https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Tradycyjna psychoterapia może pomóc niektórym, ale naszym zdaniem ograniczonej liczbie osób z AS-HFA. Generalnie, psychoterapia indywidualna obejmuje dyskusję na temat emocji i uzyskanie wglądu w wzorce zachowań lub problemy interpersonalne. Ponieważ większość dzieci, nastolatków, a nawet dorosłych z AS-HFA ma ograniczoną samoświadomość, nie dokonuje naturalnie porównań społecznych i często wykazuje niewielki wgląd w naturę i przyczyny swoich trudności, ta forma psychoterapii często nie jest dla nich zbyt pomocna. Ponadto, sfera, w której pojawia się większość problemów u osób z AS-HFA, sytuacje społeczne, są najlepiej rozwiązywane w większych formatach grupowych, a nie podczas sesji terapii indywidualnej. Jedną z głównych trudności napotykanych w autyzmie jest brak automatycznej generalizacji, z jednej sytuacji na drugą, z jednej interakcji na drugą, z jednego otoczenia na drugie, z jednej osoby na drugą. Dlatego jest mało prawdopodobne, aby praca wykonywana w otoczeniu jeden na jeden ze wyrozumiałym terapeutą uogólniła się na grupowe sytuacje społeczne z udziałem rówieśników. Tak więc terapia grupowa (często w formie treningu umiejętności społecznych) może być lepszym sposobem na rozwiązanie konkretnych problemów inherentnych dla zaburzeń ze spektrum autyzmu. Jednak w niektórych okolicznościach uzasadniona może być indywidualna psychoterapia, szczególnie w przypadku najlepiej funkcjonujących nastolatków i dorosłych, którzy nabyli pewną zdolność rozumienia własnych i cudzych stanów emocjonalnych i zachowań. Indywidualna psychoterapia może w tych ograniczonych okolicznościach być pomocna w radzeniu sobie z lękiem i depresją, które często towarzyszą zespołowi Aspergera i wysokofunkcjonującemu autyzmowi, a także bólem, który może towarzyszyć rosnącej świadomości różnic między nimi. Poradnictwo powinno być nadal wysoce ustrukturyzowane i raczej bardziej dyrektywne i konkretne niż typowa psychoterapia z osobami nieautystycznymi. Powinno być jasne skupienie się na konkretnych problemach, opracowywanie skuteczniejszych metod radzenia sobie z nimi i planowanie strategii w celu maksymalizacji potencjału osoby i pomocy jej w osiągnięciu ważnych umiejętności życiowych, takich jak zachowania społeczne związane z pracą. Terapia może być wysoce dyrektywna i może nawet obejmować „wycieczki terenowe” do społeczności, aby zachęcić do rozwoju określonych umiejętności niezależnego funkcjonowania (jazda autobusem, rozmowy kwalifikacyjne, zamawianie jedzenia w restauracji itp.).Omawiamy jedno z takich podejść, ukryty dydaktyzm, który został opracowany na University of Washington i jest poświęcony poprawie zachowań społecznych. Stine Levy, konsultantka ds. autyzmu w Indianie, jest pionierką w opracowywaniu indywidualnych podejść terapeutycznych dla osób z AS-HFA. Sugeruje, że struktura wizualna, taka jak tworzenie list na tablicy ścieralnej lub kartce papieru, jest pomocna nawet dla osób o wyższym poziomie funkcjonowania i starszych z autyzmem lub zespołem Aspergera. Ponieważ często występuje tendencja do myślenia w sposób czarno-biały, takie listy można podzielić na dwie kolumny: problemy–rozwiązania, zalety–wady, realistyczne–nierealistyczne, mocne strony–słabości, pomocne–niepomocne itd. Podejścia terapii poznawczo-behawioralnej, w których osobie pomaga się w tworzeniu wyraźnych powiązań między myślami, uczuciami i zachowaniem, są często przydatne. Konkretne kojarzenie konkretnych sytuacji z negatywnymi myślami i uczuciami może pomóc osobie z AS-HFA stopniowo rozwijać większy wgląd w swoje wzorce zachowań i większą świadomość tego, jak jej przekonania wpływają na jej uczucia. To z kolei może zwiększyć jej poczucie kontroli nad jej reakcjami emocjonalnymi i doświadczeniami społecznymi.