Miesiąc: styczeń 2025

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

de Shazer i jego współpracownicy zauważyli, że niektórym osobom łatwiej byłoby mówić o preferowanej przyszłości, gdyby pomyśleli tylko o zwykłym dniu bez problemów (de Shazer 1988). Jedną z technik pomagających osobie myśleć o szczegółach zwykłego dnia bez problemów, które sprowadziły ją na terapię, nazywa się „Pytanie o cud” (de Shazer 1988). Tekst Pytania o cud jest następujący:

Wyobraź sobie, że pewnej nocy, gdy spałeś, wydarzył się cud i ten problem został rozwiązany. Skąd miałbyś wiedzieć? Co by się zmieniło? (de Shazer 1988)

Osoby znające cechy osoby z autyzmem natychmiast zauważą kilka trudności w tym pytaniu; jednak Gen i Vicky uznali, że warto uwzględnić oryginalny tekst pytania, abyśmy mieli jasność co do wszelkich zmian, które wprowadzamy w praktyce. Niektóre trudności związane z tym pytaniem dla osób z ZA obejmują wykorzystanie wyobraźni, dosłowną interpretację słowa „cud”, konieczność udawania, że ​​problemy znikają i myślenie o rzeczach inaczej niż są w danej chwili. Warto zauważyć, że te same trudności czasami występują również u osób, które nie mają autyzmu. Oto przykład jednostronnego dostosowania tekstu Pytania o Cud do sytuacji Mike’a z dobrymi wynikami:

V: Więc Mike… gdybyś dziś wieczorem poszedł spać… twój tata przeszedł przeszczep osobowości, który uczyniłby go najlepszym ojcem na świecie… ale nie wiedziałbyś, że to się stało, ponieważ spałeś… co byłoby pierwszą rzeczą, którą zauważyłbyś rano u swojego taty, która powiedziałaby ci, że coś jest w nim inaczej?

M: Ha. Nie sądzę, żeby to mogło się zdarzyć.

V: Nie, wiem, że to nie pasuje do twojej logicznej, praktycznej, prawdomównej osobowości! Ale mogłoby nam to dać jakieś dobre informacje. No dalej… co byś zauważył?

M: Nie wiem.

V: No cóż… czy wstawałbyś o tej samej porze, gdybyś miał najlepszego tatę na świecie?

M: Tak… tak… to by się nie zmieniło.

V: Czy ubierałbyś się i mył tak samo?

M: Tak… chyba tak… ale nadal jadłbym śniadanie sam.

V: OK… więc co byłoby pierwszą rzeczą, która powiedziałaby ci, że twój tata się zmienił? M: Cóż… może moglibyśmy po prostu jeździć na rowerach po ulicach zamiast chodzić na siłownię i jeździć na tych rowerach, które tak naprawdę nigdzie nie jadą. To byłoby lepsze. Nadal bym ćwiczył, czego on chce, ale nie pociłbym się na tej śmierdzącej siłowni.

V: Więc częścią tego, co chciałbyś, żeby się wydarzyło, jest to, żebyście z tatą znaleźli bardziej „naturalne” sposoby na ćwiczenia zamiast chodzenia na siłownię?

Bardzo możliwe, że nie osiągnęlibyśmy tego poziomu szczegółowości, gdyby nie wersja Pytania o Cud i gdyby nie wytrwałość terapeuty w dążeniu do odpowiedzi na pytanie, mimo że początkowo wydawało się, że Mike miał trudności z wymyśleniem odpowiedzi. Istnieją inne, nieco bardziej konkretne pytania, które pracownicy skoncentrowani na rozwiązaniach mogą zadać, aby pomóc osobie przemyśleć, co chce zmienić w swoim życiu. Są to prostsze pytania, takie jak „Co się stanie, gdy będziesz wiedział, że nie musisz mnie już więcej widzieć?” Albo „Skąd będziesz wiedział, że nasz wspólny czas został dobrze spędzony dzisiaj?” Albo „Co zauważysz w sobie, gdy poczujesz się lepiej? Co zauważą inni ludzie?” Albo „Jeśli ty i ja będziemy naprawdę dobrze współpracować, co zauważysz, co powie ci, że zrobiliśmy właściwe rzeczy?” Zadaniem pracownika jest tutaj poszukiwanie szczegółów tego, co będzie inne, gdy wszystko pójdzie dobrze, i ciągłe sprawdzanie zrozumienia tych różnic z daną osobą. Uważamy, że ważną częścią tych preferowanych pytań na przyszłość jest to, że osoba identyfikuje szczegóły tego, jak chce, aby rzeczy wyglądały. Pracownik skoncentrowany na rozwiązaniach rozwinie biegłość w zadawaniu pytań zaprojektowanych w celu uzyskania konkretnych szczegółów tego, co osoba zauważy, gdy sprawy będą się poprawiać. Im bardziej opisowe szczegóły, tym łatwiej będzie osobie i osobom wokół niej zauważyć, kiedy te rzeczy zaczną się dziać.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Pracownik skoncentrowany na rozwiązaniach jest ciekawy preferowanej przyszłości danej osoby; to znaczy, jak wyglądałby zwykły dzień bez problemów? Ludzie przychodzą na terapię, ponieważ albo oni, albo ktoś inny chce coś zmienić, ale bez konkretnych pytań prawdopodobnie nie przemyśleli szczegółów tego, co dokładnie chcieliby zmienić i co już się dzieje i co chcieliby zachować w swoim życiu. Terapeuta z pustogłową głową to ten, który ma przestrzeń, aby przyjąć unikalne szczegóły od danej osoby na temat tego, co będzie inne, gdy jej problemy znikną. Pustogłowy i ciekawy Pracownik skoncentrowany na rozwiązaniach jest ciekawy preferowanej przyszłości danej osoby; to znaczy, jak wyglądałby zwykły dzień bez problemów? Ludzie przychodzą na terapię, ponieważ albo oni, albo ktoś inny chce coś zmienić, ale bez konkretnych pytań prawdopodobnie nie przemyśleli szczegółów tego, co dokładnie chcieliby zmienić i co już się dzieje i co chcieliby zachować w swoim życiu. Terapeuta z pustogłową głową to osoba, która ma przestrzeń, aby przyjąć unikalne szczegóły od danej osoby na temat tego, co będzie inne, gdy jej problemy znikną. Część terapeuty z „pustą głową” rozciąga się na ten aspekt pracy, ponieważ terapeuta nie wyznacza celów dla klienta ani nie przychodzi na sesję z żadnymi pomysłami na to, co może być najlepsze dla danej osoby, ani jakie odpowiedzi są „właściwe” w każdym przypadku. Terapeuta rezygnuje ze swoich utrwalonych przekonań na temat tego, co klienci muszą zrobić, aby poczuć się lepiej. W tym sensie terapeuta nie musi mieć rozległej wiedzy na temat różnych szkół myślenia, takich jak CBT, psychoanaliza, stosowana analiza zachowania lub podobne. Zamiast tej wiedzy teoretycznej potrzebuje autentycznego przekonania, że ​​osoba z ZA ma już mocne strony i umiejętności, wie, dokąd chce dojść i że te dwie rzeczy można skutecznie dopasować. Zamiast wiedzieć, jak naprawić rzeczy, pracownik będzie potrafił pomóc osobie wyobrazić sobie przyszłość, jakiej pragnie, a także zauważyć szczegóły tego, co będzie inne, gdy ta przyszłość zostanie osiągnięta. To cudowne, jak to się czasem zdarza, gdy terapeuta i klient wspólnie zauważają, że małe elementy preferowanej przyszłości już się dzieją. Daje to osobie miły zastrzyk nadziei i pewności siebie i przygotowuje grunt pod jeszcze więcej małych elementów preferowanej przyszłości, aby zacząć być zauważanym. Ciekawość terapeuty jest autentyczna i wymaga bardzo dobrze rozwiniętych uszu. Niekoniecznie dużych, ale uszu, które są dostrojone do słyszenia mocnych stron i wskazówek, jak dana osoba będzie postępować naprzód. Terapeuta nie ma już podpórki w postaci sztywnych wyobrażeń o tym, co klient musi zrobić, aby „poczuć się lepiej”, musi więc słuchać jak szalony, aby móc wspólnie z klientem opracować rozsądny sposób postępowania.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Ponadto praca SF uznaje, że ludzie już robią rzeczy, które działają, ponieważ przetrwają. Problemy nie występują cały czas, więc muszą być chwile, kiedy wszystko idzie całkiem dobrze. Jak wspomniano wcześniej , pracownicy skoncentrowani na rozwiązaniach nazywają je „wyjątkami” i są naprawdę ciekawi, co się dzieje, kiedy wszystko idzie dobrze. Pomysł polega na tym, aby pomóc ludziom zauważyć, co już robią i co działa, a następnie robić więcej tego. Jeden z naszych ulubionych przykładów tego, jak „naturalnie rzadko” jest zauważać sukcesy, a nie problemy, pochodzi z artykułu informacyjnego o szkole w Londynie, chociaż mógłby to być dowolny inny artykuł. Szkoła została niedawno skontrolowana i stwierdzono, że nie spełnia 60 procent kryteriów kontroli. Szkoła została objęta specjalnymi środkami, a dyrektor powiedział reporterowi, że będą musieli skupić się na poprawie 60 procent, aby zostać zdjęci ze specjalnych środków. Vicky krzyknęła do telewizora „NIE!” Zwróć uwagę na 40 procent, które idą dobrze i upewnij się, że robisz więcej takich rzeczy! 60 procent porażek naturalnie się zmniejszy, jeśli 40 procent przestrzegania poprawi się! Jeśli dyrektor szkoły zwróci uwagę na rzeczy, które nie działają (czyli jeśli skupi się wyłącznie na problemach), jest całkiem prawdopodobne, że te części szkoły, które działają, również wypadną z praktyki, ponieważ nikt nie zwraca na nie uwagi. Oboje czujemy, że to raczej to, co dzieje się z ludźmi, których spotykamy, którzy przeszli terapię skoncentrowaną na problemie. Tak dużo czasu i nacisku poświęca się problemowi, że oni (i inni wokół nich) zapominają o górze rzeczy, które robią, a które faktycznie działają, aby przetrwać dzień. Tak więc, jak zauważa Gen w rozdziale pierwszym, chociaż miała wątpliwości co do tego, jak przydatna może być Vicky, zgodziła się dać jej szansę i przyszła na spotkanie na czas. Jak to zrobiła?! Już teraz widać ważne umiejętności i postawy. Proces rozpoczynania identyfikacji istniejących mocnych stron danej osoby zaczyna się, jak widzieliśmy, od rozmowy bezproblemowej. Poniżej znajduje się przykład kontynuacji pracy polegającej na zauważaniu i nazywaniu umiejętności poprzez poszukiwanie wyjątków od problemu skierowania. Kontynuujemy historię Mike’a:

V: Mike, pracownik socjalny martwi się o jakąś kłótnię, którą musiałeś mieć z rodzicami.

M: (Patrzy na swoje buty)

V: No cóż… chciałbym wiedzieć, jak udało ci się zakończyć kłótnię?

M: (Podnosi wzrok) No cóż. Naprawdę nie wiem. (Długa cisza)

V: (Więcej ciszy)

M: Eee. Chyba musiałem wyjść z pokoju.

V: Cholera… Dobra robota! Skąd wiedziałeś, że masz to zrobić?

M: No cóż. Nie wiem. Nie myślałem o tym, co robić, chciałem po prostu odejść od nich, bo mnie wkurzali. Mogłem trzasnąć drzwiami, kiedy wychodziłem… Byłem tak wściekły.

V: Myślisz, że poradziłeś sobie z tym najlepiej, jak mogłeś?

M: Tak. Tak, prawdopodobnie tak. Bo wcześniej podnosiłem rzeczy do rzucania, ale tym razem po prostu wyszedłem.

V: Wow. Więc ta ostatnia kłótnia była trochę lepsza od innych? M: Nie powiedziałbym, że było lepiej. Byłoby lepiej, gdyby w ogóle się nie wydarzyły, prawda? Mój tata też nienawidzi, kiedy odchodzę. To go wkurza, ale nie wiem, co innego robić. On za mną chodzi, a ja jestem wściekła jeszcze bardziej, a potem kłótnia trwa. Ciągle się do mnie czepiają i myślą, że nic nie potrafię zrobić dobrze.

V: Więc… pokłóciliście się dzisiaj… zanim tu przyszliście?

M: Co? Nie.

V: Ojej… więc mimo że ciągle się do ciebie czepiają, to dzisiaj się nie pokłóciłeś? Jak ci się udało być zaczepianym i się nie pokłócić?

M: No cóż… no cóż… nic nie powiedzieli o tym, jak byłem ubrany ani co jadłem na śniadanie. Och, czekaj. Tak. Mama powiedziała, że ​​powinienem był zjeść coś innego na śniadanie. Ale nic jej nie odpowiedziałem.

V: Ach… więc czasami można być zaczepianym i nie zacząć kłótni? Co za umiejętność. Jak to robisz?

M: Eee… nie wiem. Chyba czasami po prostu to ignoruję.

Okazuje się więc, że Mike ma całkiem sporo umiejętności i strategii, których już używa, ale wygląda na to, że nie myślał o nich zbyt wiele. Ubranie w słowa doskonałych umiejętności radzenia sobie, które posiada, sprawi, że będzie bardziej skłonny do ich ponownego wykorzystania w przyszłości. Przyczynia się to również do wzrostu poczucia własnej wartości, ponieważ odkrywamy umiejętności, które już posiada jako część jego cudownej natury. Szybko staje się jasne w tego typu rozmowach, że Mike jest czymś znacznie więcej niż podsumowaniem lub produktem problemów, które sprowadziły go do mnie.

Często brak uwagi na istniejące umiejętności osoby z ZA jest szczególnie widoczny, gdy opiekunowie skupiają się na „normalizacji” osoby lub na „sprawieniu, by zrozumiała”. Osoba z ZA może nie chcieć cały czas pasować do społeczności osób niebędących autystami i prawdopodobnie już próbowała się dopasować, bez większego sukcesu. Praca w SF nie jest dostosowana do terapeutów, którzy chcą pracować według własnego planu, co ich zdaniem będzie najlepsze dla ich klienta. Aby podejście skoncentrowane na rozwiązaniach zadziałało, terapeuta musi być wystarczająco pewny siebie, aby naprawdę uwierzyć, że dana osoba wie, co jest dla niej najlepsze, nawet jeśli terapeuta nie zgadza się z tym, co mówi. W powyższym przykładzie Mike mówi, że jego rodzice cały czas się do niego czepiają. Terapeuta skoncentrowany na problemie może być skłonny spróbować odwieść go od tego, mówiąc coś w rodzaju „Przecież oni nie czepiają się ciebie cały czas?”, co stawia terapeutę i Mike’a po przeciwnych stronach biurka. Wiara w to, co mówią klienci, może potencjalnie powodować pewne dylematy etyczne, chociaż do tej pory (w ciągu sześciu lat pracy skoncentrowanej na rozwiązaniach) nie pojawił się żaden dylemat, z którego klient i Vicky nie byliby w stanie wyjść, koncentrując się na rozwiązaniach! Niektóre przykłady dylematów etycznych, które się pojawiły, to sytuacja, gdy osoba z ZA upierała się, że nie ma problemu i że wszyscy inni będą musieli się zmienić, aby przestała być agresywna. Podczas rozmowy Vicky wyraziła opinię (choć starała się ją stłumić), że ten konkretny klient rzeczywiście miał bardzo sztywny sposób przetwarzania informacji, który sprawiał, że stawał się bardziej podejrzliwy i zły, niż było to absolutnie konieczne. Jednak nie zgadzał się, że przyczyniał się do swoich trudności z innymi ludźmi, więc Vicky musiała dostosować się do języka i przekonań tego mężczyzny, aby pracować z nim nad osiągnięciem jego celów, a nie celów, które chciałaby mu wyznaczyć. Inny mężczyzna powiedział, że wiedziałby, że Vicky dobrze z nim współpracowała, gdy miał żonę, dom i dzieci. Gdybyśmy mogli to osiągnąć podczas naszego wspólnego czasu, pomyślał, jego problemy zostałyby rozwiązane. Vicky przełknęła „Ojej!”, które prawie uciekło jej z ust i zasugerowała, że ​​to dość trudne zadanie i że wykracza ono poza zakres tego, do czego została zatrudniona. Jednak zgodnie z tym, czego chciał ten facet, rozmawiali o tym, co jego zdaniem byłoby lepsze, gdyby miał żonę, i odkryli, że niektóre z tych małych ulepszeń mieściły się w zakresie terapii. W innym przykładzie, młodej kobiecie często kradli jedzenie i pieniądze ludzie podający się za jej przyjaciół. Stało się tak, gdy dostała mieszkanie zamiast mieszkać na ulicy. Jej „koleżanki” znały ją z czasów, gdy mieszkała na ulicy, i powiedziała, że ​​kradzieże nie były dla niej problemem, ponieważ po prostu tak było na ulicy. Powiedziała, że ​​gdy była bezdomna, robiła to samo. Vicky jako pracownica chciała pomóc jej uniknąć kradzieży, podczas gdy przez cały czas klientka w ogóle nie martwiła się tym stanem rzeczy.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Innym ważnym aspektem pracy skoncentrowanej na rozwiązaniach jest to, że pracownik nie ma ustalonego pomysłu na to, co dana osoba musi zrobić, aby poczuć się lepiej, ani nie ma ustalonych pomysłów na to, jakie powinny być cele terapii. Oznacza to, i jest to jedna z naszych absolutnie ulubionych rzeczy, że pracownik przychodzi na sesję z „pustą głową”, a nie z listą pytań lub formularzem wywiadu, z którego należy skorzystać. Pracownik będzie miał doświadczenie w zadawaniu pytań mających na celu podkreślenie jego spostrzeżeń na temat pozytywnych cech klienta, a także pytań, które pomogą odkryć szczegóły tego, czego dana osoba chce w przyszłości. W tym sensie pracownik przewodzi interakcji. Pracownik musi również stale sprawdzać swoje spostrzeżenia i zrozumienie z daną osobą, aby upewnić się, że zrozumiała ona sytuację dokładnie. Pracownik musi być w stanie podążać za istotą tego, o czym dana osoba uważa, że ​​warto porozmawiać. W tym sensie pracownik zawsze jest o krok w tyle w zrozumieniu, będąc prowadzonym w swoim zrozumieniu przez klienta. Wynika to z filozofii, że ludzie naprawdę wiedzą, co muszą zrobić i dokąd chcą dojść w swoim życiu . Ludzie, w tym osoby z autyzmem, rozwiązali już wiele, wiele problemów, poradzili sobie z wieloma, wieloma stresami i nauczyli się wielu, wielu nowych rzeczy, zanim spotkali terapeutę. Ludzie przychodzą na terapię już wykwalifikowani pod wieloma względami, chociaż mogli nie poświęcić zbyt wiele uwagi temu, jak radzą sobie z dobrymi rzeczami, które robią, a zadaniem terapeuty jest zauważenie i nazwanie tych umiejętności, aby osoba ta miała zwiększoną świadomość i pewność siebie w swoich własnych, już istniejących umiejętnościach. Stosowanie podejść skoncentrowanych na rozwiązaniach z osobą z autyzmem niczym nie różni się od stosowania ich z osobą bez autyzmu pod tym względem. Osoby z autyzmem nie mają mniej umiejętności, mocnych stron i umiejętności rozwiązywania problemów niż ktokolwiek inny.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Rozmowy bezproblemowe są często jedną z pierwszych rzeczy, które dzieją się, gdy rozpoczyna się praca skoncentrowana na rozwiązaniach i wydaje się, że pomagają one w dobrym rozpoczęciu relacji terapeutycznej. Ludzie oczekują, że będą rozmawiać o problemach lub rzeczach, które poszły nie tak, gdy przychodzą na terapię, a zauważyliśmy, że kontakt wzrokowy, postawa ciała, a także dawanie i branie w rozmowie często poprawiają się w ciągu pierwszych 15–20 minut rozmowy skoncentrowanej na rozwiązaniach. Jest to tym bardziej niezwykłe, gdy weźmie się pod uwagę, że kontakt wzrokowy i dawanie i branie w rozmowie to dwa obszary, w których osoby z ZA mają problemy. Pracownik, który rozwinął umiejętność słuchania, nie będzie miał problemu z dostrzeżeniem mocnych stron w tym czasie, ponieważ ludzie często wykazują dowody silnych uczuć, pasji, doskonałej pamięci lub innych umiejętności poznawczych, a także humoru, kreatywności i troski o innych ludzi, gdy mówią o rzeczach, które lubią. Nigdy, przenigdy nie udało nam się odkryć i zidentyfikować pozytywnych aspektów charakteru danej osoby podczas pierwszego spotkania, co oznacza, że ​​osoby z autyzmem są niezwykłymi ludźmi (co oboje uważamy za prawdę!) lub że rozmowa bezproblemowa jest bardzo dobrym sposobem na poznanie ludzi, a nie tylko problemu, który sprowadził ich na terapię. Pracownik będzie stale sprawdzał swoje obserwacje z osobą, więc pod koniec pierwszej części pracy zarówno pracownik, jak i osoba uzgodnią kilka pozytywnych aspektów charakteru danej osoby, które mogą być wykorzystane, aby pomóc osiągnąć zamierzone cele. Oto przykład rozmowy bezproblemowej podczas początkowych etapów pierwszej sesji, po przedstawieniu się i uprzejmości:

(V – Vicky; M – Mike):

V: Wiem trochę, dlaczego twoja pracownica socjalna chciała, żebym się z tobą spotkała… ponieważ martwi się o jakieś kłótnie lub coś takiego między tobą a twoimi rodzicami. Ale nic o tobie nie wiem. Opowiedz mi trochę o sobie. (Cisza) Co robisz dla zabawy?

M: Lubię stare filmy.

V: Tak? Które są twoimi ulubionymi?

M: Uwielbiam czarno-białe. Lubię Jamesa Bonda, Humphreya Bogarta, Spencera Traceya. Lubię też Laurela i Hardy’ego… Naprawdę mnie rozśmieszają. Teraz też czasami chodzę do kina. Jest kilka współczesnych filmów, które lubię, ale nie tak bardzo jak te stare.

V: Wow. Dawno nie słyszałem tych starych nazwisk! Co ci się podoba w starych filmach?

M: Um… cóż… w zabawny sposób są po prostu takie proste. Nie mogę uwierzyć, jak kiedyś wyglądało życie. Filmy sprawiają, że życie wydaje się takie proste i czarno-białe. Chyba mi się to podoba. Filmy wydają się proste i przewidywalne, w pewnym sensie.

V: Więc lubisz stare filmy, ponieważ czasami cię rozśmieszają i uważasz je za dość proste… łatwe do zrozumienia?

M: Tak. Coś w tym stylu.

V: Kiedy jest najlepszy czas na oglądanie starych filmów?

M: Och, zawsze… Ja też lubię o nich czytać.

V: Och! Więc nie tylko lubisz oglądać filmy, lubisz też o nich czytać? Co… kiedy zostały nakręcone i takie tam?

M: Nie. Nie tyle czytać o filmach, co czytać o starych gwiazdach. Są biografie i autobiografie o Bogarcie, Hepburn, Tracey… wiesz. Bogart miał cztery żony, a ostatnią była Lauren Bacall… ale to nie było jej prawdziwe imię. Jej prawdziwe imię brzmiało Betty, ale zmieniła je, kiedy zaczęła grać w filmach. To zabawne, ale wiele gwiazd filmowych tak robi. Nie wiem dokładnie dlaczego.

V: Więc lubisz czytać książki oparte na faktach o gwiazdach filmowych?

M: Tak. Zgadza się. Spencer Tracey był katolikiem i żonaty, ale on i Katherine Hepburn też trochę mieszkali razem, co nie było w porządku. Nakręcili razem wiele filmów. Kiedy Hepburn i Bogart nakręcili African Queen, pojechali do Afryki, żeby nakręcić film. Wszyscy zachorowali oprócz Bogarta, bo wszyscy pili wodę, a on pił tylko whisky… więc nie zachorował.

V: Boże. Jak ty to wszystko pamiętasz?

M: Co?… Eee… Nie wiem… Po prostu tak. To dlatego, że się tym interesuję, chyba…

V: Więc jeśli coś cię interesuje, to masz całkiem dobrą pamięć do szczegółów?

M: Tak… Powiedziałbym, że tak… Chyba tak.

V: I brzmi to tak, jakbyś wolał pracować z faktami niż z przybliżeniami lub domysłami…?

M: Zdecydowanie. Tak, lubię wiedzieć rzeczy. Nie rozumiem sensu czytania historii, które nie są prawdziwe. Lubię rzeczy, które są prawdziwe.

V: Więc masz dobrą pamięć do rzeczy, którymi jesteś zainteresowany, lubisz, gdy rzeczy są proste i przewidywalne, lubisz wiedzieć, jak rzeczy naprawdę są – chcesz, aby ludzie mówili ci prawdę. Och, i doceniasz dobry śmiech?

M: (Uśmiecha się) Chyba tak… Tak… Lubię wszystkie te rzeczy

Dowiedzieliśmy się więc w bardzo krótkim czasie, że Mike znalazł rozrywkę w oglądaniu starych filmów i czytaniu faktów o gwiazdach filmowych. Wiemy, że woli przewidywalne, proste rzeczy i że ma poczucie prawdy. Wiemy, że ma dobrą pamięć, jeśli materiał go interesuje. Możemy przypuszczać, że ogląda filmy, aby dowiedzieć się więcej o tym, jak zachowują się ludzie i przetestować swoje umiejętności przewidywania. Pracownik zachęca do rozmowy o szczególnych zainteresowaniach Mike’a, zamiast przekierowywać rozmowę na argumenty, które skłoniły go do skierowania. Pracownik sprawdza również swoje spostrzeżenia z Mike’iem, aby osiągnąć wspólne zrozumienie jego mocnych stron, kompetencji i spostrzeżeń. Pracownikowi łatwo jest założyć, że wszyscy z autyzmem lubią rutynę i przewidywalność, ale w rzeczywistości nie zawsze tak jest. Osoby z autyzmem czasami mają trudności z rzeczami, które są przewidywalne, i mają problemy z przestrzeganiem pewnych rodzajów rutyny. Lepiej jest poznać każdą osobę poprzez zadawanie pytań i słuchanie. Czasami cała sesja może być poświęcona na rozmowę o rzeczach innych niż problem ze skierowaniem. Okazuje się, że jest to przydatne, choć trudno to nazwać „terapią” w bardziej tradycyjnym, skoncentrowanym na problemie znaczeniu.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Wprowadzenie

Terapia krótkoterminowa skoncentrowana na rozwiązaniach (SFBT) wyrosła z pracy Steve’a de Shazera, współpracowników i klientów w ośrodku rodzinnym w Milwaukee, USA (de Shazer i in. 1986). Ta grupa dowiedziała się dzięki uważnemu słuchaniu, że ludzie, których widzieli w swojej klinice, mieli już w sobie historię mocnych stron, umiejętności radzenia sobie i zachowań, które były zalążkami, z których mogły wyrosnąć nowe rozwiązania obecnych problemów. W związku z tym jedną z głównych zasad SFBT jest skupienie się bardziej na wyjątkach od problemów (tj. czasach, gdy problemy nie występują lub nie są tak kłopotliwe), niż na samym problemie (de Shazer 1985). Skupienie się na wyjątkach od problemu pomaga zarówno terapeucie SF, jak i „terapeucie” SF (używając terminu Gen z rozdziału pierwszego) zauważyć i nazwać rzeczy, które już działają pomocnie dla danej osoby. Zespół połączył skupienie się na wyjątkach od problemu z przekonaniem, że nadzieje klienta na przyszłość mają pierwszorzędne znaczenie, i tak narodził się unikalny rodzaj terapii oparty na pomaganiu ludziom w określeniu a) tego, co chcą mieć w swoim życiu i b) istniejących zasobów, które można wykorzystać do osiągnięcia tych celów. Rozmowa bezproblemowa SFBT opiera się na ideach, które różnią się od tradycyjnych terapii opartych na problemach w sposób, który uważamy za ważny. Na przykład dużo czasu w pracy SF spędza się na tym, co nazywa się rozmową „bezproblemową”, która pozwala osobie mówić o rzeczach, które lubi i w których jest dobra, podczas gdy pracownik skoncentrowany na rozwiązaniach uważnie słucha, aby uzyskać dowody na umiejętności, zdolności i mocne strony osoby. Czas poświęca się na zmiany przed sesją (tj. przed pierwszym spotkaniem) i między sesjami jako momenty, w których osoba zauważyła, że ​​wszystko idzie dobrze. Ważne jest, aby  pytać konkretnie o rzeczy, które działają poza środowiskiem terapeutycznym, ponieważ te przypadki zawierają ważne wskazówki dotyczące rzeczy, które działają dla klienta. Jeśli wiemy, co już działa, możemy podjąć wysiłek, aby robić tego więcej w przyszłości. Tak więc, w sesji terapii SF, jedną rzeczą, która się wyróżnia, jest ilość czasu spędzonego na „rozmowach” o zwykłych rzeczach, które interesują daną osobę. W ten sposób Gen i Vicky zaczęły rozmawiać o koniach dość wcześnie w naszej relacji terapeutycznej, a w rozdziale pierwszym Gen wspomina, że ​​było to dla niej zarówno zaskoczeniem, jak i pomocą. Było to również pomocne dla Vicky, ponieważ Gen ma wiele kompetencji w odniesieniu do koni, więc słuchając, jak o nich mówi, Vicky była w stanie zebrać wiele pozytywnych aspektów jej charakteru, które później wykorzystaliśmy do radzenia sobie z lękiem i depresją. W bardziej tradycyjnych podejściach rozmowa bezproblemowa nie miałaby miejsca w takim stopniu, ponieważ większość czasu spędza się na omawianiu objawów, trudności i metod leczenia. Rozmowa bezproblemowa wydaje się stworzona specjalnie dla osoby z ZA ze względu na jej tendencję do posiadania „wszechobejmujących zainteresowań”, jak zauważyli na przykład Gillberg i Gillberg (1989). Dla pracownika skoncentrowanego na rozwiązaniach to prawdziwy dar mieć klienta, który jest chętny do długiej rozmowy o swoich zainteresowaniach, ponieważ dowody mocnych stron i kompetencji będą liczne, jak to miało miejsce w przypadku Gen i koni. Z drugiej strony, dla terapeuty skoncentrowanego na problemie może być trudne, gdy klient nadal mówi o swoich własnych zainteresowaniach, ponieważ uniemożliwia to terapeucie kontynuowanie pełniejszej dyskusji o problemach i o tym, co jego zdaniem klient musi zrobić dalej, aby rozwiązać problemy. W pracy SF z ludźmi wydaje się, że całkiem nieoczekiwaną przyjemnością jest zachęcanie do rozmowy o szczególnych zainteresowaniach, zamiast proszenia o rozmowę o problemach. Co więcej, ludzie nie tylko mogą rozmawiać o rzeczach, które lubią, ale także są słuchani przez kogoś, kto zauważa w nich całkiem miłe rzeczy, gdy mówią. Osoby z ZA często mówią nam, że jest to niezwykłe i przyjemne zdarzenie w ich życiu.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Naszym celem  było pomóc Ci dać Twojemu dziecku jak najlepszą szansę na pełne i szczęśliwe życie. W miarę jak rośnie Twoje zrozumienie mocnych stron związanych z AS-HFA, tak samo będzie Twoja zdolność do pokonywania wyzwań. A gdy pokonasz trudności, jakie stwarza zaburzenie Twojego dziecka, będziesz bardziej w stanie świętować dary i radości, które Twój wyjątkowy syn lub córka wnosi do Twojego życia. Wyzwania mogą nigdy całkowicie nie zniknąć, ale dzięki Twojemu zrozumieniu i odpowiedniemu leczeniu tak wcześnie, jak to możliwe, Twoje dziecko i rodzina mogą spodziewać się wielu ulepszeń na przestrzeni lat. Im więcej dowiemy się na temat zespołu Aspergera i autyzmu wysokofunkcjonalnego, tym większe prawdopodobieństwo, że Twoje dziecko będzie wiodło pełne i szczęśliwe życie.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Zanim będziesz mógł poprosić o udogodnienia w miejscu pracy, Twoje dziecko musi zdecydować, czy ujawnić informacje o swojej diagnozie. Dostosowania można wprowadzić w wielu obszarach. Dostosowania w miejscu pracy mogą pomóc w zakresie cech sensorycznych lub motorycznych. Stosuj podejścia wizualne, aby uczyć umiejętności zawodowych. Tworzenie wizualnych „wsparć” dla miejsca pracy, takich jak pisemny zestaw instrukcji lub diagramy obrazkowe gotowego produktu, może być korzystne dla osób myślących wizualnie. Ważne może być również poproszenie o specjalne względy, jeśli wymagania pracy obejmują współpracę w grupach. Dostosowanie harmonogramu może pomóc zwiększyć rutynę lub zmniejszyć nieprzewidywalność wymagań pracy. Na koniec ważne może być opracowanie planu z pracodawcą w celu zarządzania i rozwiązywania wszelkich kryzysów, które mogą rozwinąć się w pracy.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Rozmowy kwalifikacyjne to kluczowa umiejętność dla wszystkich kandydatów do pracy, dlatego ważne jest, aby pracować nad nią konkretnie z dorosłym dzieckiem. Sporządź konkretną i szczegółową listę niewłaściwych i właściwych zachowań. Jeśli wiesz o jakichkolwiek niewłaściwych nawykach Twojego dziecka, takich jak głośne odchrząkiwanie lub drapanie strupów, uwzględnij je na liście. Napisz scenariusz, który zawiera prawdopodobne pytania, które zada rekruter, i właściwe odpowiedzi. Ćwicz ten scenariusz ze swoim dzieckiem, odgrywając role, aby pomóc dziecku zapamiętać odpowiedzi i zwiększyć jego komfort w tego typu sytuacjach. Zwróć uwagę na aspekty komunikacji niewerbalnej zarówno u rekrutera, jak i u swojego dziecka. Ważnymi aspektami zachowań niewerbalnych, które należy uwzględnić, są powitania i pożegnania, kontakt wzrokowy, głośność i tempo głosu, okazywanie emocji lub niepokoju, odpowiedni ubiór, zadbany wygląd i właściwa postawa. Podkreśl dziecku, jak ważne jest zwracanie uwagi na wszystko, co rekruter powie podczas rozmowy kwalifikacyjnej. Aby uzyskać więcej informacji na temat typów zachowań, które są pomocne podczas rozmów kwalifikacyjnych, zapoznaj się z książką dotyczącą szczegółów aplikacji o pracę i rozmów kwalifikacyjnych. Gdy Twoje dziecko przećwiczy te umiejętności i poczuje się komfortowo, odgrywając je z osobą wspierającą, pomocne może być przeprowadzenie „jednorazowej” rozmowy kwalifikacyjnej. Złóż podanie o pracę, która będzie wiązała się z rozmową kwalifikacyjną, ale jest niepożądana lub w mniej preferowanej dziedzinie. Zaplanowanie rozmowy kwalifikacyjnej z mniejszą liczbą przeszkód da Twojemu dziecku możliwość ćwiczenia umiejętności rozmowy kwalifikacyjnej w prawdziwym otoczeniu. Może to zmniejszyć jego lub jej niepokój i poczucie całkowitej nieznajomości, gdy Twoje dziecko później będzie ubiegać się o pracę, której naprawdę pragnie.

https://www.remigiuszkurczab.pl/aspergeraut.php

Odpowiednia praca powinna odpowiadać mocnym stronom Twojego syna lub córki pod względem zarówno preferencji, jak i naturalnych zdolności. Omówiliśmy pasję i przekonanie, z jakimi wiele osób z AS-HFA realizuje swoje zainteresowania, oraz wiedzę, którą mogą zgromadzić na temat preferowanego przedmiotu. Zastosowanie tego entuzjazmu i umiejętności w miejscu pracy jest idealnym sposobem na pomoc osobom z AS-HFA w odniesieniu sukcesu w zatrudnieniu. Na przykład osoba, która jest zafascynowana trasami i rozkładami jazdy autobusów, byłaby naturalnym kandydatem do pracy w dziale transportu. Jak opisaliśmy w rozdziale 5, osoba zainteresowana historią może lubić pracę w dziale archiwalnym. Oczywiście, aby odnieść sukces w pracy, potrzeba czegoś więcej niż tylko zainteresowania obowiązkami zawodowymi. Jednak pasja do tematu, którego dotyczy praca, może stanowić doskonałą motywację do stawiania czoła wyzwaniom, jakie ona stawia. Rozważ prace, które wiążą się z wysokim poziomem rutyny i porządku. Osoby „rządzące według reguł” mogą mieć większe szanse na sukces w pracach, w których obowiązują jasno określone zasady, procedury lub rutyny, na przykład w biurze ds. płac, bibliotece lub firmie, w której wprowadza się dane. Rupert, dorosły z autyzmem wysokofunkcjonalnym, pracował w małym budynku biurowym i dostarczał pocztę osobom tam pracującym. Lubił rutynę i zdawał sobie sprawę, że jest w stanie wykonywać swoją pracę lepiej i wygodniej, gdy wszystko układa się tak, jak się spodziewał. Wraz ze swoim przełożonym ustalił codzienny harmonogram i trasę poczty. Trzymanie się tego harmonogramu i posiadanie dostępnego „konsultanta” na wypadek zmian pomogło Rupertowi odnieść sukces w miejscu pracy. Szukaj możliwości pracy, które wykorzystują silne umiejętności wizualizacji lub zapamiętywania u Twojego dziecka. Świetnym przykładem dopasowania pracy do mocnych stron myślenia wizualnego jest niezwykła zdolność Temple Grandin do wykorzystywania swojego umysłu wizualnego do konstruowania i testowania urządzeń do obsługi krów. Możliwości zatrudnienia, które obejmują namacalne zadania, takie jak gotowanie, organizowanie lub programowanie komputerowe, wydają się naturalnie odpowiednie dla osób, które mają tendencję do myślenia wizualnego. Praca wymagająca znajomości wielu konkretnych szczegółów lub faktów, taka jak praca z inwentarzem lub w bibliotece, może być dobrym wyborem dla dorosłych z AS-HFA, którzy mają silną pamięć pamięciową. Przydatnym miejscem na początek jest sporządzenie listy upodobań i preferencji Twojego dziecka. Myśl kreatywnie. Na przykład zainteresowanie rękodziełem może zostać przekształcone w stronę internetową, na której sprzedawane są przedmioty dekoracyjne. Zainteresowanie baseballem może przełożyć się na handel i sprzedaż pamiątek baseballowych. Ważne jest, aby wziąć pod uwagę takie rzeczy, jak poziom kontaktu interpersonalnego, wymagania fizyczne, stymulację sensoryczną i poziom aktywności w miejscu pracy oraz elastyczność harmonogramu pracy. Zastanów się, czy Twoje dziecko lubiłoby lub byłoby w stanie tolerować te aspekty środowiska pracy. Odpowiednie zawody mogą obejmować inżyniera, programistę komputerowego, florystę, transkrybenta medycznego, artystę/rzemieślnika, muzyka, pracownika fabryki, architekta, naprawiacza urządzeń elektronicznych, bibliotekarza, handlarza antykami/przedmiotami kolekcjonerskimi i archiwistę. Nie jest to w żadnym wypadku wyczerpująca lista. Ma ona na celu zapewnienie szeregu opcji, od tych wymagających zaawansowanych stopni naukowych do tych, które można uzyskać zaraz po szkole średniej, które wymagają dobrych umiejętności wizualnych, obejmują wysoki stopień rutyny i porządku oraz są bardziej praktyczne niż abstrakcyjne. Istnieją również skomputeryzowane zasoby, które pomagają w pozyskiwaniu pracy. Firma Attainment Company (www.attainmentcompany.com) sprzedaje oprogramowanie w tym celu. Na ich stronie internetowej możesz przejrzeć oprogramowanie, które ma pomóc Ci przeanalizować cechy Twojego dziecka i to, jak pasują one do wymagań stanowiska i umiejętności społecznych związanych z zatrudnieniem. Książka Asperger Syndrome Employment Workbook autorstwa Rogera Meyera, dorosłego z zespołem Aspergera, jest również pomocnym źródłem informacji. Zwłaszcza w przypadku pierwszej pracy, ważne jest, aby wybrać taką, która daje duże prawdopodobieństwo sukcesu.  Pomoże to Twojemu dorosłemu dziecku dostosować się do doświadczenia pracy, jednocześnie zmniejszając jego obawy przed porażką. Da to również Twojemu dziecku szansę na doświadczenie z pierwszej ręki wzmacniających właściwości sukcesu w miejscu pracy i zarabiania pensji.