https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Rodzice często pytają o podzielenie się nowinami ze swoim dzieckiem. Pierwsza kwestia brzmi zwykle: „Czy powinniśmy mu [lub jej] powiedzieć?” Odpowiedź na to pytanie zależy w dużej mierze od wieku dziecka, temperamentu i innych okoliczności życiowych, ale zazwyczaj odpowiedź brzmi: „Tak, w pewnym momencie”. Następne pytanie brzmi zatem: kiedy? Najlepszym sposobem na sprawdzenie, czy Twoje dziecko jest gotowe, aby usłyszeć o AS-HFA, jest wyrażenie świadomości swoich różnic, w szczególności wyrażenie obaw, na przykład wtedy, gdy Joseph mówi swoim rodzicom: „Jestem maniakiem”. Prawie wszystkie dzieci, które diagnozujemy, mają dużą świadomość tego, że różnią się od innych. Niektórzy są zaniepokojeni, jak Joseph, inni nie, ale większość z łatwością potrafi wyrazić, że różnią się od innych dzieci. Wiele dzieci z AS-HFA przypisuje to jakiejś strasznej wadzie. „Mam uszkodzony mózg” – powiedział pierwszemu autorowi (S.O.) jeden z chłopców. Po tak długim czasie ukrywania obaw na swój temat, dowiedzenie się o AS-HFA było dla tego dziecka ogromną ulgą. Słyszał, że tak, jest inny, ale jego różnice są bardzo szczególne. Obejmują one rzeczy, w których jest naprawdę dobry, a także kilka rzeczy, w których nie jest zbyt dobry, ale w przypadku których dostępna jest pomoc. To prowadzi nas do trzeciej kwestii: jak dzielić się wiadomościami. Aby poinformować o AS-HFA nie tylko swoje dziecko, ale także rodzeństwo, dziadków, przyjaciół i sąsiadów (więcej na temat ujawniania diagnozy w wieku dorosłym znajduje się w Rozdziale 9). Bardzo ważne jest, aby sposób postawienia diagnozy był pozytywny i podkreślał mocne strony dziecka oraz jego szczególne umiejętności. Omawiając trudności będące częścią AS-HFA, często pomocne jest porównanie ich do trudności w uczeniu się. Możesz zapytać swoje dziecko, czy zna kogoś, kto ma problemy z czytaniem, matematyką lub skupieniem uwagi i siedzeniem. Podkreśl, że większość z nas ma tego czy innego rodzaju słabości; niektórzy noszą okulary, inni chodzą o lasce, jeszcze inni czytają powoli, jeszcze inni są bardzo niezdarni na placu zabaw. Ale ci ludzie nie są źli we wszystkim; jest wiele rzeczy, które potrafią zrobić dobrze. Możesz powiedzieć: „Dziewczyna z twojej klasy, która nie umie dobrze czytać, radzi sobie świetnie z matematyką, ma wielu przyjaciół i jest dobra w sporcie. Ty, członek AS-HFA, też taki jesteś. Masz problemy z nawiązywaniem przyjaźni, patrzeniem innym w oczy i wiedząc, co powiedzieć w rozmowie [wybierz konkretne trudności, których doświadcza Twoje dziecko, i których jest świadome]. Ale masz świetną pamięć, jesteś najlepszym ortografem w swojej klasie, dobrze radzisz sobie z komputerami i wiesz tak dużo na pewne fascynujące tematy. Pomóż swojemu dziecku zrozumieć, że różnorodność jest cudowna i że wysoce pożądane jest, aby wśród nas byli ludzie „inni”. (W książce Liane Willey pt. Udawać normalną znajduje się bardzo pomocny dodatek dotyczący wyjaśniania AS-HFA innym ludziom, wybierania, kto, kiedy i jak dzielić się tą wiadomością oraz radzenia sobie z reakcjami.) Rozpocznij proces akceptowania cechy AS-HFA zarówno dla Twojego dziecka, jak i dla Ciebie. Bo takie jest Twoje dziecko. Usuń objawy AS-HFA, a Twoje wyjątkowe, wyjątkowe i ukochane dziecko zniknie. Dowiesz się, że życie z AS-HFA może wiązać się z wieloma wyzwaniami, ale także wspaniałymi nagrodami, które są wyłącznie Twoje i możesz je pielęgnować.