https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Wiele osób z AS-HFA to osoby, które nazywamy „myślicielami wizualnymi”, co daje im zaawansowane umiejętności w takich dziedzinach jak układanie puzzli, czytanie map czy szybkie poznawanie układu budynku. W swojej książce Thinking in Pictures dr Temple Grandin opisuje automatyczne tłumaczenie słów na obrazy. Kiedy ktoś do niej mówi, jego słowa są natychmiast przekształcane w serię obrazów, które opowiadają wizualną historię. Opisuje swoje myśli jako reprezentacje wizualne, a nie strumień słów, z którego większość myślicieli werbalnych składa myśli. Duża część naszego świata została stworzona przez myślicieli werbalnych dla myślicieli werbalnych. Programy informacyjne i gazety są w słowach. Instrukcje obsługi zazwyczaj opierają się na słowach, podobnie jak oferty pracy. Ludzie komunikują się i wchodzą w interakcje głównie za pomocą słów. Może to stanowić pewne przeszkody dla osób, których umysły używają wizualnego systemu myślenia, ale otwiera również możliwości osiągnięcia doskonałości w sposób trudny lub niemożliwy dla myślicieli werbalnych. Dr Grandin na przykład opisuje, jak może „testować” obiekty do obsługi krów, „obsługując je” w swoim umyśle, faktycznie dając sobie „widok z perspektywy krowy” i doświadczając z pierwszej ręki tego, co krowa widziałaby, spacerując po obiekcie. Myśliciele werbalni mogą być w stanie sami sobie poradzić z tego typu doświadczeniem, ale przegapią ważne szczegóły. W żadnym wypadku nie każdy z silnymi umiejętnościami wizualizacji ma zaburzenia ze spektrum autyzmu. Większość artystów, projektantów graficznych, ilustratorów, architektów, matematyków i inżynierów to myśliciele wizualni. Ten styl to po prostu inny sposób przetwarzania informacji, a nie deficyt, i otwiera potencjalne nisze zawodowe niedostępne dla większości myślicieli werbalnych. Ronnie, student college’u z autyzmem wysokofunkcjonującym, od dawna wiedział, że jest myślicielem wizualnym. Przez większość swojego życia wykorzystywał swoje zdolności wizualizacyjne do poprawy swoich wyników w szkole. Jednak nigdy nie zdawał sobie sprawy, jak wielką zaletą może być myślenie wizualne, dopóki nie zaczął studiować architektury. Podczas swojego pierwszego projektu był zaskoczony, że wielu jego kolegów z klasy nie było w stanie wykryć wad konstrukcyjnych, dopóki nie zbudowali makiety konstrukcji. Ronnie był w stanie wymyślić projekt i dokładnie go zbadać w umyśle. Mógł zwizualizować, jak będzie wyglądał z różnych kątów i jakie trudności może stwarzać osobom korzystającym z przestrzeni. Odkrył, że do czasu stworzenia makiety opracował już wykonalny projekt. Ta mocna strona pomogła mu również nawiązać kontakty społeczne. Gdy jego koledzy z klasy zdali sobie sprawę z jego naturalnych zdolności, wielu z nich zwróciło się do Ronniego z prośbą o ocenę ich pracy. Możesz również wykorzystać styl myślenia wizualnego swojego dziecka, aby nauczać pojęć, wyjaśniać zasady, organizować zajęcia lub przewidywać zmiany w rutynie. Na przykład użycie grafiki wizualnej lub obiektów zamiast wyjaśnień ustnych lub zadań tekstowych może pomóc Twojemu dziecku szybciej zrozumieć koncepcje matematyczne. Zabawnym sposobem na ćwiczenie matematyki z dzieckiem jest używanie kawałków czekolady w zadaniach z dodawania lub odejmowania, pozwalając im zjeść, gdy Twoje dziecko udzieli prawidłowej odpowiedzi. Tę samą zasadę można zastosować w przypadku monet: możesz pozwolić dziecku zatrzymać monety z prawidłowych rozwiązań. Pozwolenie dziecku na zilustrowanie swojej pracy lub znalezienie obrazków związanych z tematem, o którym pisze, może zwiększyć jego motywację i naukę. Dla osoby myślącej wizualnie obrazki rzeczy do zrobienia wraz ze zdjęciami pozytywnych konsekwencji wykonania tych zadań mogą być silnym motywatorem. Matka Annie bała się codziennej walki o pracę domową. Każdego wieczoru Annie protestowała, robiąc swoje zadania, ponieważ wolała siedzieć i rysować obrazki. Kiedy matka próbowała porozmawiać z Annie na ten temat, wydawało się, że „jednym uchem wchodzi, a drugim wychodzi”. Biorąc pod uwagę siłę Annie w wizualizacji (o czym świadczą jej doskonałe umiejętności rysunkowe), matka postanowiła poprosić Annie o pomoc w stworzeniu obrazkowego harmonogramu zajęć pozalekcyjnych: przekąska, praca domowa, film, pora snu. Annie lubiła tworzyć harmonogram i wydawała się mniej oporna, aby go przestrzegać, teraz, gdy zrozumiała, czego się od niej oczekuje, i wzięła odpowiedzialność za jego opracowanie. Jeśli ukończyła wszystkie pozycje w harmonogramie na czas, mogła narysować gwiazdkę na wykresie dołączonym do harmonogramu. Pod koniec każdego tygodnia pięć gwiazdek można było wymienić na wycieczkę do sklepu z artykułami artystycznymi, aby kupić nowy marker lub blok rysunkowy. Wizualne przypomnienie pomogło Annie zachować świadomość, że odrabianie prac domowych każdego wieczoru zapewni jej prawo do obejrzenia filmu przed pójściem spać. Dało jej to również długoterminowy cel, który pomógł jej utrzymać motywację przez cały tydzień. Chociaż Annie nadal wolała rysować od matematyki, przyjęcie systemu wizualnych przypomnień drastycznie ograniczyło potrzebę, aby matka Annie marudziła i kłóciła się z nią o prace domowe.