy miała rok, powiedziała kilka słów, czołgała się na kolanach i podciągnęła się, by wstać.  Zaczęła chodzić w wieku szesnastu do osiemnastu miesięcy, chociaż w zapisach brakuje precyzji w tej kwestii. . Michelle otrzymała dwie wczesne szczepienia przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B, jedną w szpitalu wkrótce po urodzeniu, a drugą 27 września 1994 r. Cedillo, o godzinie 4. Otrzymała szczepionkę przeciwko błonicy, tężcowi i krztuścowi („DTP”) 31 października 1994 r., szczepionkę przeciw grypie hemophilus 27 grudnia 1994 r. i szczepionkę przeciw polio 8 marca 1995 r. Id. Otrzymała także trzecie szczepienie przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B 8 marca 1995 r.  6 września 1995 roku otrzymała szczepionkę przeciwko ospie wietrznej. Id. Wszystkie szczepionki DTP, wirusowe zapalenie wątroby typu B i hemofilis zawierały niewielką ilość tiomersalu. 20 grudnia 1995 roku, w wieku piętnastu miesięcy, Michelle otrzymała szczepionkę MMR w gabinecie swojego pediatry, doktora Daniela Crawforda z Yuma Pediatrics. ; Były 8 o 2. Kolejna wizyta u pediatry odbyła się 6 stycznia 1996 r. Cedillo, o 5. Podczas tej wizyty pani Cedillo poinformowała doktora Crawforda, że tydzień po szczepieniu MMR u Michelle wystąpiła gorączka i wysypka. ID. Chociaż gorączka opadła, 5 stycznia 1996 roku ponownie wzrosła, czemu towarzyszył kaszel i „dławienie się aż do wymiotów”.  Rankiem 6 stycznia 1996 roku temperatura Michelle zmierzona w domu wyniosła 105,7 stopnia.  Doktor Crawford zanotował później jej temperaturę na 100,3 stopnia i zauważył, że Michelle płakała i miała „ropną kroplówkę z nosa”.  Doktor Crawford zdiagnozował u niej „zapalenie zatok kontra grypa” i przepisał antybiotyki.  Michelle ponownie odwiedziła Yuma Pediatrics 15 marca 1996 r. w celu zaplanowanego badania kontrolnego zdrowego dziecka w wieku osiemnastu miesięcy.; Były. 8 o 1. Jej dokumentacja medyczna z tej wizyty nie wskazuje na żadne istotne problemy, stwierdzając, że wydawała się „dobrze słyszeć” i „dobrze się stolcem”.  Jednak dr Crawford zauważył, że Michelle „mniej mówiła od czasu choroby w [styczniu]”.Podczas tej wizyty Michelle otrzymała dodatkowe szczepienia przeciwko grypie DTP i hemophilus, które zawierały tiomersal. Michelle nie widziała się ponownie z lekarzem przez ponad rok. . 24 kwietnia 1997 r. Michelle odwiedziła innego pediatrę, dr Emilię Matos, z której zapisków wynika, że „podejrzewa się opóźnienie w rozwoju” i że skierowała Michelle do specjalisty w celu dalszej oceny. ID. 2 maja 1997 roku dr William Masland, neurolog, zanotował w historii choroby Michelle, że w wieku szesnastu miesięcy wystąpiła u niej gorączka przekraczająca 105 stopni dwa tygodnie po szczepieniu MMR i utrzymująca się przez cztery dni.  Dodał: „Od tego czasu [straciła] zdolność werbalizowania” i doszedł do wniosku, że „wygląda na to, że w czasie gorączki doszło do jakichś uszkodzeń neurologicznych. Bardzo trudno byłoby powiedzieć, czy było to zjawisko występujące po szczepieniu, czy też odrębne zjawisko. . Po wizytach lekarskich na początku 1997 r. z dokumentacji medycznej wynika, że rozwój Michelle stał się dość nieprawidłowy. 21 lipca 1997 roku dr Karlsson Roth, psycholog rozwojowy, zbadał Michelle i zdiagnozował u niej ciężki autyzm i głębokie upośledzenie umysłowe, dochodząc do wniosku, że jej przyszły potencjał będzie „skrajnie ograniczony”. Oceny Michelle przeprowadzone w późniejszych latach potwierdziły te diagnozy. Na przykład 1 marca 1999 roku dr Ira Lott, neurolog dziecięcy, stwierdził, że Michelle cierpi na „autyzm w poważnym stopniu” i „nie ma zbyt wielu zdolności do komunikowania się”. ID. Oprócz ciężkiego autyzmu i upośledzenia umysłowego Michelle cierpiała na poważne problemy żołądkowo-jelitowe. Dokumentacja medyczna wskazuje, że Michelle zaczęła cierpieć na przewlekłą biegunkę w maju 1999 r. Id. W 2000 roku wystąpiła również u niej objawy sugerujące refluks żołądkowo-przełykowy, nadżerkowe zapalenie przełyku i zaleganie kału. Począwszy od czerwca 2000 r. Michelle przeszła wiele endoskopii górnego i dolnego odcinka kręgosłupa.  Podczas jednego z takich zabiegów w styczniu 2002 roku pobrano próbkę tkanki z jelita Michelle. Laboratorium Unigenetics w Dublinie w Irlandii przeprowadziło test „wykrywania wirusa odry” na tej próbce tkanki i w raporcie z 15 marca 2002 r. stwierdziło, że w tkance „wykryto wirusa odry”.  Jednakże, jak zostanie omówione poniżej, Mistrz Specjalny Hastings stwierdził, że wyniki testu Unigenetics były niewiarygodne. Michelle doświadczyła również zapalenia stawów, zapalenia błony naczyniowej oka (zapalenia oczu), zapalenia trzustki i poważnych problemów z karmieniem, wymagających stosowania zgłębnika. W ostatnich latach cierpiała na ciężkie napady padaczkowe, w wyniku których raz upadła, złamując nogę. Specjalny Mistrz słusznie zauważył, że Michelle Cedillo nieustannie „cierpi z powodu serii tragicznych niepowodzeń medycznych”.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

WHEELER, sędzia.

Niniejsza sprawa toczy się przed Trybunałem w celu ponownego rozpatrzenia decyzji Special Master z 12 lutego 2009 r. oddalającej wniosek Theresy i Michaela Cedillo o odszkodowanie na podstawie ustawy National Childhood Vaccine Injury Act z 1986 r., 42 U.S.C. § 300aa-1 i nast. (2006) („Ustawa o szczepionkach”).  Składający petycję twierdzą, że ich córka, Michelle Cedillo, doznała ciężkiego autyzmu i urazów żołądkowo-jelitowych w wyniku różnych szczepionek zawierających tiomersal oraz szczepionki przeciwko odrze, śwince i różyczce („MMR”). Sprawa ta była pierwszą z trzech spraw testowych wszczętych w lipcu 2002 r. w ramach Biura Omnibus Autism Proceeding Office of Special Masters’, aby pomóc w rozstrzygnięciu około 5000 spraw dotyczących autyzmu toczących się przed Trybunałem. Pozostałe dwa przypadki testowe, również rozstrzygnięte przez Special Masters 12 lutego 2009 r., to Snyder  przeciwko Secretary of Health & Human Services, nr 01-162V, 2009 WL 332044 (Fed. Cl. Spec. Mstr. 12 lutego 2009) i Hazlehurst przeciwko Secretary of Health & Human Services, nr 03-654V, 2009 WL 332258 (Fed. Cl. Spec. Mstr. 12 lutego 2009), opublikowany nr 03-654V, 2009 WL 2371336 (Fed. Cl. 24 lipca 2009). W skrócie, składające petycje twierdzą, że Michelle Cedillo przez pierwsze szesnaście miesięcy życia była normalnym dzieckiem, dopóki nie doświadczyła skutków jedenastu szczepień zawierających tiomersal i szczepionki MMR. Pet’Br. 2, 17 n.41, 16 marca 2009 r. Tiomersal to związek składający się z rtęci i innych składników, który był stosowany od lat trzydziestych XX wieku w bardzo małych ilościach jako środek konserwujący w szczepionkach, aby zapobiec skażeniu grzybiczemu i bakteryjnemu. Cedillo, w *17. Cedillos twierdzą, że rtęć etylowa zawarta w tiomersalu i szczepionce MMR uszkodziła układ odpornościowy ich córki i że z powodu jej niedoboru odporności nie była ona w stanie usunąć z organizmu wirusa odry zawartego w szczepionce MMR. Zamiast tego wirus odry przetrwał i replikował się w organizmie Michelle, powodując u niej chorobę zapalną jelit. Cedillos twierdzą również, że wirus odry ostatecznie przedostał się do mózgu Michelle, powodując stan zapalny i autyzm. W 174-stronicowej decyzji Mistrz Specjalny George Hastings odrzucił wszystkie twierdzenia składających petycję, stwierdzając, że „dowody były w przeważającej mierze sprzeczne” z twierdzeniami Cedillo. ID. o godzinie *1. Odnosząc się do około 23 biegłych, którzy złożyli zeznania lub przedłożyli raporty, stwierdził, że „biegłi przedstawieni przez pozwanego byli znacznie lepiej wykwalifikowani, znacznie bardziej doświadczeni i znacznie bardziej przekonujący niż biegli składający petycję, jeśli chodzi o większość kluczowych kwestii .” ID. Przyznając, że Michelle Cedillo „tragicznie cierpiała na autyzm i inne poważne schorzenia”, podsumował Specjalny Mistrz, „składający petycję… . . nie wykazało, że szczepienia [Michelle] odegrały jakąkolwiek rolę w spowodowaniu tych problemów”. ID. Składający petycję złożyli wniosek o ponowne rozpatrzenie w terminie 16 marca 2009 r., podnosząc siedem argumentów na poparcie swojego stanowiska, że decyzja Specjalnego Mistrza jest arbitralna, kapryśna i niezgodna z prawem. Pozwany złożył memorandum z odpowiedzią w dniu 15 kwietnia 2009 r., a Trybunał wysłuchał ustnej rozprawy w dniu 7 lipca 2009 r. Podobnie jak Specjalny Mistrz, Trybunał wyraża swoje głębokie współczucie i podziw dla rodziny Cedillo opiekującej się Michelle, a także dla niezliczonych innych osób rodzin, które na co dzień borykają się z autyzmem. Jednakże z powodów wyjaśnionych szczegółowo poniżej Trybunał stwierdza, że argumenty składających petycję łączące obrażenia Michelle Cedillo z tiomersalem i szczepionką MMR są bezpodstawne. W związku z tym Trybunał podtrzymuje decyzję Special Master z 12 lutego 2009 roku.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Koszty ekonomiczne ASD w Stanach Zjednoczonych są znaczne.    W przypadku osób z autyzmem – bezpośrednie koszty leczenia, takie jak usługi lekarskie, leki i wizyty w szpitalu; bezpośrednie koszty pozamedyczne, takie jak kształcenie specjalne, opieka zastępcza i usługi zatrudnienia wspomaganego; koszty pośrednie, które obejmują utratę produktywności w miejscu pracy, skrócenie godzin pracy lub odejście z pracy, wynoszą szacunkowo 35 miliardów dolarów na leczenie wszystkich osób, u których zdiagnozowano tę chorobę w ciągu jednego roku przez całe życie . W badaniu wykorzystania i kosztów opieki zdrowotnej w kalifornijskim programie Kaiser Permanente Medical Care Program autorzy badania odkryli, że koszty hospitalizacji, wizyt w klinice i leków były ponad dwukrotnie większe w przypadku dzieci z ASD w porównaniu z dziećmi bez ASD (Croen i wsp. 2006). Po uwzględnieniu wieku i płci całkowite koszty są ponad trzykrotnie wyższe w przypadku dzieci z ASD. Według tego badania z 2006 roku i wcześniejszych badań  niewielka część dzieci z zaburzeniami autystycznymi wymaga hospitalizacji psychiatrycznej lub niepsychiatrycznej, co zwiększa całkowity koszt. Kalkulacja kosztów oparta na danych pochodzących z literatury naukowej, krajowych baz danych dotyczących kosztów opieki zdrowotnej oraz statystyk i baz danych dotyczących pracy dała szacunkowy koszt w ciągu całego życia osoby z ASD wynoszący 3 160 384 dolarów, łącznie z kosztami bezpośrednimi i pośrednimi

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Istnieje wiele technik wspierających, które mogą być pomocne dla osób z autyzmem. Jedną z takich technik są historie społeczne (lub skrypty społeczne). Historia społeczna jest rodzajem wsparcia behawioralnego. Jest to krótka, dostosowana do rozwoju historia, która od początku do końca opisuje standardową rutynę (np. wizytę u lekarza).   Odpowiednie rozwojowo oznacza używanie terminów i koncepcji odpowiednich dla wieku umysłowego dziecka, a nie wieku chronologicznego. Na przykład Sam jest ośmioletnim chłopcem z autyzmem i zaburzeniami funkcji poznawczych. Testy poznawcze szacują, że jego iloraz inteligencji (IQ) wynosi 50. Oznacza to, że funkcjonuje w wieku umysłowym czterolatka. W rezultacie terminy i koncepcje odpowiednie dla czterolatka byłyby bardziej odpowiednie dla Sama niż koncepcje odnoszące się do jego wieku chronologicznego. Historia społeczna opisuje także wszelkie potencjalne trudności, które można napotkać po drodze podczas jakiegoś wydarzenia lub dnia (np. „Strzał w stronę lekarza może trochę zaboleć, ale moja mama tam będzie i wszystko będzie dobrze”). Często historie społecznościowe zawierają obrazy osadzone w tekście. Wiele dzieci autystycznych ma trudności z przetwarzaniem długich ciągów informacji werbalnych, ale wiele z nich ma także mocne strony w przetwarzaniu informacji wizualnych. Włączając obrazy do opowieści i wykorzystując mocne strony wizualne, jakie posiada wiele dzieci z autyzmem, można zmaksymalizować zrozumienie historii społecznej. Skrypty społeczne to rodzaj historii społecznej, w której zapisane jest zachowanie lub mowa dziecka aby mu pomóc w zarządzaniu sytuacją społeczną. Ostatecznie historie społeczne mają na celu pomóc dzieciom autystycznym przewidywać przyszłe wydarzenia i minimalizować niespodzianki związane z tym nowym wydarzeniem. Przykładowa historia społeczna pokazuje przykładowy opis lekcji jazdy na nartach zjazdowych napisany na poziomie rozwojowym dla ośmiolatka.

Dziś nauczymy się jeździć na nartach.

Kiedy jedziemy na narty, musimy nosić dużą kurtkę i kask.

Dzięki temu jest nam ciepło i bezpiecznie.

Jazda na nartach jest fajna, ponieważ mogę zjeżdżać ze wzgórza po śniegu.

Wiatr przyjemnie muska moją twarz.

Czasem upadam, gdy uczę się jeździć na nartach.

Może to trochę zaboleć, ale wstanę i wszystko będzie dobrze.

Będę postępować zgodnie ze wskazówkami mojej nauczycielki, aby zapewnić mi bezpieczeństwo.

Jazda powoli i nie przebywanie zbyt blisko innych osób to najbezpieczniejszy sposób jazdy na nartach.

Do wjazdu kolejką krzesełkową ustawia się mnóstwo dorosłych i dzieci.

To OK, bo wszyscy są tam, żeby się dobrze bawić.

Wszyscy będą ze mnie dumni, bo świetnie się bawiłem, gdy uczyłem się jeździć na nartach!