https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php
Skrypty społeczne to nic innego jak pisemne podpowiedzi lub wytyczne dotyczące tego, co robić i mówić w typowej sytuacji społecznej. Chociaż możesz nie być świadomy ich używania, większość z nas ma w swoim repertuarze różnorodne skrypty społeczne, których używamy, gdy stajemy w obliczu konkretnej sytuacji społecznej. Na przykład wszyscy zazwyczaj wiemy, co robić i co mówić, gdy spotykamy kogoś nowego: możemy wyciągnąć rękę, powiedzieć „cześć”, przedstawić się, zapytać o imię drugiej osoby itd. Większość ludzi ma również dość spójny skrypt społeczny, którego używają, zamawiając jedzenie w restauracji i odbierając telefon. Osoby z AS-HFA zazwyczaj nie konstruują jednak takich skryptów społecznych ani nie mają do nich dostępu. Dlatego też może być bardzo pomocne dostarczenie takiego skryptu w formacie sprzyjającym sposobowi uczenia się większości osób z autyzmem wysokofunkcjonalnym lub zespołem Aspergera (na przykład przy użyciu pisemnych wskazówek lub innej struktury wizualnej). Biorąc pod uwagę ich zazwyczaj dobre umiejętności zapamiętywania, dzieci z AS-HFA mogą być w stanie zapamiętać elementy scenariusza, dzięki czemu w końcu będzie można zrezygnować z pisemnych instrukcji. Scenariusze nie są trudne do napisania i wymagają niewiele więcej niż wcielenia się w rolę dziecka i spisania scenariusza, którego ty (lub dziecko) użylibyście w tej sytuacji. Clint bardzo chciał zaprosić kobietę, którą znał z pracy, na potańcówkę w swoim kościele, ale bardzo obawiał się zadzwonić do niej przez telefon. Jego ojciec wspominał o własnych trudnościach z dzwonieniem do kobiet na randki, gdy był młodym mężczyzną i zasugerował, aby Clint użył „scenariusza telefonicznego”, który zawierałby najważniejsze rzeczy, które musiał powiedzieć. Clint ostrożnie się zgodził. Jego ojciec napisał następujący scenariusz:
„Cześć, czy Cindy jest tutaj?”
„Cześć, Cindy, tu Clint, z pracy”. (Zatrzymaj się, aż upewnisz się, że wie, kim jesteś.) „Czy złapię cię w dobrym momencie, żeby porozmawiać przez chwilę?”
Jeśli nie: „Kiedy mogę do ciebie oddzwonić?” (Pauza na odpowiedź.)
„Okej, do zobaczenia jutro w pracy. Pa.”
Jeśli tak: „W sobotę wieczorem w moim kościele jest potańcówka. Zastanawiałem się, czy masz czas i chciałbyś pójść?”
Jeśli nie: „Szkoda. Co powiesz na coś innego w weekend?
Może film?”
Jeśli tak: „Świetnie. Mój tata nas podwiezie. Odbierzemy cię o 7. Jaki jest twój adres?”
I tak dalej. Inne przykłady scenariuszy, które możesz przekazać swojemu dziecku lub nastolatkowi, to m.in. jak wyrazić niepewność, poprosić o pomoc lub kupić coś w sklepie. Zawsze najlepiej jest przećwiczyć scenariusze kilka razy z dzieckiem, zanim zaczniesz oczekiwać, że użyje ich publicznie. Nagranie wideo i przejrzenie interakcji ze scenariuszem może być ponownie niezwykle pomocne.